Þjóðviljinn - 31.12.1972, Síða 21

Suunudagur 31. desember 1972 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 21
dásamlega daga. Laugardag,
sunnudag og mánudag.
— En mer leiðist nýársdagur.
Hann er alltaf svo dapurlegur.
— Þvi meiri ástæða til að
breyta því, sagði Peter.
— En hvernig? Ég á við, hvað
er hægt að gera á nýársdag? Allt
er dautt.
— Ekki Kastalahótelið. Hann
fylltist allt i einu áhuga. — bar er
sérstakur hádegisverður þann
dag. Þrjátiu og fimm shillingar á
mann — drykkir aukalega —
— Hann má vera dálitið sér-
stakur fyrir þrjátiu og fimm shill-
inga!
— Jæja þá. Harin er það. Og
hvað sem þvi liður, þá er mér
alveg sama um kostnaðinn. Ég er
orðinn hundleiður á þessum eilifu
vangaveltum yfir peningum, að
þurfa að margvelta hverjum eyri
áður en maður þorir að eyða
honum. Við höfum gert það öll
okkar hjónabandsár. Það er
orðinn vani. Og hvernig væri að
byrja árið með brauki og bramli
að þessu sinni.
Elisabet brosti glaðlega.
— Ef þú segir að við höfum efni
á þvi þá er allt i lagi. Mér þætti
það dásamlegt
— Allt i lagi, sagði Peter. — Ég
hringi og panta borð undir eins.
Þá er það búið.
— Það er bara eitt —
Hann sneri sér að henni.
— Hvað er það?
— Simon og Susan. Ég veit ekki
hvað þau eru búin að ákveða.
— O, þau hafa ekki ákveðið
neitt. Ekki á nýársdag.
— En það gæti verið. bú ættir
alla vega að spyrja þau áður en
þú hringir.
— Simon er úti, sagði Peter. —
Hann fór að kaupa jólaskraut.
Hún leit á klukkuna.
— En það er búið að loka
búðum. Klukkan er hálfsex.
— Hann fór i bilnum, sagði
Peter. — Hann hefur náð.
Hún leit snöggt á hann.
— Áttu við' að hann sé einn i
bilnum.
— Já, sagði Peter. — Þvi ekki
það? Hann er tvitugur. Það er
meira en ár slðan hann tók bil-
prófið. Ég get ekki passað hann
alla ævi. Hann tók frakkann sinn
af stólnum. — Jæja, ég ætla að
minnsta kosti að þvo mér. Við
getum spurt þau seinna.
Hann spurði þau meðan Elisa-
bet bar fram eplatertuna, sem
var ábætisrétturinn þeirra um
kvöldið. Þau litu hvort á annað og
Simon ræskti sig.
— Já,jamm ég er feginn að þú
spurðir, sagði Simon. — Við
ætluðum einmitt að tala við þig
um þetta. Var það ekki Susan?
- Jú, sagði Susan.
Peter leit á þau á vixl.
— Nú? sagði hann. — Hvað er á
seyði?
— Tja, eiginlega ekkert. Ekki á
nýársdag á ég við. bað er kvöldið
áður —
— Það er sunnudagur, sagði
Peter. — Það breytir ýmsu.
— Eiginlega ekki. Það er ball i
félaginu... ég á við, rugby klúbb-
urinn hefur skipulagt það ... og
þeir fara i kringum sunnudags-
lokunina með þvi að hafa það
einkasamkvæmi til miðnættis og
ball eftir það.
— Og háskólastjórnin hefur
ekkert við það að athuga?
— Nei, sagði Simon. — Það
virðist ekki vera.
— Nú jæja, sagði Peter. — En
það ætti ekki að hindra okkur i að
borða hádegisverð daginn eftir.
Þið ættuð að vera komin heim þá.
— Já, sagöi Simon. — Ég geri
ráð fyrir þvi, En það er vanda-
málið.
— Hvað er vandamálið?
— Að komast á milli, sagði
Simon. — Þú veizt hvernig allt er
á nýársdag. Engar lestir. Strjálar
strætisvagnaferðir. Allt er meira
og minna úr sambandi.
— Og hvernig ætlið þið þá að
komast heim?
— Tja, sagði Simon. — Það er
lóðið. Við vorum að vona að þú
lánaðir okkur bilinn.
— Það var og! Peter leit yfir
borðið og glotti til Elisabetar sem
var setzt niður. — Heyrðirðu
þetta?
— Já, sagði hún. — Ég heyrði
það.
— Og hvernig lizt þér á?
— Ég sé eiginlega ekkert
athugavert við það. Ég á við, að
þú ert ekki á vakt. En þú yrðir að
fara varlega, Simon.
— Jú mikil ósköp, ég veit það.
— Þú yrðir að fara mjög var-
lega, sagði Peter. — Alveg geysi-
varlega. Og nú neyðið þið mig til
að segja ykkur fréttir, sem ég
ætlaðiaðlúra á til mánudags. Þau
störðu á hann öll þrjú með skeið-
arnar á lofti, og hann fór að hlæja.
— Ég er búinn að kaupa nýjan bil,
sagði hann. — Loksins.
— Ó, pabbi!
— Elskan min, og þú hefur ekk-
ert sagt mér.
— Þetta átti að koma á óvart,
sagði Peter. — Það átti að vera
eins konar jólagjöf handa okkur
öllum,sjálfum mér lika. Ekki svo
að skilja að við fáum hann á jóla-
dag. Það er ástæðulaust að skrá-
setja gripinn fyrr en um áramót.
— Þetta er stórkostleet!
— Hvaða tegund? spurði Elisa-
bet.
— Já, hrópaði Simon. —
Hvaða tegund? Ekki þó annan
Ford?
— Jú, annan Ford, sagði Peter.
— Ef ég kaupi annan Ford,
greiðir umboðið mér hærra verð
fyrir gamla bilinn. Og það er
mergurinn málsins. Þeir borga
mér hundrað og fimmtiu fyrir
þann gamla, sem er fimmtiu
pundum meira en ég hafði gert
mér vonir um. En ef þú klessu-
keyrir hann i vikunni á undan, þá
horfir málið öðru visi við.
— En það geri ég ekki, sagði
Simon. — Ég skal vera gætinn. Ég
lofa þvi.
— Gott og vel, sagði Peter. —
Þú getur fengið hann, ef þú gerir
þér fyllilega ljóst hve þýðingar-
mikill hann er.
— Og það er ekki bara billinn,
sagði Elisabet. — Það ert þú
sjálfur.
— Og ég, sagði Susan. — Og
Jean. Hann verður svo sannar-
lega að fara varlega.
— Já, auðvitað, sagði Simon
gremjulega. — Þið þurfið ekkert
að vera að staglast á þessu.
Peter leit á hann og fór að
brjóta saman munnþurrkuna
sina.
— Jean, sagði hann ihugandi.
— Er það ennþá Jean Ferguson?
Eða er það einhver önnur Jean
sem ég veit ekki um?
— Nei, það er ennþá Jean
Ferguson. Simon reyndi að vera
æðruleysislegur i tali. — Hún
dansar stórvel.
— Já, sagði Peter.
Elisabet sá snöggt bros leika
um varirnar á Susan og hún velti
fyrir sér, hversu mikið hún vissi
eða gæti sér til um.
— Hvað um þig? spurði hún. —
Hefur þú einhvern herra á þetta
ball?
Stúlkan kinkaði kolli og renndi
niður tertubita.
— Johnnie Johnson bauð mér,
sagði hún.
— Johnnie Johnson?
— Strákur i minum bekk, sagði
Susan. — Ég hef þekkt hann heila
eilífð.
Simon brosti.
— Þekktur undir nafninu
Johnson tigrisdýr, sagöi hann. —
Fótboltahetja. Tveir metrar á
hæð og þrekinn eftir þvi.
Susan roðnaði litillega.
— Góði Simon hættu þessu.
Hann er ekki nema einn og niutiu.
— Hvaða máli skipta nokkrir
sentimetrar? Hann verður hvort
eð er að dansa á hnjánum þegar
hann dansar við þig.
— Ég er stærri en Jean, sagði
Susan. — Og þú skalt ekkert
segja.
Elisabet heyrði gremjuna i
rödd dóttur sinnar og fór að taka
fram af borðinu.
— Allt i lagi, sagði hún. — Þið
getið hjálpað til við uppþvottinn.
Peter ýtti stólnum sinum frá
borðinu.
— Ekki ég, sagði hann. — Ég
ætla að panta þetta borð. Siðan
þarf ég að skrifa bréf. Og eftir
það, ef guð og praksisinn lofa,
ætla ég að setjast i góðan stól með
fæturna uppi á öðrum stól.
— Hér er gerður mannamunur,
GLENS
BRIDGE
Yöm Belladonna
Það er ekki á allra færi að
gagnrýna spilamennsku italska
meistarans Belladonna, en þó
þóttist einn af minni „spámönn-
unum" fær um að gagnrýna hann
fyrir að i'ara ,,of flókna" varnar-
leið til að l'ella sögnina. Auð-
veldari leið hefði mátt fara.
N
sp. 7 tí 3
hj. G 8 3 2
ti. 10
la. A K 9 7 2
V
sp. G 9 8 4 2
hj. I)
ti. A 9 3
la. D 8 tí 4
A
sp. D 10 5
hj. A K tí
ti. K 8 7 5 2
la. 10 3
sp. Á K
Ilj. 10 9 7 5 4
ti. D G tí 4
la. G 5
Sagnir: Norðurgefur. Austur —
Vestur á hætlunni.
Vostui" Norður Austur Siióur
Bellad Ekberg Mondol Brunzell
pass 1 ti. •> la.
dobl pass pass pass
Belladonna i Vestri lét út
hjartadrottningu sem hélt slagin-
um. Hvað lét hann siðan út, til að
fella tveggja laufa sögnina?
Svar:
Eftir að Belladonna hafði
fengið slaginn á hjartadrottning-
una, lét hann út lágspil i tigliund-
an tigulasnum. Austur tók á kóng
sinn og tók siðan á háspilin sin tvö
i hjarta, on Bolladonna kastaði
tvcim siðustu tiglum sinum i þá
slagi.
Siðan lét Austur út tigul, og
þannig fékk Belladonna tvo slagi
á trompi. Trompi S. tigulinn með
laufaniunni, kastar Vestur af sér
spaða. Láti Suður þvinæst út
laufatvistinn, tekur Vestur á
drottninguna og lætur aftur út
lauf undir gosann i borði. Sagn-
hafi er þá lokaður inni i borðinu
og Vestur hlýtur að fá annan slag
á tromp, með þvi að yfirtrompa
annað hvort hjarta eða tigul.
Það var óhjákvæmilegt að
Vestur kastaði af sér tiglunum
tveim, og sú gagnrýni á varnar-
spil Belladonna, sem kom fram
að hann hefði átt að kasta af sér
spaða fremur en tigli var ekki á
rökum reist.
Ilvernig hofði Suður gctað unn-
ið sögnina of BcIIadonna hofði i
rauninni spilað eins og gagnrýn-
andi hans vilili að hann hefði
gort?
Þá hefði Suður trompað á spað-
ana tvo, trompað enn tigul, til
þess að fria drottninguna, þvi að
tigulásinn fellur, og trompar sið-
asta spaða sinn með laufafimm-
unni i borði:
hj. 10—9 ti. D la. G.
lla. D—8—6—4
ti. 7—5 la. 10—3
hj. G la. Á—K—9
Suður spilar trompi úr borði og
fær þrjá slagi enn. Hann lætur út
tiguldrottninguna og kastar i
hana hjartagosanum. V'estur
trompar og verður að láta aftur út
tromp...
Hálfslemman
í Estoril
Hér kemur gjöf sem þótti einna
athyglisverðust á Evrópu-
meistaramótinu sem haldið var i
Estoril i Portugal. Hún kom fyrir
i keppni Dana og Finna. Finnski
sagnhafinn tapaði hálfslemm-
unni, en hana hefði mátt vinna
el'tir útspilið.
N
sp. D—7—2
hj. tí
ti A— tí
la. A—K- D—8—6—4—2
V
sp. 10—9—4
hj. G- 10—5—4
ti. K—D— 10—3
la. 10—3
A
sp. A—K—6—5
hj. 9- 2
ti. 8—7—4—2
la. 9—7—3
S
sp. G—8—3
hj. A—K—D—8—7—3
ti. G—9—5
la. G
Sagnir: Norðurgefur. Enginn á
hættunni.
Vestur Möller, Norður Koski,
Austur Pedersen Suður
Kuneberg.
i'ostur Noröur Austur Suöur
1. hj- pass 2. la.
pass 2. hj. pass fi. la...
Vestur lét út tigulkóng. Hvernig
hefði Suður getað unnið hálf-
slemmuna i laufi gegn beztu
Uhugasemd um sagnirnar
Sagnir Suðurs gætu virzt heldur
einfaldar. Þær eru hins vegar alls
ekki fráleitar, þvi að þær hafa
þann kost að láta andstæðingana
ekki fá neina visbendingu um
hvernig i spilunum lá, og koma
þannig t.d. i veg fyrir rétt útspil.
Og reyndar munaði minnstu að
sögnin ynnist, enda þótt fyrir-
slöður vantaði i spaða.
Við hitt borðið voru sagnirnar
eðlilegri og lokasögnin þrjú
grönd, sem Suður (Trelde) spil-
aði. Sú sögn reyndist auðunnin.
JfA híiiikiiin cr biiklijarl
rBÚNAÐARBANKINN
m ÍSLtlZKRA HUÚMUSTARMANNA
#útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar lœkifœri
VinsamlRgast hringið í Z02SS milli kl. 14-17