Þjóðviljinn - 29.06.1975, Blaðsíða 20

Or vinnustofunni. Halldór situr viö saumavélina. Skóvinnustofa Halldórs ber smekkvfsi Halldórs, sem hér stendur viö afgreiösluboröiö, og eiginkonu
hans góðan vitnisburö. Margt er þarna annaö aö fá en viögerö á skótaui og eru ýmsar vörur tengdar
skófatnaöinum þarna á boöstólum.
„Þaö var komið nóg af
gömlu vinnustofunum”
Skó v in nus tof a Halldórs
Arnars Svavarssonar I Grims-
bæ I Fossvogi hefur vakið at-
hygli margra. ,,Ég hef aldrei
áöur komið inn i skósmiöa-
vinnustofu með skjannahvitum
og hreinum gluggagardinum”
sagöi roskin kona og sagðist
ekki hafa búist viö aö uppiifa
slikt á ævi sinni. Halidór hefur
sem sagt vakiö athygli fyrir
smekklegt útiit verslunar sinn-
ar og eins fyrir góða þjónustu og
má geta þess t.d. aö allt skótau
sem kemur til viðgerðar er af-
greitt innan eins sólarhrings,
þ.e. strax daginn eftir.
„baö er óneitanlega stundum
dálitið erfitt að veita svo snögga
þjónustu,” sagöi Halldór. „Oft
þarf ég að vinna hér til mið-
nættis en sjaldnast lengur og þvi
er ég ákveðinn i að halda þessu
áfram. Þetta hefur lika ákveðna
kosti i för með sér og þá einkum
segir skósmið-
urinn í Gríms-
bæ og segist
ekki lifa á
vatni og gömlu
rúgbrauði eins
og skóararnir
í gömlu
ævintýrunum
þann að fólk sækir frekar skóna
sina ef það getur vitjað þeirra
svona fljótt.”
— Hver á svo heiðurinn af út-
litinu?
— Ég verð nú að játa að það er
ekki ég sem fyrst og fremst á
þann heiður. Eiginkonan hefur
verið að dunda við þetta, setja á
veggfóður, gardinur, hurðar-
hengi o.fl. En þetta mælist vel
fyrir og var vissulega kominn
timi til að skóvinnustofur fengju
á sig nútimalegra snið en verið
hefuri flestum þeirra til þessa.
Ég legg t.d. áherslu á að hafa
aldrei viðgerða skó frammi i af-
greiðslunni. Slikt er ávallt
hvimleitt, erfitt er að hafa
snyrtilegt hjá sér með því móti,
þvi gamlir skór i einni hrúgu
eða þétt raðað i hillu eru sjaldn-
ast verulegt augnayndi. Skórnir
hérna eru geymdir inni i vinnu-
stofunni og hef ég vanið mig á
að setja þá i plastpoka svo að
burstunin sem þeir fá að viðgerð
lokinni verði ekki ónýt vegna
ryksins ef þeir standa lengi i
hiilunni.
— Tekurðu fleira til viðgerðar
en skófatnað?
— Ég tek allar tegundir af
töskum lika og hef raunar aldrei
skilið hvers vegna svo mörgum
skósmiðum er illa við slikt. Oft
er litil vinna að gera við töskur
og fólk kann að þvi er virðist
sérstaklega vel að meta slikt.
— Er nóg að gera?
— Já mikil ósköp. Alltaf þegar
harðnar eitthvað i ári eykst
annrikið hjá skósmiðum gifur-
lega. Fólki hættir til þess þegar
vel gengur að fleygja skóm ótrú-
lega fljótt og gerir sér enga
grein fyr'r þvi hve litil vinna er
að gera við þá. Þegar hins vegar
ástand eins og núna kemur upp
er nóg að gera, viðskiptin auk-
ast verulega og iðnin blómstrar.
— Hvers vegna er þá svona
litið um lærlinga hjá ykkur
skósmiðunum?
— Það er erf itt að segja til um
það. Vissulega eru ekki margir
sem fást til að læra þessa iðn en
sögur um að hún sé að deyja út
eiga sér þó engan grundvöll. Ég
get ekki séð annað en að skó-
smiðir hafi það gott allflestir og
hef enga trú á öðru en að fleiri
öðlist áhuga fyrir skósmiðinni
en nú er.
Stundum verður maður var
við að það er litið niður á iðnina.
Menn lita skósmið kannski alls
ekki sama auga og trésmið,
járnsmið eða annað þess háttar.
Skóarinn húkir einhversstaðar
niðri i kjallarakompu, illa upp-
lýstri með litinn hita en mikið af
vondri lykt og óhreinindum i
kringum sig og vinnur við skó-
viðgerðir i rökkrinu eins og
moldvarpa. Ég hygg þó að þetta
gamla almenningsálit sé á und-
anhaldi og fleiri og fleiri séu
farnir að viðurkenna skó-
smiðinn sem venjulegan
iðnaðar- eða verslunarmann.
— Ertu ánægður með kaup-
taxta skósmiða?
— Já ég er alveg sáttur við
hann. Taxtinn fullnægir þörfum
okkar alveg ágætlega og skó-
smiðir draga ekki lengur fram
lifið á vatni og gömlu rúgbrauði
eins og svo oft i gömlum ævin-
týrunum.
—gsp
Gestaleikur Leikfélags Dalvikur
HART í BAK
Eftir Jökul Jakobsson
Leikstjóri Jóhann Ögmundsson
Nú eru þrcttán ár liðin frá þvi
að Hart i bak eftir Jökul Jakobs-
son var frumsýnt I Iönó. Sýningin
var feiknalega vinsæl eins og
margir muna, og ekki barasta af
þvi, að mjög vel var til hennar
vandað og góöu liði fram tcflt.
Þaö er margt sem rennir stoöum
undir þá alþýðuhylli sem hefur
dugaö leiknum til framfærslu hjá
áhugaleikflokkum úti á landi.
Einfaldar manngcrðir, ýktar
sjálfsagt, en ekki ótrúvcrðar.
Gamanleikjatýpur og atvik i
bland viö aögengileg tilfinninga-
mál. Utangarðsfólk, sem átti
betri daga, og kallar á samúö.
Astin sem hressir og bætir ungan
mann. Allt að þvi óútskýrður góð-
vilji holdi klæddur. Spaugileg
dæmi úr braski og lifi sértrúar-
flokka.
Eftir þrettán ár koma Dalvik-
ingarmeð þennan leik i heimsókn
i Iðnó. Það er vissulega áræði þvi
að hinn ágæti frumflutningur er
svo mörgum i sæmilega fersku
minni.
I heild má segja að sýningin
hafi verið misjöfn, en engu að sið-
ur haft á sér allgóðan þokka, ekki
gert of miklar kröfur til þess
fyrirvara sem menn hafa, vilj-
andi eða óviljandi, um áhuga-
mannaflokka. Leikstjóri er
Jóhann ögmundsson. Hann hefur
bersýnilega haft mjög hugann við
frumflutning leiksins þegar hann
færði upp þessa sýningu, liklega
einum um of. Þegar litið er á
samstarf hans og leikara i heild,
þá finnst manni að þau atriði tak-
ist best þar sem spurt er um
spaugilegan tón eða látbragð.
Ljóðrænan er i meiri hættu (sam-
hliða eintöl Jónatans skipstjóra
og Ardisar), en lökust er útkoman
þegar reynir á hina striðari
strengi, reiði, ofstopa — og á ég
þá bæði við framsögn og hreyf-
ingar.
Leikendur eru bersýnilega
mjög misjafnlega sviðsvanir. ör-
uggust var framganga þeirra
sem fara með hlutverk Jónatans
strandkafteins, Aróru dóttur hans
og Finnbjörns, viöhalds hennar
og smágreifa úr brotajárninu.
Ilalla Jónasdóttirgerði margt vel
i hlutverki Áróru, einkum þegar
hún er freistari, eða nöldrari eða
manneskja, sem sálinni hefur
verið hvolft úr (eftir að Finnbjörn
hefur keypt hana endanlega). En
um hana gildir einnig það sem
fyrr segir um heildarsvip sýning-
arinnar: reiðin er henni erfiðust.
Anton Angantýssoner Jónatan og
Stefán Friðgeirsson Finnbjörn.
Samkvæmt eðli hlutverkanna
leika þeir mjög á einn streng, en
það er lika gert á skynsamlegan
hátt og mega menn vel við una.
Eitthvað svipað má reyndar
segja um þann Stig skósmið sem
Rafn Arnbjörnsson sýnir.
Yngra fólkið á erfiðara upp-
dráttar, þar er meira um viðvan-
ingshátt og ónákvæmni. Túlkun
Ómars Arnbjörnssonará Láka og
Guðnýjar Bjarnadóttur á Árdisi
var „ójöfn”: Þegar þau náðu sér
á strik, voru þau kannski ekki
langt frá þvl að vera á réttri
leið. Verra en frammistaða
þeirra hvors um sig var það, að
þau náðu ekki vel saman — og
fyrir bragðið var enn erfiðara að
trúa þvi að þessi góði engill að
austan, Árdis, hefði umturnað
sálartötrinu i skálkinum Láka
með sigursælum kærleika.
AB
NÝTING SÓLARORKU
í SOVÉTRÍKJUNUM
Eölisfræöi- og verkefnastofnun
Visindaakademiu sovétlýöveldis-
ins Usbekistans hefur gert fjöl-
margar áætlanir um nýtingu
sólarhitans, meöal annars i sam-
bandi viö hitakerfi, kælikerfi,
gróöurhús, þurrkkerfi,
miöstöövarhitun I sambýlis-
húsum, afsöltunarkerfi og fleira.
Smám samán koma þessar nýju
hugmyndir að hagkvæmum
notum. Þannig liefur sólarorkan
þegar veriö notuö i fimm ár til
vatnshitunar á þaki vélarhúss
Tja rvak-orkuversins. Vatniö
veröur þar allt aö 100 gráöu heitt
Góö reynsla er fengin af ker‘
sem nýtir sólarorku til að þurrka
grænmeti, og hefur einkum
reynst vcl, vegna lítils reksturs-
kostnaðar og hreinlætis.
Kerfi til aö ná salti úr vatni
framleiöir fjögur tonn af ágætu
drykkjarvatni á sólarhring, og
sparar loðfeldafyrirtæki, sem
nýtir þetta vatn, mikiö fé. Veriö
er að reisa sérstaka verksmiöju i
nánd viö Bukhara, og á hún aö
framleiöa tæki til nýtingar á
sólarorkunni. Reiknaö er með, aö
hún taki til starfa f lok þessa árs.
Þar á aö framleiða sólareldhús og
vatnshitara. — APN