Þjóðviljinn - 01.10.1985, Blaðsíða 7

Heyrt og séð á menningarrölti
Ég var á menningarrölti um
helgina og oftar en ekki heyrði ég
fólk segja:
Maður kemst bara ekki yfir
þetta allt.
Það er kannski ekki nema von
að slíkt andvarp heyrist. Ef ein-
hver hér [ borginni spyr, hvert
hann eigi að fara um helgi fær
hann fleiri svör en trúlegt er.
Til dæmis var nú um helgina
hægt að horfa á sex leikverk eða
sækja tvær bókmenntadagskrár,
þrennir tónleikar voru á dagskrá
og hvorki meira né minna en ein-
ar fimmtán myndlistasýningar.
Og þegar allt kemur tií alls er
þetta ósköp venjulegur
skammtur. Það er meira af mynd-
verkasýningum en endranær og
munar þar mestu um þá viðbót
sem Listahátíð kvenna er. En á
hitt er að líta, að tónleikar eru
Snæfríður fyrsta og Snæfríður fjórða... menn eru alltaf að bera saman....
ing hver af annarri og ég held að
það sé ágætt.
Mynd, mynd,
mynd...
Laugardagsröltið hófst með
ljósmyndasýningu í Nýlistasafn-
inu með fjölmenni, gosi og já-
kvæðum straumum. Valdís Ósk-
arsdóttir var að flytja til myndir á
sínum vegg, einhver hafði hengt
vitlaust upp og truflað frásögn
hennar úr mannsauga og við-
staddir kinkuðu kolli og töldu sig
skilja allt miklu betur.
Já það eru alltaf þessi tvö sjón-
armið, sagði íslenskufræðingur,
hvort ljósmyndarinn gómar
augnablikið eða hefur virk af-
skipti af hlutunum áður en hann
smellir af. Altént er þetta lýrísk
sýning og skemmtileg...
í Gallerí Grjót við Skólavörðu-
stíg voru litlir skúlptúrar eftir
Magnús Tómason og heita einu
nafni Konan til gagns og gamans.
Stundarkorn var ég einn innan
um látúnsbrjóst og fleira gott og
kann því ekki að fara með ívitnair
í listaviðbrögð, en listamaður
hafði sagt sem svo fyrr um dag-
inn:
Grjótið já, það átti að vera
harður kommersíalismus en þró-
aðist yfir í einhverskonar
mannlegheit. Og það er miklu
betra en að byrja með hátimbr-
aðri hugsjón og hrökklast svo
niður í svaðið eins og komið hef-
ur fyrir...
Þetta var síðasta sýningarhelg-
in hjá Erró í Norræna húsinu.
Skrýtið annars: þegar lofið verð-
ur mjög hávært og fyrirferðar-
mikið um einn listamann þá fer
jafnan af stað andsefjun og það
sem menn eru óánægðir með
Framhald á bls. 8
Hinar mörgu freistingar. Hvernig á maður að komast yfir þetta
alit? - Hvað hinir sögðu - Hin neikvæða og hin jákvæða sef jun.
einatt fleiri en nú um síðustu
helgi og hvorki Leikfélag
Reykjavíkur né íslenska óperan
eru komin af stað.
Blanda
á staðnum
Og svo voru kvikmyndahúsin
að hressast í sínu framboði og ef
menn eru í matarmenningunni þá
gátu þeir étið og dansað sér til
matarlystar á tuttugu stöðum eða
fjörtíu, hver veit það?
Reyndar var afmælissýning í
Blómavali þar sem sýndar voru
skreytingar sem sameinuðu list
fyrir listina og lystina: rósir með
paprikum og hvítlauk og margt
fleira þesslegt.
Við lifum í blöndu á staðnum.
Allt er þetta með ólíkindum og
margir útlendingar sem hingað
koma hrista hausinn og skilja
þetta ekki. Og höfuðborgin er
ekki ein á báti. Sá sem flettir Ár-
bók Akureyrar stendur upp með
tölur um tónleikahald og
leikstarfsemi og fleira sem tvö
hundruð þúsund manna bæir
væru hæstánægðir með í öðru
landi.
Jakobína
hér og nú
Menningarröltið hófst á Kjar-
valsstöðum á föstudagskvöldið,
þar var verið að flytja dagskrá
sem Bríet Héðinsdóttir hafði
tekið saman úr verkum Jakobínu
Sigurðardóttur. Marksækin dag-
skrá og kemur Jakobínu vel til
skila, en kannski þarf að stíga
skrefið til fulls í slíkri kynningu
og búa til leiksýningu?
Skrýtið annars - þegar maður
hlustar á meðferð jafnréttismála í
fyrri hlutanum þá finnst manni að
áherslur væru allt aðrar ef verið
væri að skrifa í dag. Eða hvað?
Já, sagði leikhúsfrömuður. Og
það sýnir kannski, að sem betur
fer er eitthvað sem breytist í
þessu þjóðfélagi...
Aftur á móti minnti kaflinn
sem fluttur var úr Snörunni Jako-
bínu rækilega á hve síferskt þetta
verk er, sem lagt er í munn þeim
hvunndagsmanni, sem er svo
óendalega fundvís á „rök“ til að
réttlæta aðlögun sína að hverju
sem yfir gengur, hvort það er her-
inn eða auðhringurinn.
Sýningin var innan um stóra
samsýningu kvenna sem heitir
Hér og nú,og ég gekk um hana án
sýningarskrár af ásettu ráði, til að
prófa hve marga listamenn ég
þekkti. Og féll oftar en ekki á því
prófi þótt skömm sé frá að segja.
En ég var líka að velta því fyrir
mér, hvort það lægi í augum uppi
að listamennirnir eru konur?
Eiginlega ekki, fannst mér. Er þá
nóg tilefni í sýningu að minna á
að konur geta búið til myndir,
góðar og vondar? Er það ekki lið-
inn áfangi í baráttunni?
Ég spurði kunningjakonu úr
pólitíkinni hvað henni fyndist og
hún svaraði sem svo:
Ég veit það ekki. Konur eru
einatt óframfærnar en við svona
tækifæri er eins og þær hafi stuðn-
Ef þú vissir ekki, að þetta eru allt myndir eftir konur....
Þriðjudagur 1. október 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7