Þjóðviljinn - 22.06.1991, Blaðsíða 9

▲Umsjón Sif Gunnarsdóttir
Hafmeyjamar er létt og Ijúfmannleg mynd um skringilega fjölskyldu.
Mæðgur með meiru
Haskólabió
Hafmeyjarnar (Mermaids)
Leikstjóri: Richard Benjamin
Handrit: June Roberts eftir
skXldsögu Patty Dann
Aöalleikarar: Cher, Winona Ry-
der, Bob Hoskjns, Christina Ricci
Söngkonan og leikkonan Cher
kom mörgum á óvart með að
krækja í Oskarinn forðum daga fyr-
ir leik sinn í myndinni Moonstruck.
Hún varð tafarlaust gulltryggð í
Hollywood og hefði örugglega get-
að fengið næstum hvaða hlutverk
sem var á boðstólnum... En síðan
eru liðin mörg ár. Hlutverkið sem
hún velur loksins í ffamhaldi af
ítölsku konunni sem varð ástfangin
er kannski ekki alveg það sem mað-
ur átti von á.
Hafmeyjamar skartar hvorki
hádrama, drepfyndni né æðislegri
spennu, svo notuð séu söluorð
kvikmyndahúsanna. Þetta er huggu-
leg mynd um ekkert ofsalega
óvenjulega fjölskyldu snemma á
sjöunda áratugnum. Cher leikur frú
Flax, konu sem á tvær dætur, hvora
með sínum manninum. Eldri stelp-
una, Charlottu (Winona Ryder), átti
hún með herra Flax sem stakk svo
af. Hún varð ólétt að þeirri yngri,
Kate (Christine Ricci), þegar hún
vann sem herbergisþema á hóteli
og einn af gestunum fékk betri
þjónustu en hótelið bauð almennt
upp á.
Mæðgumar þijár lifa ekki neinu
heíðbundnu lífi. Þær em á stöðugu
flakki um Bandaríkin því að móðir-
in lítur á það sem einu lausnina ef
lífið leikur ekki nógu skemmtilega
við hana, þ.e. ef ástamálin ganga
illa og það gera þau alltaf, að flytja.
Hún stendur líka í þeirri meiningu
að með stöðugri hreyfingu nái tím-
inn ekki að góma hana og hún verði
aldrei gömul. (Getur einhver hugs-
að sér Cher sem gamla konu?)
Myndin hefst einmitt á einum
svona flutningi (út af mislukkuðu
ástarævintýri) úr einum smábæ í
annan.
Dætur hennar taka flökkulífinu
misjafnlega. Sú yngri er ánægð svo
lengi sem þær búa nálægt sundlaug.
Hún er upprennandi Olympíumeist-
ari (eins og pabbi hennar var) og
tekur kenjum móður sinnar með
jafnaðargeði, enda aðeins átta eða
níu ára og ekki kominn á uppreisn-
araldur. Sú eldri er hinsvegar
óánægð. Hún er fimmtán ára, þolir
ekki mömmu sína og þráir að eiga
venjulega fjölskyldu. Til dæmis
pabba og aðeins venjulegri
mömmu, eina sem bakar lummur
og gengur í slopp en ekki kyn-
þokkadis sem nær í nýjan elskhuga
í hverri borg. Líklega til að vera í
andstöðu við móður sína dreymir
hana um að verða nunna, sem er ill-
mögulegt vegna þess að hún er
gyðingur og ekki síður vegna losta-
fullra drauma sem hana dreymir um
húsvörð sem passar klaustur ekki
langt frá heimili hennar.
Frú Flax hefúr ekki verið búsett
í smábænum lengi þegar hún nær
sér í kærasta, skósalann Lou Lands-
ky sem Bob Hoskins leikur. Sam-
band þeirra er ekki alltaf dans á ró-
sum en frú Flax kemst að því að
hún getur ekki losnað við hann jafn
auðveldlega og þá fyrri.
En þessi margvíslegu ástamál
eru ekki höfúðþráður myndarinnar
heldur samband mæðgnanna, og þá
aðallega samband móðurinar við
eldri dóttur sína. Árekstramir milli
þeirra eru ekkert frábrugðnir því
sem gæti gerst í húsinu á móti, að
minnsta kosti ef Chcr er nágranni
þinn.
Charlotte er sögumaður mynd-
arinnar og Ryder leikur hana af inn-
lifun. Myndin tekur þó ekki afstöðu
til hennar, hún og Cher em jafh
réttháar í lokin, hvorug hefúr al-
rangt eða rétt fyrir sér. Cher valdi
vef þegar hún valdi þetta hlutverk,
það er eins og skapað fyrir hana
(kannski er það líka tilfellið). Ricci
rennur að því er virðist áreynslu-
laust í gegnum myndina og stelur
senum í hvert skipti sem hún sést á
tjaldinu. Hoskins er flnn í hlutverki
skósalans og elskhuga frú Flax og
skartar ágætum amerískum hreim
þó maður trúi ekki á hann.
Myndin er létt og ljúfmannleg,
Richard dregur fram húmorisku
hlið þessarar skringilegu fjölskyldu
en er þó ekki hræddur við að sýna
átök. (Lasse Helström átti að leik-
stýra en hann leit of dramatískum
augum á verkið og var rekinn).
Ég hef í rauninni aðeins eitt við
Hafmeyjamar að athuga og það er
dauði Kennedys. Hann virðist vera
skotinn í annarri hverri kvikmynd
þessa dagana. Og i Hafmeyjunum
þjónar lát hans engum tilgangi. At-
riðið klassíska þar sem fólk grætur
fyrir framan sjónvarpsbúðir missir
marks og slítur í sundur annars
ágætt handrit.
Kaos í
kringlunni
Bíóhöllin
Fjör í kringlunni (Scenes from
a mall)
Leikstjóri: Paui Mazursky
Aðalleikarar: Woody Allen &
Bette Midler
Hefur einhver einhvemtíman
getað ímyndað sér Woody Allen í
tískufötum, talandi í bílasíma og
segjandi að hann þoli ekki þegar
fólk talar um Los Angeles sem
menningarlega eyðimörk? Ótrúlegt
en satt, í Fjör í kringlunni leikur
hann efnaðan lögfræðing í L.A.
sem fer með konunni (Bette Midl-
er) sinni í kringluna á 16 ára brúð-
kaupsafmælinu þeirra að kaupa
sushi í veisluna fýrir kvöldið. í
þessari risakringlu sem lætur þjóð-
arstoltið líta út eins og smásjoppu í
Hafnarstrætinu, er svo sannarlega
allt til alls. Rúllustigar hingað og
þangað, veitingastaðir, kvikmynda-
hús, söngkvartett að syngja gömul
ensk jólalög (myndin gerist rétt
fyrir jól), rapparar að syngja öðru-
vísi jólalög, látbragðsleikari sem
eltir parið um allt (og er hræðilega
þreytandi) og svo mætti lengi telja.
Hjónin skiptast á gjöfúm og
allt er í besta lagi þegar Allen
hrellir konu sína með því að segja
henni að hann hafi haldið framhjá
henni. Hún fær sjokk og fer frá
honum án frekari málalenginga. En
þau taka saman aftur, og skilja svo
aftur og taka saman aftur og svo
framvegis og svo framvegis.
Reyndar gerist þetta svo oft og á
endanum á svo framúrskarandi fyr-
irsjáanlegan hátt að manni er ná-
kvæmlega sama um hvort fær hús-
ið og bömin ef þau ætla ekki að
hanga saman á bláþræðinum í sext-
án ár í viðbót.
Vissulega eru nokkrar
skemmtilegar uppákomur og hand-
ritið er ekki alveg laust við gletti-
lega hnyttin tilsvör, en myndin hef-
ur hvorki upphaf, miðju né endi,
hún heldur bara áfram út í það
óendanlega. Midler æsir sig og Al-
len stamar upp og niður í rúllustig-
unum með sushi undir handleggn-
um.
Mazursky hefur gert margar
góðar myndir og þá síðast Enemies
a love story, en hér bregst honum
bogalistin. Allen og Midler æða
um og rifast og kyssast og meira
að segja gera þau það undir bíóstól
á meðan Salam Bombay spilast á
tjaldinu, en þau ná aldrei almenni-
lega athygli manns og alls ekki
samúð manns. Vonandi gengur
bara betur næst.
Ástir og örlög veðurfræðings
Stjörnubíó
Saga úr stórborg (L.A. story)
Leikstjóri: Mick Jackson
Framleiðandi: Daniel Melnick
Aðalleikarar: Steve Martin, Victoria
Tcnnant, Richard E. Grant, Marilu
Henner, Sarah Jessica Parker
Saga úr stórborg minnir að
sumu leyti á myndir Woody Allens,
Manhattan og Annie Hall. Sögu-
hetjan er maður sem er dálítið skrit-
inn, bæði í skoðunum og athöfnum
og á í allskonar misjafnlega mis-
lukkuðum ástarsamböndum við
allskonar konur. En hér er höfúð-
áherslan lögð á húmorinn frekar en
angistina á bak við hann óg Steve
Martin náttúrlega eins langt frá Al-
len og Sauðárkrókur frá Hveragerði.
Martin leikur veðurfræðing í
Los Angeles, en í stað þess að lesa
upp veðurspár í hefðbundnum stíl (a
la Ríkissjónvarpið) segir hann ýmis
konar „hárkollu og bílasíma veður-
fréttir“, er enda alltaf á sól í Los
Angeles. En þegar hann tekur upp
veðurfréttimar fyrirffam vegna þess
að hann á svo annríkt yfir helgina
vandast málin, því að það fer náttúr-
lega að rigna og hann er rckinn.
En það er minnsta vandamálið
sem hann á við að etja. Hann er í
sambandi við konu (Marilu Henner)
sem er afskaplega leiðinleg og ráð-
rik og hann elskar ekki (hversvegna
hann er mpð henni kemur aldrei í
ljós). Hann er ástfanginn af enskri
blaðakonu (Victoria Tennant) sem
er skritin og skemmtileg (dálítið
Annie Hallsk týpa, gengur meira að
segja með svipaða hatta) og svo
reynir hann við afgreiðslustúlku
sem er helmingi yngri en hann til að
ná upp egóinu (munið eftir Heming-
way í Manhattan).
Hann steiidur líka í vitsmuna-
legu sambandi við ljósaskilti við
vegabrún sem leggur honum lífs-
reglumar og er nokkurskonar gúrú
þegar mikið liggur við.
Martin er í ágætu stuði og á
góðar senur enda er handritið drep-
fyndið á köflum, hann situr þó yfir-
leitt á strák sínum, fer sjaldan yfir í
aulafyndnina. Victoria Tennant sem
leikur ensku blaðakonuna er svo
heppin að vera gift Martin annars
fengi hún aldrei að leika neitt. Hér
tekst henni ekki betur en sæmilega
upp og hún íþyngir Martin í róman-
tisku atriðunum. Richard E. Grant
leikur fyrrverandi eiginmann henn-
ar, hann er góður leikari og mér
finnst agalegt ef hann á að ílengjast
í hlutverkum skringilegra Breta í
Ameríku þó hann geri það prýði-
lega.
Jackson sýnir oft góða takta í
leikstjóm, sérstaklega kemur hann
sérkennum L.A. vel til skila.
Myndin gengur best upp þegar
Martin lýsir skoðunum sínum á Los
Angeles og fólkinu þar og vitnar f
Shakespeare. Verst er hún þegar hún
læðist yfir í það yfimáttúrulega eða
gengur of langt í einhveijum æsi-
húmor.
Síða 9
ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 22. júní 1991