Þjóðviljinn - 10.03.1977, Blaðsíða 2

2 StÐÁ — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 10. marz 1977
Þeir geta ekki enda-
laust kennt öðrum
Liprir bílstjórar
Verkamaður af einum
stærsta vinnustað í
Reykjavik hringdi í Póst-
inn og sagði að almenn
hneykslun væri á skrif um
Morgunblaðsins þessa
daga. Það hótaði allt að
60% verðbólgu ef verka-
lýðshreyfingin léti ekki
af kaupkröfum sínum.
Þetta eilífðarverðbólgu-
tal þar sem hinum og
þessum væri um kennt
sýndi einungis að ríkis-
stjórnin hefði ekki tekist
að leysa það er hún kall-
aði meginverkefni sitt í
upphafi þ.e.a.s. að leysa
verðbólguvandann. Þess
vegna væri hægt að kref j-
ast'þess einarðlega nú að
hún segði af sér.
Þeir geta ekki enda-
laust kennt öðrum um,
sagði verkamaðurinn, og
blekkt þannig sig og aðra.
Hér eru mjög fáar raddir
sem ekki eru þessarar
skoðunar.
Hafnfiröingur hringdi út af fólki sem þeir sæju koma gang-
frétt í Þjóöviljanum um aö þjón- andi i fjarlægö til aö ná vögnun-
usta Landleiöa væri léleg. Vildi 'um. Vildi hann koma þessu á
hann koma þvi á framfæri aö framfæri til þess aö þessir
bilstjórar i Hafnarf jaröar- starfsmenn væru ekki aö ósekju
strætisvögnunum væru afskap- haföir fyrir rangri sök.
lega þægiiegir og biöu oft eftir
VEROLAUNAGETRAUN Hvaö heitir skipið?
I þessari viku birtast myndir
af skipum nr. 21-25 I skipaget-
raun Þjóöviljans. Ef þú veist
rétt nöfn þeirra áttu möguleika
á bók I verölaun.
Verölaunabókin að þessu
sinni er öldin okkar 1951-1960 I
útgáfu Iöunnar, nauðsynleg
uppflettibók á hverju heimili.
Sendu lausnirnar i vikulok til
Póstsins, Þjóöviljanum Siöu-
múla 6. Dregiö veröur úr réttum
lausnum.
Þetta skip var smiöaö I Danmörku 1927 og selt úr landi til S-Ameriku 1957. Sérlega vandaö skip meö
góöu farþegaplássi. Sigldi mikiö meö frosinn fisk og kjöt, einkum til Bretlands. Fyrsta isl. skipiö sem
sigldi til Rússlands.
ALDARSPEGILL
/*
Ur íslenskum blöðum á 19. öld
Fyrirlestr -
œtlar undirskrifaðr að halda í leikhúsi
Hr. kaupmanns Breiðfjörðs
fimtudaginn hinn 19. Desbr. kl. 9. e. m„
mn sál og andlegt eðli dýranna.
Fyrirleatrinn endar á stórkostlegri tFúga’
um
Þarfanaut bæjarstjórnarinnar.
Aögöngumiöar: almenn sæti BO aur.
betri 60 aura; fást í sölubúð Hr.
Breiðfjörðs miðvikudag 18. og fimtu-
dag 19. Des.
_______Ben. Gröndal._______
Fjallkonan 18. desember 1895
Klassískur þríhyrn-
ingur á Mímisbar
Mimisbar á fimmtudags-
kvöldi Allt er lygnt á yfirboröi
og fólk svo fátt aö undrum sætir
ef miðaö er viö almennan
drykkjuskap landsmanna.
Ósköp er nú tilgangslaust aö
sitja á svona bar á fimmtudags-
kvöldi.
Viö pianóið situr á aö giska 35
ára gömul hifuð kona og spilar
rómantisk lög af fingrum fram
svo aö nær unun er á aö horfa —
og hlýða. Hvor til sinnar handar
sitja henni fullir kallar sem hafa
laumast aö heiman frá konun-
um sinum. Ekki er þaö fallegt
aö tarna!
Annar er orðinn svo fullur aö
hann er búinn aö steingleyma
konunni sinni og reynir ákaft aö
ná ástum pianókonunnar yndis-
legu — en hann er lika of fullur
til að ná þeim.
Hinn er aftur á móti ekki orö-
inn nógu fullur til ao gleyma
konunni sinni en pianókonan
gefur honum hins vegar óspart
undir fótinn. Þarna myndast þvi
klassiskur þrihyrningur.
Dæmiö gengur ekki upp. Allt
leysist upp og tvístrast. Svona
fór þaö.
Einmana maöur stendur viö
barinn og hikstar svo aö litiö ber
á.
Austfiröingur og full kona
kókettera lika þarna viö barinn
og reyna aö fara laumulega meö
þaö. Hún spyr hann hvort hann
eigi ekki eitthvað uppi á her-
bergi. Hann segist eiga hvanna-
rót. Til aö draga úr ástandinu
segir hún aö þaö sé óþverra-
drykkur. Svo fara þau upp. Hún
hvislar að barbjóninum um leiö
og þau fara aö hún ætli aö fara
aö sofa hjá honum Arna P. Allt
er sem sagt klappað og klárt.
Þar keyrði um þverbak.
Þegar ég geng út situr
pianókonan ein i fordyrinu og
horfir fjarrænum augum á súl-
ur. Fullu kallarnir eru báöir
farnir. Sá ófyllri er farinn heim
til sin með ljúfsárum söknuöi aö
standast þessa freistingu. Fyllri
maöurinn var hins vegar ekki
fyllri en svo aö sjá vonleysið i
þessum kvenmannsmálum.
Hann fór upp á astralplanið.
Eftir situr sú 35 ára gjörsneydd
karlmönnum.
Nema hvaö allt i einu vindur
sér inn mjög prúöbúinn og
viröulegur maöur, dulitiö rjóöur
aö vöngum. Hann tekur þegar
strikiö aö pianókonunni og sest
hjá henni.
Og áöur en ég slæ botninn i
þessi marklausu skrif, biö ég og
vona aö allt hafi fariö vel hjá
öllum viökomandi aöilum, eink-
um og sér i lagi vangarjóöa
manninum og pianókonunni.
—GFr.