Þjóðviljinn - 01.02.1985, Blaðsíða 9

Sagan af því hvemig
Duran Duran sló í gegn
Á þeim dýrðlega degi 20. júní
1960 kom storkurinn yfir húsa-
þökin. Hann bar í gogginum lak
með nýfæddu barni með brún
augu og augljós merki þess að
það (barnið) var karlkyns.
Hann lengi örugglega í húsa-
sundi nokkru í borginni Birming-
ham á Englandi og skildi lakið
eftir ásamt innihaldinu, hágrenj-
andi á tröppunum á húsi nr. 3.
Ekki ganga fleiri sögur af því, en
örlögin réðu því að tveimur árum
seinna, í sömu borg, nánar til
tekið 8. júní kom þessi sami
storkur fljúgandi, orðinn æði el-
liær. Bar hann í gogginum lak
með gróft til tekið samskonar
innihaldi og skildi það eftir
nokkrum húsum neðar í götunni.
Eins og áður vakti frekjulegur
gráturinn athygli íbúanna. Petta
barn var síðar skírt Nick Rhodes.
En víkjum aftur að húsinu nr.
3. Þar sprangaði um gólf lítill,
tveggja ára snáði og hafði spurst
út um hverfið hvurslags afdæma
frekja barnið ætlaði að verða,
nafn hans var John Taylor. Þessir
tveir snáðar ólust upp svo að
segja ofaní hver öðrum, því að|
fjölskyldur þeirra voru vinafólk
(það má svo sem flokka þetta
samband undir vináttu, þó að þaðj
séu ekkert nema kaffibollar og|
kjaftasögur....).
☆
Jæja, þessir tveir pattar byrj-
uðu ungir að góla með í hvert
skipti sem Bítlarnir görguðu í út-
varpið. Þeirra æðsti draumur var
að slá í gegn og feta í fótspor Bíti-
anna, strax í gagnfræðaskóla
byrjuðu þeir að glamra á kassa-
gítarinn gamla, sem var í eigu
systur Johns. Seinna bættist svo
við græjurnar gamall píanógarm-
ur sem var í eigu fjölskyldu
Nicks. Svo að við förum hratt yfir
sögu, urðu þetta ungir menn, eins
og gengur og gerist, og fóru menn
að stunda stíft svokölluð partí,
sem voru þá mjög í tísku. I einu
slíku partíi hittu þeir kornungan
mann dökkhærðan með blá augu,
sem að eigin sögn hafði pínt móð-
ur sína og aðra ættingja, með
glamri á niðursuðudósir frá unga
aldri. Þetta var höggþétt, og var
hann ráðinn á stundinni til
reynslu, þessi kornungi maður
hét því hljómfagra nafni Roger
Taylor. Hann reyndist vel hvað
höggin varðaði og varð fast-
ráðinn sem einn af grúppunni
sem var síðan skírð Duran Duran
í höfuðið á einni af sögupersón-
um kvikmyndarinnar Barbarella.
☆
Jæja, þessir ungu menn fóru nú
á útstáelsi og voru á höttunum
eftir gítarleikara sem passaði inní
myndina. I enn öðru partíi duttu
þeir ofan á ungan mann sem
kynnti sig sem Andy Taylor, og
sagðist sá vera liðtækur gítar-
leikari. (Ja, þau geta verið gagn-
leg þessi partí!)
Þessir fjórir örkuðu í átt að
næsta skemmtistað, þar sem þeir
byrjuðu að belgja sig út af monti,
af þeirra alkunnu snilld, og
sögðust vera góð grúppa. (Sem
þeir voru auðvitað ekki.) Staður-
inn var í eigu bræðra nokkurra
sem hétu Harrows, og var staður-
inn kenndur við þá. Þeir heyrðu í
ungu mönnunum uppá skrifstofu
og létu senda þá á sinn fund. Ein-
hvern veginn atvikaðist það að
þeir fengu inni fyrir smátónleika
á skemmtistað þessum (Ekki
spyrja mig hvaða galdra þeir not-
uðu!) Spiluðu þeir í nokkurn tíma
við góðar undirtektir veitinga-
húsgesta. En einn góðan veður-
dag stóðu þeir frammi fyrir þeirri
ÞJÓÐVILJINN - SlÐA 9
náköldu staðreynd, að það vant-
aði söngvara, til að fullkomna
þetta annars ágæta sköpunar-
verk.
Þeir þræddu partíin að nýju, og
tróðu á tám óteljandi ungra
manna, en það gerði ekkert gagn
fyrir utan nokkur glóðaraugu og
marðar tær á hljómsveitarmeð-
limum. Þá kom Roger hinn ungi
með þá hógværu tillögu að aug-
lýsa í blöðunum eftir söngvara,
maðurinn er jú þekktur hug-
myndaflugmaður. Ekki gekk
þetta upp þótt tillagan væri af-
burða góð. Gaf sig þá fram í
sviðsljósið barstúlka ein, er vann
á skemmtistaðnum umrædda.
Sú sagðist þekkja gaur sem
gæti galað. Sagði hún hann fyrr-
verandi kærasta sinn svo að hún
ætti að geta talað af reynslunni.
Þetta var meira í djóki en alvöru,
en Taylorarnir þrír, og Rhodes-
inn töldu þarna bjargað í horn og
tóku hana á orðinu. Og daginn
eftir mætti semsagt gæinn, ungur
maður með speglagleraugu, í
bleikum hlébarðabuxum, í leð-
urjakka og á hælaháum skóm...
Við erum nú dáldið sætir!
Hann kynnti sig sem Simon Le-
bon.
Þeir hugsuðu með sér „fjand-
inn, hann getur ekki heitið Le-
bon“. Sú var nú samt raunin, og
hann var ráðinn á stundinni.
Framhaldið þekkja flestir,
draumurinn rættist.
ÞEIR SLÓGU í GEGN!!!!!!
(Ég bara skil ekki hversvegna!)
Höfundar eru tveir hógværir
aðdáendur DURAN DURAN, þær
Hjördís Davíðsdóttir og
Þorbjörg M. Ómarsdóttir,
Þróttheimagellur.
Stóri
vinningurinn?
Já, sá stærsti!
Ef allir teldu rétt og samviskusamlega fram og greiddu skatta af raunveru-
legum tekjum, gætu skattaálögur lækkað um tvo milljarða króna, miðað við
óbreytt fjárlög.
Og aukavinmngurínn: Jafnari og réttlátari skattbyrði.
Ef reiknað er með að skattsvik á íslandi séu
hlutfallslega jafnmikil og í nágrannaríkjum
okkar má búast við að vangreiddir skattar
og gjöld á árinu 1985 verði á bilinu 1,7 -
2,0 milljarðar.
Það er full ástæða til að velta fyrir sér hvar
þessir fjármunir munu lenda og hversu
mikið kæmi í hlut hverrar fjölskyldu á
landinu í lækkuðum sköttum ef þeir skiluðu
sér.
Það væri nógu gam-
an að vita hvað
vinningslíhumar yrðu
mihlar hjá Eiríhi
, frænda!
FJÁRMÁLARÁÐUNEYTIÐ
Auglýsingaþjónustan