Dagblaðið Vísir - DV - 15.08.1997, Síða 9

X>V FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 1997
HLJÓMPLjÍTll
_\ I V I _ N \ í \ I I
íi!

Björgvin Halldórsson og fleiri:
Töfrablik
Meðal þeirra fyrstu sem hér á
landi lögðu stund á að semja
dans- og dægurlög var Jón Jóns-
son, sem kenndi sig við fæðingar-
stað sinn, bæinn Hvanná á Jökul-
dal en bjó öll sín fullorðinsár á
ísafirði.
Eins og með mörg önnur tón-
skáld eru það einstaka verk sem
halda nafni höfundarins á lofti og
í tilfelli Jóns eru það tvö lög, Selja
litla, lag sem meðal annars er vin-
sælt meðal söngmanna, og Capri
Catarina, sem svo sannarlega er í
hópi faliegustu og tilkomumestu dægurlaga í íslenskri dægurlagaflóru.
Þessi tvö lög þekkja aliir sem eitthvað hafa hlustað á islensk dægurlög og
munu þau halda nafhi Jóns á lofti um ókomna framtíð. En Jón samdi mörg
önnur dægurlög sem hann meðal annars sendi í danslagakeppni SKT sem
á árum áður var aðalvettvangur fyrir nýsmíði í íslenskri dægurlagagerð.
Þessi lög, sem mörg hver eru ágæt, hafa fallið í gleymsku á undanfómum
áratugum en hafa nú verið vakin til lifsins aftur af Björgvini Halldórssyni,
sem hefur valið lög úr lagasafni Jóns og komið þeim á plötu sem hann nefh-
ir Töfrablik. Á Töfrablik eru tólf lög, tvö fyrmefnd lög eru að sjálfsögðu á
meðal þeirra og syngur Björgvin þau bæði. Hann raddar skemmtilega Selja
litla og syngur Capri Catarina með tilþrifum eins og vera ber. Björgvin er
mest áberandi i flutningi annarra laga sem era lítt þekkt, en hefur fengið
sér til aðstoðar fjóra kunna söngvara, Pálma Gunnarsson, Ara Jónsson, Sig-
rúnu Hjálmtýsdóttur og Sigríði Beinteinsdóttur, en þær syngja með Björg-
vini í hvor í sinu laginu. Lög Jóns, sem hann semur við texta ýmissa
skálda, eru áheyrileg þótt misgóð séu. Eiginlega má skipta lögunum í
tvennt þar sem annars vegar eru danslög, mest valsar, sem nokkuð sækja í
sama farið og svo ballöður. Þar er að finna tvö góð lög, Kveðju og Vöggu-
lag, falleg lög sem eru smekklega útsett og vel flutt af Björgvini. í heildina
eru útsetningar á lögunum vel af hendi leystar. Þetta eru lög síns tíma og
þó þau séu færð í nútímalegt horf halda þau öll að því er virðist uppruna-
legum grannútsetningum.
í heild er Töfrablik áheyrileg, lögin era auðlærð, nokkuð einhæf á stund-
um, flutningur góður og má með sanni segja að hér hafi þarft verk veriö
innt af hendi. Hilmar Karlsson
Phish - Billy Breathes:
Heilmikið Iff *+*
Þegar fyrsta plata bandarisku
hljómsveitarinnar Phish, „Pict-
ure of Nectar", kom út fyrir
nokkrum árum vakti hún at-
hygli fyrir frumlega og fiöruga
rokktónlist. Ekki það að Phish
færi mikið nýjar leiðir í tónlist-
arsköpun, því að músík hennar
byggist á hefðbundinni rokktón-
list og minnir jafnvel um margt á
rokkið eins og það hljómaði á
fyrri hluta átfimda áratugarins
(muna einhverjir eftir hljóm-
sveitinni Sea Train) og er að því
leyti íhaldssöm. Frumleikinn felst fremur í útsetningum og líflegri „live“
spilamennsku sem gerir músíkina einstaklega hressilega, ekki síst í
þeim lögum sem eingöngu voru leikin. Vegur Phish hefur vaxið stöðugt
og er hljómsveitin orðin allvinsæl vestra og þykir aldeilis flott á tónleik-
um en við þau tækifæri klæðist tromarinn gjarnan kjólum.
„Billy Breathes" nefnist nýjasta geislaplata hljómsveitarinnar og er
hún sú sjötta sem hún sendir frá sér. Ég hefi ekki heyrt þessar sem kom-
ið hafa i millitíðinni enda hafa þær ekki verið fáanlegar hérlendis, svo
ég viti, nema i versluninni Tónspii í Neskaupstað. Við fyrstu heyrn var
sem músík þeirra Phish-manna væri orðin eitthvað útvötnuð á nýju plöt-
unni. Við nánari hlustun mátti þó heyra að greinilega er enn heilmikið
líf í köllunum. Rólegum lögum hefur bara eitthvað fiölgað. Það er óhætt
að hvetja alla unnendur góðrar rokktónlistar til að kynna sér þessa vit-
laust (for)rituðu fiska. Ingvi Þór Kormáksson
Alice Cooper - A Fistful of Alice:
Rokk í yfirgír
Það er hálffyndið að heyra
tæplega fimmtugan rokkarann
syngja fullum hálsi I’m
eighteen and I like it og fleiri
laglínur úr lögum sem féllu
ljómandi vel í kramið þegar
hann var rétt af unglingsaldri
sjálfur. En eigi að siður er
hljómleikaplatan A Fistful of
Alice bara hin þokkalegasta
skemmtun.
Á plötunni eru fiórtán lög.
Aðeins hið síðasta, Is Anyone
Home?, er nýtt. Það er jafn-
framt tekið upp í hljóðveri og verður að segjast að það er slappasta
lag plötunnar. Að öðru leyti er keyrt á fullu í gegnum alla helstu
Cooper-smellina, svo sem School’s Out, I’m Eighteen, No More Mr.
Nice Guy, Elected og að sjálfsögðu Poison sem skaut gömlu kemp-
unni að nýju upp á stjörnuhimininn fyrir tæpum áratug. Nokkrir
góðir gestir láta í sér heyra. Eftirminnilegastir eru Sammy Hagar og
Slash sem koma kraftmiklu rokkinu í yfirgír með leik sínum.
Ásgeir Tómasson
tónlist
á plötunni tekst Primal Scream að
vera frumlegir í hverju lagi og
flétta saman í eina súpu áhrifum
frá austurlöndum, teknó, pun-
krokki, elektrónik og sýru ásamt
frábærri notkun hefðbundnari
hljóðfæra í lögum eins og Get
Duffy. Trainspotting er einnig að
flnna á plötunni og áhugavert er
að heyra hvernig hljóðfærum er
beitt til að ná fram grófum áhrif-
um í laginu. Ýmis exótísk hljóð-
færi koma fyrir á plötunni í bland
við tölvuvæl, neðanjarðarlest og
önnur furðuleg hljóö sem söngvari
sveitarinnar Bobby Gillespie syng-
ur frábærlega yfir.
„Allt sem viö gerum
er tilraun," segir
Gillespie um
tónlistina.
„Við viljum
stöðugt kanna
hið óþekkta,
jafnvel þó að
það sé bara
rokk og
ról, ein-
faldlega
vegna
þess
að viljum ekki gera sömu plötuna
aftur og aftur.“
-ps
Engin hljóm-
sveit hefur verið
jafn áköf í til-
raunastarfsemi og
skoska sveitin
Primal Scream.
Sveitin er nú skip-
uð þeim Bobby
Gillespie söngvara,
gítarleikurunum
Robert Young og
Andrew Innes, og
hljómborðsleikar-
anum Martin Duf-
fy og fyrrum
bassaleikara Stone
Roses, Gary
„Mani“ Mount-
field. Tónlist
þeirra hefur verið
hægt að líkja við
blöndu af sjöunda
áratugar búgí,
ambient, elektrónik,
sýrurokki og teknó-
rokki. Eftir sex ára
þögn, en sveitin
gaf út
fiórðu
Skoska sveitin Primal Scream eins og sveitin var skipuð áöur en Trainspotting kom út. Meölimir sveitarinnar viröast
nú hafa snúiö af villu síns vegar í neyslu eiturlyfja.
plötu sína Screamadelica árið 1991,
heyrðist tónlist Primal Scream á
nýjan leik í fyrra er þeir fluttu
þemcdagið í myndinni Trainspott-
ing. Reyndar kom út árið 1994 lag-
ið Give out but Don’t Give up, og
var sveitin gagnrýnd fyrir að vera
orðin blues-rokksveit undir áhrif-
um frá Rolling Stones.
Ein góð pilla
Ekki hafði verið búist við miklu
af Primal Scream áður en Train-
spotting kom út, sérstaklega vegna
sögusagna um mikla eiturlyfja-
neyslu meðlima sveitarinnar og
langa þögn í útgáfu á nýju efni.
Bobby Gillespie sagði í einu viðtali
upp úr 1990 að á bak við hvert gott
lag væri ein góð pilla! í dag eru
Primal Scream hins vegar áhyggju-
fullir vegna mikillar eiturlyfia-
neyslu í Bretlandi, sérstaklega inn-
an lægri stétta samfélagsins, og
segjast sjálfir hafa dregið stórlega
úr allri neyslu.
Meira rokk
Á Trainspotting kvað við nýjan
tón, tónlistin meira rokkuð og til-
finningaríkari og maður vonaðist
ósjálfrátt eftir áframhaldi þessarar
nýju stefnu sveitarinnar. í júlí síð-
astliðnum kom svo út fimmta plata
Primal Scream: Vanishing Point,
þar sem haldið er áfram á sömu
braut og í Trainspotting. Hug-
myndin að plötunni og jafnframt
nafninu er utangarðsmyndin Van-
ishing Point frá árinu 1971. Primal
Scream ákvað einfaldlega að semja
þá tónlist sem þeim finnst að hefði
átt að vera í myndinni.
Án þess að missa heildarsvipinn

J
i

Síðastliðið vor hélt hljóm-
sveitin Skunk Anansie tón-
leika í Laugardalshöllinni og
voru þeir aö sögn margra ein-
ir bestu tónleikar sem haldnir
hafa verið á íslandi. Þegar
hljómsveitin yfirgaf landið lét
hún þau orð falla aö þeir
myndu koma aftur við fyrsta
tækifæri. „Nú er fyrsta tæki-
færið einfaldlega komið,“ seg-
ir Einar Örn Benediktsson,
„testrákur" tónleikanna.
Hljómsveitin sagði aö tónleik-
arnir í Laugardalshöllinni
væru þeir bestu sem þeir
hefðu spilað á og að íslenskir
áhorfendur væru alveg frá-
bærir. Þeir lofuöu aö koma att-
ur og eru einfaldlega að standa
við gefin orð.“
Skunk Anansie spilar í
Laugardalshöllinni 5. septem-
her næstkomandi og er von-
andi að þessir tónleikar gangi
jafnvel og hinir fyrri.