Þjóðviljinn - 16.07.1986, Blaðsíða 6

Grunnskóli Ólafsvíkur
Kennara vantar í eftirtaldar stöður: Almenna
kennslu, sérkennslu, tónmennt og íþróttir.
Nánari upplýsingar veita skólastjóri í síma 93-
6293 og yfirkennari í síma 93-6251.
Leikskóli Ólafsvíkur
Forstöðumann vantar við leikskóla Ólafsvíkur.
Fóstrumenntun æskileg.
Nánari upplýsingar á bæjarskrifstofunni í síma
93-6153.
Bæjarstjóri.
Verðbréfamiðlun
Með ákvæðum laga nr. 27/1986 um verðbréfa-
miðlun er öllum er hafa með höndum rekstur
verðbréfamiðlunar gert skylt að afla sér leyfis
viðskiptaráðherra til að stunda viðskipti með
verðbréf fyrir 1. ágúst næstkomandi.
Af því tilefni vill viðskiptaráðuneytið beina því til
fyrrgreindra aðila að afla sér tilskilins leyfis við-
skiptaráðherra lögum samkvæmt.
Umsóknareyðublöð liggja frammi í afgreiðslu við-
skiptaráðuneytisins.
Viðskiptaráðuneytið
Reykjavík 11. júlí 1986.
Kennarar
2 kennara vantar að Reykholtsskóla í Biskups-
tungum. Upplýsingar gefur skólastjóri í síma 99-
6831.
Forval
Ætlunin er að bjóða út innanhússfrágang 3.
áfanga skólahúss verkfræðideildar Háskóla ís-
lands við Suðurgötu, sem er uppsteypt og frá-
gengið að utan.
Til undirbúnings útboði er ákveðið að fram fari
könnun á hæfni þeirra verktaka, sem bjóða vildu í
verkið, áður en útboð fer fram. Er því þeim, sem
áhuga hafa, boðið að taka þátt í forvali og munu
5-6 verktakar fá að taka þátt í lokuðu útboði, ef
hæfir þykja.
Forvalsgögn verða afhent hjá Innkaupastofnun
ríkisins, Borgartúni 7, Reykjavík, gegn 1.000 kr.
skilatryggingu.
Útfylltum gögnum skal skilað á sama stað eigi
síðaren þriðjudaginn 22. júlí 1986 kl. 11.00. Þeim
bjóðendum, sem áhuga hafa verður sýndur
vinnustaðurinn föstudaginn 18. júlí kl. 9.00-
12.00.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS
BORGARTÚNI 7 SÍMI 26844 PÓSTHÓLF 1441 TELEX 2006
Innilegar þakkir fyrir samúö og vináttu viö andlát og útför
fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa
■ Gísla Arasonar
Sogavegi 132
Haraldur Gíslason Þórunn Guðmundsdóttir
f Guðríður Gísladóttir Rafn Kristjánsson
■ Ari Gíslason
r Sverrir M. Gíslason
r barnabörn og barnabarnabörn.
AWINNULÍF
Framhald af bls. 5 '
leitt í stóran tank. Súrefnið hins-
vegar streymir bara út í andrúms-
loftið, þó áður hafi það verið selt.
Sprengihætta
af ammoníaki
En sprengihættan stafar ekki af
vetninu einu sér, né heldur
köfnunarefnisverksmiðjunni sem
stendur við hlið hinna fyrr-
nefndu. Þar er köfnunarefnisins
aflað með því að kæla loftið niður
í mínus eitthundraðníutíuogsex
gráður á selsíus, þá er það orðið
fljótandi og er þá hitað á ný. Við
það aðgreinist köfnunarefnið frá
súrefninu sökum mismunandi
þunga þessara tveggja efna. Súr-
efnið er síðan, einsog í vetnis-
verksmiðjunni, leitt útí andrúms-
loftið aftur, en köfnunarefnið
leitt í stóran geymi við hlið vetnis-
geymisins.
Þá fyrst verða þessi efni hættu-
leg er þau koma bæði saman. Sá
samruni verður í enn einni verk-
smiðjunni og heitir ammoníak
(NH3) eftir það. Er það og leitt í
geymi og stafar af honum mest
hættan.
f fjórðu verksmiðjunni er svo
framleidd saltpéturssýra (HN03)
en hún er samsett af vetni, köfn-
unarefni og súrefni. Þetta eru að-
alefnin sem notuð eru við fram-
leiðslu áburðar, en við þau er síð-
an bætt ýmsum efnum, allt eftir
því til hvers nota skal áburðinn.
Vélvæðingin og
vinnuaflið
Afköst áburðarverksmiðjunn-
ar eru mikil. Nefna má sem
dæmi, að á venjulegum degi,
Þeir feðgar Baldur og Smári voru ásamt Snorra að tengja tvær sýrudælur
verksmiðjunni. Mynd: Sig.
framleiðir hún rúmlega 110 tonn
af saltpéturssýru og 30 tonn af
ammoníaki.
En einsog við þekkjum hafa af-
kastamiklar verksmiðjur ekki
bara kosti í för með sér. Nú
stendur til að vélvæða þá deild
verksmiðjunnar sem áburðurinn
er settur í sekki. En ekki frekar
en fyrri daginn til að stytta vinnu-
dag starfsmanna, né til að bæta
kjör þeirra, heldur til að segja
tuttuguogfimm starfsmönnum
upp.
Einnig hefur komið til tals, að
fækka á vöktum, í öðrum
deildum verksmiðjunnar, en þá
með þeim hætti að ekki verði
ráðnir nýir menn í stað þeirra er
láta af störfum fyrir aldurs sakir.
Hér er ágætt
að vinna
f heimsókn okkar í vetnis-
verksmiðjuna, hittum við á ung-
an pilt sem hagrætt hafði sér mak-
indalega í stól með bók í hönd. Sá
hét Pétur Örn og heitir vonandi
enn, myndlistarnemi fyrir norðan
og afleysingamaður í áburðinum.
Við spurðum hann hvort hann
hefði ekkert annað að géra en
lesa allan liðlangan daginn: „Jú,
jú mikil ósköp. Maður þarf að
ganga um allt og fylgjast með því
að ekkert fari úrskeiðis, engin
tæki biluð o.s.frv. Það eru alltaf
einhverjar smábilanir hér svo það
er nóg að gera. Þó maður tylli sér
aðeins til að hvfla lúin bein er
ekki þarmeð sagt að þetta sé ein-
hver letigarður."
Og svarið við sígildu launa-
spurningunni var sígilt: „ Það fer
eftir því við hvað þú miðar. Þetta
er raunar mismunandi eftir
verksmiðjum, þ.e.a.s. mismikil
vaktavinna í boði.“
Og einsog öllum öðrum sem
við ræddum við fannst Pétri ágætt
að vinna í áburðinum. Það virðist
lengi hafa verið svo, því flestir
þeir starfsmenn sem við hittum
höfðu starfað þar frá upphafi eða
því sem næst. Við vonum að
mönnum líki þar og vel um alla
framtíð. Hhjv.
MINNING
Sigurlaug Guðnadóttir
Fœdd 31. október 1901 - Dáin 8. júlí1986.
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar
er jörðin.“
T.G.
Einn gestanna, Sigurlaug
Guðnadóttir, föðursystir mín,
lagði upp í sína hinztu för þriðju-
daginn 8.þ.m. áttatíu og fjögurra
ára að aldri. Ekki mun fráfall
hennar hafa komið þeim á óvart
sem vissu hvernig heilsu hennar
var háttað, en samt var haldið í
vonina um að við mættum njóta
samfunda við hana enn um sinn.
Og þótt okkur sé ljóst að „eitt
sinn skal hverr deyja“ er sérhver
frestur hins óumflýjanlega okkur
kærkominn.
Ekki man ég fyrir víst hvenær
ég sá Sigurlaugu í fyrsta sinn,
hygg þó að það hafi verið sumarið
1930 að hún og maður hennar,
Edvard Bjarnason bakara-
meistari, hafi komið í heimsókn
að Prestsbakka í Hrútafirði, sem
var á þeim tíma heimili mitt. En
ég man glögglega ilminn sem með
þeim barst, ilm nýbakaðra vínar-
brauða sem þau höfðu í farteski
sínu. Slíkt „bakkelsi“ var okkur,
mér og systkinum mínum, þá
með öllu óþekkt. Og hvflíkt
hnossgæti það var. Jafnvel löngu
seinna kom vatn upp í munninn á
mér við tilhugsunina eina. Ég
fékk þá strax einskonar matarást
á þeim hjónum og heimsóknir
þeirra voru mér æ síðan mikið
tilhlökkunarefni. Og ekki spillti
það, þegar Ragnar sonur þeirra
varð, „sumarstrákur“ á næsta bæ,
Hrafnadal, og tók þátt í leikjum
okkar, uppátækjum og „veiði-
fcrðum", þegar aðstæður leyfðu.
En þessi veruleiki lifir nú aðeins í
minningum um löngu liðinn tíma.
Ég kann lítt að rekja æviatriði
Sigurlaugar frænku minnar. Hún
var tvfburi og var á fyrsta árinu er
móðursystir hennar og nafna,
Sigurlaug Jónsdóttir húsfreyja í
Glerárskógum í Hvammssveit í
Dölum, og maður hennar, Magn-
ús bóndi þar, tóku hana til sín og
ólu hana upp sem sína eigin dótt-
ur.
Eftir að foreldrar mínir fluttust
til Reykjavíkur vorið 1948 bar
fundum okkar Sigurlaugar oftar
saman en áður. Það sem ég man
bezt úr fari hennar voru kvikar
hreyfingar, tilsvör hennar og at-
hugasemdir, fyndist henni
eitthvað athugavert við það sem
sagt var, og nær ótrúlegt minni
um liðna atburði.
Það hlýtur að hafa fengið
mikið á hana er hún missti mann
sinn í júní 1969, svo samrýnd sem
þau hjón voru. En ég hygg að hún
hafi sótt sér styrk í að raða saman
brotasilfri minninganna um þær
hamingjustundir sem hún hafði
með honum átt.
Sigurlaug hafði mikið yndi af
ljóðum og kunni heilu ljóðabálk-
ana utanað. Á síðustu stundum
lífsins hafði hún yfir ljóð eftir
Guðmund Böðvarsson skáld á
Kirkjubóli, sem hún hélt mjög
upp á, m.a. Völuvísu, lokaljóðið
í Landsvísum Guðmundar:
„Eitt verð ég að segja þér
áður en ég dey,
enda skalt þú börnum þínum
kenna frœði mín,
sögðu mér það álfarnir í Suðurey,
sögðu mér það dvergarnir
í Norðurey,
sögðu mér það gullinmura og
gleymmérei
og gleymdu því ei:
að hefnist þeim er svíkur sína
huldumey,
honum verður erfiður dauðinn".
Ég sá Sigurlaugu síðast á af-
mælisdaginn hennar þann 31.
október síðast liðinn. Þótt mér
væri kunnugt um að heilsu henn-
ar hefði hnignað varð það ekki
greint af fasi hennar eða tali, hún
var svo „lifandi" í allri fram-
göngu. Þegar hún svo fylgdi mér
til dyra, kvaddi mig og þakkaði
mér komuna, taldi ég víst að ég
ætti eftir að heimsækja hana á 85
ára afmæli hennar að ári liðnu.
En svo fór að þetta varð hinzta
kveðjustundin.
Ég vil svo ljúka þessum hug-
leiðingum með tveim erindum úr
ljóðinu Þakkarorð eftir Guð-
mund Böðvarsson, en það er
einnig að finna í ljóðabók hans
Landsvísum:
Einn er hver á vegi
þó með öðrum fari,
einn í áfanga
þó með öðrum sé,
einn um lífsreynslu,
einn um minningar,
enginn veit annars hug.
Samt er í samfylgd
sumra manna
andblœr friðar
án yfirlœtis,
áhrif góðvildar,
inntak hamingju
þeim er njóta nær.
Með þökk fyrir samverustund-
irnar.
Torfi Jónsson
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 16. júlí 1986