Þjóðviljinn - 20.12.1987, Qupperneq 19

þeir pakkar álitlegastir sem
minnst hafa af slaufunum og
borðunum og eru alveg lausir við
bjöllurnar og allt hitt. Þar má
nefna Ljósvíkinginn, sem er í alla
staði hinn skemmtilegasti, en er í
bráðri hættu vegna ofspilunar
nafna hans á útvarpsstöðvunum.
Aðalpakkinn, í loftinu, er sömu-
leiðis ágætur og einnig Hláturtíð-
in. Aðrir pakkar eru minna
spennandi, reyndar svo rækilega
pakkaðir að maður veigrar sér
við að opna þá. Sem paródía á
útvarpsmennsku nútímans og
froðupoppið sem þar ræður ríkj-
um, missir platan nokkuð marks,
einfaldlega vegna þess að Gunn-
ar fellur sjálfur nokkuð oft í
gryfju nútímapopparans glys-
gjarna sem Ólafur beinir skeyt-
um sínum að að nokkru leyti. En í
sjálfu sér er þetta alls ekki hræði-
legur gripur ...
Strax: Face the facts
Sú var tíðin að mér þóttu Stuð-
menn stuðmenni hin mestu og
skemmtilegust sveita á landi hér.
Ég er reyndar enn sömu skoðun-
ar, sem sýnir best hversu íhalds-
samur ég er. Stuðmenn á góðum
degi eiga sér enga jafningja. Þess
vegna er það kannski ósanngirni
að hugsa nokkuð um þá þegar
hlustað er á þessa plötu Strax. Og
örugglega ekki til þess ætlast. En
einhvern veginn er það óhjá-
kvæmilegt í hausnum á mér. Rétt
eins og ég hugsa til Grýlanna,
Jobba Maggadon, Jack Magnet,
Fugls Dagsins o.s.frv. Og þegar
ég, í ósanngirni minni, hugsa til
þessara hluta, þá verð ég óneitan-
lega fyrir nokkrum vonbrigðum
með Strax. Mér skilst að þeir
Bromham og Gomersall (pródús-
ent og upptm) hafi ráðið hér ferð-
inni að verulegu leyti, valið lögin
á plötuna og farið með þau að
vild - svona nokkurn veginn. Ég
verð að segja það eins og er, að
mér finnst þetta skrítið val, því ég
á bágt með að trúa að þríeykið
(reyndar á Jóhann Helgason
helming í nokkrum lögum) Jak-
ob, Valgeir og Ragnhildur hafi
ekki átt skemmtilegri lög í fórum
sínum en hér getur að heyra.
Þetta er hálf andlaust tölvupopp,
svona yfirleitt, og er mér til efs að
það skeri sig nægilega úr til að ná
eyrum fjöldans, hvort heldur er
hérlendis eða erlendis. Það sem
upp úr stendur er söngur Ragn-
hildar, hið eina sem hugsanlega
getur fengið menn til að leggja
við hlustir stundarkorn. En það
eitt og sér dugar skammt. Fyrri
plata Strax var skömminni skárri
og ég vona að sú næsta verði
jafngóð og hún getur verið með
þessa tónlistarmenn innanborðs,
þ.e.a.s. mjög góð. En ef við horf-
umst í augu við staðreyndir, þá
blasir það við að Face the facts fer
inn um annað og út um hitt án
þess að staldra við ...
The Young Gods:
The Young Gods
Þetta er eina erlenda platan
sem fjallað er um í dag. Reyndar
var ætlunin að fjalla eingöngu um
íslenskt efni, því af nógu er að
taka, en ég varð bara að koma
þeim að þessum. The Young
Gods er svissnesk sveit sem að
mestu syngur á frönsku, en lætur
sig þó ekki muna um það að taka
gamlan Glitter-slagara uppá
arma sína í leiðinni. Það er lagið
Did you miss me, og er eitt það
skemmtilegasta á plötunni. Ann-
ars er svolítið tvíeggjað að tala
um að þessi plata sé skemmtileg.
Hún er það eiginlega ekki, en
með því er ég ekki að segja að
hún sé leiðinleg. Alls ekki. Bara
hreint ekki. Onei. En hvað þá?
Ég bara veit það ekki, svei mér
þá. Þetta er ákaflega drungaleg
tónlist, og þótt The Young Gods
hafi verið líkt við Einsturzende
Neubauten, þá er ég ekki frá því
að stemmningin í tónlistinni sé í
ætt við Joy Division. Eða
stemmningin sem hlustandinn
kemst í er svipuð... eða þannig.
Það sem ég er að reyna að böggla
útúr mér er, að þrátt fyrir að lítill
skyldleiki sé með tónlist Young
Gods og Joy Division (hann er þó
vissulega fyrir hendi, ef vel er
hlustað), þá kemst ég í sama sál-
arástand við að hlusta á þessa
plötu og þegar ég hlustaði sem
mest á Closer með J.D. Hvort
það er eftirsóknarvert sálará-
stand er svo álitamál. En ég verð
allténd að mæla með þessum
grip, og sérstaklega við þá sem
þjást af óhóflegri bjartsýni á lífið
og tilveruna. Þetta er nefnilega
óvenjulegt, kraftmikið og magn-
að rokk, og ekki að ástæðulausu
sem Bretarnir telja þessa sveit
með þeim efnilegustu um þessar
mundir, ásamt hinni góðkunnu
sveit The Sugarcubes ...
Geiri Sœm: Fíllinn
Geiri Sæm ku fullu nafni heita
Ásgeir Sæmundsson. En Geiri
Sæm er hann kallaður og það
nafn mun falla betur að markaðn-
um og þeirri tónlist sem hér er
boðið uppá. Geiri Sæm er nefni-
lega svolítið töff nafn, en ekki að
sama skapi jafn kjarngott og Ás-
geir Sæmundsson. Þetta er svo-
lítið í stfl við tónlistina á Fflnum,
sólóplötu hins fyrrverandi Pax
Vobis manns. Þetta er svolítið
kraftlaust og stutt í annan
endann. Stutt í merkingunni
grunnt. Nú er sjálfsagt ekki ætlast
til þess að þetta risti djúpt eða
veki nokkurn til vitundar um
nokkuð. Þetta er jú bara hver
önnur poppplata til að spila í út-
varpinu og á góðra vina fundi. Og
víst er um það að hún truflar
ábyggilega engan þessi plata.
Hún er ekki einu sinni leiðinleg.
Það er ekkert lag á henni sem fær
mann til að stökkva að útvarpinu
og skipta snarlega um rás heyrist
það spilað á þeim vettvangi. En
það er heldur ekkert lag sem fær
mann til að hækka í viðtækinu.
Rauður bfll heitir eitt þessara
laga og er líklega það eina sem á
sér viðreisnar von á dansæfingum
framhaldsskólanema, nokkuð
grípandi viðlag og jafnvel hægt að
fá það á heilann ef maður er ekki
var um sig. Og þrátt fyrir ágætan
hljóðfæraleik og söng hér og þar,
er flatneskjan of mikil til þess að
hægt sé að búast við því að menn
muni eftir þessari plötu næsta
vor. Sorrí.
Ýmsir: Jólagestir
Ýmsir: Jólastund
Þessar tvær jólaplötur eru
nokkuð dæmigerðar fyrir íslensk-
ar jólaplötur síðustu ára. Það
verður þó að segjast eins og er, að
þrátt fyrir að róið sé á sömu mið,
held ég að Jólastundinni veitist
róðurinn eitthvað léttari. Það er
fyrst og fremst af þeirri ástæðu
sem að flest lögin á henni eru
samin sérstaklega fyrir þessa út-
gáfu, mörg þeirra af flytjanda
sjálfum. Á Jólagestum eru flest
lögin erlend, við texta ýmissa
höfunda, og eru þessi lög yfirleitt
lítt spennandi. Það eru lögin á
Jólastund reyndar líka, en ég
held þau virki samt sem áður bet-
ur á íslenska plötukaupendur. Og
þar eru þó allténd tvö verulega
skemmtileg lög. Það er ekki oft
sem mönnum tekst að gera jóla-
lög um nútímajólin án þess að
vera annað hvort yfirmáta
væmnir eða fáránlega ófyndnir í
gríni sínu, en þetta tekst þeim
með gæsibrag félögunum í
Sniglabandinu og Bjartmari
Guðlaugssyni. Lag Sniglabands-
ins Jólahjól hefur reyndar komið
út áður, var á fyrstu plötu Snigla-
bandsins sem út kom fyrir jólin
’85. Eða var það ’84? En það er
ekki laust við að mér þyki það
heyra undir flokkinn „mistök" að
hafa Sverri Stormsker með á
þessari , plötu. Sverrir hefur
löngum haft það að sínu æðsta
markmiði að hneyksla fólk með
textum sínum og hefur helst sótt
efnið niður í eigin nærföt og ann-
arra og jafnvel alla leið inní.
Honum finnst þó greinilega ekki
nóg að gert og tekur nú til við trú
manna. Ég tel mig ekki
hneykslunrgjarnan mann, enda
er ég ekki hneykslaður á Sverri.
En mér finnst yfirleitt afskaplega
lítið til um tippapíkuprumpog-
pisshúmor. Það er nú það.
GÆÐATÓNUST

A GOÐUM STAD
MEGAS: LOFTMYND
□ LP □ KA □ GD
Frískasta og fjölbreytilegasta plata
Megasar til þessa.
í textunum dregur Megas upp
skemmtilegar myndir af mannlífinu í
Reykjavík, fyrr og síðar. Og með
hljóðfærum á borð við harmóniku,
Hammondorgel, óbó, kontrabassa
o.s.frv. undirstrikar Megas sérstöðu
Loftmyndar sem ferskustu, hnyttn-
ustu og bestu Reykjavíkurplötu sem
gerð hefur verið.
□ LP □ KA □ GD
„Besta plata Bubba hingað til."
Á.M. Mbl.
„Skotheld skífa, hvort sem litið er á
lagasmíðar, útsetningar eða annað."
Þ: J.V. DV.
„Ljóst er að Bubba hefur tekist að
gera plötu sem er að mínu mati betri
en Frelsið."
___________ G.S. HP.
GRAMMLISTINN
10% AFSLÁnUR!
BUBBI: DÖGUN Leyft verö 899 Gramm verð 810
MEGAS: LOFTMYND 899 810
SNARL2 Ýmsir flytjendur 349 943
SYKURMOLARNIR BIRTHDAY 499 404
THE SMITHS: STRANGEWAYS HERE WE 799 719
NEW ORDER: SUBSTANCE 1399 1259
SYKURMOLARNIR: COLD SWEAT 449 404
DEPECHE MODE MUSIC FOR THE MASSES 799 719
BJARTMAR GUÐLAUGSSON: i FYLGD MEÐ FULL- ORÐNUM 899 810
DOM DIXON ROMEO AT JUILLIARD 799 719
gramm
Laugavegi 17 101 Reykjavík
Sunnudagur 20. desember 1987 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 19