Þjóðviljinn - 24.10.1976, Síða 21

Sunnudagur 24. október 1976 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 21
<$**** Sköpun
jurtanna
Sagan um gleymméreina:
— Eruö þiö búnir meö öll blómin?
— Viö gleymdum bara aö skapa þetta....
Kynning appeisinunnar:
— Gullepiiö er samt sem áöur ætt...
Gúrkurnar:
— Rauö blöö og grænir ávextir? Æ, iá, þaö er sá
litblindi...
í rósa-
garðinum
Lausn á kjaramálum
bænda?
Það fæst meira fyrir lömbin ef
þau eru drepin i umferöarslysum
en þegar þeim er slátrað i slátur-
húsi.
Fyrirsögn i Dagblaöinu
Minar eru sorgirnar
þungar sem blý
Það hlýtur að vera hræðilega
leiðinlegt að eiga átta gata trylli-
tæki hér á Islandi og fá aldrei aö
gefa tækinu i botn.
Dagblaöiö.
Hinn listræni mæli-
kvarði
Efni myndarinnar er ekki upp á
marga fiska, en þessi ofsalegi
akstursmáti bætir þar nokkuö úr.
Manni leiöist alls ekki meöan
hraðinn fer ekki niður fyrir 200
kílómetra á klukkustund.
Kvikmyndagagnrýni Dagblaös-
ins.
Það er mörg Kraflan
Búlgarar misnotuöu viti
Fyrirsögn á fþróttasiöu
Maðurinn með stálhnef-
ana
Sá orðrómur hefur magnast
mjög á undanförnum árum, að
forstöðumenn Listasafns ríkisins
hafi beinlinis sniðgengið sýningar
þeirra myndlistarmanna, sem
mesta aösókn og lof hafa hlotið *
hjá fólki almennt, ekki tryggt það
að Listasafn rikisins eignaðist
verk þessara manna, en aftur á
móti ausið fé i furðuverkakaup.
Og Reykjavikurborg hefur veitt
leyfi til að saurga Austurstræti á
tveim undanförnum sumrum með
uppstillingu furðuverka flestum
borgarbúum til ama og leiðinda,
enda þessi verk varla fengið að
vera ósnortin i friði fyrir vegfar-
endum.
Varla verður þolað til lengdar
að þessir ráðamenn kaupi til
Listasafns rikisins og mynda-
safns Reykjavikurborgar, mynd-
ir af þeirri gerð, sem allur fjöldi
fólks vill hvorki sjá né nýta.
Jakob Hafstein í Dagblaöinu
Raunir og gleði islenskr-
ar þjóðar
Frúin (varaforsetafrú Banda-
rikjanna) ..kom auga á grænt
ljósker frá Gliti sem þarna hékk i
bandi. Lögreglustjórinn á Kefla-
víkurflugvelli ætlaði aö reyna aö
ná þvi niður, en hann reyndist
ekki nógu hávaxinn.
Arni Páll ljósmyndari, sem er
meö hæstu mönnum, 195 sm á
hæð, brá skjótt við og leysti ljós-
kerið án nokkurra vandræða við
mikinn fögnuð þeirra sem viö-
staddir voru.
Dagblaöið.
Blikkbeljan er ekkert
pappirstigrisdýr
ökumaöur og farþegi uröu aö
flýja undan eigin bfl.
Ilagblaöiö.
Það er margur
ósigurinn
Ég reyndi árangurslaust að
drekka mig i hel.
Fyrirsögn i Dagblaöinu
ADOLF J. /CSfg
PETERSEN: &*i)\
VlSNAMÁL níJ/
„EITT REKUR SIG A
ANNARS HORN”
I Visnamálum sunnudaginn
er var, þ.e. 17. október, hefur
þeim visu mönnum prentara og
prófarkalesara orðið á i mess-
unni, þar er stafaruglingur, eins
og i fyrirsögn að visum Tryggva
Emilssonar, svo vantar og i
seinustu hendingu siðari vis-
unnar, i haustvisu Arnar
Arnarsonar vantar tvo stafi
þriðja hendingin á að vera:
,,Hljóðnar sitran, hvitna fjöll’
Svo er það seinni visan eftir
Þorlák Kristjánsson, þar vantar
alveg allan seinni partinn, svo
visan er ekki nema hálf, öll er
hún þannig:
Nú er haust um hyggjumar
aö hefja raust ei gagnar.
Mitt er austra fúiö far
fennt i nausti þagnar.
Visnamál eru sérstaklega við-
kvæm fyrir prentvillum, svo
litlu má muna að visa verði ekki
óskiljanlegur ruglingur eða af-
skræmd, það gæti minnt menn á
erindi úr Rustasneið Jóns Þor-
lákssonar á Bægisá, þannig:
Skáldskapur þinn er skothent
klúöur,
skakksettum höfuöstöfum
meö,
viöast hvar stendur vættar
hnúöur,
valinn i fleyg, sem rifur tréö,
eitt rekur sig á annars horn,
eins og graöpening hendir
vorn.
Vonandi verður þetta ekki
svona, en prentsmiðjumenn
vandi verk sitt betur.
Sennilega hefur það verið ná-
grannakrytur i öxnadalnum
sem varð tilefni þess aö Jón á
Bægisá geröi þessar visur og
sendi Magnúsi Erlendssyni pró-
fasti:
Fátt er nú um frétta val
finn eg ei neitt aö skrifa,
illindin i Yxnadal,
aptra mér aö lifa.
Furðar mig aö fisk-kyns er
fólkið upp til dala,
Ætlar það, ef engan sér,
allt megi gera og tala.
Kaldsamt hefur verið i Aðal-
vik þegar húsfreyjan i Stakka-
dal Agústina Jóhanna Eyjólfs-
dóttir f. 1816 kvaö:
Norðan kuldinn ýmist er
eöa vestan rosinn,
önd svo bæöi og orö I mér
eru saman frosin.
Það hefur verið haustlegt i
Hörgárdalnum um 1920 þegar
Jóhann Sigurösson á Hallfriöar-
stöðum kvað:
Hima stráin hélugrá
haröan fá þau dóminn,
flest öll dáin akri á
eru smáu blómin.
Svipaö hefur veriö sama ár i
öxnadalnum er Jón Sigur-
björnsson i Fagranesi geröi
þessa visu:
Allt er aö veröa uppgefiö
óöum fölnar stráiö,
vængja fagra fiörildiö
fallið er i dáiö.
Um óveöur kveður Kristjón
Jónsson:
Alda skolar svartan sand,
sundur molar steininn,
kalda golan lemur land,
lýöir þola meinin.
Hylur sólu þoka þrátt.
þeytir votum úða,
dylur njóla brostinn brátt
bjartan árdagsskrúöa.
Það er fleira en veðrið sem
getur breytt högum manna, lika
kreppan, þá kvað Benjamín Sig-
valdason:
Kreppan þjakar, kviöinn sker,
kulda — blakir — váin.
Snauöur nakinn, beinaber
bit ég klakastráin.
A ævigöngu ógna él
illt er i þröngum ranni —,
Fátækt löngum fár og Hel
færir svöngum manni.
Uppflosnunin getur komið
kannski af fjöllum, það er Guð-
mundur Friðjónsson á Sandi
sem hyggur svo:
Grálynd Auön og glasevg
Mjöll
gefa undir fótinn
öllum þeim, sem fara á fjöll,
flosna upp — á grjótin.
Ef næðingurinn varir lengi,
getur framtið stökunnar orðið
tvisýn, ef andinn kólnar, Hjálm-
ar Þorsteinsson á Hofi kvað:
Nú má kalla aö nepja hörö
næöi alla daga.
Blómin falla föl á jörö
fæöist varla baga.
Um oflátunginn er Jörundur
Gestsson frá Hellu ekki myrkur
i máli:
Ofviti af eigin náö
öslar spekiveginn,
undan hverju rifi ráö
renna bcggja megin.
Sigurður Guðmundsson á
Heiði i Gönguskörðum kvað um
hrokafullan mann:
Harla þrungið hans er geö\
hofmóös-drunga sagga,
yfir klungur klifrar meö
klækja þungan bagga.
Bæiir yndi, blekkir griö
brælu kyndir styggöa.
Stælir lyndi, flekkar friö,
fælir myndir dyggöa.
Samferðamanninum lýsir
Ólafur Benediktsson þannig:
Fátt þér eykur yndi og friö
illa greiöir veginn.
Agirndin á aöra hliö
öfund hinumegin.
Allir hafa einhverja bresti i
fari sinu, en Jón Arnason á Viði-
mýri vildi milda dómana:
Margan galla bar og brest,
bágt er valla aö sanna,
en drottinn alla dæmir best,
dómar falla manna
Einar Friðriksson frá Hafra-
nesi i Reyöarfirði kveöur um of-
mælgina:
1 isalandi allt um kring
eykst sú fjandans sviviröing,
aö allan standi ársins hring
allra handa kjaftaþing.
Um sama efni er þessi visa,
en höfundur er mér ekki kunn-
ur, gott væri ef einhver vildi
gefa mér ábendingu um þaö.
1 ameriku, er æskan slyng.
ýmsir frá þvi segja.
Krakkar halda kjaftaþing
en kennararnir þegja.
1 amstri mannlifsins er margs
að gæta, það er Þórhildur
Sveinsdóttir frá Hóli i Svartár-
dal sem kveður:
Trúar veikir, þrauka þrátt,
þeim ei skeika tárin.
Upp sér hreykja ýmsir hátt
aörir sleikja sárin.
Eru verstu óláns spor
annarra lesti skoöa.
Ef að brestur þrek og þor
þá er flest I voöa.