Þjóðviljinn - 14.09.1991, Blaðsíða 2

Tllskipanapólitík
Það dylst engum að nýir herrar eru sestir í stjómar-
ráðið og með nýjum herrum koma nýir siðir og ný
vinnubrögð. í stað samráðs er nú stjómað með til-
skipunum.
Tveir ráðherranna hafa þó verið ötulastir í þessari til-
skipanapólitík. Það eru þeir Sighvatur Björgvinsson heil-
brigðis- og tryggingaráðherra og Ólafur G. Einarsson
menntamálaráðherra. Þessir ráðherrar fara með þau
ráðuneyti sem skipta hvað mestu máli fýrir velferðina í
landinu. Það er því forkastanlegt að einmitt þessir ráð-
herrar skuli stýra með tilskipunum í stað þess að leita
lausna í samráði við þá aðila sem í hlut eiga.
Afrekalisti þessara tveggja ráðherra, þann stutta
tíma sem þeir hafa setið í ráðuneytunum, er ærið
skrautlegur. Sighvatur byrjaði á því að taka ákvörðun
um að réttargeðdeild yrði sett upp í Sogni án þess að
hafa samráð við nokkum þann er málið varðaði. Þetta
þarfamál, sem barist hefur verið fyrir í áratugi, er því í
uppnámi loksins þegar hillti undir lausn.
Næst kom lyfjaskatturinn einsog þruma úr heiðskíru
lofti. Það gerðist svo í þessari viku að stjómendum St.
Jósefsspítala í Hafnarfirði var tilkynnt að framlög til spít-
alans yrðu skorin niður um helming á næstu fjárlögum.
Það þýðir í raun að loka verður spítalanum.
Nýlega hélt landlæknir blaðamannafund þar sem
hann kynnti neyðarástand í sjúkrahúsmálum lands-
manna. Þar kom fram að biðtími eftir aðgerðum á
sjúkrahúsum væri um eitt ár og að þess væru dæmi að
sjúklingar hefðu látist á biðtímanum. Á St. Jósefsspítala
í Hafnarfirði eru framkvæmdar um 1800 skurðaðgerðir
á ári hverju. Biðlistar munu því lengjast enn meira ef
þessi áform heilbrigðisráðherra ná fram að ganga.
Og það er ekki nóg með að loka eigi í Hafnarfirði
heldur eru tillögur í fjárlagafrumvarpinu um að skurð-
deildum verði lokað við þrjú sjúkrahús á landsbyggðinni,
í Stykkishólmi, á Blönduósi og Patreksfirði. Biðlistamir
munu því lengjast enn frekar og það furðulegasta við
þessa tilskipun er, að ekki verður séð hvað sparast.
Þetta eykur kostnað fýrir sjúklinga á landsbyggðinni,
sem þurfa að ferðast langa leið til að leita sér lækninga,
auk þess sem þeir munu þurfa að borga uppihald í
bænum fyrir sig og sína.
Ólafur G. Einarsson hefur ekki verið eftirbátur Sig-
hvats í tilskipunum. Fljótlega eftir að hann settist í ráðu-
neytið gaf hann út tilskipun til Lánasjóðs íslenskra
námsmanna um að framlög til sjóðsins yrðu skorin niður
um 17 prósent án þess að haft væri samráð við stjóm
LÍN. Ólafur G. hélt sig svo á mottunni þar til í haust að
skólar voru önnum kafnir við að undirbúa vetrarstarfið.
Þegar vika var í að skólar yrðu settir sendi hann frá sér
tvær tilskipanir; aðra til Kennaraháskólans um að leng-
ingu kennaranáms úr þremur árum í fjögur yrði frestað
um ótilgreindan tíma. Hin var stíluð á Hamrahlíðarskól-
ann og kollvarpaði námsskrá vetrarins. Þetta gerði
margra mánaða starf kennara við skólana að engu. Um
svipað leyti ákvað ráðherrann að leggja niður skólahald
í Reykjanesskóla án þess að ráðgast við heimamenn. í
þessari viku, þegar hálfur mánuður er liðinn frá því
kennsla hófst, fá svo skólayfirvöld við Menntaskólann á
ísafirði tilskipun um að skera niður kostnað við skólann
um 10 prósent.
Þessi vinnubrögð ráðherranna koma skólamönnum
og starfsmönnum heilbrigðisstétta mjög í opna skjöldu,
enda höfðu forverar þeirra tíðkað allt önnur vinnubrögð í
ráðuneytunum. Bæði Svavar Gestsson og Guðmundur
Bjamason höfðu lagt sig í líma við að hafa sem best
samskipti við það fólk sem heyrði undir ráðuneyti þeirra
auk þess sem þeir höfðu dregið úr miðstýringu ráðu-
neytanna.
Með nýjum ráðamönnum koma ný vinnubrögð. í
garð er genginn tími tilskipana og miðstýringar úr stjóm-
arráðinu.
-Sáf
Þjóðviljinn
Málgagn sóstalisma þjóðfrelsis og verkalýðshreyfingar
Síðumúla 37 — 108 Reykjavík
Sími: 681333
Símfax: 681935
Útgefandl: Útgáfufélagiö Bjarki h.f..
Framkvæmdastjórl: Hallur Páll Jónsson.
Ritstjórar: Árni Bergmann, Helgi Guömundsson.
Ritstjórnarfulltrúar: Árni Þór Sigurösson, Sigurður Á. Friðþjófsson.
Ritstjóm, skrifstofa, afgreiðsla, auglýsingar: Síöumóla 37, Rvik.
Auglýsingar: 681310, 681331.
Umbrot og setning: Prentsmiðja Þjóöviljans hf.
Prentun: Oddi hf.
Verö i lausasölu: 110 kr. Nýtt Helgarblaö: 170 kr.
Áskriftarverö á mánuöi: 1200 kr.
20
MOKCil'.NBLADlÐ WaOJUDAOUB iO, SEfTEMBER 1S91
01-1952.
ðlegt um
formála
íafði hug
Oþið bréf til þjóðarinnar:
Illgresi í utan-
ríkisráðuneytinu
eftír Bjarna
Gudnason
Vestrsenar þjóðir hafa ekki fund-
ið gæfulegra stjómarform en lýð-
ra*ðið, od það or viðkvæmt ogvand-
meðfarið, enda er iiugtakið teygj-
anlegt. Eina og allir vita er lýðneð-
ið félagslegar aamskiptareglur,
einkum stjómenda og þeirra sem
stjómað er. En oftlega verfiur lýð-
ræðið nafnið tómt jafnvel í jxnm
löndum sein stæra sig af þvL Sum-
ir ráðamenn beita valdi sínu þannig
að það er eins og þt-ir geri ráð fyr-
ir að lýðratði sé ekki tfl nema þess
sé getið fullum stöfum í lagagrein-
um eða reglugerðum. Þeir gefa því
engan gaum, að lýðræðið iifír góðu
Iífí í óskráðum samskiptareglum.
þegar um virkt lýðræði er að ræða.
Lýðroeðinu með öllum sínum rót-
um má líkja við Iitfagurt blóm sem
aliir dást að og játa ást sína, en
það þarfnast stöðugrar rsektunar
og umönnunar af mjúkum manna-
höndum til þess að það dafní eUa
kafnar það af vanhirðu. Fiefltum
Islendinguin mun vera íullljóst að
týðrseðinu er víða álfótavant. í ís-
lensku þjóðfélagi og sumir hafa
haldið uppi harðri gagnrýni á valds-
menn þjóðarinnar en þeir láta sér
ekki scgjast, það er eins og að
stökkva vatni á gæs. AI langri
reynslu hefur almenningur orðið
tómlátur um þessí efnl. En þjóðin
á ekki að sætta sig við síðleysi
valdstjórnannanna.
Mér þykir ástæða til að gefnu
tilefni að I>eina athygli raanna að
þvf illgreni, sem grær hávaxið (
jurtagarði utanrikisráðuneytisins
og uppræta þarf.
Tfl þess að renna stoðum undir
þessa fullyiðingar þá ætla ég að
víkja nokkrum orðum að þremur
atriðum, sem ég kaila leynd, sjálfs-
taka hlunninga og ójöfnuð. Þess-
ar neikvæðu athafnir eru allar sam-
grónar starfsháttum utanríkisráðu-.
neytisins og hafa lengi verið og eru
allar ösættanlegar við þá iýflnWVÍB.
vitund, sem mótar íslenskt
lag.
Lcyndin
Fyrir skömmu kom út á vegum
Sagnfræðistofnunar HáskóJa fs-
ist Ijunlhelg'y-^..
l>etta'er varici
sögu landhelgV,B**"
kemur fnun, a'
á að fá skjöi
og leitaði.
tVókn eúv
/r <, W'övddiiii
-C « í wkask'
« s
hins ’
aö ekki kæml
eða aðrir grúj
skoða skjöl í ráðuneytinu.
hvorki gömul né ný. Var '
á mannmuin aö skilja, að æra
jæirra íslenskra stjórnmáJa-
manna, sem um þessi máJ hefðu
fjallað á sinum tima, væri I
húfí og að ekki ætlaði hann að
vera til þess að tefla henni í
tvísýnu!
Enn baía íslendingarekki komið
því í verk að setja lög um upplýsíng-
ankyldu stjórnvalda eins og allár
siðmenntaðar þjóðir hafa gert og
er það ærinn vitnisburður um sinn-
uleysið um ræktun lýðræðisins. Það
hefur þvf komið f hlut ráðuneytis-
manna að ákveða að eigin geð-
þótta, hvaða skjöl eða gðgn al-
menningur eða sagnfræðingar fá
að Ifta augum eða nýta. Hin lýð-
ræðisiega upplýsingaskyida er á
íslandi einkamál embættísmanns-
ins. Kerfiskarlinn — ég leyfi mér
að kaJIa hann svo — er að vfsu
ekki að brjóta lög, þegar hann neít-
ar sagnfræðingnum um skjala-
gögnin (kerfiskariar bijóta galdan .
lög), en synjun hans er bæði
heimskuleg og andlýðræðisleg.
Hún sýnir afstððu og hugarfar
embæUismannsins, sem lætur
ímyndaða hagsmuní ráðuneytis og
stjómkerfis siija í fyrirrúmi fyrir
fræðsluskyldu við almenning. Hann
skeytir ekki um það að beðið er
um skjðl sem eru orðin fjðrutíu ára
eða eldri og um er að ræða rann-
‘ ókn eins merkasta þáttar í sögu
[•ðveldisíns. ólfk erú viðbrögðin f
skjalasafninu,
scm taka sig hátíðlega I
íslegri uppbafningu eru
lan spaugilegir í aðra röndina
tað sannaðist eftírminniiega í
JjU tflvikí.
Að skila gögnuni
\\>o bar við I skammdeginu síð-
yiinn vetur að Qölmiðiar báru
\tlðindi til alrnennings að veg-
Udur hefðu fundið skjöl ut-
\sráðuneytísins f gánú einum,
i opinn fyrir hunda og manna
\ Þama voru margvfsleg
'rumbréf og Ijósrituð bréf,
Vbréf í frurariti frá Banda-
^,Aa.
stónnennið og Jón Þ. Þór
iáðst við var dreginu í út-
al tiJ þess að skýra þessi
sjálfsögðu hélt maðurinn
og slfkum roönnurn
hann allt í stakasta
íöl og skjaiasafn ráðu-
e væri allt I röð og
»nað? En honum kom
0 sjónir, að menn
í|ur út .af þessu, cn
■ð f lok .samtalsins
kynni vegfarendum
mikla þðkk, ef þeir skiluðu þeim
gognum ráðúneytisins, sem þeir
hefðu l fóruin sinuro!
En afcur til alvórunnar. Nýverið
synjaði ráðuneytið þingmanni ein-
uin, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladótt-
ur, fullnægjandi upplýsinga um
komur ericndra herskipa til Is-
ienskra hafna og var á bréfi ráðu-
neytisins helst að skflja að þing-
rnanninum kæmi máiið ekkfert við.
Ég sat einu sinni um skeið I ut-
anríksimálanefhd Alþingis og
komst fljótt að þyf hvað allt er
varðaði utanrikisþjónustuna þótti
séretakt, merkilegt og dragfínt..
Smáu málin urðu ótrúlega stór og
ómerkflegustu mál voru stimpluð
aem trúnaðarmáL I’ukrið í innri
starfsemi ráðuneytians er.haft að
Bjarai Guðnason
„Ég stadhæfi að þvílík
hlunnindataka opin-
berra eða hálfopin-
berra stofnana (banka
o.fl.) væri ekki látin við-
gangast í náiægum lýð-
ræðisrííyuni. Þar er al-
mannafé ekki sjálftekið
neyslufé ráðamamia.“
leiðarljósi. Reynslan keimir að
leyndin er svarinn óvinur lýðræðis-
in».
Sjálfstaka hlunninda
I blaðinu I>V frá 24. júlí sl. er
greint þar sera hermt er frá lax-
veiði varnarmálanefndar utanríkis-
ráðuneytisins I Norðurá. Hún var
svohljóðandi’.
„Varnarmálanefnd varvið veið-
ar héma um helgina og hún
veiddi 50 laxa sem er allt (iagi
miðað við aðstæður. Það mætti
verii meira að gcrast héma og
áin ininnkar á hverjum degi.
Ég (þ.e. veiðivörðurinn ) man
ekki cftir að hafa séð hana
svona vatnslitla atöan ég byrjaði
séiu veiðiyörðúr hérna I Norð-
urá. Hann er ennþá 15 pund
sá stæreti en veiðimerm hafa
sett 1 þá staerri ... (Slðan segir
fróttamaðun) Veíðidagurinn á
þcsBum tíma í Norðurá kostar
jkririgum 50 þúsund með fæði
og veitt er á 12 stangir á aðal-
svæðinu. Þetta er vciðitúr upp
á tvær milljónir f þessa þrjá
daga þjá vamarmálanefndinni.
Þessi veiðitúr er áriega ú dag-
skrá.“
Ég geng að því vísu að hér sé
rétt hermt frá. Um þessar mundir
er þrengt að almenningi á roarga
iund I spamaðarekyni til þess að
rótta við geijf\ræulegan halla rikív
yóðs. PjóðarsAttarsmælingjamir
rnega sig hvergi nræra, séu þeir
heimtufrekir er sett á þá bráða-
birgðalög. Nú geU sjálfsagt flestir
verið sammála um að vamarmála-
nefnd eigf það íyllflega skilið fyrir
mikið og óeigingjamt surf að
stunda laxveiði árið um kring, ef
unnt væri, en það er viðbúið að
Jaunþéganum með 60-70 þús.
króna mánaðariaun þætti hart und-
ir að búa að þurfa að láta fé af
hendi rakna til þeirrar iðju, jafnvel
þótt ekki sö uni að ræða ncma
þriggja daga laxveiði fyrir litlar
tvær milljónir. Kaimskí væri athng-
andi að skera niður lúuimindi for-
réttindahópanna í því hemaðar-
ásUndi mðurskarðarins sem ríkir
nú I þjóðfélaginu? Látum vamar-
málanefnd herða suitarólina!
En laxveiði varnarmálanefndar
er ekki aðeins spuming um bver
greiði, heldur miklu freinur um sið-
blindu ráðaroanna í þjóðfélaginu.
Þeir uka sjálfum sér blunnindi,
sem ahnenningi eru forboðin en
láta hann gjalda fyrir. Við könn-
umst við slíka brevtni úr einræö-
ísríkjum fyrr og síðar. Ég staðhæfi
kð þvflík hlunnindataka opinberra
eða hálfopinberra stofnana (banka
o.fl.) væri ekkí látin viðgangast í
nálægum Ivðræðisríkjum. Þar er
alroannafé ekki sjálftekið neyshtfé
ráðamanna.
Hvereu lengi þolir fslensk þjóð
valdsmömutm slíka óhæfu sem hér
úm ræðir?
Ójðfnuður
í lögum um réttindi og skyldur
starfsmamia rfkisíiís er kveðið á
um að lausa stöðu skuli auglýsa,
en 4kva*ði þetta nær ekki til ut-
anríkisþjónustunnar. Þótt ráðu-
neytin og opinberar stofnanir snið-
gangi þetta ákvæði eftir þvf sem
j»eim henta þykir, þá sýnír undan-
toknmgm ein.'hvernig utanríkisráð-
unejoinu hefur auðnast að læða þv1
inn I landslög að störf þar séu á
erahvem hátt merkilegri og öðru-
vfsi en við aðrar ríkisKíofnanir.
I MorgunblaðimT 28. ágúst er
skýrt frá því að utanrfkisráðherra
hafi skipað Jakob F. Magnússon
tónlistarmann 5 st<>ðu sérstaks
menningarfulhrúa við sendiráðið f
Lundúnum. Af fréttinni kemur
fraro að þetta s6 ný staða og Jak-
obi sé ætlað að koma fslenskri list
á framfæri á alþjóðavettvangi en
jafnfromt er honum lógð sú þunga
byrði á berðar „að stuðia að aukn-
uin möguleikum á að flytja út íslen-
skar vðmr og þjónufitu almennt*4.
Ó. hve virieysan getur stundum
verið dásainleg. Ekki er fyrr skip-
aður fýrsti inenningarfulltriúnn á
erlendri grund en hann er „mark'-
aðssetturf, það hjjómar betur f
eyrum nmrgra að láta hann gegna
störfum viðskiptafulltrúa, Ekki er
að efa að Jakob F. Magnússon rísi
undir þessu.
Illgresií
utanríkisráðuneytinu
Sá mæti maður, Bjami Guðna-
son prófessor, íyrrverandi alþingis-
maður og félagi í Alþýðuflokknum,
ritar ágæta grein í Morgunblaðið 10.
þ.m. sem hann neihir „Illgresi í ut-
anríkisráðuneytinu11. í inngangi sin-
um gerir Bjami lýðræðinu nokkur
skil og lýsir því hve vandmeðfarið
lýðræðið er og talar um nauðsyn
þess að þjóðin sætti sig ekki við sið-
leysi valdstjómarmanna. Síðan segir
Bjami: „Mér þykir ástæða til að
gefnu tilefni að beina athygli manna
að því illgresi, sem grær hávaxið í
jurtagarði utanríkisráðuneytisins og
uppræta þarf. Til þess að renna stoð-
um undir þessa fullyrðingu þá ætla
ég að víkja nokkrum orðum að
þremur atriðum, sem ég kalla leynd,
sjálfstöku hlunninda og ójöfnuð.
Þessar neikvæðu athafnir eru allar
samgrónar starfsháttum utanríkis-
ráðuneytisins og hafa Iengi verið og
em allar ósættanlegar við þá lýðræð-
isvitund, sem mótar íslenskt þjóðfé-
lag.“
Það er ekki á hverjum degi sem
prófessor Bjami Guðnason stingur
niður penna í dagblöðunum. Þegar
það gerist vekur það þó ævinlega
nokkra eftirtekt. Ekki síst vekur það
athygli nú vegna þess að Bjami
beinir spjótum sínum að flokksbróð-
ur sínum og formanni Jóni Baldvini
Hannibalssyni. Lýsingin hér að ofan
er ekki sérlega fín og kallar á gaum-
gæfilega skoðun.
Leyndin
Það er athyglisvert að lesa frá-
sögn Jóns Þ. Þórs sagnfræðings af
viðskiptum sínum við utanríkisráðu-
neytið, en Bjami birtir kafla úr skrif-
um Jóns í grein sinni. Jón var að
skrifa sögurit um Landhelgi Isiands
1901- 1952 og vildi glugga í skjala-
söfn, annars vegar í Lundúnum, hins
vegar í Reykjavík. I skiptum Jóns
við skjalasafnið í Lundúnum gekk
allt greiðlega, afrit gat hann fengið
af skjölum sem voru 30 ára og eldri.
I utanríkisráðuneytinu kvað við ann-
an tón. Grípum niður í frásögn Jóns:
..en embættismaður sá, sem ég tal-
aði við í utanríkisráðuneytinu, landi
minn, svaraði mér hins vegar með
nokkrum þjósti, að ekki kæmi til
greina að ég, eða aðrir grúskarar,
fengju að skoða skjöl í ráðuneytinu,
hvorki gömul né ný.“ Þannig var nú
það! Eða eins og Bjami segir í sinni
grein: „Það hefur því komið í hlut
ráðuneytismanna að ákveða að eigin
geðþótta, hvaða skjöl eða gögn al-
menningur eða sagnfræðingar fá að
líta augum eða nýta. Hin lýðræðis-
lega upplýsingaskylda er á íslandi
einkamál embættismannsins." Hér er
komið að kjama mikilvægs mál,
nefnilega um upplýsingaskyldu
stjómvalda. Stjómarfmmvarp um
upplýsignaskyldu stjómvalda var að
vísu lagt fram á síðasta Alþingi af
Steingrimi Hermannssyni, þáverandi
forsætisráðherra. Málið var þó ekki
afgreitt og var víst ekki í fyrsta
skipti sem mál af þessum toga dag-
aði uppi i þinginu. Reyndar þarf að
fara um tuttugu ár aflur í tímann til
að finna íyrsta frumvarp um upplýs-
ingaskyldu stjómvalda, þannig að
tilraunir hafa verið gerðar endrum
og eins til að koma lögum yfir kerfi-
skallana að þessu leyti. Af einhveij-
um ástæðum hafa þingmenn aldrei
séð ástæðu til að flýta svona málum
í gegnum þingið, þótt mörg önnur
fari með hraði í gegn á nokkmm
dögum. Eftir tuttugu ára slitrótta
meðferð á þingi ætti málið að fara að
komast á afgreiðslustig - eða hvað?
Ekki verður hjá því komist að
minna á, eins og Bjami gerir,
spaugilega uppákomu fyrir ekki
margt löngu, þegar skjöl úr utanrík-
isráðuneytinu fúndust í ruslagámi úti
í bæ og þótti þá embættismönnum
utanríkisráðuneytisins ekki mikið til
þess koma, en þótti nú vissara að
biðja þá sem fundið heíðu gögn á
fomum vegi að skila þeim til ráðu-
neytisins. Ekki var getið um fundar-
laun!
Pukrið
Svo haldið sé áfram að klippa í
grein Bjama, þá segir hann frá því
að þingmanni Kvennalistans, Ingi-
björgu Sólrúnu Gísladóttur, hafi ver-
ið meinað um upplýsingar um erlend
herskip sem komið hafa til íslenskra
hafna. Þegar ráðuneytið loks fékkst
til að svara þingmanninum var eins
og ráðuneytismenn hefðu valið af
stakri gaumgæfni þær upplýsingar
sem í té vom látnar og þegar ráðu-
neytinu var bent á að tæmandi væri
svarið ekki og það vantaði upplýs-
ingar um ákveðnar skipakomur
sögðu kerfiskallamir um hæl: „Við
héldum að þær skiptu ekki máli.“
Svo er þessi klausa úr grein
Bjama athyglisverð: „Ég sat einu
sinni i utanríkismálanefnd Alþingis
og komst fljótt að því hvað allt er
varðaði utanríkisþjónustuna þótti
sérstakt, merkilegt og dragfínt.
Smáu málin urðu ótrúlega stór og
ómerkilegustu mál vom stimpluð
sem trúnaðarmál. Pukrið I innri
starfsemi ráðuneytisins er haft að
leiðarljósi."
Sjálftaka hlunninda
Bjami telur það sérstaklega
ámælisvert að starfsmenn vamar-
máladeildar utanríkisráðuneytisins
geti tekið sér hlunnindi eins og lax-
veiði í Norðurá sé dæmi um. Þriggja
daga laxveiði iyrir starfsmenn deild-
arinnar kosti um 2 miljónir og sé ár-
Iegur viðburður. Nú fullyrti að vísu
utanríkisráðherra í morgunþætti rás-
ar tvö í gær að laxveiðin væri ekki
greidd af almannafé, heldur hefðu
starfsmennimir farið í laxveiðina í
boði einhverra verktaka. Söm er
gjörðin að mati klippara. Og í raun
og vem er það enn ósiðlegra og
ámælisverðara að fara í laxveiði á
kostnað verktaka sem allt sitt eiga
undir vamarmáladeildinni, en að
ráðuneytið hefði boðið starfsmönn-
um sínum í veiðina fyrir alveg fram-
úrskarandi eljusemi og kostgæfni í
starfi. Gott ef þeir fá ekki orðu líka
fyrir góða veiði.
Ójöfnuður
Síðasta athugasemd prófessors
Bjama um illgresið í utanríkisráðu-
neytinu lýtur að mannaráðningum í
þjónustunni dragfinu. Einnig á þessu
sviði nýtur utanríkisráðuneytið sér-
kjara, nefnilega þeirra að þurfa ekki
að auglýsa stöður. Bjami gagnrýnir
með réttu ójöínuðinn sem í þessu
felst og segir: „S imkeppni á flestum
sviðum þykir orðin sjálfsögð í nú-
tímasamfélagi, en hún er bannorð
við mannaráðningar í utanríkisþjón-
ustunni. Þetta ástand minnir mig á
suma íslenska athafnamenn sem for-
dæma harðlega alla einokun í við-
skiptum en mæla henni eindregið
bót, þegar þeir eru einir um hituna.“
Einhveiju sinni sagði gamalreyndur
diplómat að þegar utanríkisþjónust-
an íslenska var að stíga sín fýrstu
spor upp úr stríðsámnum hafi þurfl
að uppfylla þijú skilyrði til að kom-
ast þar að: að vera lögfræðingur, að
vera af sjálfstasðisættum og að bera
ættamafn. Ef til vill em málin ekki
svo slæm í dag en hver veit nema
orðin Bjama Guðnasonar eigi við
rök að styðjast: „Skilyrðin til starfa
eru einkum aðild að pólitískum
flokki, ættemi, vensl eða vinátta eða
önnur sú aðstaða í þjóðfélaginu, sem
hugnast ráðherra".
Er ekki mál að linni?
ÁÞS
ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 14. september 1991
Síða 2