Þjóðviljinn - 12.06.1988, Blaðsíða 7

m að draugar séu ekki til
Maður njörvar
niður draug
Maður nokkur frá Qinghe var
á heimleið að nóttu til og reið
asna. Hann var einn á ferð, tap-
aði áttunum og þvældist inn í
grafreit nokkurn í ógáti. Allt í
einu heyrði hann nafn sitt kallað,
en hann sinnti því engu og hottaði
á asnann.
Nú magnast köllin, og veit
maðurinn ekki fyrr til en að tví-
mennt er á asnanum og jökul-
kaldar hendur grípa þéttingsfast
um hann miðjan. Maður þessi var
kjarkaður í besta lagi. Hann þótt-
ist vita að þarna væri draugur á
ferð en lét sem ekkert væri, leysti
af sér beltið svo lítið bar á og brá
því utan um grandalausan
drauginn og reyrði hann fastan
við sjálfan sig.
Draugnum brá ákaflega við
þetta og bað sér nú griða í sífellu,
en maðurinn skeytti því engu og
sneri asnanum heim á leið.
Pegar hann var kominn heim á
hlað kallaði hann hárri röddu:
..Komið fljótt! Ég er búinn að
næla mér í draug!“
Heimilisfólkið tendraði blys og
þusti út á hlað. Á meðan steig
maðurinn af baki og leysti af sér
beltið. Pá var ekki lengur manns-
ntynd á fyrirbæri því sem tví-
mennt hafði með honum á asnan-
um, heldur hafði það breyst í
fúna líkkistufjöl.
Baðhús sem hœli
jyrir ásókn
Það er sagt það sé reimt við
Bogabrúna í Hangzhou. Þar á að
vera krökkt af alls konar forynj-
um sem hafa í frammi hrekki við
vegfarendur. Fyrir austan brúna
er baðhús með heitu vatni og er
það opið allan sólarhringinn.
Eitt sinn var maður nokkur
þarna á ferð í rigningu, og vissi
ekki fyrr til en einhver var kom-
inn undir regnhlífina hjá honum.
Manninn grunaði strax að þetta
myndi vera draugur. Þegar þeir
fóru yfir brúna sætti maðurinn
lagi og hrinti hinum nýkomna út í
ána og tók síðan til fótanna.
Hann sá ljósið í baðhúsinu og
þangað forðaði hann sér.
Skömmu síðar kom holdvotur
maður í gættina og sagði sínar far-
ir ekki sléttar: „Draugur með
regnhlíf hrinti mér í ána svo ég
var nærri drukknaður," sagði
hann. Mennirnir tóku nú tal sam-
an og greiddist þá úr misskiln-
ingnum.
Annar maður var á ferli á þess-
unt slóðum í dimmviðri og rign-
ingu. Hann heyrði fótatak að
baki sér og leit um öxl. Þá sá hann
risastóran haus á tveggja feta
búk. Maðurinn stóð kyrr og virti
þessa sjón fyrir sér, og sá
hausstóri stóð einnig í sömu spor-
um. Síðan hélt maðurinn af stað
og hausinn elti. Maðurinn varð
skelfingu lostinn, hljóp að bað-
húsinu og inn, en áður en honum
gafst ráðrúm til að loka á eftir sér
tróðst sá hausstóri á eftir og var
næstum búinn að hræða líftóruna
úr manngarminum.
Maðurinn kveikti nú á kerti og
sá þá að ógnvaldurinn var bara
lítill krakki sem hafði sett tága-
körfu á hausinn til að blotna ekki
í rigningunni. Krakkinn var líka
draughræddur og hafði þess
vegna elt manninn eins og skuggi.
Ef þessir fjórir hefðu haldiö
hver sína leið án þess að komast
til botns í því sem fyrir þá bar,
þættust þeir efalaust fullvissir
þess að hafa séð draug.
Þeir sem telja sig sjá drauga nú
á dögum ættu því að íáta sér skilj-
ast að það er ekkert að óttast.
Hauskúpa
kjöftuð í kaf
Vinnumaður að nafni Tian
Buman var eitt sinn á ferli að næt-
urlagi og vissi ekki fyrr til en hann
var staddur inn á milli nokkurra
leiða og steig í ógáti ofan á haus-
kúpu sem þarna lá.
Eg skal jafna um þig ef þú vog-
ar þér að traðka á mér, sagði hau-
skúpan ógnandi. Buman var ekki
á því að láta hauskúpuna eiga
neitt hjá sér og spurði með þjósti:
Hvað ertu líka að þvælast fyrir
löppunum á mér?
Hauskúpan svaraði: Mér var
fleygt hérna. Ég var ekkert að
þvælast fyrir þér.
Buman spurði þá, engu blíðari
ámanninn: Hvers vegna jafnarðu
þá ekki um þann sem fleygði þér
hérna, í staðinn fyrir að abbast
upp á mig? Hauskúpan svaraði:
Lánið leikur við þann mann, ég
hef ekkert í hann að gera.
Buman hló kuldalega: Og
heldurðu að ég sé einhver
aumingi sem þú getur kúskað að
vild? Þú ert hræddur við þá stóru
en reynir að pína þá sem minna
mega sín; þú ættir að skammast
þín!
Þá snökti hauskúpan og sagði:
Þú ert einn af þeim sterku, ég get
ekki gert þér neitt til miska. Þetta
voru bara innantómar hótanir hjá
mér. Fólk hræðist þá stóru og
pínir þá veiku; hvernig geturðu
áfellst draug fyrir að gera slíkt hið
santa? Ég yrði þér afskaplega
þakklátur ef þú rótaðir yfir nrig
svolítilli mold.
Buman ansaði þessu engu og
strunsaði burt. Hann heyrði
snökt að baki sér, en ekkert ann-
að óvenjulegt bar til tíðinda.
Ódæll bleyðimönnum undir brún að líta: Chuan Kuei, frægðarmaður í
kínverskri þjóðtrú fyrirframgöngu sína og dugnað sem fjandafælaog
draugaveiðari.
Draugur steiktur í olíu
Zhou Yihan frá Hangzhou lét
sér ekki allt fyrir brjósti brenna.
Sumarkvöld eitt reri hann út á
Vesturvatn með sjö átta félögum
sínum. Þegar þeir voru komnir á
móts við Dingjiafjall sagði einn
þeirra: Ég hef heyrt það sé reimt
á brúnni við Hof unihyggjunnar.
Hvernig væri að fara þangað og
svipast um? Það gæti verið nógu
gaman að sjá alvörudraug. Hinir
samþykktu þetta fúslega, réru í
land og héldu til brúarinnar.
Þar rákust þeir á mann einn
sem hafði verið við veiðar. Mað-
urinn var á leið burt frá vatninu
og hélt á aflanum sent og net-
stubb sínum. Zhou sá að þetta
var maður sá sem hafði umsjón
með fjölskyldugrafreitnum, og
sagði við hann: Lánaðu mér net-
ið. Ég skila því í býtið í fyrramál-
ið.
Umsjónarmaðurinn féllst á
þetta, og Zhou bað þjón sinn að
halda á netinu. Félagar Zhous
spurðu nú hvað hann ætlaðist
fyrir með netið. Hann sagði: Ég
ætla að veiða í það alla draugana
á Nanpingfjalli. Þeir hlógu.
Þeir klifu nú fjallið og fylgdu
þrönguni, fáförnum stíg. Bjart
var af tungli, og fram undan sáu
þeir konu eina á rauðri treyju og í
hvítu pilsi, og sat konan og horfði
á tungliö.
Þeir sögðu nú hver við annan:
Það er enginn kvenmaður á ferli
svona um hánótt, þetta hlýtur að
vera draugur, á því getur enginn
vafi leikið. Hver þorir að fara
fyrir okkur?
Zhou bauð sig fram. Þegar
hann var kominn í námunda við
drauginn kom upp hrollkaldur
vindur. Konan sneri sér nú við.
Blóðtaumar láku um andlit henni
og augun ötluðu út úr tóttunum.
Zhou skalf á beinunum og mátti
sig hvergi hræra. Hann kallaði í
ofboði til félaga sinna: Komið
með netið! Komið með netið!
Félagar hans hlupu til. Unt leið
og þeir köstuðu netinu hvarf
fyrirburöurinn eins og jörðin
hefði gleypt hann. í netinu var
ekkert að sjá nema spýtubút, fet
á lengd eða svo.
Þeir héldu nú heim á leið,
vöktu umsjónarmanninum sem
haföi lánað þeim netið og fengu
lánaða hjá honum skarpa sög.
Síðari söguðu þeir spýtuna í smá-
búta og úr sárunum vætlaði blóð.
Þessu næst keyptu þeir olíu-
krukku, fóru með hana um borð í
bátinn og komu henni fyrir aftur í
skut.
Þeir notuðu nú olíuna til að
kveikja bál og fleygðu spýtubút-
unum á bálið. Blár reykur gaus
upp, og brátt varð eldiviðurinn
að ösku. Þegar þeir komu aftur
inn í borgina morguninn eftir
sögðu þeir: Við stóðum heldur en
ekki í stórræðum í nótt: Steiktum
draug í olíu!
Heiti bókarinnar á frummálinu.
„Ófælnisögur" nær því nokkurn veg-
inn.