Þjóðviljinn - 17.04.1985, Page 7

Lím, pappír og litir
Björg Þorsteinsdóttir í kjallara Norrœna hússins
í kjallara Norrœna hússins
hefurm Björg Þorsteinsdóttir
komið fyrir sýningu á
collage-verkum eftir sig, 48
aðtölu. Þau eru flestöll unnin
ö síðasta öri, en einnig eru
nokkur unnin ö þessu öri.
Björg hefur dvalist í París um
nokkurtskeið og mun þessi
sýning vera afrakstur þeirrar
dvalar.
Collage er franskt orö og jafn-
framt alþjóðlegt heiti yfir þaö
sem við köllum samlímingar. í
þessu tilfelli er um að ræða stór
og meðalstór pappírsverk sem
Björg límir saan og eru verkin í
öllum regnbogans litum. Pappír-
inn er yfirleitt þykkur og trefja-
ríkur og virðist Björg hafa litað
hann með því að baða hann og
láta hann drekka þannig litarefn-
in í sig. Stærstu verkin sem látin
eru hanga frítt án þess að vera
undir gleri virka því sem vegg-
teppi. Þau eru frjálslega unnin
undir ákveðnum flatakenndum
háttum.
Önnur verk Bjargar eru undir
gleri, yfirleitt viðkvæmari en
stóru verkin, sum hver unnin út
frá einföldum geometrískum
ásum með lóðréttum áherslum.
Þó leyfir hún sér frjálst ívaf,
eitthvað sem brýtur upp form-
spilið og fær pappírinn til að leika
óheftan.
í þessum verkum er
sannfærandi virkni og stóru verk-
in bera með sér að listamannin-
um lætur vel að vinna stóra fleti á
HALLDÓR
B. RUNÓLFSSOt
röskan og óbeislaðan hátt. Regla
í þessum samlímingum heldur
verkunum þó rækilega saman og
staðfestir uppbyggingu þeirra.
Það gefur þeim ákveðinn styrk og
hemur ofvirkni litanna, sem ella
mundu taka öll völd.
Björgu hefur opnast nýr mögu-
leiki með þessum samlímingum.
Hingað til hafa verk hennar snú-
ist um form og liti, en með sam-
límingunum bætir hún við áferð
og efni, atriði sem ekki var að
finna í mörgum eldri verkum
hennar. Fyrir vikið breytast
áherslur og tækifæri skapast til
frekari glímu við myndmál papp-
írsins. Slíkt krefst að vísu mikillar
útsjónarsemi, því litaður pappír
er í sjálfu sér hættulegt efni vegna
þess h ve fagur hann er í sj álfu sér.
Það þarf því festu til að spila ekki
of mörgum trompum út í einu og
aga til að vinna sem flesta slagi.
Björg býr yfir nægum listræn-
um skilningi til að sigla fram hjá
slíkum hættum og eftir því sem
fletirnir eru stærri er minni þörf
fyrir að vera á varðbergi gagnvart
slíku. Þó er mér ekki örgrannt um
að Iægri tónun litanna gæti í
sumum tilfellum dregið betur
fram eðlisþætti þessara verka og
gefið efninu meiri virkni.
Það er greinilegt að dvöl Bjarg-
ar á suðlægari slóðum hefur haft
heilladrjúg áhrif á list hennar og
ýtt undir þætti sem gætu nýst
henni til enn frekari árangurs.
Sýning hennar er heilsteypt og
falleg, en fýrst og fremst opin,
sem sýnir að listamaðurinn býr
yfir áræði og útsjónarsemi.
UMSJÓN: ÞRÖSTUR HARALDSSON ■■
Miövikudagur 17. apríl 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7
Mynd-
raðir
Stúdentaleikhúsið sýnir
Litla prinsinn og
Píslarsögu Jóns Magnússonar.
Leikgerð: Halldór E. Laxness.
Tónlist: Kjartan Ólafsson.
Þessi sýning er tilraun til að
yfirfæra tvö merkileg bók-
menntaverk í nýtt form. Ætlunin
er væntanlega að túlka innihald
verkanna með samspili dans-
hreyfinga, látbragðs, lita, ljósa,
tónlistar og tals; að miðla þannig
með einhverjum hætti þeim hug-
hrifum sem verkin skila í gegnum
texta sinn. Hér er hins vegar
varpað fyrir róða allri tilraun til
að segja sögu eða setja upp
SVERRIR
HÓLMARSSON
drama. Þetta er svosem ekkert
nýtt, þetta hafa menn verið að
dunda við í framúrstefnu og til-
raunaleikhúsum í nokkra ára-
tugi. Reyndar með afskaplega
misjöfnum árangri, því að
reyndin er sú að taki maður burt
hinar hefðbundnu driffjaðrir
leiklistarinnar, þá má ansi vel
halda á spöðunum ef setja á
eitthvað í staðinn sem nær ein-
hverjum svipuðum tökum á á-
horfendum.
Það mátti svosem una sér
sæmilega við að horfa á útgáfu
Halldórs E. Laxness af Litla
prinsinum, þó svo maður ætti erf-
itt með að tengja hana við þá bók
fremur en aðrar. Sýningin er á-
ferðarsnotur og yfir henni er
heildarstíll. Búningar, litasam-
setning og ljósabeiting er allt fall-
ið til þess að gleðja augað. Hins-
vegar sækir fljótlega á mann
þreyta sökum þess hve einhæf
sýningin er, alltaf sömu hreyfing-
ar eða svipaðar, ekkert að gerast,
eiginlega engin framvinda eða
stígandi. Þetta verður að lokum
ekkert annað en röð af myndum
sem líða fyrir sjónir og hverfa án
þess að skilja eftir sig varanleg
spor. Það sem mér þótti dapur-
legt við þessa sýningu var ekki að
hún væri illa unnin eða kauðsk,
því það er hún ekki, heldur hvað
hún skipti mig ótrúlega litlu máli.
Hafi þessi leikgerð af Litla
prinsinum verið langt frá þeim
texta sem hún byggir á má enn
frekar segja það um Píslarsög-
una, þó svo að valdir kaflar úr
henni væru lesnir mjög illskiljan-
lega af bandi meðan fólk í rauð-
um stökkum frá Sjóklæðagerð-
inni fetti sig og bretti á sviðinu, og
auk þess voru nokkrir að kikna
undan krossi sem valt yfir sviðið
til að tákna ofurþunga
kristninnar á tímum Jóns þuml-
ungs. Hins vegar var tónlist
Kjartans Ólafssonar dálítið
skemmtileg.
Það má reyndar segja aðstand-
endum sýningarinnar til hróss að
vel er vandað til allra vinnu-
bragða og þess gætir furðu lítið
hvað þetta unga lið er reynslu-
lítið. Hér koma margir við sögu,
en mig langar sérstaklega til að
nefna Hlíf Þorgeirsdóttur, sem er
í hlutverki litla prinsins og skilar
því af miklum þokka í hreyfing-
um og fallegu fasi.
Sverrir Hólmarsson
Hlíf Þorgeirsdóttir í hlutverki Litla
prinsins. (Mynd: Valdís).