Þjóðviljinn - 16.09.1983, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 16.09.1983, Blaðsíða 6
6 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 16. september 1983 Fyrir um það bil ári síðan voru áberandi í fréttum innrás ísra- els í Líbanon og hetjuleg vörn Palestínumanna í Vestur- Beirút. Eftiraðfrelsissamtök Palestínu PLO urðu að láta undansígafyrirofurefli ísrael- sku Síonistanna, sem hafa bandarísku heimsvaldastefn- una sem bakhjarl, frömdu líb- anskirfasistar undir verndar- væng ísraelska hersins einhver dýrslegustu fjöldamorð, sem sagan kann frá að greina. Öllu þessu virðast borgaralegir fjölmiðlar hafa gleymt. Nú hlakka þeir fyrst og fremst.yfir þeirri sundrungu, sem Sýrlend- ingar reyna að skapa í röðum PLO fyrir tilstilli sovésku sósíal- heimsvaldastefnunnar. En bar- átta palestínsku þjóðarinnar heldur áfram og þúsundir af pólitískum föngum þjást undir gerræðislegu ofbeldi og mis- þyrmingum. Til að varpa Ijósi á þetta hef ég þýtt úr danska dagblaðinu Ar- bejderen þá grein, sem hér fer á eftir. Palestínumenn verja Beirút í fyrra. vegna þess að þeir höfðu beðið um vatn eða talað saman. Hermaður einn sagði við Möller: „Þú ert morðingi“. „Hversvegna", spurði ég hann „er ég morðingi?" „Vegna þess“, sagði hann „að þú vinnur með þessi fötluðu börn“. „Hversvegna gerir það mig að morðingja?“ „Þau eru öll sömul verðandi morðingjar“, var svar hans. 0ivind Möller minnist ísraelsks hermanns, „ungur drengur á að giska 22 ára. Hann hefði fíngerða og reglulega andlitsdrætti. Hann var mikið á ferðinni. Einn daginn sagði hann við Steinar og mig: „Ég ætla að sýna ykkur, hvernig maður drepur palestínumann." Hann skipaði 14 ára dreng úr hóp fanga þar rétt hjá að koma. „Gerðu það ekki“ sagði ég.Svosýndi litlidreng- urinn líbanska vegabréfið sitt, og hermaðurinn varð ráðvilltur og lét nægja að slá hann nokkrum þung- um höggum.“ Aðrir voru ekki svo „heppnir". Chris Giannou varð vitni að, hvernig 4 fangar voru barðir í hel. Liggjandi á jörðinni voru þeir sparkaðir og barðir af hópum her- manna lengi eftir að þeir voru hætt- ir að hreyfa sig.' Svo voru þeir Kúgun í flóttamannabúðum í Suður- Líbanon, sem voru jafnaðar við jörðu, skýrði vestrænn stjórnarer- indreki svo frá: „ísraelska leiftur- stríðið hefur breytt yfirbragði svæðisins. Það virðast engir Palest- ínskirkarlmenn áaldrinum 16 til 60 ára ganga frjálsir í Suður-Líbanon. Við sáum aðeins fjölda af heimilis- lausum konum og börnum. Hver einn og einasti ungur maður yfir 14 ára var færður burt. Aðeins fáir út- slitnir gamlir menn voru skildir eftir og reyndu þeir að laga það sem eftir var af heimilum þeirra." Fyrír utan fjöldamorð ísraelska heraflans á óbreyttu palestínsku og líbönsku fólki, þá er ætlað að hann hafi tekið til fanga 35.000 mann- eskjur, og að ennþá séu minnst 9.000 á bak við lás og slá. Bara í Al-Ansarfangabúðunum eru nú 5.500 til 6.500 fangar, en langt er frá því að vitað sé um allar einangr- unarbúðir og fangelsi. Síonistarnir neita að gefa upplýsingar um það og um fjölda fanganna. Það eru ekki bara þúsundir af palestínumönnum og líbönum sem hafa verið fangelsaðir á gerræðis- legan hátt sem „hryðjuverka- menn“, heldureru líka næstum all- ir útlendingar sem eru í tengslum við eitthvert af hinum mörgu sam- tökum sem mynda PLO í fangelsi. Á palestínsku sjúkrahúsi í Sidon, Rauða hálfmánanum, voru teknir til fanga næstum allir karlkyns læknar, hjúkrunarfræðingar og sjúkrabílstjórar. Aðeins einn belg- ískur læknir var skilinn eftir til að vinna aleinn, nótt og dag við vitfirr- ingsleg skilyrði. Aðeins þremur af þeim fangelsuðu, tveimur Norð- mönnum og einum Kanadamanni, var síðan sleppt. Á götunum í Sidon og öðrunt bæjum flyktust konur og börn um alla ókunnuga til að sýna þeim myndir af mönnum sínum, sonum og bræðrum í örvæntingarfullri von um að þeir bæru kennsl á þá og gætu hjálpað. En örvæntingin cg sorgin breytist líka í hatur, þegar konur og börn í þúsundatali safnast saman og kasta steinum á eftir ísra- elsku hermönnunum og krefjast frelsis fyrir menn sína. Einn talsmaður ísraelska hersins sagði svo frá í franska blaðinu „Li- beration", að „hryðjuverkamenn- irnir“ þekkist á útlitinu. „Við höf- um fengið nokkra reynslu í þá átt, en þar fyrir utan höfum við líka lista og uppljóstrara." Falangistar og aðrir njósnarar hafa ljóstrað upp um marga PLO-menn og borið grímur við handtökur þeirra. Sér- hver tengsl við einhver PLO- samtök, þó aðeins væri um að ræða veitta aðstoð, eða orðróm um tengsl, var og er ástæða til hand- töku. Þeir handteknu voru reknir og barðir eftir götunum, að geð- þótta ísraelsku setuliðsforingj- síonista á Palestínumönmim anna, með hendurnar bundnar aft- ur fyrir bak og bundið fyrir augun. Fangabúdimar „Al-Ansar“ Stuttu eftir innrásina var þessum fangabúðum komið upp í hasti í nánd við bæinn Nabatiyeh í Suður- Líbanon. Þær liggja á 5 ha. lands- svæði sem gert var upptækt og eru afgirtar með gaddavír og sprengju- svæðum og með 50 metra millibili standa varðturnar með Ijósköstur- um og vélbyssuhreiðrum. í búðirn- ar hefur verið troðið saman upp undir 9000 mönnum í tjöld sem bera merki amerísks framleiðanda, 25 fangar í hvert tjald. Starfsmaður hjá Rauða krossin- um lýsti ástandinu svo fyrir „Sun- day Times“ að það væri „ægilegt“ og að búðirnar væru „yfirfullar, án viðunandi skólpræsakerfis og heilbrigðisástands". Þetta er væg iýsjng... Israelskir fangaverðir hafa skotið inn í varnarlausa fanga- mergðina, beitt er pyndingum og hrottalegum aðferðum við yfir- heyrslur, matur og lyf eru af skornum skammti og er hvort tveggja notað í smá skömmtum sem þvingunar- ogógnartæki. Einn fangi, sem slapp út, hefur sagt, að undir 4 daga yfirheyrslu fékk hann aðeins tvær litlar máltíðir. Yfirmaður herbúðanna heitir Rosenfeld. Hann er 55 ára og er yfirmaður allra ísraelskra herfang- elsa. Þessi nasista-manngerð út- nefndi í október s.l. sjálfan sig sem stjórnanda fangabúðanna. Síðan þá hefur ofbeldið aukist ennþá meira. Nýlega fann líbanskur bóndi nýyfirmokaða fjöldagröf á akri sínum í nágrenni búðanna. Fleiri limlest lík hafa fundist nálægt búðunum. Segiö ekki „ Við vissum þaö ekki“ Einn einasti ísraelskur hermaður fékk samviskubit og gerði eftirfar- andi játningu: „Við vorum vanir að sitja í fjóra ömurlega tíma í varðturnum okkar hvílandi fram á byssur okkar og virða fyrir okkur mennina 7000 fyrir neðan... og þessi hræðilega lykt! Lyktin af 7000 sveittum kroppum, af úrgangi þeirra í köm- runum, af efni því sem hellt er í kamrana til að koma í veg fyrir far- sóttir... „Þeir eru kallaðir „þeir“ sem færðir eru inn“, en ekki ó- frjálsir, ekki fangar..." „þeir“ sem færðir eru inn“. Hversvegna? Vegna þess að einhver færði þá inn. Þetta eru þeir kallaðir í fsra- el... Þegar tungumál manns hrekk- ur ekki til að nefna alla þess hrylli- legu hluti, sem gerðir voru, á mað- ur að hugsa sig um. Sjö þúsund manns „færðir inn“ og lokaðir inni á svæði sem er á stærð við fótboltavöll. „Við gátum horft niður á þá frá varðturnun- Anna skrifar um... og þeir störðu til baka.“ Frí: Það var gott að komast burt frá búðunum, frá mannmergðinni af „þeim“ sem færðir eru inn“, að heyra ekki sársaukaóp mannanna sem verið var að yfirheyra... Að fara frá Nabatiyeh til Sidon... Maður mætti alltaf grátandi konu, sem rétti fram mynd af ungum manni með yfirskegg og í snyrti- legum fötum, og hún spurði tár- stokkin, hvort maður hefði séð hann í búðunum... Við gátum ekki útskýrtfyrirhenni, að viðsæjum þá aðeins álengdar... að fyrir okkur væru þeir ekki mannlegar verur með yfirskegg og í snyrtilegum jakkafötum, og ættu jafnvel börn, heldur 7.999 smá maurar klæddir bláum búningum á daginn og nær- buxum á nóttunni... Einhver lét konurnar nálgast girðinguna. Það kvað við óp og „þeir“ sem færðir eru inn“ nálg- uðust girðinguna. Hermennirnir í varðturnunum og allt umkring beygðu fingurna um gikkinn. Hljóð bærðist frá mönnunum fyrir neðan; einhver tók upp stein. Hann kastaði honum í átt að her- mönnunum og það rigndi steinum. Hermennirnir beindu byssum sín- um að mannfjöldanum sem nálg- aðist girðinguna. Svo skaut einn út í loftið, og öskur braust út. Kon- urnar við girðinguna byrjuðu að gráta, og „þeir“ sem færðir eru inn“ öskruðu og hlupu að girðing- unni. ... Þessi liðsforingi stóð upp, miðaði og hóf skothríð á menn- ina... Við sáum blóðið renna og lita bláu einkennisbúningana þeirra; við sáum þá særðu falla til jarðar, heyrðum öskrin af sársauka. Einn virtist dauður, líkami ann- ars ryktist til í krámpakendum flogum; einn maður engdist sundur og saman af sársauka. Vinir mann- anna æptu, það kváðu við fleiri skot út í loftið, og svo skipaði rödd í hátölurunum öllum að fara inn í tjöldin. Þeir hlýddu allir, skildu eftir sig þá særðu liggjandi á jörðinni kveinandi af sársauka, og það varð þögn. Aðeins hvísl heyrðist, þegar brynvarin fara- tækin keyrðu inn á afgirt svæðið til að fjarlægja þá særðu." Þrátt fyrir þessar ómannlegu að- stæður eru palestínsku frelsis- liðarnir vel skipulagðir og vinna markvisst og undir góðum aga. í eitt skipti, af fáum, þegar amerísk- ur fréttaritari kom í heimsókn bar PLO leiðtoginn í búðunum fram áfrýjun sína: „Eg segi öllum heiminum, segið ekki í framtíðinni: „Við vissum það ekki“, og skírskotaði þar með til hinn seku eða ekki seku, sem eftir heimsstyrjöldina síðari fullyrtu að þeir hefðu ekkert vitað um útrým- ingar nasista á 6 milljónum gyð- inga. „Við erum ekki hlutir. Við erum manneskjur. Neyðið okkur ekki út í örvilnun." „Að loka fólk hér inni er skipulögð útrýming." „ Við megum engu gleyma“ Tveir norskir læknar, 0ivind Möller og Steinar Berge og einn kanadískur læknir Chris Giannou eru meðal þeirra sjónarvotta, sem hafa lyft einu horni hulunnar, en aðeins einu smá horni hennar af misþyrmingunum, pyndingunum og morðunum í búðum og fangel- sum Síonistanna. Þeir voru sjálfir teknir til fanga, bundnir með hend- urnar aftur fyrir bak og barðir. í skólagarði undir steikjandi sól ásamt 500 - 1000 öðrum heyrðu þeir í fleiri daga, með bindi fyrir augunum, tilbúnar - og í nokkrum tilfellum mögulega raunverulegar - aftökur ásamt ópum fanga sem voru barðir án ástæðu eða aðeins skildir eftir í sólinni, dauðir. Hann sá starfsbróður sinn, íranskan skurðlækni, Mohammad Ibrahim barinn til daúða af 15 til 20 her- mönnum í 15 til 20 mínútur stans- laust í sandkassa í skólagarði. „Hann var barinn með prikum, stöfum, stólfótum og plast- slöngum. Þeir börðu hann um allan kroppinn: brjóstið, kviöinn, höf- uðið og útlimi.“ Giannou tók eftir því að „dökkleitir arabar, þeir fáu afríkumenn sem voru á staðnum, menn frá Asíu og Indverjar voru þeir, sem hrottalegast var mis- þyrmt“ og að allt fór fram undir umsjón háttsettra ísraelskra liðsforingja, meðal annarra hern- aðarlandstjórans yfir Sidon, Arn- on Mozer ofursta. Örfáir hermenn reyndu að stöðva misþyrmingarn- ar: „Það var augljóst að það voru ekki hinar ábyrgðarminni einingar í ísraelska hernum, sem stóðu að barsmíðunum. Þvert á móti voru hinar ábyrgðarminni einingar sem reyndu að stöðva þær! „Muna, muna, festa sér allt í minni, við megum engu gleyma, ef við lifum af“, endurtóku 0ivind Möller og Steinar Berge stöðugt fyrir hvor öðrum. Þeir sáu mann um 60 ára gamlan staulast á lappir örvæntingarfullan af þorsta eftir vatni grípa í her- mann. Honum var kastað í jörðina og 4 - 5 hermenn börðu hann og spörkuðu í hann þangað til hann missti meðvitund og virtist líflaus. Því næst var reipi vafið um hæla hans og háls, hann spenntur í boga liggjandi á magnum. Seinna sáu þeir stirnaðan líkama hans liggja endilangan í hrúgu með þremur öðrum líflausum kroppum. Þeir sáu fangana skríða á fjórum fótum með varirnar bólgnar af þorsta, biðjandi um vatnssopa. Þeir sáu nokkra hermenn koma með nokkra bolla af vatni, gefa nokkr- um föngum nokkra dropa til að skvetta því sem eftir var framan í þá. Nei! Ekkert af þessu mun gleymast. Og heldur ekki hver er tilgangurinn með að þegja þessi af- brot í hel. En saga palestínsku þjóðarinnar er ekki eingöngu saga um endalausar þjáningar, heldur líka um stöðuga baráttu gegn kúg- urunum, Síonistunum og heimsvaldastefnunni að baki þeim fyrir sínu heimalandi, frjálsri og lýðræðislegri Palestínu. Þessi bar- átta mun ekki taka enda fyrr en sigurinn er unninn, og allsstaðar fer hún fram af sama stolti og snar- ræði meðal hinna vopnuðu föður- landsvina, sem og meðal fanganna, sem gera verkföll, neita að hlýða skipunum og grýta verði sína í hatri og meðal þeirra þúsunda kvenna, sem standa við hlið manna sinna hvar og hvenær sem er. Anna Ingólfsdóttir.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.