Þjóðviljinn - 17.07.1973, Page 4

A SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN
Kveðjuorð
Magnús Sigurðsson
rafvirki
Fœddur 19. júli 1941 — Dáinn 10. júli 1973
10. þ.m. lézt að Borgarspitalan-
um Magnús Sigurðsson rafvirki
tæplega 32 ára að aldri. Hann var
fæddur 19. júli 1941 aðTjaldanesi i
Saurbæjarhreppi i Dölum vestur,
sonur heiðurshjóiianna Ásthildar
Magnúsdóttur Árnasonar i
Tjaldanesi og Sigurðar Lárusson-
ar rafvirkja sama stað.
Magnús heitinn lærði ungur
rafvirkjun og stundaði þá iðn til
dauðadags, lengst af hjá Eaf-
magnsveitum rikisins, og þótti á-
vallt dugnaðar og sómamaður i
hvivetna.
Arið 1964 kvæntist hann eftirlif-
andi konu sinni.Vilhelminu Þór,
dóttur séra Þórarins Þór prests
að Reykhólum og siðar á Patr-
eksfirði, hinni ágætustu konu,
sem bjó manni sinum fagurt og
friösælt heimili svo orð var á ger-
andi, og eignuðust þau 3. indæl
börn, augasteinar foreldra sinna,
afa og ömmu börn.
Frá ættfræðilegu sjónarsviði
var Magnús heitinn kominn af
hinum beztu ættum, eða hinni
kunnu Ormsætt, sem fjölmenn er
um vestanvert landið og um land
allt, blönduð ættum hinna gömlu
Hergilseyinga og Djúpdæla, þvi
Kristin langamma hans Magnús-
dóttir hreppstjóra i Tjaldanesi
var þremenningur við Björn
Jónsson ritstjóra og ráðherra frá
Djúpadal. Þá er og stutt að rekja
ætt Magnúsar til Lunda og Ein-
arsnesætta i Borgarfirði, til ætta
hinna gömlu biskupa, herra Odds
Einarssonar og herra Guðbrands
Þorlákssonar; var hann 12. i röð-
inni frá þeim. Þá er og auðvelt að
rekja ætt hans til hinna gömlu
Skarðverja og mætti svo lengi
telja.
Sannleikurinn er sá, að oft þarf
meira til en góðar ættir til þess að
verða dugandi þjóðfélagsþegnar,
en þegar slikt fer saman sem
glöggt kom i ljós á stuttri ævi
Magnúsar heitins , að samfara
góðum ættum var hann dugnaðar-
og heiðursmaður i hvivetna, sem
ekki mátti vamm sitt vita, elsku-
legur heimilisfaðir og eiginmað-
ur, enda naut hann samvinnu
hinnar góðu konu sinnar til þess
að gera heimilið fagurt fyrir-
myndar heimili sem yndislegt
var að heimsækja, það er þvi sárt
til þess að vita, að svo efnilegur,
vel gefinn dáðadrengur, svo ung-
ur að árum skuli nú vera horfinn
yfir landamærin sem aðskilja lif
og dauða, og um leið vonir og lifs-
hamingja ungrar fjölskyldu i rúst
lagðar. Sár er þvi söknuður fjöl-
skyldunnar, konu hans, foreldra,
barna og systkina hans, tengda-
foreldra og annarra vanda-
manna, og eins og hið gamla al-
þýðuskáld, Bólu-Hjálmar, segir i
einu kvæði sinu:
Sýnist mér fyrir handan haf
hátignar skær og fagur
brotnuðum sorgar öldum af
upp rennur vonar dagur.
Vonardagur fjölskyldunnar um
siðari samfundi og sameiningu
handan hafsins, sem skáldið
minnist á i kvæði sinu.
Ég sem þessar fáu linur rita,
kveð nú frænda minn með söknuð
i hjarta og þakka honum ásamt
fjölskyldu minni, vináttu hans og
góðvilja okkur til handa, um leið
og ég bið honum blessunar Guðs.
Dýpstu samúð votta ég konu
hans, börnum, systkinum, for-
eldrum, tengdaforeldrum og
gömlum afa hans, við útför
frænda mins Magnúsar,sem fram
fer þriðjudaginn 17. þ,m. kl 1.30.
Arni Ketilbjarnar.
Fregnin um andlát frænda mins,
Magnúsar Sigurðssonar frá
Tjaldanesi, kom mér og okkur
vinum hans mjög á óvart, jafnvel
þótt að við vissum að hann hafði
átt við mikla vanheilsu að striða
undanfarið, þá reyndum við öll að
lifa i voninni um að þessi góði
drengur fengi batann og mætti
dvelja meðal okkar áfram. En i
gær þegar fréttin um andlát hans
barst okkur, þá rifjaðist svo
margt upp fyrir mér; fallega
brosið hans og góðleikinn og hlýj-
an sem ávallt fylgdi honum.
Við áttum þvi láni að fagna að
umgangast Magga nokkuð bæði
hér i bænum og eins þegar leið
hans lá vestur á Arnarstapa, þeg-
ar hann var sendur á vegum raf-
veitunnar, alltaf ljúfur og elsku-
legur i viðmóti.
Magnús var kvæntur Vilhelm-
inu Þór, fallegri og góðri konu,
sem annaðist hann með hinni
mestu ást og umhyggju til hinstu
stundar. Þau eignuðust þrjú börn,
Ásthildi 7 ára, Guðrúnu 4. ára og
Þórarinn Þór 11/2 árs sem öll eru
eins og fallegir sólargeislar.
Elsku Minna min, megi góður
Guð gefa þér og börnunum ykkar
styrk i sorgum ykkar. Ástu
frænku minni og Sigurði foreldr-
um Magnúsar ásamt systkinum
hans Kristjáni, Hólmfriði og Láru
sendi ég minar innilegustu sam-
úðarkveðjur, einnig tengdafor-
eldrum hans,séra Þórarni Þór og
frú Ingibjörgu.
Ég hefi þá trú að nú sé Magn-
ús orðinn að geislandi veru, þar
sem engar þjáningar eru til.en
aðeins ást og kærleikur rikir. Guð
blessi minningu Magnúsar Sig-
urðssonar.
Maria Sigurðardóttir.
Magnús Sigurðsson er lifandi
þótt hann sé dáinn Hann lézt árla
morguns hinn 10. júli siðastliðinn.
Er ekki mótsögn i þessum setn-
ingum? Hvernig getur dauður
maður verið lifandi?
Hvernig? — Spyr sá sem ekki
veit. — Hverju á að svara? Svar
þarf ekki sá, sem veit. Og kannski
getur hann ekki svarað. Hann
bara veit — og það er nóg.
Konan hans sat við sjúkrabeð
hans þegar hann „skildi við” —
Hún veit.
Ég, sem þetta skrifa, kom þar
að áður en hálf stund var liðin. Ég
sá likamann liggja þar — friður
og ró var i svip hans, — en sjálfur
var hann þar ekki lengur.
Lika ég veit að hann er lifandi.
Likaminn er dáinn. Það er vist.
— En ást hans, kærleikurinn, vin-
áttan, góðvildin, umhyggjusemi
hans — allar hans andlegu sálar-
gáfur — þær eru allar enn i fullu
gildi — það vitum við og finnum.
Það allt er enn raunverulegt —
það er ekki dáið. — Andvana lik-
aminn er einskis megnugur leng-
ur i að miðla þeim andlegu gæð-
um, sem bjuggu i göfugri sál hans
og heiðrikum huga. Samt finnum
við enn glöggt að kærleikur hans.
Gamalt uppsátur Skagamanna
Kalmarsvik á Akranesi. Aður
en vélbátaútgerð hófst áttu
Skagamenn uppsátur i Kalmars-
vik. Nú setja grásleppukarlar
báta sina upp i vikinni.
I aldanna rás hafa margir
atburðir og mikil örlög oröið viö‘
Kalmarsvik. Ekki hafa allir bátar
snúið aftur og stundum hefur
lendingin ekki tekizt sem skyldi.
Fyrir um það bil hálfri öld stóð
kona nokkur á kampinum við vik-
ina og horfði á mann sinn og syni
fara i sjóinn. Enginn fékk neitt að
gert.
Þannig er með fleiri staði á
íslandi; lif og saga fyrri alda
endurspeglast i hverri vik og
hverjum firði.
vinátta og góðvild er lifandi verú-
leiki meðal okkar.
Við elskuðum hann að visu all-
an — likama og sál — og hefðum
helzt af öllu viljað hafa hann hjá
okkur þannig enn um langa hrið.
— En þvi fengum við ekki ráðiö.
Likaminn var frá okkur tekinn —
og vist er það ekki sársaukalaust
—. En hitt, sem ekki dó og getur
ekki dáið — eigum við enn, og það
verður aldrei frá okkur tekið —
svo er Guði fyrir þakkandi.
Og Guði er lika þakkað. Þótt
sorg og söknuöur búi viö hjarta-
rætur og tár hrynji af auga er
þakkað af heilum huga og öllu
hjarta.
Hvernig? — Hvernig er hægt að
þakka það, sem veldur þjáningu
og sorg?
Spyr sá sem ekki veit.
Við sem þekktum hann og þótti
vænt um hann — vitum það, og
við svörum: Hvernig er annað
hægt en að þakka fyrir svo ágæt-
an mann. — Það var mikil bless-
un að fá að kynnast honum og
njóta mannkosta hans. Návist
hans, þrungin velvild, góðvilja og
mannást hafði bætandi áhrif á
umhverfið. Það varð öllum til
góðs á einhvern hátt að komast i
snertingu við mannbætandi pers-
ónutöfra hans.
Fyrir það getum við ekki annað
en þakkað og margt fleira. Og þó
að við gerum það með grátstaf i
kverkum og harm i hjarta mun
bæði heyra og skilja sá, sem við
viljum þakka.
Magnús Sigurðsson fæddist i
Tjaldanesi i Saurbæ i Dalasýslu
19. júli árið 1941, elzti sonur Sig-
urðar Lárussonar, rafvirkja-
meistara i Tjaldanesi og konu
hans Ásthildar Magnúsdóttur,
mikilla sæmdarhjóna, sem trega
mjög ágætan . son.
Magnús hóf rafvirkjanám hjá
föður sinum vestur i Dalasýslu.en
lauk þvi hjá rafvirkjameistara i
Reykjavik, sem sagði mér nýlega
að betri nemanda en Magnús hafi
hann aldrei haft hvorki fyrr né
siðar. Sveinsprófi i rafvélavirkj-
un lauk hann árið 1966 og meist-
arapróf fékk hann árið 1970.
Hann fékk strax orð á sig fyrir
vandvirkni og var eftirsóttur til
starfa. Hann var mjög vel að sér i
iðngrein sinni og þótti mönnum
sem leysast mundu vandræði i
hans höndum.
Hann réðist til starfa hjá Raf-
magnsveitum rikisins og var
seinustu árin verkstjóri yfir
flokki manna, sem fór um landið
og lagði raflinur og gerði við
skemmdir þegar veðurofsi og
snjóþyngsli brutu staura og slitu
linur. Þetta var oft erfið vinna og
reyndiá þrek og karlmennsku, og
svo áhættusöm var hún? að ekki
tókst honum að fá keypta lif-
tryggingu þrátt fyrir itrekaðar
tilraunir.
Hann hafði vinsældir af vinnu-
félögum sinum. Hann var ljúf-
mannlegur við undirmenn sina og
naut vaxandi álits og trausts
þeirra, sem yfir hann voru settir,
enda samvizkusamur, duglegur
og ósérhlifinn. — Má nokkuð
marka hreysti hans og karl-
mennsku af þvi t.d. að s.l. vetur
vann hann sárþjáður sitt erfiða og
áhættusama starf alla daga
hvernig sem viðraði þótt hann
gæti oft ekki notið svefnhvildar
vegna kvalakasta, sem altóku
hann svo að hann hafði ekki við-
þol. Þó kvartaði hann ekki, enda
vissu fáir um — utan kona hans,
sem þá var með honum og sagði
mér frá. Hann kunni sér ekki hóf i
dugnaði og ósérhlifni, svo mikil
var skyldurækni hans. Samt var
hann hófsamur á eigin munað og
reglusamur i háttum. Hann var
glaðlyndur að eðlisfari, gáfaður
og velviljaður og einstakt ljúf-
menni.
Hann var öllum góður, og vin-
semd hans, hógværð og meðfædd
prúðmennska löðuðu að honum
fólk af öllum gerðum. — Hann átti
marga trygga vini, fór aldrei i
manngreinarálit — var mjög eig-
inlegt að horfa framhjá göllum
annarra og ávirðingum. Þeir,
sem voru minni máttar fundu til
sin i návist hans — svo mikil var
samkennd hans og háttvisi. Ann-
ars var hann hlédrægur og óhlut-
deilinn um annarra hag, en væri
hann til kvaddur, gat hann þegar
þvi var að skipta umgengizt með
fullri sæmd jafnt lærdómsmenn
og höfðingja sem kotunga og ó-
lánsmenn. Ekki flokkaði hann
sjálfur fólk þannig. Hann leitaði
að manneskjunni i hverjum ein-
stakling og mat hvern mann á
mælikvarða eigin góöviljuðu
dómgreindar sinnar, sem brást
honum ekki.
Langa og erfiða sjúkdómslegu
og þjáningafulla baráttu við ó-
læknandi sjúkdóm bar hann með
sama drengskap, karlmennsku
og æðruleysi og einkenndi lif
hans. öll hugsun hans snerist um
velferð ástvina hans en ekki um
eigin þjáningu.
Magnús kvæntist Vilheiminu
Þór frá Reykhólum hinn 19. sept-
ember árið 1964.
Hjónaband þeirra var einstakl-
ega gott þótt ólik væru þau i skap-
höfn. Geðprýði hans og stilling
var slik að hann lét ekki koma sér
úr jafnvægi og honum var lagið
að gera gott úr öllu og snúa á
bezta veg. Um gagnkvæma ást
þeirra efaðist enginn, sem til
þekkti, hún var einlæg og afdrátt-
arlaus allan timann. Hún brann
jafnheitt i brjóstum þeirra sein-
asta daginn þegar hún sat við
rúmstokkinn hans og hélt i hend-
ina á honum unz yfir lauk — og
fyrir niu árum þegar þau hétu
hvort öðru ævitryggðum og leidd-
ust hönd i hönd fram kirkjugólfið
á Reykhólum eftir vigsluna,
gagntekin hamingju og ástar-
sælu, ljómandi af lifsþrótti og
æskugleði.
Þau eignuðust þrjú börn: Ást-
hildi, 7 ára, Guðrúnu 4. ára og
Þórarinn Þór hálfs annars árs.
Það leyndi sér aldrei hve heitt
Magnús unni konu sinni og börn-
um. Þau voru honum eitt og allt.
Ást hans var óeigingjörn, trygg
og fórnfús. Lifsnautn hans var að
vinna að velferð þeirra og ham-
ingju. Fyrir sjálfan sig var hann
svo nægjusamur að mér fannst
oft með ólikindum, en ekkert
fannst honum ofgert, sem orðið
gat þeim til gagns og gleði.
Ég mat Magnús mjög mikils og
dáðist að mannkostum hans; góð-
mennska hans og geðprýði var
aðdáunarefni. Mér þótti þvi
meira til hans koma sem ég
þekkti hann lengur og kynntist
honum betur. Ég varð betri mað-
ur i návist hans og tel mér sæmd-
arauka af að hafa eignast traust
hans og vináttu. —-Fyrir það og ó-
tal margt annað er ég honum á-
kaflega þakklátur — þó liklega
mest fyrir þá hamingju, sem
hann gaf dóttur minni i niu ára
hjúskap þeirra — og fyrir þann
lærdóm, sem hann kenndi mér
með æðruleysi og hetjuskap i
voðalegu dauðastriði, þvi að þótt
svo kunni flestum að sýnast sem
hann hafi tapað þvi striði — þá er
hann i minum augum sá sem
sigraði með sæmd. — Hann
hræddist ekki dauðann — fjarri
þvi. —- Hugur hans snerist allt til
hinztu stundar um þá, sem hann
elskaði, — um konuna sina og
börnin þeirra.
Honum mun ég aldrei gleyma
og minningu hans mun ég alltaf
geyma sem dýrmætan fjársjóð,
sem enginn getur frá mér tekið.
Margir ungir menn standa hon-
um sjálfsagt jafnfætis að þeim
mannkostum, sem einkenndu
hann og gerðu hann ágætan, en
engan þekki ég honum fremri i
þvi, sem ég tel mest um vert i fari
manns.
Af kynnum okkar finn ég nú, er
við skiljum að sinni, að ég er sá,
sem mest hefi grætt.
Ég vil svo ljúka þessum orðum
með þvi að lýsa einlægu þakklæti
minu til allra þeirra mörgu, sem
reyndust sannir vinir þeirra
Magga og Minnu þessa seinustu
mánuði. Ég veit hve mikið það
hjáipaði þeim að finna fúsleika
svo ótalmargra til að gera allt,
sem i þeirra valdi stóð til að
Framhald á bls. 15.