Þjóðviljinn - 07.01.1983, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 07.01.1983, Blaðsíða 6
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 7. janúar 1983 Minning Gunnar Sigurður Óskarsson Gunnar Sigurður Óskarsson, múrari, lést af slysförum í Vífilsfelli 1. janúar sl. og fór útför hans fram í kyrrþey í gær. Gunnar varfæddur2. apríl 1943. Foreldrar hans voru Óskar E. Sig- urðsson og Guðleif Guðjónsdóttir. Þau skildu og ólst Gunnar upp eftir það hjá móður sinni. Áttu þau heim- ili saman alla tíð, en Gunnar kvæntist aldrei. Framan af stundaði Gunnar verslunarstörf og almenna verka- mannavinnu, en snéri sér síðan að múraraiðn. Seinustu árin starfaði hann að mestu leyti sjálfstætt. Ég kynntist Gunnari í Æsku- lýðsfylkingunni fyrir tuttugu árum, en Gunnar var félagi þar, svo og í Alþýðubandalaginu frá stofnun þess 1968. Samstarf okkar var um tíma mjög náið. Gunnar S. Óskarsson var ein- lægur verkalýðssinni sem var laus við ofstæki og kreddur og lagði flestum aðeins gott til. Hann'var dulur og tilfinningaríkur. Kynni okkar Gunnars hafa nær engin verið seinustu tíu árin og olli þessu ekki síst dvöl mín erlendis. Ég frétti frá sameiginlegum kunn- ingjum okkarað hann hefði á þessu tímabili gengið í Kirkju Jesú Krists hinna St'ðari Daga Heilögu (Morm- óna). Efast égekki um að hann hafi veriö þar virkur meðlimur. Þeir, sem áttu Gunnar fyrir íélaga, áttu góðan félaga. Ég færi aðstandendum Gunnars S. Öskarssonar og þá einkum aldr- aðri móður hans samúðarkveðjur. Gísli Gunnarsson Rétt fyrir jólin hitti ég Gunnar Óskttrsson, þar urðu fagnaðar- fundir því leiðir lágu ekki oft saman hin síðustu ár. Við rifjuðum upp hina björtu daga þegar barist var fyrir framtíðarríki sóst'alismans meö bros á vör og glasi lyft þegar stund var milli stríða. En það er skammt ntilli lífs og dauða og á nýj- ársdag er Gunnar allur; fallinn fyrir björg tæplega fertugur að aldri. Viö Gunnar kynntumst á Fylk- ingarloftinu í Tjarnargötu 20, en báðir gengum við t' Fylkinguna 1959. A sjötta áratugnum starfaði þarna á loftinu harðskeyttur hópur baráttumanna, sem tók virkan þátt í hinu pólitíska lífi - verkalýðsbar- áttu og þjóðfrelsisbaráttu. Oft var deilt hart urn baráttuleiðir, en markmiðið var hið sama og eining ríkti í allri ytri baráttu. Gunnar var í stjórn Æsku- lýðsfylkingarinnar í Reykjavík, sat þing samtakanna og vann mikið og gott starf fyrir hið unga málgagn hreyfingarinnar-Neista. Hann var einn af stofnendum Alþýðubanda- iagsins, en ekki rofnuðu tengslin við þá félagana sem fóru aðrar leiðir; enn sem fyrr var markmiðið hið sama - sósíalískt þjóðskipulag á íslandi og húmorinn leiftraði þótt oft væru skiptarskoðanir, þegar fé- lagar hinna ýmsu arma hittust í Hátúni 4 hjá Ólafi. Þar var setið á gömlu Tjarnargötustólunum og sjaldan vantaði Gunnar í þann hóp. Árin liðu og eftir Fáfnisferð 1973 hittust gömlu félagarnir æ sjaldnar. Ég stofnaði heimili í Þorlákshöfn og þar heimsóttu félagarnir mig stundum og Gunnar í þeirra hópi. Seint gleymi ég deginum eftir að vinstrimenn sigruðu íhaldið í Reykjavík í borgarstjórnarkosn- ingunum 1978. Þá hringdu Lyst- ræningjafélagar mínir og Gunnar til Þorlákshafnar og skipuðu mér að hoppa uppí næstu rútu til að fagna sigri með þeim í höfuðborg- inni. Auðvitað fór ég í bæinn! Hversdaglega var Gunnar frekar hægur og dulur, en hann bjó yfir mikilli kímnigáfu og þegar sá gáll- inn var á honum leiftraði hann af húmor. Á síðustu árum gekk Gunnar til liðs við Mormóna einsog Eiríkur á Brúnum forðum, en alltaf var hann jafn Ijúfurgömlum félögum og vin- um. Hugur okkar mun oft hvarfla til hans. Vernharður Linnet .,Dúinn, horfinn“ - Hurmafregn! Hvílíkt orð mig dynur yfir! En ég veit, að lálinn lifir. Pað er huggun harmi gegn. Þessar hendingar úr eftirmælum eftir Jónas Hallgrímsson um látinn vin sinn, Tómas Sæmundsson komu mér í huga er ég frétti lát vinar míns Gunnars Óskarssonar er lést af slysförum á nýársdag. Gunnar Sigurður Óskarsson eins og hann hét íullu nafni var fæddur í Reykjavík 3. apríl árið 1943, sonur hjónanna Guðleifar Guðjónsdótt- ur og Óskars E. Sigurðssonar. Hann var tæplega fertugur að aldri, í blóma lífsins þegar hann kveður þetta líf og mér finnst heimurinn nú allur annar og verri eftir sviplegt fráfall þessa góða drengs. Mér er enn í fersku minni er við Gunnar hittumst fyrst fyrir rúmum átján árum á félagsfundi í risherberginu í húsakynnum Æskulýðsfylkingar- innar, sambands ungra sósíalista að Tjarnargötu 20 hér í borg. í fél- agsheimilinu var saman kominn hópur æskufólks er vildi vinna að bættum kjörum verkafólks á ís- landi. Við tókum hvorugir til máls enda báðir hlédrægir að eðlisfari en heitar tilfinningar Gunnars Ósk- arssonar til verkafólks og baráttu alþýðusamtakanna leyndu sér ekki. Hann var alla tíð samherji þeirra sem minnst máttu sín í þjóðfélaginu. Óvenju bjart var yfir svipmóti hins unga sveins. Hann var ljóshærður, fríður sýnum og handtakið hlýtt og innilegt. Allt hans viðrnót bar vott um traustan og heilsteyptan dreng. f gleði þeirra daga var margt spjallað og stundum lifað hátt, enda æskumenn á ferð er kunnu sér ekki hóf, tendraðir lífsþrótti og sáu í hill- ingum bjarta veröld. Þar sem Gunnar fór þar var gott að vera í leik og starfi. Gunnar hafði góðan húmor og það var fjarri honum að kvarta þó ekki gengi allt samkvæmt áætlun. Að loknu gagnfræðaskólaprófi átti sjómennskan hug hans allan. Hann starfaði um skeið sem háseti unt borð í íslensku fraktskipi sem sigldi til útlanda og síðar um borð í varðskipi íslensku landhelgisgæsl- unnar. Gunnar hóf nám í bílasmíði snemma á sjöunda áratugnum en hvarf fljótlega frá því námi og vann næstu árin við verslunarstörf í hús- gagnaversluninni Búslóð eða þar til hann byrjaði vinnu við virkjun- arframkvæmdir við Búrfell og þar starfaði hann til ársins 1970 að hann fór til Svíþjóðar og vann hjá skipasmíðastöð í Malmö um tíma. Það var á þeim árum er atvinnu- leysi gerði vart við sig á íslandi og hópur íslendinga fór til Norður- landanna í atvinnuleit, sumir sett- ust þar að til frambúðar. Við Gunnar skrifuðumst reglulega á meðan hann dvaldi í Svíþjóð. Ég sagði honum fréttir af íslenskri póli- tík og af því markverðasta sem var að gerast þá í menningarmál- um. Gunnarátti stórt oggott bóka- safn og fylgdist alla tíð vel með inn- lendum og erlendum skáldskap og sótti leiksýningar leikhúsanna í Reykjavík þegar efni og aðstæður leyfðu. Hann unni listum og var áhugamaður um framgang þeirra og vöxt. Ég sendi honum einnig til Svíþjóðar blöð og bæklinga þar til hann hringdi til mín einn fagran dag að sumri og kvaðst vera kom- inn aftur heim til íslands og ég tók gleði mína að nýju, fagnaði vini mínum heimkomnum og við gerðum okkur glaðan dag í hópi vina og samherja. Einhverjar bestu stundir lífs míns eru tengdar vini mínum Gunnari Óskarssyni. Við fórum saman í ferðir um Island, skoðuðum náttúru landsins og samverustundirnar með Gunnari við slík tækifæri eru mér ógleyman- legar og munu fylgja mér alla tíð. Hann hafði um sumur sem ungur drengur dvalið í sveit vestur á Mýr- um hjá skyldfólki sínu í föðurætt. Eitt sinn fyrir tæpum áratug heim- sóttum við æskuvin hans og félaga, Hörð, sem býr búi vestur á Mýrum og áttum þar dýrlegar stundir. Gunnari þótti vænt um dýrin, hann hafði sérstakt dálæti á hestinum og eignaðist síðar tvo hesta sem hann hlúði að og vitjaði um eins oft og tækifæri gáfust frá atvinnu í Reykjavík. Við ræddum eilífðarmál, lífið og tilveruna. Gunnar trúði því að líf væri að loknu þessu lífi. Hann las og kynnti sér skoðanir spíritismans og guðspekinnar og átti það sam- eiginlegt með fjölmörgum íslend- ingum að leita að hinstu rökum til- verunnar. Hann þráði, eins og svo ntargir aðrir þegnar nútíma verð- bólguþjóðfélags, innri frið á tímum upplausnar og öngþveitis. Þann frið tel ég að hann hafi fundið er hann gerðist félagi og ötull liðsmaður Mormónakirkjunnar á íslandi fyrir örfáum árum. Hin andlegu verðmæti voru honum ávallt rík í huga, hin veraldlegu skiptu hann litlu máli. Faðir Gunnars, Óskar E. Sig- urðsson, lést fyrir tæpum áratug eftir langvarandi heilsubrest. Ég kynntist honum nokkuð og mér verður nú hugsað til þess hversu líkir þeir feðgar voru, ekki bara í útliti heldur einnig í sér. Þeir voru góðir vinir og félagar, glaðværir og skemmtilegir og áhugamál þeirra ótrúlega lík og Gunnar hélt mikið upp á vfsu eftir föður sinn sem var góður hagyrðingur, en vísan er svona: Flestum kostum fylgja brestir, flestum löstum einhver ból oft þeir verstu verða beslir vel ef sést í hjartarót. Gunnar Óskarsson byrjar nám í múrverki í upphafi áttunda áratug- arins og lýkur sveinsprófi í iðninni árið 1980. Hann var dugnaðarfork- ur til allrar vinnu, einstaklega vandvirkur og verklaginn, sam- viskusamur, vinsæll og vel liðinn meðal vinnufélaga, yfirmanna og vinnuveitanda enda geta allir um það borið sem kynntust honum að einhverju ráði að þar fór mikill mannkostamaður. Éftir að hann hóf nám í múrverki var þeim sem til þekktu ljóst að hann hafði valið sér lífsstarf sem átti mjög vel við hann. Gunnar var hraustmenni og gekk að öllu verki af miklum áhuga. Á síðari árum var hann störfum hlaðinn og hafði varla undan að sinna beiðnum um vinnu við hús- byggingar og orð fór af vandvirkni hans og dugnaði. Ég vann með honum sem handlangari í rúmt ár og mér er það minnisstætt að hann gekk jafnan rösklega að hverju verki og ég fullyrði að hann hafi verið í fremstu röð í iðngrein sinni og átt sér fáa jafningja. Gunnar hafði yndi af íþróttum einkum knattspyrnu og handknattleik og fylgdist af áhuga með félagi sínu KR og var leikmaður í handknatt- leik með félaginu á unglingsárum sínum. Eftir að hinn hörmulegi atburð- ur gerðist í Vífilsfelli á nýársdags- morgun þegar Gunnar Óskarsson og vinur hans Páll Ragnarsson fór- ust af slysförum hafði ég samband við Sveinbjörgu Guðmundsdóttur ekkju Óskars E. Sigurðssonar, föður Gunnars. Við ræddum hin skelfilegu tíðindi um stund og hún tjáði mér að Gunnar hefði sagt við sig ekki alls fyrir löngu að sér finnd- ist hann vera svo hamingjusamur og nyti nú lífsins betur en jafnvel áður á lífsleiðinni. Já, við fundum það einnig vinir hans, að hann naut þess virkilega að lifa og ég hef nú séð á eftir þeim vin sem mér var hvað kærastur. Gunnar var maður á framfarabraut. Vinir hans og nánustu ættingjar bundu miklar vonir við hann og þess vegna er nú erfitt að átta sig á því að hann er látinn í blóma lífsins aðeins tæplega fertugur að aldri. Þeir sem guðirnir elska deyja ungir. Það á við bæði um Gunnar og Pál Ragnarsson. Vinirnir hverfa nú til nýrra heimkynna. Þar þykist ég vita að þeirra bíða verkefni í ríki Drottins. Báðir voru þeir miklir trúmenn og þeir unnu ötullega að boðun trúarinnar meðal jarðarinn- ar barna. Kristur þeirra leiðtogi og í anda hans vilja þeir að við er nú syrgjum látna vini, störfum í veröld á heljarþröm, veröld sem ekkert fær bjargað nema trúarvakning. Minningin um Gunnar Sigurð Ósk- arsson mun lifa með mér og ylja um ókomin ár. Hann var þannig drengur að mér verður hugsað til þess hvernig hann myndi bregðast við þegar eitthvað á bjátar í mann- heimi. Móður Gunnars, Guðleifi Guðjónsdóttur sem svo mikið hef- ur misst, votta ég dýpstu samúð mína og einnig öðrum ástvinum hans. Með Gunnari Óskarssyni er góður drengur genginn. Guð blessi minningu Gunnars Óskarssonar. Kæri vinur. Nú að leiðarlokum kveð ég þig og óska þér alls hins besta. Far þú í friði friður guðs þig blessi hafðu þökk fyrir alh_ og allt. Olafur Ormsson. Orðsending um dráttarvexti frá Gjaldheimtunni í Reykjavík Vegna ákvöröunarfjármálaráöuneytisins um samræmingu á reikningi dráttarvaxta af þinggjöldum, er vakin sérstök athygli á því, aö dráttarvextir af gjaldföilnum opinberum gjöldum, sem innheimt eru hjá Gjaldheimt- unni í Reykjavík, verða framvegis reiknaðir í síðasta lagi 10. hvers mánaðar. Reykjavík, 6. janúar 1983. Gjaldheimtustjórinn. Vöruhússtjóri - innkaupafulltrúi Kaupfélag Skagfiröinga, Sauðárkróki, ósk- ar aö ráða vöruhússtjóra og innkaupafull- trúa sem fyrst. Starfiö er meðal annars fólgiö í yfirstjórn á nýju vöruhúsi félagsins og erlendum og inn- lendum vörukaupum. Umsóknarfrestur er til 20. jan. n.k. Umsóknir er greini aldur, menntun og fyrri störf sendist Olafi Friörikssyni, kaupfélags- stjóra, sem veitir nánari upplýsingar. SAUÐÁRKRÓKI - HOFSÓSI - VARMAHLÍÐ - FLJÓTUM ■j&t. Laus staða Staða lektors í frönsku í heimspekideild Háskóla íslands er laus til umsóknar. Laun samkvæmt launakerfi starfsmanna ríkisins. Umsækjendur skuiu láta fylgja umsókn rækilega skýrslu um vís- indastörf sín, ritsmíðar og rannsóknir svo og námsferil sinn og störf. Umsóknir skulu sendar menntamálaráðuneytinu, Hverfisgötu 6, 101 Reykjávík, fyrir 1. febrúar n.k. Menntamálaráðuneytið 3. janúar 1983.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.