Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.1999, Blaðsíða 10

Manson
teærfar
Craig Marks, ritstjóri banda-
ríska tónlistartímaritsins Spin, hef-
ur kært sjokk-rokkinn Marylin
Manson fyrir lík-
amsárás. Tveir líf-
verðir rokkarans
réðust á Craig eft-
ir tónleika í New
York, lyftu hon-
um upp á hálsin-
um utan í vegg á
meðan Manson
hótaði að hann
gæti „drepið
Craig, fjölskyldu hans og alla sem
hann þekkir“.Craig telur að árásin
hafi verið skipulögð og vill fá litla
24 milljónir dala fyrir líkamlegt og
andlegt áfall. „Ég veit ekki hvort
Manson vildi gera lítið úr mér eða
bara sanna sig fyrir framan vini
sína,“ segir Craig, „en þetta lyktaði
allavega allt saman illa cif einhvers
konar örvæntingu."
Spin og Manson hafa eldað grátt
silfur saman og þótt Manson hafi
ekki tjáð sig um atburðinn hefur
hann tjáð sig um ritstjórastefnu
tímaritsins sem hann telur á móti
sér: „Spin ber enga virðingu fyrir
mér og aðdáendum mínum. Ég er
þreyttur á blaðinu, en mér svo sem
alveg sama hvað þeir segja um mig.“
Mark E. Smith er
einn af skringilegri
fuglum poppsins.
Hann er búinn að
vera að með hljóm-
sveitinni sinni, The
Fall, í rúmlega tutt-
ugu ár, er orðinn
tæplega fertugur og
er nýlega orðinn
þurr eftir að hafa
verið skikkaður
áfengismeðferð
Mark E. Smith fór i meðferð eft-
ir að aðrir meðlimir The Fall réð-
ust á hann á tónleikum í New York.
Tónlistarlegur ágreiningur var far-
inn að fara í taugarnar á öllum og
bandið sagði Mark ekki kunna text-
ana sína og að hann syngi bara ein-
tóma steypu. Karlinn sló hljóm-
borðsleikarann í andlitið, sem svo
illa vill til að var kærastan, tón-
leikarnir enduðu í slagsmálum og
Mark dúsaði i steininum yfir
nótt.
Það er ekkert nýtt að Mark hafi
þurft að skipta um mannskap í
The Fall. Það hafa nærri hundrað
manns komið við í bandinu og
Mark einn verið með frá upphafi.
Mark segist umsvifalaust reka fólk
þegar það fer að dreyma einhverja
rokkstjörnudrauma. „Ég er greini-
lega erfíður andskoti," segir hann
„en það er alveg hægt að vinna
með mér. Eins lengi og ég ræð
öllu.“
Eftir slagsmálin skipti Mark
auðvitað um allt bandið á einu
bretti, kærastan er þó ennþá með
en á „faglegum grunni eingöngu".
Þú lifir í hausnum á þér
The Fall kemur frá Manchester
og varð til í kjölfar pönksins. Plöt-
umar eru orðnar 35 og Mark hefur
marga fjöruna sopið. Tónlist The
Fall er bílskúrsleg, gróf og hjakk-
andi en hefur þó tekið mörgum
breytingum á langri leið og fýluleg
rödd Marks er alltaf vörumerkið.
Hann spýtir orðunum út úr sér með
frekjulegum þjósti og textamir eru
yfirleitt óskiljanlegir. Bandið spil-
aði hérlendis tvisvar, 1981 og 1983,
og þau gigg eru ógleymanleg þeim
sem sáu. Mark segist hafa stofnað
hljómsveitina til að þeir sem áttu
enga hljómsveit myndu eignast
hana. Þó hann hefði gaman af ým-
issi tónlist var þó enginn tónlistar-
maður að gera neitt sem höfðaði
beint til hans.
„Þegar ég var átján var ég skrif-
stofublók við höfnina í
Nú fara
krakkar
að safna
fyrir fari til
Ástralíu þegar þau
eru ellefu ára af
því í „Nágrönnum“
er allt svo
æðislegt.
Manchester," segu
Mark. „Mig langaði
til að skrifa en sá mig
ekki sem hefðbundinn rithöfund. Ég
býst við að ég sé ennþá í The Fall af
þvi ég er enn að neyða mig til að
gera eitthvað úr sjálfum mér. Þegar
ég byijaði var enginn sem talaði til
skrifstofublókanna og hafnarverka-
mannanna. Ef það er einhver
ástæða fyrir því að ég fór út í þetta
er það sú að ég vildi verða rödd
þessa fólks. Ég vildi að The Fall
væri band þeirra sem áttu ekkert
band, fólkið sem ekki þótti við hæfl
að ætti hljómsveit sem það gæti
fundið sig í.“
Þó The Fall hafi aldrei verið
mjög vinsæl sveit er hún hljóm-
sveit sem hinum vinsælu þykir
flnt að segjast hafa orðið undir
áhrifum af. Fólk eins og Damon
Albarn, Nick Cave, Sonic Youth
og Courtney Love eru allt aðdá-
endur. Mark hefur þó litla hug-
mynd um hve „inn“ hljómsveitin
er og pælir ekkert í því. „Erum
við kúl?“ spyr hann og veit ekki
svarið.
„Gengi okkar virðist fara upp
og niður. Stundum eru kannski
þrir í heiminum sem flla okkar og
viku seinna erum við ofurvinsæl.
En það vita þó að minnsta kosti
flestir núna út á hvað hljómsveit-
in gengur."
Fólk vill aðallega flýja
sjálft sig
Mark býr ennþá í Manchester og
hefur enga löngun til að flytja.
„Þegar ég var að alast upp
dreymdi marga í kringum mig að
flytja til New York eða Sydney. Ef
ég er með einhverja rómantík í text-
unum er það bara um Manchester.
Á Viktoriutímabilinu voru margir
rithöfundar með rómantík um
Austrið en komust svo að því þegar
þeir fóru að það var ekkert varið í
svæðið. Nú fara krakkar að safna
fyrir fari til Ástralíu þegar þau eru
ellefu ára af því í „Nágrönnum" er
allt svo æðislegt. Sumir halda að
með þvi að fara í burtu finni þeir
sjálfa sig og gangi inn í frábært nýtt
líf. Fólk vill aðallega flýja sjálft sig,
held ég, sem er auðvitað ekki hægt.
Þú lifir í fjárans hausnum á þér, er
það ekki? -glh
plötudómur
Aria - Haze: ik
AIK um Eaiiamín
Aria er listamannsnafn Maríu
Bjarkar sem gefið hefur út nokkrar
plötur sem selst hafa ágætlega hér á
landi. Nú eru það greinilega útlönd-
in sem heilla, Haze er öll á ensku og
tónlistin í einhverjum ambient/trip
hop stíl. Það eru nefnilega peningar
í því eins og Hjalti Úrsus sagði þeg-
ar hann fór að æfa amerískan fót-
bolta.
Það er hinn rammíslenski Dirty
Bix sem á heiðurinn af forritun og
upptökustjórn á plötunni og semur
auk þess lögin með Ariu. Hann er
nokkuð góður forritari og býr til
skemmtilega trommutakta, en því
miður heldur það ekki uppi heilli
plötu.
Besta lag plötunnar er „Orange
meadows", skemmtilegt lag og eitt af
fáum lögum skífunnar sem hefur
nógu sterka melódíu til að geta sleg-
ið í gegn. Allt of oft eru Aria og Bix
hins vegar að reyna að klófesta
hlustandann með einhverjum Enyu-
töktum; syfjuleg tónlist þegar best
lætur og yflrleitt bara þreytandi.
Heimstónlist svokölluð er Ariu
einnig hugleikin. En arabísku stefln,
sem koma fyrir öðru hvoru, virka
meira til uppfyllingar, og í stað þess
að hverfa til Bagdad fer maður að
velta fyrir sér sjónvarpsdagskránni
og lánskjarahallanum. Ékki gott.
Hin hittformúlan er svo að ráða
rappara á skútuna og fylla upp í við-
lögin með melódísku mási, eins og í
lögunum „State of mind“ og
„Ariella". Það síðamefnda er reynd-
ar alger hryllingur, rappað með ís-
lenskum hreim straight from tha he-
art of Breiðholt og var ekki gefm út
heO plata þar sem rappað var yfir
„klassíska tónlist'‘ fyrir nokkru? Er
einhver þörf á að gera það aftur og
verr?
Haze er alveg í takt við það sem er
að gerast í íslensku poppi. Horft
Horft bænaraugum á erlend
hljómplötufyrirtæki og vonast
til að íburðarmiklar umbúðir
nái að dylja hugmyndaleysið.
bænaraugum á erlend hljómplötu-
fyrirtæki og vonast til að íburðar-
miklar umbúðir nái að dylja hug-
myndaleysið og SAMNINGURINN
komi í þetta sinn og réttlæti allt
saman. Það mætti svo sem alveg
dæma hljómsveitir eftir hversu vel
þær rækta viðskiptasamböndin úti í
löndum, en væri þá ekki hægt að
hlífa okkur „from the land of ice“
við þessum sívandræðalegri prómó-
plötum og drífa sig bara beint út?
Ari Eldon
10
f Ó k U S 8. janúar 1999