Þjóðviljinn - 24.04.1975, Síða 18

Stjörnufákur
Ljóð Jóhannesar úr Kötlum
Guörún Svanborg Hauksdóttir 10 ára
Hrauntungu 111 Kópavogi sendi
Kompunni myndir, sem hún teiknaöi
við Ijóð Jóhannesar úr Kötlum,
Stjörnufák. Hún ætlaði upphaflega að
senda myndirnar í teiknisamkeppni
barnatima ríkisútvarpsins, þá hefðu
myndirnar hennar áreiðanlega komið
í sjónvarpinu, en Guðrún Svanborg
varð of sein fyrir. Þess vegna sendi
hún Kompunni myndirnar. Þær birtast
nú allar hér með ósk um gleðilegt
sumar til ykkar allra. Ljóðið er að
sjálfsögðu mikið stytt.
Vornótt eina, er heiðblær hristi
himindögg af bjarkarkvisti,
og á fölva fjallatinda
færðist bjarmi af morgunsól,
langt í dalsins friði frammi
fæddist hann — í grænum hvammi.
Þar við upptök austurlinda
átti hann sitt fyrsta ból.
Vetur gekk í garð með ergi,
grimmdarkulda og snjóafergi.
Ófær gerðist áð'r en varði
útigangsins dapra slóð.
Hurfu i fylgsni hvíta valsins
hinstu mosatætlur dalsins.
Undir háu heiðarbarði
hímdi klungrað fjallastóð.
Og í logni Ijósrar nætur
lítill hestur brölti á fætur,
— enn eitt lífsins undur skeði
inn við hjarta þessa lands.
Hróðugt gnegg þá heyrðist gjalla
hátt á milli blárra f jalla.
Hóf þar flug hin frjálsa gleði
fífilbleikrar móður hans.
Eins og hnoðri, óttasleginn,
öllu skjóli hjartans feginn,
stóð und-bringu stoltrar móður
stjörnufákur, — vorsins son.
Þannig var þá þessi heimur:
þjáninganna og dauðans geimur,
þar sem stormsins andi óður
ögraði sífellt hverri von.
— létt og mjúkt hann laut að henni,
Ijósrauður, með stjörnu í enni,
fullur af allskyns óróleika
ungrar þrár og saklauss blóðs.
þyrstur í sopa volgan var hann,
— votan munn að spena bar hann.
Fjallahryssan kvika og keika
kumraði slitur vögguljóðs.
Hnoðrinn elti, uns hann náði
uppsprettunni, sem hann þráði,
greip um júgrið taki trylltu,
teygaði sæta mjólkurveig.
Gjöful móðir gat ei meira,
’ — glefsaði snöggt í sonareyra
vog með hneggi æðisvilltu
örend nið'r í snjóinn hneig.