Þjóðviljinn - 16.08.1987, Side 17

Nafn vikunnar
Ólafur Hauksson útvarpsstjóri
Stjörnunnar
„Þetta var búið að gerjast í mér
um nokkurt skeið, og þegar Haf-
steinn Vilhelmsson hætti eftir
skamman tíma - þá sló ég til,”
sagði Ólafur Hauksson, nýráðinn
útvarpsstjóri Stjörnunnar og
Nafn vikunnar aðspurður um til-
drög þess að hann tók að sér
stjórn útvarpsstöðvarinnar.
Ólafur er fæddur árið 1953 og
tuttugu árum og einu stúdents-
prófi síðar hóf hann störf á gamla
Vísi. Jafnframt því ritstýrði hann
tímaritinu Samúel í félagi við
Þórarin Jón Magnússon, þann er
eignaðist Vikuna nú á dögunum.
Ólafur og Þórarinn áttu SAM-
útgáfuna með Sigurði Fossan
framkvæmdastjóra en nú hefur
Ólafur selt þeim sinn hlut í fyrir-
tækinu, - „eftir 14 ára ánægjulegt
samstarf.”
Ólafur dvaldi í Bandaríkjunum
á árunum 1976-79 við nám í
blaðamennsku við háskólann í
Oregon. Hann er mörgum kunn-
ur sem einn ötulasti talsmaður
þess að einokun Ríkisútvarpsins
yrði aflétt.
- En hvernig líst þér á útvarps-
markaðinn nú: Tvœr stórar
einkastöðvar í samkeppni við
tvœr rásir RÚV? Er pláss fyrir
alla?
„Mér finnst útvarpsstöðvarnar
helst til fáar ef eitthvað er! Ég
efast að vísu um að fleiri stöðvar á
borð við Stjörnuna og Bylgjuna
gætu þrifist; en það er ekkert því
til fyrirstöðu að hleypa fleiri sér-
hæfðum stöðvum af stokkunum.
Útvarp Alfa er lýsandi dæmi um
slíka stöð.
En talandi um Ríkisútvarpið,
þá vorkenni ég þeim sem standa
að rekstri þess. Stjórnarfyrir-
komulagið og reksturinn á þeim
bæ gerir allt svo ofboðslega þungt
í vöfum. Þeim verður tíðrætt um
hlutverk RÚV - með stóru hái -
án þess að þetta hlutverk hafi
nokkurn tíma verið skilgreint al-
mennilega.”
- Þú ert kannski þeirrar skoð-
unar að það eigi að leggja RÚV
niður?
„Þá komum við nú að þeirri
staðreynd að allir landsmenn eiga
rétt á því að heyra í útvarpi og sjá
sjónvarp. Dreifikerfi sem nær til
allra landsmanna er gífurlega
dýrt. — Stjarnan dekkar núna
80% þjóðarinnar. En ef RÚV
yrði lagt niður myndi að sjálf-
sögðu opnast leið fyrir einka-
stöðvarnar ...“
- Hvernig hefur Stjarnan
gengið það sem af er og hvernig
finnst þér að reka stöð sem er al-
gerlega háð auglýsendum? -
„Reksturinn gengur vel og
stendur fyllilega undir bæði út-
gjöldum og afborgunum vegna
stofnkostnaðar.
Varðandi síðarnefndu spurn-
inguna, þá held ég að besta að-
hald sem við getum fengið sé frá
auglýsendum, þannig að mér
finnst það hið besta mál. Við
leggjum okkur þá fram við að búa
til góða, skemmtilega og fræða-
ndi dagskrá.”
- Fréttir Stjörnunnar hafa vak-
ið athygli, enda eru þœr ólíkarþví
sem áður hefur tíðkast. Hvernig
viðbrögð hafið þið fengið?
„Öllum finnst þær vera öðru
vísi. Síðan skiptast viðhorf
manna í tvennt; annars vegar þeir
sem eru mjög ánægðir og telja sig
alls ekki geta misst af þeim, hins
vegar er fólk sem vant er hefð-
bundnum fréttum og er ekki búið
að meðtaka þennan nýja stfl. Per-
sónulega er ég mjög ánægður
með störf minna manna á frétta-
stofunni.”
- Að lokum Ó.lafur. Hvernig
líst þér á að fara að keppa við
Markús Örn og Einar Sigurðs-
son?
„Þar sem ég veit að kraftar
Markúsar fara allir í mál innan
Ríkisútvarpsins vegna þess
hversu stjórnkerfi þess gerir hon-
um og samstarfsfólki hans erfitt
fyrir, þá vil ég nú líta svo á að við
séum aðallega að fara í sam-
keppni við Einar Sigurðsson og
þá Bylgjumenn.
Og með það fólk sem ég hef, þá
legg ég út í bardagann afskaplega
sigurviss - en spyrjum að
leikslokum ...”
“hj
LEIÐARI
Maðurinn og umhverfi hans
Ein áleitnasta og um leiö uggvænlegasta
staöreynd okkar tíma er sú, að mannkynið hefur
notað tæknilega möguleika sína til að fullnægja
sívaxandi þörfum með þeim hætti, að jafnvægi í
ríki náttúrunnar hefur rakskast meira á nokkrum
áratugum en á árþúsundum áður.
Við þekkjum einkennin: dýrategundir deyja
út, gróðri hnignar, eðalskógar eru upp höggnir,
eyðimerkur bæta við sig sex miljónum hektara á
ári. Græðgi og fyrirhyggjuleysi hafa eitrað jarð-
veg og vatnsból og breitt eitruð ský yfir ýmis
þéttbýlustu svæði heims. Og í neðanjarðar-
göngum og á hafsbotni bíður baneitraður úr-
gangur efnaiðjuvera og kjarnorkuvera sem hver
önnur tímasprengja eftir að valda stórum slys-
um í lífríkinu þegar minnst varir. Lengi vel var
eins og í gangi væri samsæri ólíklegustu aðila
um að þegja þessi vandamál í hel, draga úr
háskanum, afgreiða málin með létttúðugri tilvís-
an til þess að jörðin er stór og lengi tekur sjórinn
við. Síðan gerist það öðru hvoru að allir gerast
snöggsoðnir náttúruunnendur og umhverfis-
verndarmenn og gera sig líklegatil að kjafta þau
mál í hel sem áður lágu í þagnargildi. En hvað
sem þeim sveiflum líður: meðalástandið er það,
að menn um heim allan hafa tilhneigingu til að
vísa frá sér óþægilegum hugsunum eins og
þeim sem tengjast mengun, náttúruspjöllum,
sívirðilegri umgengni við sameiginleg verðmæti
mannkynsins eins og vatn og mold og loft. Sá
gamli hugsunarháttur sem eitt sinn var orðaður
á þá leið að „syndaflóðið kemur eftir minn dag“
er mjög sterkur. Vegna þess líka að hann er
þægilegur.
Stundum er engu líkara en að það þurfi slys á
borð við eiturlekann í Bhopal á Indlandi eða
kjarnorkuslysið í Tsjernobyl í Sovétríkjunum til
þesss að menn taki við sér. Og þó er eins og
einnig slík ótíðindi séu þannig fram borin að
svæfandi er: Þetta er langt í burtu, þetta hlýtur
að vera einstakt óhapp, hugsa menn. Og bæta
svo við í huganum allskonar huggunaræfingum
á borð við þær, að það sé væntanlega meiri
varúðar gætt í efnaiðnaði í okkar þróaða hluta
heims en á Indlandi, eða að kjarnorkuver séu
langt í burtu og þar fram eftir götum.
Þesskonar hugsunarháttur er einkum
freistandi hér á íslandi sem vegna strjálbýlis og
einangrunar og síðbúinnar iðnvæðingar er
hreinna land en flest önnur. En það er ástæða
að brýna það fyrir mönnum jafnt og þétt, að við
erum líka með í þeim illa leik sem hleypir út eitri
á Indlandi og fellir lífsnauðsynlega skóga Brasil-
íu. Við höfum leikið okkar eigið land grátt og
höldum áfram að gera það, nú síðast með fyrir-
hyggjulausum ágangi við ýmsa fegurstu staði
óbyggðanna. Meðal okkar eru meira en nógu
margir reiðubúnir til að losa sig við úrgang með
sem ódýrustum hætti, hvað sem líður Ijótleika,
óþægindum og beinni mengun af hans völdum.
Okkur svipar til þeirra þjóða sem af sögu-
legum ástæðum eru lengra komnar í ósóman-
um að því leyti, að við viljum helst spara þegar
bæta á náttúruspjöll eða reyna að koma í veg
fyrir þau. Við höfum sterka tilhneigingu til að
draga úr vandanum, og hvað er algengara en
að náttúruverndarmenn kappsamir séu stim-
plaðir öfgamenn og óhagsýnir draumóramenn?
Við förum eins og svo margar þjóðir aðrar, létt
með að koma fyrir í sálartetrinu einskonar geð-
klofningi um þessi mál: Menn eru skynsamir
heima fyrir (tandurhreint heimili) en láta bæði
skynsemi og sjálfsaga lönd og leið í umhverfi
sínu.
Oft er um það deilt með hvaða hætti þessi
mál koma inn í hefbundnar pólitískar deilur milli
vinstri og hægriafla. Margir benda á það, að
kapítalískt markaðskerfi hafi einatt komið fram
sem óvinur náttúrunnar númer eitt - vegna
þess að það gerir mengunina ódýra en meng-
unarvarnir dýrar. Margir hafa vonað að sósíal-
ísk kerfi gætu fundið hið rétta svar í þágu al-
mannaheilla. En reynslan sýnir að ekkert er
gefið fyrirfram í þeim efnum: hvar þar sem menn
telja sig undir miklum þrýstingi í þá veru að þeir
sýni hraðan hagvöxt er náttúran, umhverfi
mannsins í hættu. En hitt er svo víst, að það er
mikil nauðsyn hverri vinstrihreyfingu að tengja
hefðbundin baráttumál sín sem rækilegast við
þá frjóu umræðu um umhverfi mannsins sem
verulegur skriður er kominn á góðu heilli.
áb
Sunnudagur 16. ágúst 1987 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 17