Þjóðviljinn - 23.07.1976, Blaðsíða 11

Föstudagur 23. júli 1976. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA II
Luxemborg
Hótclin voru ekki valin af verri endanum. Þetta er i Köln

1

| •- æ á &ÍÉ 'i mHmnmMU ril
< ’ : -'Á - j

ÍllÍlÍllllIlllÍlllS:"
'fr
lagslegir kratar, biöla til kjós-
enda.
Menn á flótta
Hins vegar biðluðu lögreglu-
yfirvöld viða til vegfarenda og
buðu þeim 700 þúsund mörk
(u.þ.b. 50 milj. isl. kr.) i skiptum
fyrir upplýsingar sem leitt gætu
til handtöku „eftirlýstra anark-
iskra ofbeldismanna”. Auglýs-
ingaplaköt með þessu tilboði
héngu viða uppi og á þeim voru
myndir af fjórtán eftirlýstum. í
þeim hópi voru hinn goðsagna-
kenndi „Carlos” og stúlkurnar
fjórar sem sluppu úr fangelsi i
Berlin á dögunum (ein þeirra hef-
ur náðst aftur, hinar leika enn
lausum hala).
bessi plaköt minntu undirritað-
an á það hve hart er vegið að
mannréttindum i Vestur-Þýska-
landi núna. Atvinnuofsóknir á
hendur róttæklingum veröa æ út-
breiddari. Aðfarir eru geröar að
róttækum prentsmiöjum og for-
lögum i krafti nýrra laga sem
manna á meöal eru kölluð
„munnkörfulögin”. Samkvæmt
þeim er bannað aö gefa út bækur
sem „hvetja til valdbeitingar”.
bað er vitaskuld i valdi yfirvalda
að skilgreina hvað er hvatning til
valdbeitingar og hvað ekki. í
fyrrahaust var t.d. ráðist inn i
nokkur forlög og prentsmiðjur
róttæklinga sama daginn i
mörgum borgum landsins og hald
lagt á nokkrar bækur, þ. á m. eina
eftir ungan verkamann,
„Boipmi” Bauman, sem nú fer
huldu höfði og er eftirlýstur. Að
sögn kunnugra var það eina á-
stæðan fyrir þvi aö bókin var upp-
tæk ger, i henni er hvergi hvatt til
vopnaðrar baráttu. Lögreglan
notaði tækifæriö til að slá eign
sinni á ýmis skjöl fyrirtækjanna
sem ekki er hægt að segja að
komi málinu beint við. En yfir-
völdum er i lófa lagið að lesa
hvatningu til valdbeitingar út úr
rekstrarreikningum og öðrum
viðskiptaskjölum. bessi aðgerð
lögreglunnar vakti mikla athygli
og hópur rithöfunda og mennta-
manna, þ.á m. austur-þýski
visnasöngvarinn og ljóðskáldið
Wólf Bierman og rithöfundurinn
Hans Magnus Enzensberger,
undirrituðu mótmælaskjal gegn
henni. Og andófið náði lengra þvi
nú hefur bók Baumans aftur verið
gefin út og aö þessu sinni hafa
yfirvöld ekki reynt aö gera hana
upptæka.
bessi stöðugi og sivaxandi nið-
urskurður á mannréttindum er
þvi uggvænlegri sem menn hafa
orðið að kyngja ýmsu þvi sem
þjóðverjar hafa flutt út og nægir
að vitna til ákveðins viðtals i sið-
asta helgarblaöi Visis þvi til stað-
festingar.
bað fór ekki hjá þvi að þessum
óæskilega útflutningi þjóðverja
yrði svarað og merki þess sá
maður allsstaðar i ferðinni. Á
striðsárunum féll gifurlegt magn
af sprengiefni á þýskar borgir.
Okkur var sagt að 90% allra
bygginga i miðborg Kölnar hefðu
verið ónýt i striðslok. Enda var
það svo að aðeins sást eitt og eitt
gamalt hús á stangli innan um
nýbyggingarnar. En ekki getur
maður sagst vera hrifinn af þvi
sem upp hefur risið i staðinn, það
er litið skárra en rjómakökustill
Jóseps gamla sem einkennir
austanverða álfuna. Og það sem
verra er, uppbyggingin er öll
miðuð við þarfir blikkbeljunnar
að frátöldum verslunarhverfum
miðborganna þar sem bifreiðar
hafa verið gerðar útlægar.
Lítil saga
En hvað er það þá sem glatt
gæti augu venjulegs ferðamanns
ofan af Islandi? Ef satt skal segja
var það harla fátt. Auðvitað er
það fræðandi i sjálfu sér að koma
til hvaða lands sem er og kynnast
þvi mannlifi sem þar er lifað. En
hafi menn áhuga á að skyggnast
aftur i aldir hafa þeir litið til
Dusseldorf að sækja. bað væri þá
frekar að Köln hefði upp á að
bjóða. bar er hin fræga dóm-
kirkja sem var 6 aldir i smiðum
og mikið af fornminjum frá þvi
rómverjar byggðu borgina i ár-
daga. Við hlið kirkjunnar hefur
nýlega veriö reist rómverskt-ger-
manskt minjasafn og má þangað
sækja ýmsan fróöleik og skemmt-
un. bar má m.a. sjá heljarmikinn
legstein sem einhvern tima i
fyrndinni stóð á leiði rómversks
landsstjóra og konu hans. Af hon-
um er sögð sú saga að tveir ungir
menn hafi fundið hann i brotum
þegar þeir rótuðu i einhverri
byggingarlóðinni i nágrenni
kirkjunnar. beir voru þó ekkert
að auglýsa fund sinn fyrr en allt
var komið upp. bá gengu þeir fyr-
ir borgarstjórnina og buðu stein-
inn falan fyrir hálfa miljón
marka. Boðinu var tekið.
Hér má kannski skjóta þvi inn
að þegar hópurinn gekk um sali
rómversk-germanska safnsins
varð á vegi hans kunnuglegt and-
lit. bar var þá kominn borleifur
Einarsson jarðfræðingur sem
kvaðst hafa veriö i fyrirlestraferð
um um þvert og endilangt Vestur-
býskaland undanfarna þrjá mán-
uði. Sannaðist þar enn hve litill
heimurinn er.
Auk sjálfs safnsins má viða
greina leifar af borgarmúr sem
rómverjar reistu á sinum tima.
Sjálfur múrinn er þó viðast fall-
inn en varðturnar margir standa
enn.
Þá er nú eiginlega upptalið það
sem markvert getur talist úr
þessari ferð. Er þá ekkert eftir
annað en að kvitta fyrir veiting-
arnar og þakka góða samfylgd.
Ýmis stórmenni, þýsk og íslensk, á flugvellinum i Dusseldorf. Þarna má m.a. greina Halldór E.
Sigurðsson samgönguráöherra, Niels P. Sigurösson sendihcrra Islands i Bonn og Brynjólf Ingólfsson
ráðuneytisstjóra.
t* MWMuwuiifj-jniiBi
Gfftife WuSfkáamf.fwfalirt, KmdorpaM
D«ch«f>Wstour, Abeodfafirt mít Mu í
Ittui CAífi
’«*». RbeiB.,K
mtt Baho «nd SehíH
^ KmácHest an Bord mít jroSem
M^Í!*lS>ússeidorf
niec nocli
;unstiger
Auglýsingaplakatiö um „eftirlýsta ánarkiska
ofbeldismenn." Ekki er gleymtaö taka fram
að þeir kunni að vera vopnaöir.
Turnar dómkirkjunnar I Köln.