Þjóðviljinn - 20.02.1988, Síða 11

ERLENDAR FRETTIR
ísrael
.....slekk ég bara á sjónvaipinu“
Porri niðja Davíðs og Salómonsþykist hvorki sjá né skilja atburðina á herteknu svœðunum
Israelskir gyðingar hafa tekið
strútinn sér til fyrirmyndar,
þeir stinga höfðinu í sandinn.
Þegar kemur að fréttum í útvarpi
eða sjónvarpi sprettur einhver
fjölskyldumeðlimanna uppúr
sæti sínu og slekkur á tækinu. Það
sem augu ekki sjá og eyru ekki
heyra er alls ekki til. Sumir slá
skjaldborg um engilhreina sam-
visku sína með því að vilja hvorki
vita um né sjá hryðjuverkin sem
framin eru í bakgarði þeirra og í
nafni þeirra. Reynslan ætti þó að
hafa kennt mönnum að slíkar
sjálfsblekkingar eru skammgóð-
ur vermir. Fyrr en síðar smýgur
veruleikinn inní vitundina og þá
verða menn að horfast í augu við
afleiðingar gjörða sinna og tví-
skinnungsháttar. Vilji þeir heita
menn. Þannig horfðu málin við
Þjóðverjum í stríðslok og þannig
horfa þau við ísraelskum gyðing-
um nú.
„Þegar fréttirnar byrja slekk ég
bara á sjónvarpinu. Ég reyni að
komast hjá því að heyra þær,
annars væri þetta allt eitthvað svo
viðbjóðslegt." Þannig fórust frú
Rosalie Bitman orð en hún er
kennari í Tel Aviv. Fréttaútsend-
ingar hljóta að hafa farið fyrir
ofan garð og neðan hjá henni í tíu
vikur eða allar götur frá því upp-
reisn Palestínumanna hófst þann
níunda desember síðastliðinn.
Frúin bætir við: „Þetta er eina
leiðin; að útiloka þessa atburði
og vona að þeir líði hjá.“
Þótt ekki taki nema örfáar
mfnútur að ferðast með bifreið
frá Tel Aviv yfir á Gazasvæðið
eru íbúar stórborgarinnar álíka
upplýstir um uppþotin þar og of-
beldisverk ísraelskra hermanna
og gerðust þau á annarri plánetu.
„Vandamálin eru einhversstaðar
langt, langt úti á landi og það
skiptir engu máli þótt landið sé
pínulítið, það sem gerist úti á
landi kemur okkur ekki við,“
skrifaði háðfuglinn Róbert Rós-
enberg nýverið í „Jerúsalempóst-
inn.“
Vesturhelmingur Jórsalaborg-
ar var jórdanskur uns ísraels-
menn hernámu hann í sex daga
stríðinu árið 1967. Þar er þorri
íbúa Palestínumenn og ættu ekki
neinir innbyggjara Jórsala að
hafa farið varhluta af mótmæl-
aðagerðum og réttindabaráttu
þeirra undanfarið. En gyðingarn-
ir í austurhlutanum virðast koma
af fjöllum ofan þegar mál þessi
ber á góma.
„Ég er of önnum kafinn, þarf
að sinna börnum mínum og vin-
um. Ég tek þátt í ýmsu er varðar
samfélagið, því skyldi ég vera að
fárast yfir því sem ég fæ ekki
breytt." Þannig útskýrði hús-
móðirin Helen Linder viðhorf sín
til athafna einkennisklæddra
landa sinna á herteknu svæðun-
um. Hálft hundrað ungmenna
hefur fallið í valinn og tæplega
þúsund manns sætt alvarlegum
líkamsáverkum en frú Linder fár-
ast ekki út af smámunum.
í vesturhluta höfuðborgarinn-
ar er nýlegt úthverfi, Talpiot
Mizrah, og þar búa einkum gyð-
ingar. Þar hefur komið til óeirða
og þrásinnis hafa lögregluþjónar
og hermenn lumbrað á ungum
Palestínumönnum á þessum slóð-
um. „Oftar en einu sinni hafa
blossað upp átök hér í götunni
neðanverðri. Við sjáum flugeld-
ana sem hermennirnir skjóta upp
á kvöldin til þess að sjá betur til
verka. Það er einsog að horfa á
flugeldasýningu en oftast nær
drögum við bara tjöldin fyrir
gluggana." Þetta kváðu vera um-
mæli Gershons nokkurs Baraks
en hann leggur stund á nám við
Hebreska háskólann í Jórsölum.
Einn af fréttariturum ísraels-
hers, Ron Ben-Yishai að nafni,
greinir kollega sínum hjá Reuter
frá því að þrásinnis komi það fyrir
að yfirmenn gefi dátum sínum
skipanir um að ganga í skrokk á
palestínskum ungmennum en
horfi síðan í aðra átt þegar þeir
hefjist handa.
Löngum hafði það verið fastur
liður í ísraelsku heimilishaldi að
fjölskyldan settist niður fyrir
framan imbakassann klukkan níu
á kvöldin og beindi skilningarvit-
um sínum óskiptum að fréttatím-
anum. Nú er öidin önnur einsog
að framan getur. En þeir fáu sem
enn þrjóskast við fá ekki rétta
mynd af því sem á sér stað.
Fréttastjórar ísraelska ríkis-
sjónvarpsins sýna ekki kvik-
myndirnar sem hafa vakið reiði
manna og hneykslan heims um
ból. Um þetta farast ísraelska
sjónvarpsgagnrýnandanum Phil-
ip Gillon svohljóðandi orð í „Jer-
úsalempóstinum":
„Það er augljóst að frá því ar-
abauppreisnin hófst hafa ein-
hverjir verið önnum kafnir við
matreiðslu frétta. Annaðhvort
eru fréttamenn okkar hindraðir í
starfi af hernum eða að þeir vilja
ekki eða eru ófærir um að sýna
löndum sínum afleiðingar her-
skárrar stefnu Yitzhaks Rabíns
varnarmálaráðherra. Þriðji
möguleikinn er þó líklega næstur
sannleikanum: Hvaðeina er rit-
skoðað." Reuter/-ks.
Israelskur hermaður sparkar af öllum mætti í palestínskan fanga. „Þetta gerðist einhversstaðar langt, langt úti á landi."
I’M SENDING CHESTERFIELDS fo all my friends.
That’s-ffie merriest Christmas any smoker can have —
Chesterfield mildness plus no unpleasant after-taste
Jfadlíwf*'
Þessi maður er illa innrættur. Hann „sendir öllum vinum sínum Chesterfields" á
jólunum en það eykur líkur á því að þeir fái hjartaslög eða heilablóðföll. Hvað
skyldi hann gefa óvinum sínum [ jólagjöf?
Heilsufar
Reykingar
ern óhollar!
Sígarettureykur veldur blóðtappa
og hjartaslagi
eir ógæfumenn sem sýknt og
heilagt svæla sígarettur taka
áhættu umfram aðra menn.
Hjartaáföll og heilablóðföll
kváðu nefnilega vera miklu tíðari
kvillar í þeirra hópi en í röðum
gæfumannanna. Þetta var vís-
indalega sannað í Bandaríkjun-
um eigi alls fyrir löngu og opin-
berað lýðum í fyrradag.
„Guð það hentast heimi fann,
það hið stríða blanda blíðu. Allt
er gott sem gjörði hann.“ Staðr-
eyndin er sú að stórreykinga-
mönnum er í lófa lagið að hætta
stautasogi sínu og dregur þá mjög
úr líkum á áðurnefndum mein-
semdum. Þessu er haldið fram í
skýrslu sérfræðinga Læknamið-
stöðvar Bostonháskóla. Þeir
standa á því fastar en fótunum að
sígarettureykur auki virkni fí-
brígens, storkuefnis í blóði, sem
leiði til myndunar blóðtappa.
Líkur á því að karlmenn sem
reykja sígarettur fái slag eru sam-
kvæmt þessu 42 prósent meiri en
hjá félögum þeirra sem aðeins
taka í nefið. Hjá konum er hlut-
fallstalan hærri, skýrsluhöfundar
segja líkur á blóðstorknun um 61
af hundraði meiri hjá tóbak-
skonum en annarskonar kven-
persónum.
Svo ekki sé strax látið staðar
numið með statistíkina þá er þess
ennfremur getið í skýrslunni að
reyki maður 40 sígarettur á dag
séu helmingi meiri líkur á hjartas-
lagi en ef hann lætur sér nægja tíu
slæpur eða fimm.
Vísindi þessi eiga sér stoð í
rannsókn á reykingavenjum
4,255 bandarískra karla og
kvenna á aldrinum 36-68 ára.
Reuter/-ks.
Laugardagur 20. febrúar 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11
Svíþjóð
Aumingja Astor
Þótt Astor væri ekki lengur í
tölu lifenda var fögnuður frú
Else Wigh óskiptur. Hæstiréttur
Svíþjóðar hafði kveðið upp þann
dóm að kattavinafélag hennar
skyldi eiga hræið og batt með því
enda á umfangsmikið prófmál.
Málið snerist um réttindi og
skyldur katta, kattavinafélaga og
fólks er skýtur skjólshúsi yfir vill-
iketti. í brennidepli var Astor
sem í dómsskjali tvö er lýst sem
„yndislegri grárri og hvítri katt-
veru“. Högni þessi mun hafa átt
náðuga daga við flakk og frelsi
uns sú ógæfa dundi yfir hann árið
1985 að frú Wigh „fann“ hann á
götu í Gautaborg. Frúin gat sjálf
ekki hugsað sér að vera heimilis-
laus, þessa meinloku sína yfir-
færði hún af algeru mtskunnar-
leysi yfir á Astor og fann því fjöl-
skyldu sem vildi eiga hann.
Nú fyrst fór að draga fyrir sólu í
lífi Astors. Fjölskyldumeðlimir
hófu skipulagðar pyntingar á
honum en hann sætti færis og
sagði upp vistinni um leið og færi
gafst. En það var skammgóður
vermir. Eftir þrotlausa leit einka-
spæjarans frú Wigh fannst
aumingja Astor, en nauðug varð
hún að láta hann í hendur vondu
fjölskyldunnar og málaferli hóf-
ust. í fyrra dó Astor saddur líf-
daga en klögumálin héldu áfram
að ganga á víxl uns dómur féll í
fyrradag. Reuter/-ks.