Þjóðviljinn - 07.04.1981, Blaðsíða 12

12 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriöjudagur 7. april 1981
HAFNFIRSK
MENNINGARVAKfi.
fjórða • tíl • ellefta • apríl • 1981
í daq_________________________.
Þriðjudagur 7. apríl:
Kl. 20.30
Kammertónleikar í Hafnarfjarðarkirkju:
Elín Guðmundsdóttir, sembal
Gunnar Gunnarsson, flauta
Ingi Gröndal, lágfiðla
Jóhannes Eggertsson, selló
Þorvaldur Steingrímsson, fiðla
d morgun_____________________________
Miðvikudagur 8. apríl:
Kl. 21.00
Leiksýning í Bæjarbíói:
„Jakob eða agaspursmálið" eftir Ionesco endursýnt.
ÚTBOÐ
Hitaveita Suðurnesja óskar eftir tilboðum
i lagningu 5. áfanga dreifikerfis á
Keflavikurflugvelli.
15. áfanga eru 0 20 — 0 250 mm viðar ein-
angraðar stálpipur i plastkápu. Allt kerfið
er tvöfalt og er lengd skurða alls um 7,8
km.
útboðsgögn verða afhent á skrifstofu
Hitaveitu Suðurnesja, Brekkustig 36
Njarðvik og á verkfræðistofunni Fjarhitun
h.f. Álftamýri 9, Reykjavik gegn 1000,- kr.
skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð á skrifstofu Hita-
veitu Suðurnesja miðvikudaginn 22. april
1981 kl. 14.00.
Laus staða
forstjóra
Brunabótafélags Islands
Laus er til umsóknar staða forstjóra
Brunabótafélags íslands skv. lögum nr.
9/1955 um Brunabótafélag íslands. Staðan
veitist frá og með 1. júli n.k.
Umsóknir ásamt upplýsingum um mennt-
un og fyrri störf sendist ráðuneytinu fyrir
1. main.k.
Heilbrigðis- og
tryggingamálaráðuneytið
31. marsl981.
arhlutverkið heiur skiljanlega
lagt ýmsar skyldur á herðar hon-
um — þ.á.m. þá að stela ekki sen-
unni um of sjálfur.
Clark Terry kom með fleiri
góða með sér en „bara” big band-
ið„ en eins og góðum sjómanni
sæmdi geymdi hann það besta
þar til siðast. Það var þvi ekki
fyrr en farið var að siga allvel á
siðari hluta tónleikanna að hann
kallaði sinn gamla félaga og sam-
starfsmann Chris Wood fram á
sviðið. Einhver undarlegur mis-
skilningur var i gangi i blöðunum
fyrir tónleikana um Chris
nokkurn Wood, saxófón- og
flautuleikara og einn af þrem
aðalmönnum i bresku hljómsveit-
inni Traffic. Þegar til kom reynd-
ist um allt annan mann að ræða,
en fyrir mina parta hefði ég ekki
með neinu móti viljað skipta, þvi
að blúsinn sem Woods byrjaði á
að taka fannst mér einn af há-
púnktum kvöldsins og einnig þótti
mér hann gera hinum gamla
slagara Here comes that rainy
day einkar ljúf skil. Ekki spillti
heldurfyrir hinn stórskemmtilegi
„muldur”-dúett sem þeir félag-
arnir Terry og Woods tóku saman
við mikla hrifningu áheyrenda.
Eitt átti þó Terry enn eftir í
pokahorninu, söngkonuna
Michele Becjham. Eftir að hafa
hlýtt á söng hennar þetta kvöld
getur enginn efast um að þessi
unga söngkona á mikla framtíð
fyrir sér. Hún byrjaði að taka
hinn sigilda ,,1 got it bad and
that dint good” með miklum til-
þrifum, en fór siðan út i hálfgerða
syrpu af lögum, þ.á m. A-tisket,
a-tasket” er reyndar einskonar
samnefnari fyrir Ellu Fitzgerald.
Ekki vantaði kraftinn og tilfinn-
inguna þar — ef nokkuö var,
fannst mér hún halda heldur aftur
af sér. Það kæmi mér á óvart ef
hún verður ekki orðin stórt nafn
eftir nokkur ár.
Skömmu siðar lauk svo þessum
ágætu tónleikum, en undarlegt
nokk: án þess að hljómsveitin
væri klöppuð upp. Þetta eru einu
jasstónleikarnir sem ég man eftir
þar sem þetta hefur ekki verið
gert og verð ég að lýsa undrun
minni á fólkinu að þrauka ekki
smástund lengur i klappliðinu
jafnvel þótt klukkan væri langt
gengin eitt.
Enn furðulegra er slikt háttalag
með tilliti til þess að við munum
varla eiga neinn kost á almenni-
legum tónleikum fyrr en i fyrsta
lagi næsta haust. Og það verður
vist nógu helviti langt að biða
þangað til.
Clark T erry
Það var skiljanlega margt um
manninn i Háskólabiói s.l. föstu-
dagskvöld, enda ekki á hverjum
degi sem mörlandinn fær tækifæri
til að berja heilt „big band”
augum og það undir stjórn ekki
ómerkari manns en trompetsnill-
ingsins Clark Terry. Að sjálf-
sögðu var það Jassvakning sem
átti heiðurinn af komu hljóm-
sveitarinnar til landsins og er
þetta reyndar mesta stórvirki
sem þeir góðu menn hafa hingað
til ráðist i. Reyndar var undir-
ritaður hálfhræddur um að þetta
yrði of stórt fyrirtæki, þ.e.a.s.
bæði mjög erfitt að láta enda ná
saman fjárhagslega, en einnig
fannst mér þetta koma niður á
starfsemi félagsins og þá með til-
visun til þess að nú er bráðum
liðið hálft ár frá Abercrombie-
hljómleikunum. Vist er þó, að
Jassvakning hefur um árabil
verið langötulasta aflið við að
rjúfa þá tónlistarlegu einangrun
sem komið hefur verið á hér á
landi og stafar af ööru — og meira
— en háum flugfargjöldum.
fjórir á básúnu, fjórir á trompet
svo og pianó, bassi og trommur
að vanda, en auk þessa gripu svo
hljómsveitarmeðlimir i ýmis
önnur hljóðfæri þegar þurfa þótti.
Ekki kann ég að nafngreina ein-
staka hljómsveitarmeðlimi né
heldur ætla ég að gera upp á milli
þeirra, þeir skiluðu allir sinu
hlutverki með prýði og ekki var
að sjá að aldurinn háði þeim
mikið en ég hygg að meðalaldur
þeirra hafi varla getað verið
mikið yfir tvitugt. Eins og gengur
og gerist var mest um sóló hjá
saxófón- og trompetleikurunum
og fengu þeir allir a.m.k. eitt
tækifæri til að þenja hljóðfærin
sin. B á s ú n ul e i k a r a r n i r
gleymdust heldur ekki og ryðma-
sveitin fékk lika að komast að.
Greinilegt að Terry reynir að
dreifa sólóunum eins jafnt og
hægt er og gætir þess að jafnvægi
haldist bæði i sólóum sem i'
„almennri” spilamennsku — allt
eins og góðum stjórnanda sæmir.
Sérstaka athygli vakti kannski
að það var kona sem sá um að
En hálft ár er mjög langur timi
fyrir sárþjáð jassfrik. Hvað með
það, ég hefði ógjarnan viljað
missa af þessum tónleikum og
þeir voru svo sannarlega þess
viröi að færa einhverjar fórnir
fyrir. Vil ég þvi nota tækifætið til
að bska forsvarsmönnum Jass-
vakningar til hamingju með enn
einn Stórsigurinn og vona jafn-
framt að þeir láti heyra frá sér
aftur og það sem allra fyrst.
En nú er vist löngu kominn timi
til að ég snúi mér að efni greinar-
innar, þ.e. tónleikunum sjálfum.
Eins og fram kom i blöðunum
fyrir tónleikana var hér um að
ræða hátt i tuttugu manna stór-
hljómsveit eða „big band”, eins
og það heitir á útlensku, skipað
ungum og efnilegum hljóðfæra-
leikurum en undir stjórn hins vlð-
fræga og gamalreynda trompet-
leikara Clark Terry. Ferli Clark
Terry hefur þegar verið gerð
nokkuð góð skil hér I blaðinu og
ætla ég ekki aö fara að endurtaka
þaö, en þetta er aðeins ein af
mörgum hljómsveitum sem hann
hefur stjórnað um ævina.
H1 jóðfæraskipanin innan
hljómsveitarinnar var nokkuð
hefðbundin: tveir á tenórsaxa,
tveir á altó, einn á baritón,,
blása „stóra hormð”, þ.e. bari-
tónsaxinn, vigalegasta (og þung-
lamalegasta) hljóðfærið I band-
inu og er það vægast sagt mjög
undarlegt (NB — ég er ekki að
segja að það hafi komið að sök),
bæði með tilliti til hljóðfærisins,
en ekki siður vegna þess hversu
sjaldgæft það er að sjá konu I
slikri hljómsveit (og raunar jass-
hljómsveitum yfirleitt) öðruvisi
en i stöðu söngkonunnar. Hún tók
sólóið i laginu „Carney” sem
skrifað var til minningar um
e.t.v. mesta baritón-saxófónleik-
ara fyrr og siðar, Harry heitin
Carney, og get ómögulega skilið
annað en kallinn hefði verið hæst-
ánægður með frammistöðu
hennar.
ClarkTerry (eða „C.T.”eins og
hann mun vist vera kallaður af
vinum sinum og aðdáendum)
greip svo sjálfur i trompetinn eða
fluegelhornið milli þess sem hann
stjórnaði hljómsveitinni af al-
kunnri röggsemi. Ekki þarf að
hafa mörg orð^um hljóðfæraleik
meistarans — hann uppfyllti
allar vonir er við hann voru
bundnar — og þótti manni aðeins
leitt að hann skyldi ekki spila
meira sjálfur kappinn, en stjórn-