Dagblaðið Vísir - DV - 05.07.2003, Page 18

18 DV HELCARBLAÐ LAUGARDAGUR 5. JÚLl2003
Gutrieder, Good-
rietherog Guðríður
RÖSLEIN, RÖSLEIN, RÖSLEIN ROT: Að læra rullu guöríðar á þýsku var eins og að læra tveggja tíma langt þýskt Ijóð, segir Þórunn erna. Og fer þá væntanlega
hrollur um menntskælinga sem reynt hafa að þylja der erlkönig og fleiri tungubrjóta.
Þórunn Erna Clausen er búin að fara 47
sinnum til Vínlands og til baka sem Guð-
ríður Þorbjarnardóttir í einleiknum
Ferðir Guðríðar og gerir það ýmist á
þýsku eða ensku. Þórunn Erna upplýsir
að lögfræðistofan Clausen og Clausen
hefði kannski getað orðið til ef örlaga-
þræðirnir hefðu spunnist öðruvísi og
ræðir líka við helgarblaðið um leiklist-
arsmitið, puð við að læra tveggja tíma
leikrit utan að á þýsku, ástaratriði í ein-
leikjum og sáran föðurmissi.
Við Þórunn Erna mælum okkur mót á Kaffi
París og þar sem ég er ómannglöggur, er ekki
alveg viss um hvernig stúlkan lítur út svona
hversdagslega og treysti mér ekki til að
þekkja hana á ættarsvipnum einum saman,
er sleginn sá varnagli að við hringjum okkur
saman fari eitthvað á milli mála. Þegar til
kastanna kemur reynist sá varnagli óþarfur
en við ræðum samt aðeins tiltækar aðferðir
ómannglöggra við að lifa (af) með „fötlun"
sinni.
Ómannglöggt fólk, útúrdúr
Ómannglöggir vita af biturri reynslu að í
grunninn verður fólk að velja milli tveggja
leiða: annars vegar að vera hreinskilið og
segja viðkomandi einfaldlega að það hafi ekki
hugmynd um hver hann er. Það er sársauka-
fullt en snöggt og tekur fljótt af, eins og að rífa
af plástur, og þeir sem ekki móðgast kunna
oft vel að meta hreinskilnina. Hin aðferðin er
að láta ekkert uppi en reyna að komast að
hver viðkomandi er eftir því sem líður á sam-
talið, jafnvel með lævíslegum og spurningum
undir rós, a la köttur í kringum heitan graut.
Þetta er oft nefnt „að fiska". Sú leið hefur
þann kost, þegar hún virkar, að hinn ómann-
glöggi sleppur við vandræðaaugnablikið sem
fylgir ég-kem-af-fjöllum-tilkynningunni og
enginn kemst að „fötlun" hans. Þegar hún
virkar ekki, hins vegar, getur þessi leið leitt til
ennþá erflðari aðstæðna eftir því sem lengra
líður á samtalið án þess að hinum ómann-
glögga takist að leysa gátuna. Á endanum
kemur þá alltaf, einhvem veginn, upp sú
stund þegar leiknum er lokið og fólk neyðist
til að afhjúpa leyndarmálið og viðurkenna að
það hafl ekki grænan gmn hver viðmælandi
þess er. Getur slikt verið afar neyðarlegt eftir
innilegar og langar samræður. Er þá oft betur
heima setið en af stað farið, illu best af lokið.
í stuttu máli hallast ég frekar að fyrri aðferð-
inni, þó svo hin sé reynd með misgóðum ár-
angri endmm og sinnum, en Þómnn Ema
segist meira íyrir að láta reyna á fiskið enda
segist hún nokkuð nösk við að átta sig með
smáupplýsingum.
Úthverfavakning
Þómnn Erna er fædd 1975 í Garðabænum,
ólst þar upp og býr þar enn. Pabbi hennar var
Haukur Clausen, tannlæknir og landsfrægur
íþróttamaður sem óþarfí er að kynna frekar
og lést, eins og kunnugt, er í vor. Systir Þór-
unnar er Ragnheiður Elín, þula og sjónvarps-
kona, og ekki er annað hægt að segja en þær
systur séu líkar í útliti. Þómnn Ema á kærasta
en engin gæludýr. Hún á hesta og segist fara
eins oft á bak og hún getur.
„Svo á ég tvö yndisleg börn í bónus sem
hann á.“ Hún hlær.
Hinn innfæddi Garðbæingur hyggur sér
ekki til hreyfings.
„Ég held ég fari aldrei þaðan. Þeir sem alast
upp í Garðabæ virðast alltaf enda þar líka,“
játar hún. Aðspurð hvort hún finni ekki fyrir
aðdráttarafli hundrað-og-eins - hún er jú
bæði ung og vinnur í listageiranum, staðal-
myndin verður ekki mikið ótvíræðari - segist
hún blessunarlega laus við að vilja búa í mið-
bænum.
Er hin þýska Guðríður með
hnútíhnakkanum?
- Nei, en svipa og svört leður-
stígvél finnst mér stundum að
gætu virkað vel fyrir einn
karakterinn í verkinu, Frey-
dísi.
„Kannski vegna þess að ég er ekki mikið f
barrölti. Þegar ég var yngri þá hefði ég
kannski íhugað það en ekki núna. Svo hef ég
einnig þá reglu að ef það er sýning hjá mér
daginn eftir þá fer ég ekki neitt út að
skemmta mér kvöldið áður. Þannig hefur það
verið í tvö og hálft ár og oftast er bara sýning
daginn eftir. Þannig að ég er mjög heimakær
manneskja. Mér flnnst mjög gott að geta
keyrt inn i fjörið og farið svo burt aftur. Ég vil
búa fjarri skarkalanum með mína hesta."
EkW verður annað sagt en óvenjulegt sé að
heyra slíka úthverfavakningu hjá ungri
manneskju en Þómnn Erna er viss í sinni sök
og kannski er þetta það sem koma skal.
Kannski verður öllum skemmtilegu íbúðun-
um sem bjóða upp á svo mikla möguleika,
þessum með sálina, og sjarmann og skipulag,
hlutföll og gæði í réttu hlutfalli við rassvas-
ann hjá duglegum verktaka; kannski verða
þær settar í annað sæti á eftir litlum raðhús-
um í rólegum úthverfum áður en langt um
líður. Hver veit, er nokkuð víst í þessu lífi
annað en að þetta var annar útúrdúr?
Ólæknandi leiklistarbaktería
Þómnn Ema fór í Versló og sneri þaðan
með hvítt kaskeiti eins og vera ber. Þar tók
hún þátt í söngleikjum skólans, dansaði í
Tommy og söng í kómum í Múmum. Hún
tók einnig þátt í leiksýningum Verslunarskól-
ans, sem virka reyndar einhvern veginn alltaf
sem eins konar Öskubuska við hliðina á flug-
eldasýningum söngleikjanna þar á bæ.
„Ég var svo feimin að ég hefði aldrei getað
farið í einsöngvarapmfú. Mér fannst ég ekki
geta sungið," segir Þómnn Ema sem í dag
hefur auðvitað yfirstigið söng-fóbíuna og
söng meðal annars eina sýningu af Syngjandi
í rigningunni, þar sem hún leysti Selmu
Björnsdóttur af, auk þess sem hún syngur í
Broadway-sýningum og brúðkaupum með
bravör.
Þessi sýning á Syngjandi í rigningunni var
reyndar einnig tfmamót fyrir þær sakir að
fyrst eftir hana viðurkenndi móðir Þómnnar
leiklistarbakteríu hennar og veitti formlegt og
góðfúslegt samþykki sitt við hennar vali á at-
vinnu.
„Þau reyndu dálítið að stýra mér frá þessu
en mamma sagði ok þegar hún hafði séð mig
í sæmilega stórri mllu. Það sést líka ekkert
hvað maður er að gera þegar maður er í skóla
úti. Fólk veit ekki neitt um mann, ekki heldur
mamma og pabbi, sem höfðu ekki hugmynd
um hvernig ég væri á sviði."
Mér hefur alltafleikið forvitni
á að vita hvernig einleikari
tæklar ástarsenur svo ég inni
Þórunni blátt áfram eftir því.
Hún vefursjálfa sig örmum og
sýnir mér sólóútgáfu afinni-
legu en siðsamlegu faðmlagi.
Á æsku- og unglingsárum var Þómnni
Ernu sem sagt haldið meira að bókinni; hún
þótti eiga að fara þá brautina. Leikiistaráhugi
hennar kviknaði hins vegar við 11 ára aldur
þegar Ragnheiður systir hennar tók þátt í
sýningu á Herranótt í MR og leyfði lidu syst-
ur að flækjast með. Eftir það gekk hún með
leiklistarbakteríuna f maganum, sem heltók
hana að lokum, og á endanum lýstu foreldr-
arnir auðvitað velþóknun á öllu saman þegar
þeir sáu hvað bjó í stelpunni.
Foreldrar almennt em enda sem kunnugt
er annars vegar hoknir af reynslu, góðu viti
og nauðsynlegri speki en hins vegar mesm
besservisserar sem þekkjast.