Þjóðviljinn - 17.08.1975, Blaðsíða 14

14 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 17. ágúst 1975
BOB DYLAN &BAND:
Jhe Basement Tapes”
(Columbia/Faco)
„Basement Tapes” hafa loks-
ins verið gefin út á samnefndri
plötu. Plata þessi á langa sögu að
baki og flest Dylan-lögin t.d.
komiðútá „bootleg”-gjum. Þó að
upptöku hljómurinn sé hreinn og
skir á þessari plötu er eitt annað,
sem hálfpartinn dregur hana ofan
i svaðið, en það er niðurröðunin á
lögunum. „Troubled Troubador”
hét aðal-,,basement tape”-boot-
leggurinn og er sú plata einföld,
einungis með lögum eftir Dylan.
Þar eru ellefu lög, en einungis 9 af
þeim eru á þessari. Lögin sem
vantar eru „I Shall Be Released”
og „The Mighty Quinn”! Reyndar
eru þau til i öðrum og miklu lé-
legri útgáfum. En þau vantar, ef
platan á að standa undir nafninu.
A „Basement Tapes” eru 16 Dyl-
an-lög, 11 af þeim eru á fyrr-
nefndum „bootleg” og 3 á öðrum
sem heitir V.D. Waltz”. En hér
kemur svo niðurriðunin á „Base-
ment Tapes”.
Fyrsta lagið er „Odds & Ends”
(hefði verið gott nafn á plötunni)
og það var á „VD”. Lagið er rokk
og Bandið og Dylan malla, miklu
betri útgáfa en á „VD”. „Orange
Juice Blues” er Band-lag sungið
af Richard Manuel, mjög gott
blúslag. Næst kemur svo „Million
Dollar Bash”, Dylan-lag, eitt af
skemmtilegri lögunum (af
„TT”). Dylan syngur eins og á
Blonde On Blonde og eldri plöt-
um. (Reyndar eru öll lögin á
þessari plötu fráJiö og 69). Text-
inn er góður að vanda Dylans.
Næst er svo Band-lag „Yazoo
Street Scandal”. Lélegt. Fárán-
legtað hafa Dylan og Band svona
til skiptis. „Goin To Acapulca” er
rólegt og fallegt Dylan-lag i stil
við „I Shall Be Released”. Garth
Hudson og Robbie Robertson eru
mjög góðir á plötunni, Garth á
orgel og Robbie á gitar. Lagið
minnir mig að ég hafi heyrt áður
á Dylan-plötu. Hlið eitt lýkur svo
með Band-lagi, „Katie’s Been
Gone”.
Hlið 2 byrjar á „Lo and Be-
hold”, lag sem margir hafa tekið
áður. önnur upptaka heldur en á
„TT” og Johnny Cash syngur
með i viðlaginu, þó það komi
hvergi fram. Tekst mun betur
upp en á „Nashville Skyline”.
Skemmtilegur texti. „Bessie
Smith” er skemmtilegt Band-lag,
eina Band-lagið á þessari hlið.
Band hefðu frekar átt að hafa
eina heila hlið. „Chlotes Line
Saga” er næst. Var fyrst á „VD”.
Textinn er bara þrugl, blúslag
með góðum takti Apple Suckling
Tree” var lika á „VD”; það minn-
ir m,ann dálitið á John Lennon
þegar hann er að rokka, sérstak-
lega á Beatles-„bootleggjunum.”
Ekta Ringo-taktur á trommunum
og allt mjög skemmtilegt.
„Please Mrs Henry” var á „TT”
en er hér i annarri upptöku. Dyl-
an dregur röddina i „Dylan
talking blues”- stil. „Tears of
Rage” kemur örugglega út á litla
plötu. Besta rokklagið á plötunni,
Dylan syngur i ekta Band-stil.
Mér hefur aldrei þótt þetta Band-
Bob Dylan samband skemmti-
legt; þegar Dylan syngur með
Band breytist hann bara i einn
meðlim hljómsveitarinnar.
„Tears of Rage” er eitt allra
besta lag Dylans/Bands. Góður
texti.
Hlið 3: Fjögur Dylan-lög og tvö
Band-lög. „Too Much Of Not-
hing” er lagið sem Peter Pal og
Marv gerðu vinsælt. Allt önnur
upptaka en á „TT”. Miklu lé
legri. „Yea! Heavy & A Bottle Of
Bread” — skritið nafn á lagi og
skritnum texta, og skritið lag.
„Ain’t No More Cane”: Band,
gott. „Chrash on the Levee”
(„DoQn in the Flood”) vel
sungið, einfalt spil og góður texti.
„Ruben Remus”: Band. „Tiny
Montgomery” er ekki heldur i
sömu útgáfu og á „TT” ekta fylli-
bytturödd og furðulega lélegar
bakraddir. En lagið og textinn er
gott.
Hlið 4 hefst svo á besta laginu,
„You Ain’t Goin Nowhere”, i
góðri útgáfu. Söngur Dylan’s af-
slappaður og útsetningin minnir
meira á Byrds - útsetninguna
heldur en útgáfuna á „TT”. CBS
gefur þetta frábæra lag vafalitið
út á litla plötu, vona ég allavega.
„Don’t Ya Tell Henry” er sungið
af Band,en textinn er eftir Dylan.
„Nothing Was Delivered” er eitt
af þessum ekta Dylan-lögum, ró-
legt með góðum texta, röddin
dregin og góð. „Open The Door
Homer” hét áður „Open the Door
Richard”. Gott, ekta Dylan-lag,
enda hefði þessi plata ekki verið
gefin út ef um lélegt efni væri að
ræða og þvi siður að popppressan
væri sifellt að staglast á þvi.
„Long Distanee Operator” er
Framhald á 22. siðu.
Blood Sweat
&Tears: /
„New City”
(Columbia/Faco)
Blood Sweat & Tears eiga
langa og misjafna sögu að baki,
bæði i hljómplötum og lið-
skipan. Blood Sweat & Tears
var stofnuð árið 1967 sem
fjögurra manna rokk-hljóm-
sveit undir stjórn Als Kooper,
orgelleikara, sem meðal annars
hafði leikið með Dylan á
„Blonde on Blonde”. Aðrir voru
Jim Fielder, bassaleikari, sem
áður hafði leikið með Mothers of
Invention og Buffalo Spring-
field.Steve Katz, gitarleikari og
söngvari, áður með Blues
Project, og Bobby Colomby,
trommuleikara. Skömmu siðar
bættu þeir svo við þremur
blásurum og gerðu fyrstu plöt-
una. Siðan kom önnur platan,
Blood Sweat & Tears, með lög-
um eins og „Spinning Wheer’,
„Smiling Phases”, „And When I
Die,” „God Bless The Child” og
„You’ve Made Me So Very
Happy”, og nýjum söngvara,
David Clayton Thomas. AÍ
Kooper var þá farinn til þess að
gera plötu með Mike Bloomfield
og Steve Stills (Super Sessions).
David Clayton Thomas gerði 3
plötur með Blood Sweat & Tears
áður en hann yfirgaf þá til þess
að reyna sig sem „sóló-að-
trekkjari,” sem mistókst. Blood
Sweat & Tears hafa verið á
niðurleið alla tið frá annarri
plötunni þó BS&T 3 hafi verið
mjög góð lika. Nú er svo komið
að aðeins trommuleikarinn
Bobby Colomby er aftur af
fyrstu útgáfunni af Blood Sweat
& Tears. t hljómsveitinni á
þessari fyrstu plötu eftir að þeir
endurheimtu David Clayton
Thomas söngvara eru sem hér
segir: Colomby, Thomas, Dave
Bargeron á básúnum, túbu,
trompet og slagverki, Larry
Willis á hljómborð, George
Wadenius á gitar og syngur,
Tony Klatka á trompet, Ron
McClure á bassa, Bill Tillman á
saxofónum, flautu og syngur
bakraddir, og Joe Giorgianni á
trompet.
„New City” er reglulega góð
plata, hún er i beinu framhaldi
af þvi sem þeir voru að gera er
David Clayton Thomas hætti.
Lögin eru vel valin, þarna eru
t.d. „Got to get you into my life”
eftir Paul McCartney (á
Revolver), „Naked Man” eftir
Randy Newman, „Applause”
eftir Janis Ian og „Ride Captain
Ride”.
David Clayton Thomas hefur
mér alltaf þótt nokkuð
skemmtilegur söngvari og hann
leikur sér að lögunum hérna.
„Ride Captain Ride”, „Yester-
day’s Music” (eftir Thomas
sjálfan) og „Got To Get You
Into My Life” yrðu góð á litlum
plötum. Trommuleikur og
bassaleikur er frábær og Willis
er góður á hljómborð. „Ride
Captain Ride” er gott diskótek-
lag útsett af Bill Tillman.
„Life”, eftir Allen Toussaint, er
einskonar War-útsetning, en
rödd Davids Claytons Thomas
kemur upp um þá, litið annað en
takturinn. Næst er „No Show”,
eftir bassaleikarann Ron
McClure. Lagið er
„instrumental”, góður bassa-
leikur að sjálfsögðu og flautu-
leikur og gitarleikur. Lagið er i
stil við margt af þvi sem er ver-
ið að gera i djazz-heiminum i
dag, þ.e.a.s. Ramsey Lewis,
Chick Corea o.s.frv. A eftir þvi
kemur gott lag með mjög góð-
um texta, „I Was A Witness To
A War”, útsetningin er eftir
Larry Willis og er nokkuð
„orkestral”. „One Room Coun-
try Shack” er eftir John Lee
Hooker, góðan blúsista af gamla
skólanum. David nýtur i þessu
lagi aðstoðar Davids Brom-
bergs, en hann leikur á kassa-
gitar og ddbrd og David syngur
ekta blús. Það væri gaman að
heyra Long John Baldry taka
þetta lag en David er lika ágæt-
ur blús-túlkandi og með aðstoð
Brombergs er þetta frábært lag.
„Applausé” er hér i mikilli út-
setningu Tony Klatka og er
nokkuð gott. „Yesterday’s
Music” er mesta popplagið á
plötunni i einfaldri útsetningu
Dave Bargerons. „Naked Man”
er i stórskemmtilegri léttri og
vandaðri útsetningu Larrys
Willis, örugglega það lag sem
setur svip á þessa plötu. Textinn
i „Naked Man” er stórgóður og
fyndinn. Rió gæti örugglega út-
fært þetta skemmtilega lika.
„Got To Get You Into My Life”
er i jafn öruggri útsetningu og
þegar Joe Cocker tók „With A
Little Help From My Friends”.
Siðasta lagið, „Takin It Home”,
er „instrdmental” eftir Bobby
Colomby. Góð byrjun á nýjum
ferli fyrir Blood Sweat & Tears
ásamt David Clayton Thomas.
Janis lan:
„Between
the Lines”
(Columbia/Faco)
Janis Ian er þjóðlagasöng-
kona frá Filadelfíu sem 1967 átti
lag háttá Bandaríska vinsælda-
listanum, „Society’s Child”, en
Ian var þá sextán ára. Frá
1967-1968 gaf hún út þrjár LP,
„Janis Ian”, „For All The Sea-
sons Of The Mind” og „The
Secret Life Of J. Eddy Fink”,
allar á Verve-merkinu. Siðan
kom ekki nein plata með henni
fyrr en 1974 er CBS gaf út
„Stars”. „Between The Lines”
er sem sagt 5. LP-platan henn-
ar.
Janis minnir oft á Joni Mit-
chell og stundum á Melanie.
Hún er afar þunglynd I textun-
um á þessari plötu og I st.Il nokk-
uð lik Jon Mark. Janis Ian er
fyrst og fremst textahöfundur
og söngvari, lögin sjálf eru aftur
á móti slöpp, en með nokkrum
undantekningum þó („At
Seventeen”, og „Light A
Light”).
Efniviðurinn I flest öllum
textunum á plötunni er hið brot-
hætta samband kynjanna. Og
„þemað” er „einmana”.
David Bromberg
Band:
„Midnight On
The Water”
(Columbia/Faco)
„Midnight on the Water” með
David Bromberg Band er mjög
góð. David Bromberg hefur ver-
ið tiður gestur á bandariskum
plötum sem gitar- dóbró- og
mandólinleikari. A þessari plötu
kennir margra grasa. Fyrsta
lagið er „What A Wonderful
World” eftir Sam Cooke, sama
lagið og Bryan Ferry tók, en hér
er það miklu skemmtilegra,- i
þessu lagi nýtur hann aðstoðar
meðal annarra Lindu Ronstadt,
Bonnie Raitt, Jesses Eds David
og Dr. Johns en Bromberg ber
af þessum öllum og þrátt fyrir
mörg góð og þekkt nöfn er hann
langbestur á plötunni.
„Yankee’s Revenge” er sam-
bland af nokkrum irskum döns-
um leiknum á fiðlur,
„p e n n y w h i s 11 e ” (irsk
hljóðpipa), gitar og mandólin,
alls ekki neitt „Ynakee”-lag
(nema að nafninu til). „I Like
To Sleep Late In the Morning”
er skemmtilegasta lag plötunn-
ar, textinn „húmoriskur” og
David syngur nokkuð likt John
Sebastian. Lagið er eftir David
Blue. „Nobody’s” ber nokkurn
keim af Eagles enda stjórnaði
Bernie Leadon úr Eagles ásamt
Brian Ahern upptöku plötunnar
og leika þeir báðir i nokkrum
lögum. í „Nobody’s” syngur
lika hin frábæra söngkona
Emmylou Harris bakraddir.
„Don’t Put That Thing On Me”
er góður, léttur blús með góðu
klarinett- og pianóspili (Dr.
John), Linda Ronstadt og
Bonnie Raitt syngja bakraddir.
„Mr. Blue” er fallegasta lagið á
plötunni. Bromberg nær hinni
frábæru rómantik Dylan’s frá
„Belle Isle’’ (á „Self Portrait”)
og bætir hana jafnvel. Buddy
Cage (úr New Riders of the
Purple Sage) og Red Rhodes (úr
hljómsveit Mike Nesmiths)
leika á „stigna stálgitara” og
Bernie Leadon leikur á gitar.
Textinn er hjartnæmur sorgar-
texti og lagið fellur fullkomlega
að; frábær gifting. „Dark
Hallow” er svo fjörugt
,,sveita”-lag eftir B. Browning.
Buddy leikur á stiginn stálgitar
og Evan Stover & Jay Ungar
leika á fiðlur. „If I Get Lucky”
er ekta þjóðalaga-blús eins og
Dylan var með á fyrstu plötu
sinni. Bromberg syngur lagið og
spilar einn, hrátt og skemmti-
lega. „The Joke’s On Me”, ann-
að lagið sem Emmylou Harris
syngur og aftur með sterkum
Eagles-keim. Lagið er eftir
Bromberg sjálfan, háðskur
ástarblús. Siðasta lagið er svo
titillagið „Midnight on the
Water” sem er blanda af þrem-
ur dönsum (Texas-Waltz”, og
tveim irskum, „A Slow Air” og
„A Slip Jig”). Bromberg leikur
hér á fiðlu ásamt 2 öðrum, 2 á
pennywhistle, og gitar, bassa,
trommum og mellophon.
Það sem fyrst og fremst er
gott við þessa plötu Brombergs
er hinn sjaldgæfi hreinleiki,
góður söngur og gott spil á óraf-
mögnuð hljómfæri. Með betri
plötum ársins.