Dagblaðið Vísir - DV - 16.10.2002, Blaðsíða 16

16
DV
MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 2002
Útgáfufólag: Útgáfufétagiö DV ehf.
Framkvæmdastjóri: Hjalti Jónsson
Aóalritstjóri: Óli Björn Kárason
Ritstjóri: Sigmundur Ernir Rúnarsson
Aóstoðarritstjóri: Jónas Haraldsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaóaafgreiösla, áskrift:
Skaftahlíð 24,105 Rvík, simi: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aðrar deildir: 550 5749
Ritstjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is
Akureyri: Kaupvangsstræti 1, sími: 462 5000, fax: 462 5001
Setning og umbrot: Útgáfufélagið DV ehf.
Plötugerð og prentun: Árvakur hf.
DV áskilur sér rétt til að birta aðsent efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
DV greiðir ekki viðmælendum fyrir viðtöl við þá eða fýrir myndbirtingar af þeim.
Aftur í hvalveiðiráðið
ísland hefur fengið aðild að
nýju að Alþjóða hvalveiðiráðinu
eftir þrautagöngu í tæplega tvo
áratugi. Með því hafa aukist lík-
ur á því að hvalveiðar hefjist aft-
ur við landið þó veiðar í at-
vinnuskyni hefjist í fyrsta lagi
2006.
Vandinn er sá að ekki er mögulegt eða skynsamlegt að
hefla hvalveiðar án þess að vera innan hvalveiðiráðsins
- ráðs sem hefur breyst úr samtökum veiðiþjóða í sam-
tök þjóða þar sem meirihluti er andvígur hvalveiðum,
hvort sem þær eru i nafni vísinda eða í atvinnuskyni.
Mikill meirihluti íslendinga hefur alla tíð verið
hlynntur hvalveiðum, jafnvel þótt mögulegt sé að veið-
arnar skaði aðra viðskiptahagsmuni landsins. Skoðana-
könnun DV á liðnu vori sýndi að hátt í níu af hverjum
tíu kjósendum vildu heíja hvalveiðar. Stuðningur við
hvalveiðar mælist meiri en í sambærilegri skoðanakönn-
un DV fyrir tæpum sex árum. Þá sögðust 83 prósent vera
fylgjandi því að hvalveiðar hæfust á ný en 17 prósent á
móti.
Árni M. Mathiesen sjávarútvegsráðherra hefur alltaf
haldið þvi fram að hvalveiðar hefjist að nýju við ísland,
fyrr eða síðar. Vandinn er hins vegar sá að íslendingar
hafa ekki haldið skynsamlega á málum gagnvart alþjóða-
samfélaginu. Á morgunverðarfundi í mars síðastliðnum,
sem samtök sjómanna og útgerðarmanna héldu, sagði
ráðherra meðal annars: „Við erum í mjög erfiðri stöðu og
höfum gert mistök í fortíðinni. Sérstaklega þegar við
mótmæltum ekki banninu 1983 og jafnvel þegar við hætt-
um vísindaveiðunum. Þá er óljóst hvort það hefur nokk-
uð bætt stöðu okkar að segja okkur úr Alþjóða hvalveiði-
ráðinu.“
Líkt og fram kom á áðurnefndum fundi og oft áður og
síðar eru tvær höfuðforsendur fyrir því að hægt sé að
hefja hvalveiðar að nýju. Sú fyrri er að fá inngöngu að
nýju í Alþjóða hvalveiðiráðið, sem nú hefur tekist eftir
ótrúlega þrautagöngu. En hin forsendan er ekki siður
mikilvæg eins og sjávarútvegsráðherra benti á: „Hitt
grundvallaratriðið er að það séu einhver viðskipti í
gangi með hvalaafurðir í heiminum.“
í mars 1999 lýsti Davíð Oddsson forsætisráðherra í við-
tali við DV áhyggjum sínum af þvi að hefja hvalveiðar að
nýju: „Við tökum þessi mál alltaf upp þar sem við erum
á ferð erlendis. Við fáum oft mjög neikvæð svör. Við vit-
um að þetta er mál sem mundi skaða okkur verulega á
ýmsum sviðum.“ Þetta mat forsætisráðherra er kórrétt
þó vissulega sé til langs tíma ómögulegt fyrir íslendinga
„annað en að hafa möguleika opna á að nýta hvalastofn-
ana og líka að koma i veg fyrir að þeir fari úr öllu jafn-
vægi“.
íslendingar gera þá sjálfsögðu kröfu að geta nýtt auð-
lindir sínar með þeim hætti sem skynsamlegt er. Þetta á
jafnt við um fallvötnin og hvalastofninn við landið. Við
íslendingar getum aldrei afsalað rétti okkar til að nýta
auðlindir hafsins, þess vegna er það spurning um
hvenær en ekki hvort hvalveiðar verði hafnar á ný, enda
benda öll vísindaleg rök til þess að flestir hvalastofnar
við landið þoli veiði ágætlega. Hitt er hins vegar rétt að
þeir hagsmunir sem eru í húfi eru miklir og áhrif hval-
veiða á viðskiptahagsmuni okkar erlendis geta orðið al-
varlegir sé ekki rétt á spilum haldið.
Óli Björn Kárason
Guðmundur
Andri Thorsson
rithöfundur
Kjallari
Það sem óttast ber
„Vígamaðurinn ókunni sem fer um skjótandi fólk á
færi í Washington-ríki er miklu raunverulegri ógn við
Bandaríkin en nokkru sinni Saddam Hussein og hans
hyski. Sú ógn er menningarleg. Þessi byssumaður er af-
urð bandarískrar dauðamenningar. “
svo sannarlega létu taka sig í húsið höfðu þráfaldlega haft afi
bólinu þennan sorgardag, en bæði engu margítrekaðar viðvaranir um
CIA og FBI og sjálft Hvíta ískygglileg áform íslamskra trú-
Á forsíðu Morgunblaðsins
síðastliðinn föstudag voru
tvær fréttir sem tengdust.
Aðalfréttin þennan dag var sú
að Bush Bandaríkjaforseti hefði
fengið heimild Bandaríkjaþings til
hernaðar á hendur írökum og
fylgdi henni kunnuglegur brjóst-
barningur forsetans - fyrir neðan
var svo frétt um sjöunda morð
ókunnugs vígamanns I Was-
hington. Báðar eru þessar fréttir
um ógn. Þær snúast báðar um ógn
við bandarískan almenning. Önnur
er raunveruleg, hin ímynduð.
Ekkert hefur enn komið fram
sem bendir til þess að Bandaríkja-
mönnum hafi stafað sérstök ógn af
Irökum fram til þessa umfram til
dæmis Súrinambúa. Eftir því sem
svigurmæli bandaríska forsetans,
ögranir hans og heitingar verða
ofsafengnari kann það hins vegar
að breytast og aldrei að vita nema
írakar sjái sig knúna til að bíta frá
sér á einhvern hátt.
ímyndaöa ógnin
Eina sjáanlega ástæðan fyrir því
að fara í stríð við þetta vesalings
fólk sem búið hefur við fáránlega
stjórnarhætti Saddams Husseins,
þrálátt stríðsbrölt hans og síðar
hið fráleita viðskiptabann Samein-
uðu þjóðanna - er sú að þar er
fundinn óvinur i stað hins hvarf-
gjarna Osama Bin Ladens sem
sagður er hafa staðið fyrir voða-
verkunum ellefta september. Og
þar með er særðu stolti veitt útrás,
reiði bandariskra ráðamanna sem
Sandkom
sandkorn@dv.is
Allir vinir
Bréfberamir
Skotamir unnu en við
græddum, eins og greint
var frá í DV í gær. Og við
græddum ekki bara á
þeim peninga heldur lika
fjörlegt mannlíf í Reykja-
vík og „alþjóðlegan borg-
arbrag“ sem svo mikið
var rætt um fyrir kosn-
ingamar í vor. Skotamir
voru til mikillar fyrir-
myndar og líka til friðs
þótt þeim þyki sopinn
góður. I dagbók lögregl-
unnar á föstudagskvöld
segir að Skotarnir hafi
verið áberandi í miðbæn-
um en ekki hafi þurft að
hafa af þeim mikil afskipti. Orðrétt segir á einum
stað: „Laugavegur, tilkynnt um slagsmál á milli Skota
og íslendinga. Þeim lauk um leið og lögreglan kom á
staðinn og urðu allir vinir.“
Sandkornsritari hefur
haft spurnir af því að í
spamaðarskyni hafi verið
gripið til þess ráös að
frambjóðendur Samfylk-
ingarinnar beri atkvæða-
seðla í Evrópukosningunni
margumtöluðu til flokks-
manna eftir þvi sem við
verður komið, í stað þess
að senda seðlana í pósti.
Telja þá sumir að ekki sé
lengur um póstkosningu
að ræða og hafa af því
áhyggjur, að þessi sam-
skipti við frambjóðendur,
sem margir hverjir hafa
mjög ákveðnar skoðanir á
máhnu, stangist á við venjulegar reglur um hlutleysi á
kjörstað. Þetta eru sjálfsagt óþarfa áhyggjur: verði flokks-
menn varir við áróður hjá bréfberunum geta þeir ósköp
einfaldlega lamið þá leiftursnöggt í hausinn.
Ummæli
Sjúkdómsvæðingin
„Víða er komið að þeim mörk-
um að ekki verður meiri fjármun-
um bætt í heilbrigðisþjónustuna
og í sumum tilfellum er hún jafh-
vel farin að gera meiri skaða en
gagn sem er alvarlegur hlutur.
Skaðsemin er fólgin í að valda
óþarfa áhyggjum og ónauðsynleg-
um inngripum.... Við eram að
búa til sjúklinga og selja sjúk-
dóma.... Fjölmiðlar hafa verið mataðir á fréttum sem
tengjast sjúkdómsvæðingu, og þeir hafa ekki verið
gagnrýnir á faglegt innihald fremur en stjórnmála-
mennimir, sem standa í þeim trú að sérfræðingarnir
hafi stjóm á þessu öllu saman sem þeir gera alls
ekki.“ Jóhann Ágúst Sigurösson
prðfessor í heimilislækningum í viötali viö Morgunblaöiö
Bjarnargreiði
„Reglan um „ókeypis" bankareikninga fyrir stúd-
enta [í Þýskalandij er ekki sölubrella heldur boð að
ofan. Einhver umhyggjusamur stjórnmálamaður
vildi með þessu móti lækka bankakostnað stúdenta.
Niðurstaðan varð hins vegar sú að nemar eru óhag-
stæðari viðskiptavinir en annað fólk. Þeim er því
hent fram og tilbaka milli banka, því viðskipti við
þá borga sig ekki.
Það sem gleymdist var að bankar geta áfram mein-
að námsmönnum og reikning. Ef einhverjum dytti
til dæmis í hug að setja efraþak á leigu námsmanna
í Reykjavík mundi það hafa þau áhrif að enginn
mundi vilja leigja nema íbúð. Það gleymist nefni-
lega oft að engin verður þröngvaður tfl að græða
ekki á vinnu sinni. Sama hvað allri góðmennsku
stjómmálamanna líður.“
Pawel Bartoszek á Deiglan.is
17
MIÐVKUDAGUR 16. OKTÓBER 2002
Skoðun
Skemmtilegir tímar
fiíla. Ekki virðist hvarfla að nein-
um bandarískum ráðamanni að
hyggilegt kunni að vera að leita or-
sakanna fyrir hatrinu í garð
Bandaríkjastjómar, þvert á móti er
ísraelsstjórn gefinn enn lausari
taumurinn í hernaði sínum á hend-
ur palestínskum almenningi.
Raunverulega ógnin
Vígamaöurinn ókunni sem fer
um skjótandi fólk á færi í Was-
hington-ríki er miklu raunveru-
legri ógn við Bandaríkin en
nokkru sinni Saddam Hussein og
hans hyski. Sú ógn er menningar-
leg. Þessi byssumaður er afurð
bandarískrar dauðamenningar.
Hann er sá nýjasti í langri röð af-
kvæma þeirrar einkennilegu
raðmorðingjadýrkunar sem áber-
andi er í bandarískri fjöldamenn-
ingu, hvort heldur um er að ræða
þær ellefu þúsund raðmorðingja-
bíómyndir sem framleiddar eru ár-
lega af mikilli andakt i Hollywood
og eru innblásnar af þeirri hug-
mynd að ofbeldið eitt sé hinn eðli-
legi farvegur mannlegra samskipta
- ellegar költhetjugerð sem verður
til í einhverju óskiljanlegu hugará-
standi bandarískra jaðarhópa sem
tigna meðal annars mann á borð
við Charles Manson, lítilijörlegan
vitfirring sem sigaði útúrdópuðum
krökkum á vanfæra konu vegna
þess að hann hélt að Bítlarnir
hefðu sagt sér að gera það.
Bandaríkjamönnum stafar meiri
hætta af sjálfum sér en nokkrum
öðrum.
Oflæti þeirra og hugmynd um
ósnertanleika olli því að öryggis-
viðbúnaður var enginn í innan-
landsflugi þar fyrir ódæðið ellefta
september. Landlæg ofbeldis-
hyggja, almennur vopnaburður
geðsjúklinga og kristnu öfgamenn-
irnir við stjómvölinn - Klerka-
stjórnin í Washington - geta reynst
afdrifarikari fyrir öryggi þeirra
sjálfra en hinn fáfengilegi Iraksfor-
seti - og þar með öryggi okkar
allra.
Viö íslendingar erum svo
heppnir að listafólk er
stööugt að kynna fyrir
okkur stórmerkilega viö-
burði. Það flykkist í við-
töl í blöðum og útvarpi
og þeir fallegustu og
frægustu sitja líka fyrir í
íslandi í dag, Kastljósi og
skyldum þáttum. Þessi
viðtöl eru sannkallað
skemmtiefni því lista-
menn eru afar skemmti-
legt fólk.
Tónlistarmenn tala um hversu
skemmtileg efnisskráin sé á væntanleg-
um stórtónleikum og hvað það hafi ver-
ið gaman að fá tækifæri til að spreyta
sig á að túlka verkin, hvað tónskáldið
hafl í rauninni verið langt á undan
sinni samtið, já og hvað samstarfíð viö
hina hljóðfæraleikarana hafi verið
ánægjulegt, svo ekki sé nú talað um
þann heiður að fá að leika undir stjóm
hins virta stjómanda. Til að ekkert fari
nú á milli mála varðandi skemmtana-
gildið hafa hljóðfæraleikarar Sinfóní-
unnar ákveðið að árétta það með því að
leggjast ofan í hljóðfæratöskumar sínar
eða upp á bílhúdd.
Enn glaðbeittari em þó óperasöngv-
aramir enda syngja þeir í svo skemmti-
legum óperum. Og auðvitað má ekki
gleyma öOum skemmtilegu tónlistar-
mönnunum sem koma hingað frá út-
löndum með reglulegu millibih. Um is-
lensku popparana þarf ekki að fjölyrða,
þeir eru flestir á barmi heimsfrægðar,
svo skemmtilega vinna þeir úr tónlist-
ararfinum.
Skemmtilegar kvikmyndir
Það er líka mjög skemmtilegt að
fást við kvikmyndagerð. Maður
kynnist svo mörgu skemmtilegu
fólki við tökurnar og allir skemmta
sér svo vel saman við vinnuna, enda
viðfangsefnið verðugt. Reyndar er
eftirvinnslan ekki síður skemmtileg
því fátt er skemmtilegra en að
klippa góða íslenska bíómynd. En
skemmtilegast er þó að frumsýna
því allir eru sammála um að mynd-
imar séu skemmtilegar, alltaf mikið
hlegið og í útlöndum er meira að
segja oft hlegið á óvæntum stöðum.
Skal engan undra þótt vart liði sá
dagur að ekki berist spumir af ótrú-
legri velgengni íslenskra kvik-
mynda á erlendum mörkuðum.
Skemmtilegar myndlistarsýn-
ingar
Söfn eru líka skemmtileg því sýn-
ingarstjórar setja upp afar skemmti-
legar sýningar í þeim. Myndlistar-
menn eru enda uppáfinningasamir
með afbrigðum, þeir bjóða upp á
innsetningar og gjörninga sem
koma manni skemmtilega á óvart.
í sýningarskrám tíunda þeir
hreyknir allar sýningamar sem þeir
hafa haldið, hverjir hafi keypt af
þeim og við hvaða virtu listaskóla
þeir hafi lært svo að allir sjái hvað
þeir eru í góðum félagsskap. Enda er
„Til að ekkert fari nú á
milli mála varðandi
skemmtanagildið hafa
hljóðfœraleikarar Sinfóní-
unnar ákveðið að árétta
það með því að leggjast of-
an í hljóðfœratöskurnar
sínar eða upp á bílhúdd. “
alltaf skemmtilegt á opnuninni, inn-
vígðu vinirnir fá léttvín og geta
heilsað upp á listamanninn
skemmtilega.
Skemmtileg ritverk
Allir vita hvað við íslendingar
eigum skemmtilega penna. Þeir taka
skemmtikraftinn í sér alvarlega
enda þykir þeim skemmtilegt að
skrifa og tíunda stoltir hvað þeir
vinni langan vinnudag og hvað það
sé gaman að umskrifa verkin og sjá
þau taka á sig mynd, hvað þeir hafi
gaman af tungumálinu og skemmti-
legum orðaleikjum, já og sumir hafa
náö sérlega góðu samstarfi við útgef-
andann sem hefur klætt verkið í
skemmtilegan búning og auglýst þá
grimmt.
Það er satt að segja orðið svo gam-
an í bókabransanum að gagnrýnend-
ur eru orðnir skemmtilegir og þá
ekki síst þegar svo ólíklega vill til að
þeir fá leiðinlega bók í hendurnar.
Skemmtileg leikrit
Langskemmtilegast virðist þó
vera hjá leikurunum. Þeim finnst
svo ótrúlega gaman að fá að leika
skemmtileg hlutverk í öllum þessum
bráðskemmtilegu mannlífsstúdíum
eftir meinfyndin og margverðlaunuð
leikskáld, samstarfið við hina leik-
arana á æfingatimanum er svo of-
boðslega gefandi og lærdómsríkt, já
og það er svo gaman að starfa með
leikstjóranum, þeir hafa náð svo vel
saman og útkoman er stórskemmti-
leg og snjöll sýning, skemmtun sem
enginn má missa af.
Skemmtileg menning
Sjálfur hef ég skemmt mér kon-
unglega við að skrifa þennan pistil
og vil þakka ritstjóm DV fyrir að
birta hann í þessu skemmtilega
blaði. Lesendum óska ég góðrar
skemmtunar hvar sem þeir leita
fanga i íslenskri menningu, reyndar
er ég þess fullviss að þeir muni
skemmta sér hið besta, því við lifum
á svo skemmtilegum tímum að leið-
indi eru orðin nýstárleg og fyrir vik-
ið allt að því skemmtileg.
Nei, ekki meiri sjálfstæðisbaráttu við Dani
Gunnar
Karlsson
sagnfræöingur
Kjallari
í Morgunblaðinu sunnudag-
inn 6. október síðastliðinn
var kynnt hugmynd
menntamálaráðherra um
að koma á fót íslensk-
danskri menningarstofnun
á íslandi og fá flutta þang-
að alla íslenska forngripi í
vörslu Dana. Ég efa ekki
góðan vilja ráðherra að
vinna þjóð sinni gagn og
sóma, en ég held samt að
hugmyndin sé ekki góð ef
vel er að gætt.
Góð málalok
Okkur íslendingum finnst það
kannski sjálfsagt að dönsk stjómvöld
féllust á að láta okkur eftir meginhluta
íslenskra fomgripa í þjóðminjasafni
sínu og flest verðmætustu skinnhandrit
sín af íslenskum uppruna. En í rauninni
vom þeir makalaust höfðinglegir. Öll
gömul ríki sem hafa ráðið yfir hjálend-
um eða nýlendum eiga minjasöfn fuil af
gripum frá þessum löndum. Gömlu rík-
in em jafnan treg að skila slikum grip-
um til baka, því flestir em nískir á dýr-
gripi, og víða mundi þetta skapa for-
dæmi fyrir skriðu minjaútflutnings sem
gæti verið erfitt að stöðva.
Af þessum sökum verður endurheimt
þjóðardýrgripa væntanlega mikið á dag-
skrá þjóða heims næstu áratugina,
kannski einkum þar sem fjölþjóðaríki
hafa verið að leysast upp síðan um 1990,
Sovétrikin og fleiri. Þá verður fordæmi
Dana í skiptum við íslendinga dregið
fram sem ævarandi merki um örlæti
þeirra, víðsýni og framsýni. Hugsanlegt
er að við Islendingar fáum í okkar hlut
eitthvað af þessum heiðri fyrir að gera
okkur að góðu skiptingu gripanna og
kunna að þakka fyrir okkur. En ef við
höldum áfrarn að nauða í Dönum kemur
það óhjákvæmilega afleitlega út fyrir
okkur. í málflutningi gömiu yfírráða-
ríkjanna verðum við sígilt dæmi þess að
það sé ekki til neins að reyna að semja
við nýfrjáls ríki um svona lagað, þau
haldi bara áfram að nöldra þangað til
þau hafi fengið allt.
Að eiga hluti hjá Dönum
Menning þjóðar er einkum skemmti-
leg og fróðleg í samanburði við ólíka
menningu. Þess vegna er ekki annað en
gott að gripir sem einkenna einn menn-
ingarheim berist til annars og séu hafð-
ir til sýnis þar. Allar þjóðir eiga marg-
falt meira af ásjálegum fomgripum en
þær komast til að sýna. í þjóðminjasafni
Grikkja í Aþenu eru (eða voru að
minnsta kosti árið 1987) svo langar rað-
ir af fomum, myndskreyttum leirkerum
að gestir höfðu sig varla í að byrja að
skoða þau. Þar hefði venjulegur islensk-
ur tóbaksbaukur verið skemmtileg til-
breyting, þar sem eitt grískt leirker
væri einstakur dýrgripur í minjasafni á
íslandi.
„Hugsum okkur til dœmis að íslendingar hefðu heimt öll
íslensku handritin úr Ámasafni í Kaupmannahöfn. Þá
hefði það verið lagt niður ásamt rannsóknarstofnun þeirri
íHafnarháskóla sem er kennd við Áma Magnússon.“
Af þessum ástæðum er gott að gripir
berist á milli landa, og það hefur mann-
kynið vitað svo lengi sem sögur herma,
því það hefur frá ómunatíð verið ein
helsta skemmtun stórhöfðingja að skipt-
ast á gjöfum. Þess vegna eigum við að
vera ánægð yfir þvi að nokkrir íslensk-
ir gripir skuli enn vera eftir í söfnum í
Danmörku, hvort sem þeim er sýndur
meiri eða minni sómi þar nákvæmlega
þessi árin. Þeir standa þar sem fulltrúar
okkar, minna á okkur á sinn hljóðláta
hátt, og við vitum að þar með gerum við
sögulegan menningararf Dana örlitlu til-
breytingarríkari.
Hugsum okkur til dæmis að íslend-
ingar hefðu heimt öll íslensku handritin
úr Ámasafni í Kaupmannahöfh. Þá
hefði það verið lagt niður ásamt rann-
sóknarstofnun þeirri í Hafnarháskóla
sem er kennd við Áma Magnússon. Þá
væri enginn staður utan íslands sem
minnti á þennan velgerðarmann menn-
ingarinnar, ekki bara íslenskrar menn-
ingar, eða norrænnar, heldur heims-
menningarinnar, því hann bjargaði frá
glötun textum sem em sígildir á heims-
mælikvarða.
Um dansk-íslenska stofnun
Menntamálaráðherra segist hafa
stungiö upp á að íslendingar tækju
að sér og byggja upp og reka stofnun
sem ræktaði og rannsakaði menning-
artengsl íslendinga og Dana, gegn því
að Danir afhentu stofnuninni alla ís-
lenskra fomgripi sem væra í vörslu
þeirra. Væri ekki nær fyrir íslenska
ríkið að starfrækja með fullri reisn
þær íslensku stofnanir sem hafa
þetta hlutverk? Við sem rannsökum
og kennum sagnfræði í Háskóla ís-
lands erum til dæmis sifellt að rann-
saka söguleg tengsl íslendinga og
Dana; við þykjumst meðal annars
vera langt komin með það mikla verk
að ryðja úreltum fordómum gagnvart
Dönum út úr sögulegri minningu
okkár. En við fáum ekki fjárveitingar
til að halda starfi okkar í horfinu; við
söfnum skuldum ár frá ári, okkur er
sífellt skipað að draga saman seglin,
og við fyrsta tækifæri verður störfúm
fyrirsjáanlega fækkað í greininni.
Önnur stofnun sem líka sinnir sögu-
legum tengslum Dana og íslendinga er
Þjóðminjasafn íslands. í viðtali við
menntamálaráðherra tekur blaðamaður
Morgunblaðsins sérstaklega fram að
stóllinn glæsilegi frá Grund í Eyjafirði,
sem er í Þjóðminjasafni Dana, sé ekki á
sýningu þar. En hann nefnir ekki að
hinn Grundarstóllinn, sem Danir gáfu
Islendingum, er ekki á sýningu heldur,
enda er enginn hlutur á sýningu á Þjóð-
minjasafni íslands. Þar er nefnilega eng-
in sýning, hefur ekki verið um árabil, og
engin fyrirheit gefin af hálfu stjórnvalda
um hvenær þar verður opnuð sýning
aflur. Þjóðminjasafn íslands er í útlegð,
eiginlega öllu fremur en íslensku grip-
irnir í Þjóðminjasafhi Dana.