Dagblaðið - 07.03.1977, Side 10

10
DAGBLAÐIÐ. MANUDAGUR 7. MARZ 1977.
MÉBIABIÐ
frfálst, óháð dagblað
Útgefandi DagblafiiA hf.
Framkvœmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson. Ritstjórí: Jónas Krístjánsson.
Fróttastjóri: Jón Birgir Pótursson. Ritstjómarfulltrúi: Haukur Holgason. Skrífstofustjórí rítstjómar:
Jóhannes Reykdal. íþróttir: Hallur Símonarson. Aðstofiarfróttastjórí: Atli Steinarsson. Safn: Jón
Sœvar Baldvinsson. Handrít: Asgrímur Pálsson.
Blafiamenn: Anna Bjarnason, Ásgeir Tómasson, Bragi Sigurfisson, Ema V. Ingólfsdóttir, Gissur
Sigurfisson, Hallur Hallsson, Helgi Pótursson, Jakob Magnússon, Katrín Pálsdóttfr, Krístín Lýfiv
dóttir, Ólafur Jónsson, Ómar Valdimarsson, Ragnar Lár. Ljósmyndir: Bjamleifur Bjamleifsson,
Hörfiur Vilhjálmsson, Svoinn Þormófisson.
Skrifstofustjórí: Ólafur Eyjólfsson. Gjaldkerí: Þráinn Þorieifsson. Dreifingarstjórí: Már E. M.
HaUdórsson.
Áskriftargjald 1100 kr. á mánufii innanlands. i lausasölu 60 kr. eintakifi.
Ritstjóm Sífiumúla 12, sími 83322, auglýsingar, áskríftir og afgreifisla Þverholti 2, simi 27022.
Setning og umbrot: Dagblafiifi og Steindórsprent hf., Ármúla 5.
Mynda-og plötugerfi: Hilmir hf., Sífiumúla 12. Prentun: Árvakur hf., Skeifunni 19.
Aögera Gósenland
Nú þegar verðbólgan stefnir
upp á við í 40-50% á árinu, væri
sanngjarnt, að ráðlitlir þjóðarleið-
togar athuguðu sinn gang og
spyrðu sjálfa sig, hvort hinar
hefðbundnu efnahagsstefnur hafi
ekki endanlega gengið sér til húð-
ar.
Margar nýjar og skynsamlegar tillögur
hafa komið úr ýmsum áttum, flestar róttækari
en svo, að stjórnmálamenn og hagfræðiþjónar
þeirra geti sætt sig við þær. Fjalla þær þó
yfirleitt ekki um annað en, að íslendingar hagi
sér jafn skynsamlega í efnahagsmálum og þær
þjóðir gera, sem bezt standa sig.
í leiðara Dagblaðsins á miðvikudaginn var
fitjað upp á því, að ríkið greiddi bændum föst
laun og slyppi í staðinn við niðurgreiðslur,
útflutningsuppbætur, styrki og framlög, Bún-
aðarfélagið og annað slíkt. Jafnframt yrði inn-
flutningur landbúnaðarafurða gefinn frjáls.
Þetta mundi spara ríkinu nokkra milljarða og
lækka vöruverð í landinu. Sparnaður á gjald-
eyri fyrir aðföng landbúnaðar mundi bæta upp
gjaldeyrisnotkun vegna innflutnings landbún-
aðarafurða.
Kristján Friðriksson hefur sett fram ýtarleg-
ar tillögur um nýskipan sjávarútvegs og iðn-
aðar. Fela þær m.a. í sér, að fiskveiðar verði
boðnar út og tryggt, að ekki séu fleiri skip að
veiðum en svo, að hámarksafli náist með sem
minnstri fyrirhöfn og minnstum kostnaði.
Mundi það bæta kjör útgerðar og sjómanna og
færa ríkinu marga milljarða í tekjur.
Þessa milljarða vill Kristján nota til að
hvetja til uppbyggingar iðnaðar, ekki sízt á
þeim svæðum, þar sem atvinna við útgerð,
fiskvinnslu, landbúnað og vinnslu landbúnað-
arafurða mundi minnka, en einnig á þeim
svæðum, þar sem f jölmennustu hóparnir koma
inn á vinnumarkaðinn. Stefnt verði að því, að
byggðajafnvægi haldizt óbreytt.
Aron Guðbrandsson vill taka leigu fyrir
bandaríska herinn og margir hafa tekið í svip-
aðan streng. Líklegt er, að víðtækast samkomu-
lag gæti náðst um, að herinn láti framkvæma
ýmislegt, sem hefur varnargildi. Þar á meðal
eru almannavarnir, uppbygging Keflavíkur-
flugvallar og annars alþjóðlegs flugvallar, svo
og lagning varanlegs slitlags á hringveginn um
landið.
Ef um þetta semdist, ætti ríkið að reyna að
draga sem mest úr sínum framkvæmdum, m.a.
til að draga úr verðbólguáhrifum stórfram-
kvæmda. Nokkurn hluta sparnaðarins ætti skil-
yrðislaust að nota til að efla félagslegt öryggi
aldraðra og öryrkja, svo og annarra þeirra, sem
minni máttar eru. Afganginn mætti nota til að
afnema tekjuskattinn og lækka söluskattinn.
Með öllum þessum aðgerðum ætti að vera
unnt að styrkja krónuna og gera hana að frj'áls-
um og hörðum gjaldmiðli. Slíkt mundi auð-
velda framkvæmd tillggna Jóns Sólness um
alþjóðlegan peningamarkað hér á landi og
treysta enn á þann hátt efnahag þjóðarinnar.
Það er ástæðulaust fyrir okkur að hjakka
sífellt í sama farinu við verðbólgu, verðlausa
krónu, láglaunakerfi og vitlausar f járfestingar.
Við höfum næga möguleika, ef við höfum nægi-
legt hugrekki.
Enn eitt hneykslismálið
hrjáir stjóm Schmidts:
Hver sagði frá og
hvers vegna?
Nýjasta hneykslissagan sem
hrjáir stjórn Helmut Schmidts í
Vestur Þýzkalandi gæti allt
eins verið efni í góðan saka-
málaþátt I sjónvarpi.
En hún er ekki skáldskapur
heldur staðreyndir sem birtar
hafa verið opinberlega og hluti
þeirra viðurkenndar af tals-
mönnum rikisstjórnarinnar.
Svona er sagan: Aðai-
persónan er kjarnorku-
fræðingur, Klaus Traube, 49
ára og sagðurutan við sig. Hann
hefur aðgang að flestum kjarn-
orkuleyndarmálum Vestur-
Evrópu.
Konan í sögunni er
gullfallegur lögfræðingur, Inge
Hornischer, sem „vill breyta
heiminum".
Þriðji maðurinn í sögunni er
ungur þéttbýlisskæruliði sem
tekur þátt i að ræna nokkrum
valdamestu mönnutn heims og
við það láta þrlr menn lífið.
Sagan birtist öll í tímariti og
veldur miklu fjaðrafoki. Og nú
er það spurningin: hver sagði
frá „sorp-áætluninni“?
Þetta er orðið spennandi,
ekki satt? „
Aðeins nokkrir menn frá
gagnnjósnamiðstöðinni í V-
Þýzkalandi vissir um hleranir
þær sem gefið var nafnið
„sorp" éðá „urgangurr7 með
tilliti til kjarnorkuúrgangs.
Hleranir þessar voru gerðar
á nýársdagskvöld fyrir 14
mánuðum eftir að þeim hafði
verið frestað í sólarhring vegna
Þéttbýlisskæruliðinn Hans-Joachim Klein með franska heimspekingnum Jean Paui Sartre á leið
til fundar við Baader Meinhof skæruliðana. Hvert var samband hans við Dr. Traube?
„Á ég að gæta
bróður míns?”
Við, sem teljum okkur and-
lega og líkamlega heilbrigð,
\ metum það gjarnan sem sjálf-
sagðan hlut, svona eigi þetta að
vera. „Menn eru nú einu sinni
misjafnlega af Guði gerðir,“
segja menn. — Þann veg hefur
það verið og mun verða — örlög
sem ekki verða um flúin eða
um breytt, segja enn aðrir og
þar með gæti þessari grein
verið lokið og málið útrætt. —
Þriðji hópurinn segir svo e.t.v.:
Jú, jú, vissulega vitum við um
fólk, sem á við ýmiss konar
erfiðleika að etja, en hvort
tveggja er, ég á nóg með mig og
hvað ætli ég breyti þar nokkru
um, þótt ég fari að skipta mér
af erfiðleikum annarra?
Flestir munu kannast við
þennan tón eða hliðstæð svör.
Jafnvel í „velferðarríki“
nútímans heyrist ómurinn af
orðum úr bók bókanna — „ekki
á ég að gæta bróður míns“.
Við höfum tryggingalöggjöfag
sjúkrasamlög, sem eiga að sjá
fyrir þörfum þeirra, er höllum
fæti standa í lífinu. Samkvæmt
gildandi lögum um almanna-
tryggingar, sjúkrasamlög og at-
vinnuleysistryggingar, þá
greiðum við gjöld og skatta
fyrir það að vera heilbrigð, að
ógleymdum lífeyrissjóðs-
gjöldum, enda er setning laga
og reglugerða um þau efni
grundvölluð á þeirri hugsun, að
fyrir fulla andlega og líkamlega
hreysti verði seint fullgreitt. —
Munu þeir ekki ótaldir, sem
vildu flest láta af hendi rakna
til að öðlast á ný þá stöðu i
lífinu, að geta talist „fullfrískir
og heiiir heilsu“?
Persónulega er ég þeirrar
skoðunar, að félagsleg opinber
samhjálp verði seint og aldrei
of mikil. Þvert á þá skoðun
mína og skoðanasystkina
minna, er gjarnan bent á, að
þessi aðstoð sé mjög misnotuð
og að hin fjárhagslega aðstoð
þess opinbera (þ.e. skattgreið-
enda) renni oft í stórum mæli
til þeirra, er ekki séu hennar
þurfandi og þá á kostnað
þeirra, er frekar þyrftu á að
halda. — Svo djúpt er tekið í
árinni. aó umrædd aðsloó_ali
beinlínis upp „leti og
ómennsku meðal fjölda manns