Þjóðviljinn - 29.09.1976, Page 12

12 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Miövikudagur 29. september 1976
M"m KÓPAVOGUR
Bffl Störf við
^ leikskóla
Félagsmálastofnun Kópavogskaupstaðar
auglýsir eftir starfsfólki við leikskóla sem
tekur til starfa siðar á þessu ári:
A: Fóstrur
B: Aðstoðarfólk við uppeldisstörf.
C. Starfsfólk við ræstingar.
Laun samkvæmt kjarasamningum starfs-
mannafélags Kópavogskaupstaðar.
Umsóknum er greini frá aldri, menntun
og fyrri störfum, sé skilað til undirritaðs
fyrir 13. október n.k. sem jafnframt veitir
nánari upplýsingar á Félagsmálastofnun-
inni, Álfhólsvegi 32, simi 41570.
Þar liggja og frammi umsóknareyðublöð.
Félagsmálastjórinn i Kópavogi.
Pro arte
galleríið
í Stokkhólmi
hyggst i nóvembermánuði nk. -halda
sýningu á verkum ómenntaðra alþýðu-
málara (naivista) frá Norðurlöndum.
Þremur til fimm islendingum er boðin
þátttaka. Þeir, sem áhuga hafa á þessu
máli og telja sig fullnægja ofangreindum
skilyrðum, vinsamlegast leggi verk sin
inn til mats, til Aðalsteins Ingólfssonar
Kjarvalsstöðum fyrir 10. október 1976.
Starfsmenn óskast
Hitaveita Reykjavikur vill ráða nú þegar
tvo starfsmenn — annan við viðhald
tenginga innanhúss, hinn til mæla-
álestrar.
Laun samkvæmt samningum Starfs-
mannafélags Reykjavikur og borgar-
innar.
Upplýsingar á skrifstofu Hitaveitu
Reykjavikur, Drápuhlið 14 milli klukkan
10 og 12.
Hitaveita Reykjavikur.
Til leigu
220 fermetra skrifstofuhæð að Skipholti 3
til leigu frá áramótum.
Upplýsingar á skrifstofu VFR og VSÍ
Skipholti 3 frá klukkan 13-17.
Verkstjórafélag Reykjavikur.
Ýtumaður
Viljum ráða ýtumann, helst vanan Cat.
D8H. Einnig vanan bormann.
Simi 81935
Minningarorð:
Inga Markúsdóttir
Fœdd 23. apríl 1918 — Dáin 8. ágúst 1976
..Engill Drottins laut þér
og leysti þig úr böndum
og leiddi þina sái
inn Í Drottins helgidóm”
Daviö Stefánsson.
Þessi fögru orö komu mér i hug,
er ég frétti að vinur okkar og kór-
félagi i áratugi, frú Inga Markús-
dóttir, væri látin. Fullu nafni hét
hún Ingileif Guðbjörg
Markúsdóttir, en hún var aðeins
kölluð Inga Markúsdóttir af öllum
er hana þekktu. Andlátsfregnin
kom ekki á óvart þótt allir hefðu
vonað að hún mætti sigrast á
hættulegum sjúkdómi, einnig nú i
þetta sinn. En Inga var viðbúin
kallinu, þvi svo sannarlega hafði
hún mikinn hluta ævi sinnar stað-
ið andspænis veikindum, sorg og
dauða án þess að bugast. Með
manni sinum hafði hún gengið i
gegnum fleiri raunir en flestir
aðrir er ég þekkti til og sýnt þá
staðfestu, dugnað, kærleika og
trúnaðartraust. Glaðlyndi og
bjartsýni var henni meðfædd, og
þvi var eins og ljós hefði slokknað
eða hlýr sólargeisli horfið, er hún
hvarf héðan úr þessum heimi.
Inga Markúsdóttir var fædd á
Skáladal i Sléttuhreppi i Norður-
ísafjarðarsýslu, dóttir hjónanna
Markúsar Finnbjörnssonar út-
vegsbónda i Skáladal, en siðar á
Sæbóli i Aðalvik og konu hans
Herborgar Arnadóttur frá Skála-
dal. Hún var ein af 11 systkinum,
fjögurþeirra dóu ung, en nú eru á
lifi sex þeirra eftir andlát Ingu.
öll voru þau systkinin listræn að
eðlisfari, söngelsk og tónnæm, og
nægir i því sambandi að benda á
Ingu sjálfa, systur hennar og
bræður og er Sigurður bróðir
hennar gott dæmi um það. Hann
er prýðilega menntaður tónlistar-
maður, tónlistarkennari með
afbrigðum góður, og hefur um
langt árabil leikið i Sinfóniu-
hljómsveit íslands. Þröngt mun
hafa verið i búi hjá foreldrum
Ingu og hún þvi snemma orðið að
láta vinnuna sitja i fyrirrúmi þótt
námsgáfur væru ágætar. Eftir
fermingaraldur var hún i vist hjá
föðurbróður sinum, Finnbirni
Finnbjörnssyni málarameistara
á Isafirði. Að Tungu i Nauteyr-
arhreppi fór hún haustið 1933, en
þar bjuggu þá Höskuldur Jónsson
bóndi þar og kona hans Petra
Guðmundsdóttir, ljósmóðir.
Fyrir atbeina hennar fór Inga til
Grindavikur, og var hugmyndin
að læra að spila á orgel hjá
Sigvalda tónskáldi Kaldalóns.
Sigvaldi mun hafa verið fljótur
að komast að raun um, að Inga
hafði frábæra söngrödd, og þenn-
an eina vetur, sem hún var við
nám hjá Sigvalda, var það eink-
um söngurinn, sem námið snerist
um. Sigvaldi lét Ingu syngja lög-
in sem hann samdi og taka þátt i
söngleikjum. Þessi stutti náms-
timi hefur verið ómetanlegur
fyrir Ingu og söngferil hennar
siðan. Eftir þetta lá leið Ingu i
húsmæðraskólann á Isafirði.
I Tungu voru mannvænleg börn
og þar kynntist hún manni sinum
Ásgeiri, syni hjónanna I Tungu.
Asgeir hafði verið við nám i 3 vet-
ur I Menntaskólanum á Akureyri
og innritast i stærðfræðideild þar,
en hann varð að hætta námi þegar
faðir hans lést. Inga hafði aftur á
móti verið tvo vetur i Héraðsskól-
anum að Reykjanesi við
Isafjarðardjúp. Þau Inga og
Asgeir giftu sig sumarið 1941 og
mun það hafa verið þeirra mesta
gæfuspor. Þessi ungu og fróð-
leiksfúsu hjón bjuggu á föðurleifð
Asgeirs að Tungu um hrið. Siðan
voru þau á Kirkjubóli I Nauteyr-
arhreppi og að Lundi i Lunda-
reykjadal i Borgarfirði, en þar
var Ásgeir ráðsmaður bússins.
Hjónin höfðu þegar hér var
komið sögu eignast 2 börn. Annað
barnið dó I fæðingu á Sjúkrahús-
inu á Isafiröi, og þegar bruninn
mikli varð að Lundi að morgni 9.
nóv. 1944 á meðan þau hjónin
bjuggu þar, brann inni hitt litla
barnið þeirra, Höskuldur Borgar
að nafni f. 3.12. 1941, en bæði hjón-
in brenndust við að gera tilraun
til að bjarga barninu og eigum
sinum.
Þetta áfall var bæði átakanlegt
og sviplegt, en þar sýndu ungu
hjónin mikla hetjudáð.
Sama ár fluttu þau svo til
Reykjavikur eignalaus og særð
bæði á sál og likama. Enginn
getur sett sig I fótspor þeirra, en
áfram var haldið. Asgeir gerðist
póstmaður i Rvk. og formaður
Póstmannafélags tslands um
tima. Meðeigandi minn var hann
um nokkur ár að fasteigna- og
lögmannsskrifstofunni „Sala og
samningar,” en á þeim árum um
og eftir 1950, var hún ein af fáum
fasteignasölum hér i borg. Inga
vann lengst af utan heimilis með
heimilisstörfunum svo sem i
brauð- og mjólkurbúðum og
verslunum og nú fjölmörg siðustu
árin sem verslunarmær hjá
skrautgripaverslun Hjartar Niel-
sen hf. ásamtkórfélaga sinum frú
Svölu Nielsen óperusöngkonu, og
var þar sem annarsstaðar mikils
metin sem nýtur starfskraftur.
Þau hjónin Asgeir og Inga áttu
ekki fleiri börn saman en áður
getur, en löngunin til að eiga barn
sótti á þau. Þau tóku þvi og ætt-
leiddu sveinbarn sem þau skirðu
Asgeir og var hann fæddur 14.4.
1951. En ennþá var dauðinn við
dyrnar og þann 15.8. 1951 dó þessi
fallegi litli drengur aðeins 4 mán-
aða gamall.
Ég minnist þess, að þá var
mörgum tregt tungu að hræra,
Sorgin var alger. Þriðja barn
þeirra hjóna var óvænt kallað
burt úr þessum heimi. Þá var gott
að geta fundið samúð og samhug i
hinni miklu djúpu sorg þessara
mæddu hjóna. En Drottinn er alls
staðar nálægur og veitti þeim
sinn styrk. Eftir stuttan tima ætt-
leiddu þau tvö börn, sem bæði eru
nú á lifi. Asgeir f. 1. 9. 1951 og er
nú sjómaður og Höskuldur
Borgar f. 29.3 1952 sem er
fisktæknir. Asgeir yngri er giftur
dóttur Halldórs Jónmundssonar,
yfirlögregluþjóns á Isafirði. Eru
þau búsett þar og eiga einn son og
eina dóttur.
Um söngferil Ingu mætti margt
skrifa þvi hann er bæði mikill og
viðburðarrikur, en hér skal
aðeins stiklað á stóru. Inga mun
hafa starfað meira og minna i 5
kórum og kirkjukórum. Árið 1947
var skemmtun haldin á vegum
Tónlistarfélagskórsins i
Breiðfirðingabúð. Þetta var ein af
hinum vinsælu kvöldvökum
kórsins og var þá einn nýliði i
kórnum fenginn til að syngja ein-
söng. Mér var kunnugt um hver
það var, enda sá ég að einhverju
leyti um þá skemmtun. Sjaldan
hafði það borið viö að nýliðar
kórsins fengust til sliks, en I þetta
sinn var það auðsótt. Eftirvænt-
ingin var mikil er Inga Markús-
dóttir gekk i salinn með söng-
stjóranum dr. Victor Urbancic.
En Inga var örugg og ákveðin.
Með sönglögum sinum söng hún
sig inn i hjörtu okkar allra. Hin
bjarta og fagra sópranrödd henn-
ar naut sin vel i fallegum og til-
finningarikum sönglögum eins og
„Lindin” eftir Eyþór Stefánsson
og „Ég beið þin lengi lengi” eftir
dr. Pál tsólfsson. Nýr einsöngvari
kórsins var kominn fram. I sigur-
för Tónlistarfélagskórsins til
Danmerkur sumarið 1948 var hún
góður starfskraftur eins og jafn-
an siðan, en i þeirri för á
Norðurlandasöngmótinu i Kaup-
mannahöfn söng frænka hennar,
Guðmunda Eliasdóttir óperu-
söngkona, einsöng. I ferðalagi
Tónlistarfélagskórsins kringum
landið sumarið 1951 söng Inga
einsöng oft á tiðum, og einnig á
fjölmörgum hljómleikum kórs-
ins. Við stofnun Þjóðleikhúskórs-
ins 9. mars 1953 varð Inga ein af
stofnfélögum þess kórs og eft-
irsóttur félagi i öllum söngleikj-
um kórsins, bæði óperum og
óperettum, og ýmsum leikritum,
þar sem söngur var ein af uppi-
stöðum þeirra. Inga var lika
liðtæk sem leikkona, þótt ekki
hefði hún lært neitt á þvi sviði. Ég
held að lifsreynsla hennar og
djúpur skilningur á mannlifinu
hafi átt rikan þátt i velgengni
hennar á listabrautinni. Fyrir
örfáum árum hætti hún að syngja
með Þjóðleikhúskórnum, en söng
siðustu árin i kirkjukór sinnar
sóknar, Langholtskirkjukórnum.
Aður hafði hún sungið lengi i öðr-
um kirkjukór, Hallgrimskirkju-
kórnum, og veitt þar eins og
annarsstaðar ómetanlega aðstoð.
Um 26 ára skeið höfum við Inga
sungið saman i tveimur króum,
Tónlistarfélagskórnum og Þjóð-
leikhúskórnum. A þessu timabili,
svo og hin siðustu ár var Inga oft
mikið veik, og hafði gengið undir
marga uppskurði, en eigi látið
bugast og söngur hennar var jafn
fagur sem forðum. Sem félagi I
söngkórum var hún einstök, hár-
viss, nákvæm, prúð og samvisku-
söm. Það var gott að leika á móti
henni i söngleikjum, þvi hún
skildi sitt hlutverk til fulls og
einbeitti sér við hvaðeina stórt og
smátt.
Að þvi leyti var hún einnig
til fyrirmyndar. Hún var minnis-
stæður persónuleiki, hafði hlýtt
og gott viðmót, var tilfinninga-
næm en þó sterk, og sterkust er
mest reið á. Hún var einlægur
vinur vina sinna, mátti ekki aumt
sjá og með afbrigðum fórnfús og
kærleiksrik. Fáa hefi ég hitt er
höfðu meiri og dýpri skilning á
högum og lifi samborgara sinna.
Lifið hafði verið henni þungur
skóli. En út úr þeim skóla kom
hún fordómalaus, heilsteypt og
sterk með rika kærleikslund til
allra þeirra er bágt áttu. Af þess-
um ástæðum verður hún okkur
öllum sem með henni störfuðu i
söng eða þekktum heimili hennar
ógleymanleg.
Inga andaðist 8. ágúst s.l., var
kvödd hér i Fossvogskirkju 18.
ágúst, en jarðsett að Melgraseyri
i Nauteyrarhreppi 21. ágúst s.l.
hjá sonum sinum.
Og með henni var settur i kistu
hennar sonur hennar Ásgeir er dó
15.8. 1951. Samkvæmt ósk hennar
hafði lik hans verið grafið upp og
flutt i kistu hennar. Að
Melgraseyri hvlla nú jarðneskar
leifar Ingu og þriggja sona henn-
ar. Sjálf er hún eins og þeir komin
yfir móðuna miklu sem hún svo
oft söng um i kirkjum sinum, til
hinna himnesku bústaða, til
áframhaldandi kærleiksstarfs á
landi lifenda.
Þjóðleikhúskórinn þakkar
henni mikil og fórnfús söng-
málastörf allt frá stofnun kórsins,
og sjálfur þakka ég bæði sem for-
maður kórsins og persónulega
áratuga vináttu og ógleymanlegt
samstarf öll þessi ár, um leið og
ég færi eiginmanni hennar og vini
minum Asgeiri Höskuldssyni,
börnum, barnabörnum, systkin-
um hennar og öðrum ástvinum
mina dýpstu samúð.
Minningin um góðan vin lifir
þótt maðurinn deyi.
Far þú i friði. Friður Guös þig
blessi. Haf þú þökk fyrir allt og
allt.
Þorsteinn Sveinsson.