Þjóðviljinn - 20.12.1985, Blaðsíða 4

Þjóðviljinn - 20.12.1985, Blaðsíða 4
Míkhaíl Zosjenko Nú á dögum skrifar enginn jóla- ævintýri. Höfuðorsökin er að lífið býður ekki lengur upp á neina jólastemmningu. Alls slags jóladraugagangur, afturgöngur og kraftaverk heyra svo að segja þjóðsögunni til. Afturgöngurnar eru reyndar enn við lýði. Ég get sannarlega sagt ykkur, gott fólk, frá einni slíkri afturgöngu. Pessi sanna saga gerðist rétt fyrir jól. í septembermánuði. Hana sagði mér læknir sem var sérfræðingur í barnasjúkdómum og innanmeinum. Læknir þessi var kominn á efri ár og alveg gráhærður. Ekki veit ég hvort það var þessi saga sem hafði gert hann gráhærðan, eða hvort hann bara hafði orðið þannig. En gráhærður var hann og röddin var hás og hryglu- kennd. Það er eins með röddina. Ég veit ekki hvernig hann hafði drukkið hana úr sér, hvort það var út af þessum atburði eða ein- hverjum öðrum. En nóg um það. Dag einn situr læknirinn á stof- unni í þungum þönkum: Sjúk- lingarnir - hugsar hann - eru einskis nýtir nú á dögum. Menn vilja endilega fá ókeypis þjónustu út á sjúkrasamlagið, og engum dettur í hug að líta við á einka- stofu. Maður getur eins vel lokað sjoppunni. Én allt í einu hringir dyrabjall- an. Inn kemur miðaldra maður og kvartar yfir vanlíðan. Hjartað, segir hann, stoppar í sífellu, og honum finnst hann eiga skammt eftir ólifað. Læknirinn skoðaði sjúklinginn - ekkert að. Sterkur eins og uxi, rjóður í vöngum og með bísperrt yfirvaraskegg. Og allt á sínum stað. Hreint engin feigðarmerki í líffærunum. Læknirinn skrifaði upp á anís- dropa, tók sjötíu kópeka fyrir viðtalið og hristi höfuðið. Með því skildu leiðir þeirra. Um svipað leyti næsta dag kemur gömul kona í svartri kápu til læknisins. Hún snýtir sér án afláts, grætur og segir: „Hann var víst hjá yður nýlega hann frændi minn blessaður Vas- ílíj Lédéntsov. Haldið þér ekki að hann hafi fengið slag í nótt og dáið. Gætuð þér verið svo vænn að skrifa dánarvottorð?“. Læknirinn segir: „Andlát hans kernur mér mjög á óvart. Menn hrökkva sjaldan upp af anísdropum. Og hvað sem öðru líður get ég ekki skrifað út neitt dánarvottorð hér - ég verð fyrst að líta á líkið“. Gamla konan, þessi fífill guðs, segir: „Ágætt. t>á getið þér komið með mér. Þetta er hér rétt hjá“. Læknirinn tók með sér áhöld, fór svo, gáið að, í skóhlífar og gekk út með gömlu konunni. Svo fara þau upp á fimmtu hæð oginnumdyr. Ogstendur heima. Þar angar allt af reykelsi. Hinn látni liggur uppi á borði og kerta- ljós í kring. Kella rýtir sorgbitin. Lækninum fór að líða illa. Bannsettur auli get ég verið - hugsar hann - að skjátlast svona um sjúklinginn. Þeir draga dilk á eftir sér þessir sjötíu kópekar. Hann sest við borðið og skrifar dánarvottorð í snatri. Því næst réttir hann konunni það og flýtir sér út án þess að kveðja. Þegar hann var kominn út að hliði mundi hann allt í einu eftir skóhlífunum - drottinn minn dýri! Meira vesenið - hugsar hann - - fyrir sjötía kópeka. Nú verð ég að drattast upp aftur . Hann fer aftur upp alla stigana og inn í íbúðina. Dyrnar standa vitanlegá opnar. Og skyndilega sér hann: hinn látni Vasílíj Lé- déntsov situr uppi á borði og reimar stígvélin. Reimar stígvélin og þrasar um eitthvað við gömlu konuna. En gamla konan, þessi fífill guðs, gengur í kringum borðið og slekkur á kertunum með fingrinum. Sleikir fingurinn og slekkur. Lækninum brá heldur betur í brún, lá við hann æpti af hræðslu en svo náði hann stjórn á sér og æddi út eins og hann stóð, skóhlífalaus. Hann hljóp heim, henti sér upp í dívan og það glömruðu í honum tennurnar. Síðan fékk hann sér nokkra anísdropa, róaðist og hringdi í lögregluna. Daginn eftir hafði lögreglan komist til botns í málinu. Það kom í Ijós að Vasílíj Mítr- ofanovitsj Lédéntsov, sem var innheimtumaður á auglýsinga- stofu, hafði svikið út þrjú þúsund rúblur af almannafé. Með þessa peninga ætlaði hann að stinga af og byrja nýtt og glæsilegt líf. Þannig fór það nú samt ekki. Læknirinn fékk aftur skóhlífar sínar að um þremur mánuðum liðnum eftir miklar málalenging- ar, umsóknafargan, bréfaskriftir og bardús. Satt að segja slapp læknirinn nokkuð vel frá málinu og varð ekki fyrir neinum vandræðum ef frá er talið langvarandi skóhlífa- leysi. Þegar læknirinn hafði sagt mér þessa sögu bætti hann við og varp öndinni mæðulega: „Fyrir sjötíu kópeka ætlaði þessi kóni að stinga af úr þessum heimi með þrjú þúsund, en lækn- isfræðin kom í veg fyrir það. Og þarna sést hvernig fer fyrir þeim sem láta græðgina ráða gerðum sínum“. Frumtitill: Svjatotsjnaja ístoríja (1926). Árnl Þór Sigurðsson þýddi 4 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN JÓLABLAÐ

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.