Þjóðviljinn - 07.08.1975, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 07.08.1975, Blaðsíða 6
6 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 7. ágúst 1975 Fimmtudagur 7. ágúst 1975 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 7 „ONGASTAÐNI SO STUTTLIGT ER AT LIVA SUM í F0ROYUM” Sum ferðalög tekur langan tima að undirbúa, önnur alls engan. Allt i einu var það ákveðið að við • færum til Færeyja með Smyrli. Svanur lagði af stað á puttanum suður um land áleiðis til Seyðis- fjarðar, Einar hringdi i Erlend Paturson og bað hann að útvega okkur ódýra gistingu og ég fór á bókasafnið til að við mættum fræðast um land og þjóð af þeim Jörgen-Frantz Jacobsen, Gils Guðmundssyni og Hannesi Pét- urssyni. Svo var barninu komið fyrir i gæslu hjá vinum og lagt af stað með svefnpoka og tjald. Á Hornafirði náðum við Svani og hossuðumst svo þrjú það sem eft- ir var leiðarinnar til Seyðisfjarð- ar. I þessum litla bæ þarna djúpt niðri á milli fjallanna iðaði allt af lifi, þvi skipakoma i svona pláss telst aftur til tiðinda, og Seyðis- fjörður má vist muna sinn fifil fegri. bað voru margir bilar að fara og margir að koma og þeir mjökuðust hægt i gegnum tollinn. Löggan var komin alla leið úr Reykjavik með hasshundinn i bandi til að þefa eftir dýrmætum kögglum úr' farangri manna. Slompaðir bilstjórar, fegnir öll- um þessum áhuga á nýtisku meö- ulum við bilaðri öld, svifu mjúkir á sinum fjórhjóla fjaðravögnum fram hjá vörðum laganna, sem ekki voru með neinn titlingaskit. Svo var látið úr höfn á þessu færeyska framtaki, veifað vasa- klútum og húfum og siglt út fjörð- inn. f fjöllunum sáust enn leifar eftir harðan vetur þó nú væri mið- ur júli. Skipið gerði stuttan stans á Neskaupstað til þess aö taka með iþróttafólk frækilegt og mannsöfnuðurinn á bryggjunni kom þeirri tilfinningu inn hjá manni að maður væri þjóðhöfð- ingi eða minnsta kosti rikur túr- isti á lystisnekkju. En svo áttaði ég mig á þvi, að á Neskaupstað eru allir kommar og engar and- skotans höfðingjasleikjur og þeir voru aðeins að sýna færeyingum að þeir kynnu vel að meta ferju á milli frændþjóða. Og þegar búið er að ræða fram og aftur á fund- um Norðurlandaráðs um nauðsyn þess að hafa skip i förum á milli Norðurlanda án þess að nokkuð gerist, árum saman, er þá hægt annað en dást að stórhug þess- arra 40.000 eyjaskeggja, sem nenntu ekki að biða lengur? Smyrill blés hátt i kveðjuskyni og nú var Atlantshafið sjálft framundan. Með allri virðingu fyrir tækni nútimans og okkar margvislegu farartækjum verð ég að játa, að ég er aldrei full- komlega örugg um lif mitt i neinu þeirra. Þegar við vorum stödd úti á svörtum Mýrdalssandi nóttina áður, hugsaði ég margt ljótt um þetta mikla haf sem við áttum fyrir höndum, ég sá fyrir mér himinháar öldur og hvert skipið á fætur öðru sogast niður i djúpið með manni og mús. Ég reyndi að hafa yfir „Atlantshafið ég einatt fór, eins og að drekka vatn” (Laxness) eða hugsa um allan fiskinn, sem er undirstaða vel- megunarinnar á Islandi og Fær- eyjum, en ekkert stoðaði, ef ég myndi ekki drukkna þá yrði ég á- reiðanlega ofboðslega sjóveik, og i imyndun minni veltust farþeg- arnir á milli borðstokka allir i einni kös, ælandi og spúandi, kveinandi og veinandi. En hér úti á rúmsjó var hafið næstum grun- samlega kyrrt, og svona átti það eftir að haldast, eins og rjóma- pollur alla leið til Færeyja. Ótrú- legt! A 17 tima siglingu má ræða við margan mann yfir bolla af góðu kaffi og dönsku vínarbrauði eða glasi af freyðandi öli. Og þarna er alls konar fólk. Fjölskyldufólk á leið til Noregs og þaðan i ökuferð um Evrópu, flestir á útleið, aðrir á heimleið, ungir og aldnir, sjóar- ar og landkrabbar, burgeisar og braskarar, launamenn, hippar og húsmæður. Eitt og eitt skáld skreytir hópinn. Sumir gista i klefum milli hvitra sængurklæða, aðrir i svefnpokum á þilfari, fæst- ir þurfa mikið að sofa, sumir ekki neitt. Stéttaskipting meðal áhafn- ar er með venjulegum hætti. Ung- ar stúlkur selja hressingu, roskn- ar konur sjá um ræstingu, og karlmenn ráða i eldhúsi og brú. Heinesen segir að i Færeyjum sé „naflinn á alheiminum”, — og þvi ekki? Skáldið okkar, unglegt á ilskóm, hélt þvi fram, að þar væri fallegra kvenfólk og yndislegra en annars staðar, (kvenfólk er alls staöar eitthvað sérstakt), sr. Friðrik ku hafa fundið guð i Fær- eyjum enda nóg af honum þar. Að sögn þarlendra eru allir sértrúar- söfnuðir, sem fyrirfinnast i kristnum sið, til á þessum eyjum, að viðbættum tveim sérfæreysk- um, og okkur hefði verið i lófa lagið að frelsast strax þarna fyrsta kvöldið. En meir um það seinna. Þegar eyjarnar tóku að risa út við brún flatkökunnar, sem hafið sýndist vera, fóru farþegar að tinast upp á þilfar til að vera vitni að dýrlegri sjón. Og sólin skein á sjó og land, sem grænkaði sifellt eftir þvi sem nær dró. Máður reyndi að átta sig á nöfnum eyj- anna, sem sáust, Konuey, Karls- ey, Austurey, Straumey, Vogey, Mykines. Færeyskan var farin að glymja i útvarpinu, og skáldið kom til min, ávarpaði mig bæði á ensku og dönsku og spurði, hvort mér likaði þessi músik. Það voru færeyskir sjómannavalsar á fri- vaktinni og kveðjurnar jafnvel enn hjartnæmari en hjá okkur hér heima. Ég olli djúpum vonbrigð- um með þvi að svara á islensku, vegna þess sem áður segir um færeyskt kvenfólk. „Ertu is- lensk?” sagði skáldið, „þessir andskotans islendingar. Ég þoli ekki islendinga”. Annars var er- indið að segja þá sorgarsögu, að nú væri tollbúðin búin að loka og þessir andskotar vildu ekki selja fiösku, og ekkert til að færa vin- um. I þetta sinn voru andskotarn- ir færeyingar. Svo var þessi yndislega sjóferö á enda. I mannþrönginni á hafnarbakk- anum stóð Erlendur og bauð okk- ur velkomin. Höfnin i Þórshöfn er allt i senn vinnustaður, leikvöllur og torg. Þar eru náttúrlega Hafn- arskrifstofurnar og Færeyska skipafélagið, þar er Hotel Föroy- ar og' Ferðamannastova, veiða- færaverslanir og krambúðir, kaffisöla, pylsuskúr, pakkhús og stjórnarráð að ógleymdri rit- stjórn „14. september”. Krakka- ormar leika sér um allt á árabát- um eða heimasmiöuðum prömm- um, sem þeir stjaka frá landi út af klöppunum á Tinganesi. Gaml- ir karlar með færeyingahúfu mála og snurfusa trillur sínar, konur hengja út þvott, alls staðar fólk á ferli, kannski að taka á móti vinum og frændum eða segja bless eða bara að spóka sig i góða veðrinu af þvi svo heppilega vill til að höfnin snýr mót suðaustri. Við vorum boðin i kaffi i Kirkjubæ hinum megin á Straum- ey og eltum Erlend i gegnum Séð yfir höfnina I Þórshöfn, en hún kemur við sögu I greininni. sjálfir. Færeyingar virðast al- mennt vera mjög nosturssamir, hvort sem er við hús, bila eða báta og flest annað, og það er ekki dónalegur frágangur á vegunum þeirra heldur. Þeir fara ekki bara heim þegar búið er að malbika, aldeilis ekki. Fyrst er sáð i sár, sem þeir hafa skilið eftir á jörð- unni, hlaðnir mér liggur við að segja undurfallegir grjótveggir i jöðrunum og stórir steinar steyptir i brúnir, þar sem bratt er i sjó niður. Við vorum kannski sérlega næm á þessa vegagerð, nýkomin úr torfæruakstri á is- lenskum þjóðvegum, með brotna lukt, högg i rúðu og rispað lakk, sem mega teljast litil skakkaföll á jafn langri leið og frá Reykjavik til Seyðisfjarðar. (Skyldu það vera islenskir bilainnflytjendur sem græða á þvi að hafa vegina svona vonda). Kaffið var gott og fjölskyldan i Kirkjubæ gestrisin, og þegar stóla þraut sátum við á hvalbein- um undir svörtum húsveggnum, og það voru sagðar sögur og talað um sjálfstæðismál og pólitik. Er- lendur, sem er formaður Þjóð- veldisflokksins og ritstjóri „14. sept.” sagði frá þvi, að einu sinni hefði ónafngreindur ritstjóri Morgunblaðsins spurt sig að þvi i hjartans einlægni, hvernig eigin- lega stæði á þvi að það væru svona margir sambandsmenn i Færeyjum (þ.e. þeir sem vilja á- framhaldandi óbreytt samband við Danmörku). Erlendur svaraði þá, að það væru ekkert fleiri sam- bandsmenn i Færeyjum en á ts- landi. Ritstjóri Morgunblaðsins skildi sneiðina og hlýtur þó að skilja hana enn betur nú, þegar 55.000 islendingar hafa skráð nafn sitt á bænarskjal um helst ævar- andi hersetu, og þarf ekki að tala um hvern þátt blað hans á i þeirri sorglegu sögu. Færeyingar hafa að miklu leyti sjálfstjórn i innanrikismálum, en þar sem danir fara með utanrik- ismál þeirra eru þeir oft illa sett- ir i viðskiptum við aðrar þjóðir og þeirra vilji litils metinn. Þegar NATO bað um að fá herstöð á eyj- unum, sagði allt Lögþingið: Nei. Engu að siður fóru danir bak- dyramegin inn og reistu stöðina og skikkuðu dáta sina til að standa þar vörð um vestrænt lýð- ræði. Þaðan sem við sátum þarna i siðdegissólinni sáust engir rússar á kreiki, enda ferðast þeir vist mest i undirdjúpunum, allt virtist friðsælt og gott, krakkar léku sér grunlaus i f jöruborðinu og fáeinir meinleysislegir túristar voru á vappi i kringum gamla bæinn og i dómkirkjurústunum. Erlendur biskup lét reisa þessa kirkju á 13. öld, en henni varð aldrei lokið, þó mætti segja mér, að guð hafi fyrir löngu tekið sér bólfestu i veggjum hennar i liki hvannar og burkna sem fest hafa rætur i sprungum milli steinanna eða tyllt sér til skrauts á þessum gotnesku boga- gluggum, og þar hefur vindurinn vafalaust sungið marga messu við undirleik hafsins og Hestur og Koltur, tvö einmana fjöll, sem gnæfa upp úr sjónum, verið hinir trúföstu kirkjugestir um aldir. En niðri i miðbæ Þórshafnar var önnur messa i gangi miklu nútimalegri með magnarakerfi og gitarleik og háværum rökræð- um um Jesúm og Lazarus. Þess- ari samkomu var meistaralega valinn staður undir limmiklum trjám á litlu torgi beint á móti dyrum danshússins, og þar sem klukkan var að nálgast tólf á mið- nætti og myrkrið var hlýtt þá var góð veiðivon um leið og hóf- drukknar og kófdrukknar sálir réðust til útgöngu úr diskótekinu. Þeirsem voru að fara heim til sin að sofa áttu ekki margar undan- komuleiðir aðrar en i gegnum söfnuðinn, og hinir sem voru bara að skreppa út til að fá sér friskt loft önduðu óðara að sér heilögum anda ofani vinandann, og þá get- ur hver og einn imyndað sér hversu stórfengleg áhrifin eru. Einar og Svanur, sem eru báðir forhertir guðleysingjar, leiddu mig fljótlega burt úr þessu magn- aða andrúmslofti, þvi þeir þóttust sjá, að mér væri bráðhætt við frelsun, og við fórum að finna Steinbjörn B. Jacobsen. Stein- björn var að koma frá Suðurey úr smalamennsku og rúningi en kon- an og börnin fjögur urðu þar eftir i sveitinni. Þegar talað er um færeyska sveit, þá er hún ekkert lik þvi, sem átt er við nútima islenskri sveit, þar sem rekinn er sérhæfð- ur vélvæddur búskapur með alls konar finessum. Þar sést ekki traktor, hvað þá heybindivél, ekki einu sinni ryðguð á haug. í Færeyjum er ákaflega litið undirlendi, og fólkið býr að mestu i litlum byggðum við vikur og voga, stundum er byggð við byggð, þar sem ströndin leyfir það. Upp af þessum byggðum eru samliggjandi tún i eigu byggða- manna, skipt á milli þeirra eftir mjög flóknum reglum og göml- um, og hirðir hver sina skák. Sauðfé er að meiri hluta sameig- inleg eign fólksins og að minni hluta i eigu einstaklinga. Það gengur sjálfala árið um kring og leitar aðeins skjóls i „seyðahús- um” uppi i fjöllum i verstu veðr- um. Þó beit sé viða góð á sumrum er fjárfellir töluverður á vetrum og flestar ær eru aðeins ein- lembdar. (Þetta sögðu okkur gamlir menn á Vogey, þegar við hölluðum okkur yfir réttarvegg- inn hjá þeim, þar sem þeir voru að rýja). Hlunnindi eins og eggja- og fuglatekja eru sömuleiðis i eigu almennings, að ekki sé talað um grindina, sem er skipt bróður- lega á milli allra i byggðinni og gestir og gangandi fá jafnvel mest, af þvi þeim er vorkennt svo mikið að hafa misst af aðal- skemmtuninni, þ.e.a.s. þátttöku i sjálfu blóðbaðinu. Það var Heðin Klein, skáld- bróðir Steinbjarnar og póiitiskur samherji þeirra Erlendar, sem reyndi að útskýra þessa búskap- arháttu fyrir okkur, þegar við heimsóttum hann i Gjógv eða Gjá, fæðingarbyggö hans nyrst á Austurey og þágum brauð með skerpukjöti af móður hans. Hann sýndi okkur i kirkju og teymdi okkur út á brún íuglabjargsins, og þegar við gægöumst fram af voru nokkur hundruð metrar þverhniptir i sjó niður. I hrikaleik þessarar náttúru hættir maður að undrast trúarþörf fólksins og standandi á bjargbrúninni datt mér i hug áletrunin á altaristöfl- unni þeirra, sem er einfaldlega máluð eftir útsýninu úr kirkju- glugganum. Haf og himinn og þverhnipt bjarg. Nokkrir menn á áttæringi og einn fallinn útbyrðis. Sá hrópar i angist: „Harri Bjarga Mær!” Og Jesús stendur hjá hon- um á úfnum öldunum, réttir hon- um höndina og segir kaldhæðinn: „Fátrúni Maður, Hvi tvaðist Tú”. Um afdrif mannsins vitum við ekki meir. En hvað hugsar sig- maður i bjargi, ef honum skrikar fótur, hvað hugsar sjómaður i vit- lausu veðri á opnum bát? Heðin er 25 ára, kennari og þingmaður sandeyinga og einn af mörgum, sem við hittum fyrst i stofu Steinbjarnar. Þar er gest- kvæmt og þar áttum við eftir að sitja fram á nótt, að loknum hverjum degi þessa eftirminni- lega ferðalags. Steinbjörn er skólastjóri lýðhá- skólans i Þórshöfn. Hann hlaut menntun sina heima i Færeyjum, sem háseti á íslandsmiðum og i skólum Danmerkur. Hann er at- hafnasamt skáld og pólitiskur hugsjónamaður og honum liggur hátt rómur þegar hann talar um, hvernig og hvers vegna færeying- ar eigi að slita sambandinu við dani, um kjör færeyskra sjó- manna á fjarlægum miðum, eða um framtiðarþjóðfélagið. Hann skrifar af þvi honum liggur margt á hjarta, en lika vegna þess, að það vantar bækur á færeysku, ekki sist fyrir börn og unglinga. Hann skrifar þess vegna barna- bækur, en einnig ljóð, smásögur og leikrit. Það nýjasta var sýnt við feikigóðar undirtektir i Þórs- höfn i fyrravetur og var m.a. um það getið hér i Þjóðviljanum. Það heitir „Skipið” og gerist að mestu leyti i veiðiferð á fjarlægum mið- um, lýsir lifinu um borð, fá- breytninni, þrasinu, áhyggjun- um, heimþránni, slysahættunni, fylliriinu með misheppnuðu kvennafari, þegar einhvers stað- ar er komið i land. Og þau ánægjulegu tiðindi hafa heyrst, að til standi að taka þetta leikrit til sýningar hér á næsta ári. Leik- ritið er lika hans framlag i land- helgisumræðu færeyinga. Hann segir sem svo: „Ef Færeyjar færðu landhelgina út i 200 milur, þá myndu sjómennirnir losna við þessar löngu útiíegur og fiska að- eins á heimamiðum og fá nógan afla”. Og þarna talar enginn inni- setumaður eða skrifstofupólitik- us, heldur rithöfundur, sem sjálf- ur hefur stundað þessi fjarlægu mið og veit, hvaða sældarbrauð það er. Það var mjög merkilegt að kynnast Steinbirni og félögum hans, vegna þess að þeir virtust sér meðvitandi um, að þeir stæðu mitt i miklum umbrotatíma, i hita baráttunnar, og verkefnin ó- þrjótandi á leiðinni til sjálfstæðis og framfara. Þeir fundu hvað krafta þeirra er mikil þörf, og það brá jafnvel stundum fyrir þreytu og vonleysi. Maður getur t.d. vel skilið, að dönum sé ekkert sér- staklega mikið i mun, að fram- leiðni aukist i færeyskum land- búnaði með bættum búskapar- háttum, á meðan þeir selja þeim allar landbúnaöarvörur sjálfir. I samgöngumálum var það nýtt að gerast, að þeir fengu að gefa út sin fyrstu eigin frimerki. Fær- eyskur gjaldmiðill hefur ekki skiptigildi. „Það eru bara Mata- dor-peningar”, sagði Jákup i Skemmuni, sem oft kom með Færeyingar hafa eftir að þeir tóku samgöngumál I slnar hendur gert stórt átak i vegagerö,og eru nú malbikaðir vegir um allt, brýr milli eyja, góðar ferjusamgöngur og hvorki meira né minna en fimm jarð- göng. Stærstu jarðgöngin eru 2500 metrar og eru milli þéttbýlissvæð- anna á Austurey. Þau verða tilbúin til umferðar næsta sumar, en fyrsti billinn ók þar i gegn við hátiðlega athöfn fyrir mánuði. beiskar athugasemdir um ástandið og landa sina. Og hingaö hafa borist fréttir um baráttu skólafólks fyrir þvi að fá að taka próf sin á færeysku og fá þau dæmd á færeysku. Já, færeysk tunga hefur svo sannarlega átt i vök að verjast, það er ekki svo langt siðan hún var viðurkennd sem sérstakt mál, en kölluð dönsk mállýska, eins og Færeyjar voru kallaðar amt i Danmörku, og i blaðhaus ihalds- blaðsins þeirra „Dimmaletting- en” stendur enn á dönsku „amts- tidende”. (Þeir eru viða vondir Moggarnir). Það er erfitt að segja, hver sé ástæðan fyrir þvi, að islendingar fóru að skrifa bæk- ur á meðan færeyingar varðveittu sögurnar syngjandi, i dansinum og danskvæðunum, önnur þjóðin gleymir að dansa, hin gleymir að skrifa. Og þannig fór að danska náði yfirhöndinni, sem opinbert mál embættismanna og sem rit- mál, og það er ekki fyrr en á sið- ustu öld með þjóðernislegri vakn- ingu að hafist er handa um að búa til færeyskt ritmál. 1938 er fær- eyska viðurkennd, sem kennslu- mál i skólum. Þegar svona er á- statt er ekki að furða þó menn finni sig knúða til að skrifa og þýða og þýða og skrifa. Og við óskum þeim svo sannarlega góös gengis og þökkum þeim gestrisn- ina. Greinarhöfundur við brún . Bösdalafoss á Vogey. Einar Karl og Thomas Nilsen I Sandavogi ræða um pólitlk, verðbólgu- hugsunarhátt, skerpukjöt og grind. Steinbjörn Jacobsen er hér á myndinni viö kennslu I leirmótun I lýö- háskólagarðinum I Þórshöfn I vor. Að baki hans sést gamla skólahúsið þar sem Simon af Skarði o.fl. stofnuðu lýðháskólann árið 1899. Húsið er nú iverustaður Steinbjörns, en verður rifið fijótlega og byggt annað i sama stil. Lýðháskóli Færeyja hefur lengi verið eitt helsta vlgi fær- eyskrar menningar. þröngar götur gömlu Þórshafnar á milli litilla tjargaðra timbur- húsa meö grænum torfþökum og hvitu i kringum gluggana. Fyrir utan bæinn tók við mjór malbik- aöur vegur yfir lága heiði, og það er best að segja frá þvi strax, að það er mikið malbikað i Færeyj- um, allt frá breiðum hraðbraut- um uppi i fjöllum niður i örmjóa stiga nfilli hænsnakofans og hjallsins, og viða voru bikhrúgur heima við hús og litlir valtarar, þvi menn dunda sér við þetta Við gleymum ekki heldur Thomasi Nielsen i Sandavogi, einum af þessum köllum, sem við tókum tali á götunni. I það sinnið vorum við svo forvitin um, hvað þessi svörtu kjötflykki væru, sem hengu utan á hverju húsi. Það hafði þá verið grind nokkrum dögum áður, og nú var verið að þurrka kjötið. Grindin bragðast best ný og soðin, eða þurrkuð hrá með söltuðu spiki. Spikið þarf þá helst að hafa legið i saltinu i eitt til tvö ár. (Við smökkuðum svo þetta lostæti seinna hjá Stein- birni). Hann lét okkur fylgja sér ofan i kjallara til þess að sýna okkur, hvernig hún væri verkuð. Og út i hjall máttum við til að koma og þiggja hjá honum bita af skerpukjöti. Það var aðeins eitt, sem hann langaði til að vita áður en viðfærum, og það var, hvernig islendingar færu að þvi að ferðast svona mikið og krónan alltaf að falla. Ég efast um, að okkur hafi tekist að útskýra islenskan verð- bólguhugsunarhátt fyrir þessum gamla sjósóknara.sem hafði auð- vitað verið á Islandsmiðum á sin- um yngri árum bæði á skútum og togurum, eins og næstum allir fullorðnir karlmenn, sem við lentum á tali við, og þeir kunnu nöfn á mörgum höfnum allt i kringum landið. Og lengi munum við Poul Juul Rasmussen i Klakksvik, sem vildi ! allt fyrir okkur gera, kannski ; meðfram af þvi, að hann er ; tengdur tslandi fjölskyldubönd- ; um. Hann náði meira að segja i ; hringjarann i kirkjunni, þó hann væri steinhættur að koma þar sjálfur, af þvi honum likar ekki við prestinn, til þess að við gætum skoðað það mikla meistaraverk úr timbri og grjóti. Mikið held ég, að Hallgrimur sálugi Pétursson hefði verið ánægðari með svona volduga turnlausa sveitakirkju heldur en fallosarferlikið á Skóla- vörðuholtinu. En Klakksvik stát- ar af fleiru en veglegri kirkju, hún er helsti útgeröarbær eyj- anna, þar eru stórir kapitalistar i fiski og verslun, og þar er verið að reisa tækniskóla. Poul fékk tengdason sinn til að keyra okkur upp i fjall svo við sæjum betur, hvað þarna er fallegt, og af þvi, hvað hann er sögufróður maður og segir skemmtilega frá og þar að auki jafnaðarmaður, þá mátti hann til með að lauma að okkur nokkrum spillingarsögum af svindlurum og ættlerum og það upphófst metingur um það, hvorir svindluðu meira i togarakaupum, islenskir eða færeyskir útgerðar- menn. Og við fengum að heyra, hvernig trúfélögin eru eins og fri- múrarareglur með itök i atvinnu- lifinu, og ef þú trúir ekki á réttan guð á réttan máta, þá er ekki vist að þú fáir skip, þó þú sért harð- dugleg aflakló. Að skilnaði gaf hann okkur bók, Fiskimenn. eftir Martin Joensen og harmaði, að við skyldum verða aö fara án þess að hafa séð neitt af jarðgöngun- um. Við hefðum lika viljað vera lengur, en ferjan beið ekki. Svo var vikan liðin, og á mið- nætti stóðum við við borðstokkinn og bjuggum okkur undir að kveðja þetta land og þennan fall- ega bæ, Þórshöfn með vinaleg vel máluð timburhúsin gömul og ný en næstum öll i sama burstastil, og fyrstu regndroparnir i ferðinni duttu á nefið á okkur. Það var þoka. Við myndum áreiðanlega fá vont i sjóinn heim. En hingað ætl- uðum við að koma aftur, þvi eins og segir i þekktu danskvæði: „Ongastaðni so stuttligt er at liva sum i Furoyum.” Steinunn Jóhannesdóttir

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.