Þjóðviljinn - 08.12.1974, Blaðsíða 7

Sunnudagur 8. desember 1974. ÞJöÐVILJINN — SIÐA 7
Lítil frásögn
af lærðum
mönnum
Lærðir menn vildu leggja
lið góðum málum, eggja
sina þjóð að hún sinnti þeim.
Höfuðin býsn þeir bleyttu,
Börslegir hár sitt reyttu,
sáu þá stjörnur „guðs i geim”.
Prúðmennin saman settust,
sveittust og allir grettust
við það að semja vixil þar,
meira svo mætti þéna,
mylkja upp hermangsspena
ósköp sem geldur orðinn var.
Fannst þeim sem finast væri
(Fastir á kanasnæri)
þræla og morðingja að hafa hér.
Frá Vietnam voru reknir
vaskir drengir og teknir
aðra fjéndur að finna hér.
Hlegið þá margur hafði.
Hinum úr tungan lafði
við það að safna á vixilinn.
Allskonar brögðum beittu,
bitling og snafsa veittu.
Fullstóran margur fékk það sinn.
Með Watergeit-vixla gengu,
vist margra nöfn á fengu,
fjöldamorðingja að hafa hér.
Hundflatur lyddulýður
lofsyngur kana og skriður
hvar sem hann staddur annars er.
Prófessorarnir prúðu,
pjattdrengir Moggans flúðu
siðan i skot að skammast sin.
Úr þeim varð ekki togað
orð, en i sálum logað
smánin hefur, er gert var grin.
Glettum á vildu grynna,
gott hugðust ráð til finna
hneisu sinnar að hefna þar.
Rembdust þá mjög úr máta,
margt urðu frá sér láta,
sumt fór þá beint i buxurnar.
Másókn svo mikla hófu,
(mygluð fræði upp skófu)
til þess að koma i tugthúsið
öllum sem ekki vildu
amerikana né skildu
að glæpalýður oss færði frið.
Likkistu smiða láta,
— ljót var hún fram úr máta —,
andlegt fóstur að fela i.
Arka svo allir saman,
— ýmsir ei, henda að gaman
i grafhýsið siðan glutra þvi.
Um ókomnar aldir verður
að þessu hlátur gerður,
er menntastjörnurnar gáfu gjöf
á ellefu hundruð ára
afmæli, svo af tára-
flóði ei þeirra grænkar gröf.
Magnús Jóhannsson
ÞORGEIR
ÞORGEIRSSON
SKRIFAR
Um hagsmuni
þrjótanna
„Aö undanförnu hafa iltvegsmenn mátt
þola gegndarlausan áróður gegn starfsemi
sinni ifjölmiðlum, einkum i ríkisútvarpinu”.
Dagblaðið Visir hefur þetta eftir Kristjáni
Ragnarssyni fimmtudaginn 28. nóvember ár-
ið 1974.
Og hann segir fleira sá mæti mann.
„Hefur þessa gætt i hinum ótrúlegustu
dagskrárliðum eins og barna- og unglinga-
þáttum. Svo virðist sem þeir gangi lengst i
þessu efni sem komist hafa upp með að sitja
langdvölum á skólabekk, án sýnilegs náms-
árangurs til þess að þurfa ekki að vinna og
fengiö þvi hærri lán sem þeir hafa unniö
minna...”
Og enn heldur hann áfram að opinbera lifs-
filósóflu sina.
„Að undanförnu hefur þetta fólk svo lagt
sig fram um að litillækka það fólk, sem að
framleiðslustörfum vinnur”, sagði Kristján,
„og i þvi sambandi vanvirt menningu þess og
lifsviðhorf”.
Og nú kemur boöskapur þessa oddvita út-
gerðarauðvaldsins.
„Ég geri þetta að umtalsefni hér”, segir
þessi Kristján kóngur þeirra útgerðarmanna
„vegna þess aö við höfum ástæðu til að veita
þessu athygli og okkur er skylt að veita þessu
viðnám. Það gerum við best með þvi að
kynna fyrir þjóðinni þá starfsemi sem unnin
er I hinum ýmsu sjávarþorpum þessa lands
og gera henni grein fyrir að hagsæld hennar
er komin undir þvi að fólk vinnur þau störf
sem mestu framleiðsluverðmætin skapa”.
Svo mörg voru þau herrans orð.
Náttúrlega er okkur skylt aö leggja við
eyrun þegar oddviti heillar stéttar tekur svo
skelegglega til máls á almannafæri. vonandi
er okkur heldur ekki bannað að skoöa orð
hans nánar.
Það fyrsta sem álykta verður af þessum
texta, ef litiö er á Kristján þennan sem full-
trúa stéttarinnar, er hvorki meira né minna
en það að stétt útgerðarmanna á Islandi i dag
er fullkomlega á valdi móðursýki.
Þetta er afar slæmt fyrir stétt sem kveðst
vinna þaustörf sem „mestu framleiðsluverð-
mætin skapar” eins og kellingin sagði.
Það er stórt orð Hákot og engan veginn
heilbrigt að kalla það „gegndarlausan áróö-
ur” gegn starfsemi útgeröarmanna þó tvisv-
ar eða þrivegis hafi i Rikisútvarpinu verið
vikið frá þeirri moðsuðulegu afstöðu sem allt
tekur gott og gilt eins og það er varðandi at-
vinnumál.
Það flokkast undir karlægan vesældóm að
taka hreinlega ekki fegins hendi umræðum
um sin málefni. Og i rauninni er mjög alvar-
leg sjálfásökun fólgin i þessum töluðum orð-
um Kristjáns. Eða hvernig stendur á þvi að
stétt úrgerðarmanna er ófær um að svara
fyrir sig meö öðru en dylgjum og kjaftæði á
borð við þessi ummæli hans?
Stétt sem ekki er fær um að ræða málefni
sin á vitsmunalegum grundvelli ætti raunar
að láta af störfum, setjast inná eitthvert hæli
og fela hæfari starfskröfum verkefni sin.
Enginn heilvita maður mundi einu sinni sjá
eftir þeim aurum sem færu i hælisvistar-
kostnað svo farlama manna.
Það er lika alveg fáheyrð djöfulsins afdala-
mennska sem kemur fram i þeim ummælum
Kristjáns að skólaganga sé ekki vinna. For-
kastanleg út af fyrir sig er sú afstaða að vilja
afgreiða raunverulegan eða imyndaðan
skoðanafjandmann sinn með bölvi, ragni og
uppnefnum en það nær út fyrir allan leyfileg-
an þjófabálk þegar farið er aö nota mennta-
mannsheiti sem blótsyrði.
Ofaná þessar óburðugu hugsanir leggst svo
hræsnin eins og glassúr á viðbrunniö vinar-
brauð. Atvinnurekendur og málpipur þeirra
hafa undanfarnar vikur verið sitalandi um
þetta: að kvikmyndin „Fiskur undir steini”
sé að „litillækka að fólk sem að framleiðslu
störfum vinnur”. En hvernig stendur á þvi að
enginn fulltrúi verkafólksins sem f jallað var
um hefur tekið til máls um þetta? Og hvað er
litillækkun ef ekki einmitt þetta að taka að
sér að tala fyrir munn heilla hópa eins og
kapitalistarnir hafa gert i þessu máli?
Hvernig stendur á þvi að þeir virðast ekki
reikna með þvi aö frystihúsafólkið sjálft hafi
neina aðra skoðun en þá sem þeir eru að gera
þvi upp?
Þannig bendir allt til þess að útgerðar-
menn liti ekki bara á sjálfa sig sem vesalinga
og druslur sem ófærir séu að ræða eigin mál-
efni við próflausa menntamenn og aðra held-
ur lita þeir lika á verkafólk sitt sem skoðana
laus dusilmenni eða i besta falli ilát fyrir
brenglaðar skoöanir sjálfra sin.
Og i samræmi við þetta virðist fulltrúi
skuldugustu stéttar i heimi lita svo á að sá
sem einu sinni hefur fengið lán af almannafé
sé þar með skuldbundinn til að halda kjafti
æfilangt.
Þaö er sama reisnin yfir öllum hans kenn-
ingum.
Og niðurstaðan er eins og til er stofnað.
Þegar fitjaö er upp á umræðum um vanda-
mál undirstöðustéttanna i samfélaginu þá
„er okkur skylt að veita þvi viðnám”
Vitaskuld.
Umræður um málefnið gætu semsé leitt til
spurninga. Hversvegna er öll þessi yfirvinna
böl og áþján? Af hverju finnur þetta fólk ekki
dýrð og dásemd handverksins?
Eitt af svörunum gæti hljóðað sem svo: Sá
sem er arðrændur og skilar eiganda sinum
þeim mun meiri óveröskulduðum gróða sem
hann slitur fyrr og forsjárlausar út kröftum
sinum, hann er vansæll I starfinu þvi hann er
i rauninni búinn að missa sambandið við
frumuppsprettu vinnugleðinnar.
Hvað meö verkalýðsfélögin og Alþýðu-
sambandið? mætti þá aftur spyrja. Máske
kæmi að þvi að einnig þeir aðilar séu að
svikjast aftan að hinum heilaga verkamanni.
Og þá gætu atvinnurekandinn og verkalýðs-
foringinn sameinast i andanum og skinhelg-
inni.
Nei, frjálsum umræðum veröum við að
veita viðnám og gerum það I nafni þess sem
mest þyrfti á þessum umræðum að halda.
Skoðanahræðslan er okkar aðalsmerki.
Hrokabull eins og þaö sem Visir hefur eftir
Kristjáni i nafni útgerðarmanna kemur ekki
fyrir daginn nema þar sem þrjótar eru að
verja hagsmuni sina og þá vafasama. Hags
muni sina byggja þessir dónar að parti á
skoðanahræðslu almennings og almennum
andlegum dauða,
Frá sjónarmiði þess dauða eru umræöur
nákvæmlega jafn háskalegar og hvert annað
lifsmark. Og satt er það. Sá sem hefur skoöun
hættir náttúrlega á það af hafa ranga skoöun
i einhvers augum.
Hinn sem hefur það sjónarmið eitt að leið-
arljósi að bæla niður allar skoðanir og sér-
hverja umræðu, flýja á náðir dilgju og for
dóma, hann tekur aldrei þennan séns. Hann
getur verið viss i sinni sök.
Eitt getur hann þó alveg bókaö. Hann mun
aldrei hafa rétt fyrir sér heldur.
Þorgeir Þorgeirsson.