Dagblaðið - 07.03.1977, Blaðsíða 11

DAGBLAÐIÐ. MANUDAGUR 7. MARZ 1977.
Njósnamál og sífelldar upp-
ljóstranir af öðrum toga
hafa gert Helmudt Schmidt
lifið leitt.
þess að sérfræðingurinn, sem
átti að framkvæma þær, tafðist
í þoku. Dr. Traube var í skíða-
ferðalagi í St. Moritz í Sviss.
Nokkrum dögum áður höfðu
nokkrir grímuklæddir menn
ruðzt inn í aðalstöðvar olíu-
framleiðslulandanna, OPEC, í
Vínarborg, sennilega undir
stjórn heimsþekkts skæruliða,
Sancho Ramirez, eða „Carlos".
Einn árásarmannanna
særðist í skothríðinni og var
fluttur á sjúkrahús. Þar kom i
ljós að hann var Vestur-
Þjóðverji, Hans-Joachim Klein.
Þær fréttir fengu menn í
baráttusveitum lögreglunnar
gegn skæruliðum til þess að
sperra eyrun. Fram til þessa
vissu þeir það eitt um Klein að
hann starfaði á skrifstofu frú
Hornischer, lögfræðings í
Frankfurt, sem vitað var að
studdi málstað vinstri sinnaðra
þéttbýlisskæruliða.
Birzt höfðu myndir af Klein í
blöðum, þegar hann fylgi heim-
spekingnum Jean Paul Sartre
til þess að eiga viðtal við félaga
í Baader-Meinhof samtökunum
í klefum þeirra í nóvember árið
1974.
Kjallarinn
Eggert G. Þorsteinsson
og drepi niður alla sjálfsbjarg-
arviðleitni“.
Tónninn og orðalagið frá
setningu fyrstu lagaákvæðanna
um alþýðutryggingar lifir enn,
og satt og rétt mun það vera, að
öll laga- og reglugerðarákvæði
um þessi efni eru aðeins
„mannanna verk“, með tilheyr-
andi glufum og götum, sem
sjálfsagt er hægt að misnota, ef
vilji er til þess.
Þessa daga er mikið rætt um
skattamál og þar sýnist sitt
hverjum, en um eitt eru flestir
sammála, það að beinir skattar
séu of háir, og setningin „sér-
staklega á mér miðað við hann
N.N.“, heyrist oft. — Það
skyldu þó ekki vera „glufur og
göt“ á þeim lögum, sem fjár-
sterkari aðilar kunna að not-
Foringi öryggissveitanna,
Richard Meier, sagði að Klein
væri aðeins smápeð innan
skæruliðahreyfingarinnar en
hann þekkti dr. Traube. Þeir
höfðu hitzt nokkrum sinnum og
njósnarar lögreglunnar höfðu
fylgzt með þeim daginn út og
inn á fundumþeirraískógunum'
utan við Köln.
Skammt þar frá, við fallegt
vatn í skóginum, er sumarhús
dr. Traube, en fylgzt hafði
verið með honum frá í júlí árið
1975 vegna sambands hans við
frú Hornischer.
Klein hafði gist tvisvar í húsi
dr. Traube, í seinna skiptið
skömmu áður en árásin var
gerð á aðalstöðvar OPEC.
Hvaða samband var á milli
vísindamannsins og
skæruliðans unga, sem látinn
var laus að kröfu Carlosar eftir
árásina og flogið til Lýbíu á
sjúkrabörum?
Hérna er stór eyða í upp-
lýsingum lögreglunnar. Tals-
menn hennar hafa sagt, án þess
að útskýra það nokkuð frekar,
að sennilega hafi Carlos ætlað
sér að hertaka kjarnorkuver
eða ná einhverjum upplýsing-
um um slíkar stöðvar til þess að
hafa betri samningsaðstöðu.
Grunur þeirra mun hafa ver-
ið nægilega mikill til þess að
innanrikisráðherra V-
Þýzkaland, Werner Maihofer,
leyfði að gripið yrði til mikilla
varúðarráðstafana.
Útsendarar lögreglunnar
höfðu fylgzt með dr. Traube í
marga mánuði. Sími hans var
hleraður og öll bréf til hans
voru ritskoóuð. En ekkert
markvert kom fram.
Maihofer viðurkenndi í
síðustu viku að það hefðu ekki
verið nægileg sönnunargögn til
þess að hægt væri að þrengja
enn hringinn að dr. Traube.
Svo, á eigin ábyrgð og gegn
ákvæðum stjórnarskrárinnar,
fyrirskipaði Maihofer að heim-
ili vísindamannsins skyldi
hlerað.
Síðan nasistaímabilinu lauk
hafa Þjóðverjar verið mjög
viðkvæmir gagnvart öilum
aðgerðum, er minnt gætu á
aðferðir Gestapo. Þess vegna
hafa þessir atburðir, algjör
átroðsla á einkalíf manna, án
þess að dómari komi þar nærri,
vakið mikla reiði og óhug al-
mennings.
Ef ástæðurnar til þessa alls
voru svona miklar, hvers vegna
var Schmidt, æðsti maður ríkis-
11
stjórnarinnar, þá ekki látinn
vita? spyr fólk.
Aldrei hefur verið höfðað
mál gegn dr. Traube. Stuttu
eftir atburðina hjá OPEC var
hann látinn hætta störfum, sem
yfirmaður tveggja kjarnorku-
vera og möguleikar hans á því
að fá starf sitt á ný eru taldir
litlir.
Sjálfur segir hann að hann
og Klein hafi aðeins þekkzt
lítillega og aldrei rætt alvarleg
málefni. Hefur hann m'ótmælt,
þessari ofsókn innanríkis-
ráðherrans á hendur sér og
.ótað málsókn, nema hann
verði beðinn afsökunar og
bættur skaðinn að fullu.
Vestur-Þjóðverjar biða nú
eftir öðrum þætti málsins. Hver
sagði frá málinu, sem nú hefur
verið sagt frá í öllum fjöl-
miðlum, og hvers vegna?
Werner Maihofer, innanríkisráðherra V-Þýzkalands, t.v. sést hér á tali við Richard Meier, formann nefndar,
ákvæða stjórnarskrárinnar, við umræður um Traube málið i þinginu i Bonn i siðustu viku.
færa sér betur en hinir fyrr-
nefndu?
Mannanna verk verða sjálf-
sagt seint alfullkomin, en lög-
gjafarsamkoma þjóðarinnar—
Alþingi — á að vaka yfir traust-
um og sem haldbestum laga-
setningum og nauðsynlegum
breytingum á þeim í ljósi
reynslunnar og þá jafnframt,
sem réttlátastri framkvæmd á
niðurstöðu sinni.
Undantekningar um
einstaklinga, sem kunna að
smjúga fram hjá réttilega sett-
um lögum og reglum, eiga
aldrei að geta hindrað
mannlega og sjálfsagða sam-
hjálp þjóðfélagsþegnanna. —
Við slíkar ákvarðanatökur
verður að gæta þess, svo sem í
mannlegu valdi stendur, að
fjöldinn gjaldi ekki gerða
örfárra einstaklinga, er gerast
lögbrjótar viljandi og vitandi
vits á kostnað hins stóra meiri-
hluta þjóðarinnar.
I margnefndu lýðræðisþjóð-
félagi okkar er rétt og nauðsyn-
legt að benda á það með fullum
rökum, sem miður fer. — En
það eitt sér dugar einstakling-
um eða hópum skamma stund
til framfæris, ef ekki fylgja
jafnframt rökstuddar tillögur
til úrbóta, — tillögur sein njóta
trausts og fylgis almennings og
fylgt er eftir með nauðsynlegu
aðhaldi sama fólks.
Sextíumenningarnir við’
Austurvöll í Reykjavík eiga að
setja lög og gera það, — þeir
þ.e. alþingismenn, verða þó
vonandi aldrei annað en þver-
skurður af þjóðinni sjálfri,
enda af henni valdir til
ákveðins tíma í senn.
Örökstuddar aðfinnslur að
störfum alþingismanna eða
meirihlutans þar, hverju sinni,
skapa ekki atvinnulausu fólki
atvinnu, öryrkjum full-
nægjandi stuðning eða hinum
sjúku fullan bata. Þar þarf
meira til að koma en það eitt að
benda á veiku hlekkina.þegar
haft er í huga, að keðjan öll
verður aldrei sterkari en
veikasti hlekkurinn.
Fáum mun til hugar koma að
véfengja tölulegar staðreyndir
fjárlaga ríkisins um samhjálp
skattgreiðenda til heilbrigðis-
og tryggingarmála. Margir telja
þessi framlög of lltil, en flestir
deila þó um nýtingu þessa fjár-
magns. Enginn hefur, þrátt
fyrir umtal um misnotkun lagt
til að afnema af fjárlögum ríkis
og sveitarfélaga þær fjárhæðir
sem í dag ganga til algerra lág-
marksþarfa þeirra, er laganna
njóta. Það er heldur engin
tilviljun eða tómstundagaman
fárra kvenna og karla, að eftir-
talin félög og samtök hafa ver-
ið stofnuð og eru studd af fús-
um og frjálsum vilja einstakl-
Wiga:
Samband ísienskra berkla-
sjúklinga (S.t.B.S.), Dvalar-
heimili aldraðra sjómanna
(D.A.S.), Hjálparstofnun
kirkjunnar, Sjálfsbjörg lands-
samband fatlaðra, Styrktar-
félag vangefinna (þroska-
heftra), Styrktarfélag lamaðra
og fatlaðra (S.L.F.), Krabba-
meinsfélagið, Styrktarfélag
heyrnardaufra og mállausra,
Félag einstæðra foreldra,
Félagið Vernd, Styrktarfélag
aldraðra, Hjartavernd, Rauði
kross íslands og hinar fjöl-
mörgu deildir þess.
Hvaða raunsær tslendingur
vildi í dag vera án þessa fórn-
fúsa starfs, sem framangreind
samtök hafa innt af hendi af
fúsum og frjálsum vilja og
hvergi sparað fé né fyrirhöfn?
— Hugsi hver fyrir sig.—
í framangreindum samtök-
um er að sjálfsögðu meginuppi-
staðan fólk, sem gjörþekkir við-
komandi vandamál, fólk sem
veit hvar skórinn kreppir, í
krafti þess eru samtökin og
starf þeirra borin uppi.
Að nokkuð nánum kynnum
mínum af fjármálahlið þessara
mála, innan Alþingis og utan,
þá veit ég um og þekki þær
skoðanir, sem eru neikvæðar
eða gegr, svonefndum „eyrna-
merktum sköttum“, sem til
umræddra samtaka fellur, svo
sem tappagjaidi af ölflösku.
eldspýtnagjaldi og sérstöku
gjaldi af seldu kilói af sælgæti
o.s.frv. Telja þess í stað eigi
nauðsynlegt fé, ofur einfald-
lega, að koma „úr ríkissjóði“,
þessum sameiginlega sjóði
landsmanna allra“. Ennfremur
er sú skoðun nokkuð ríkjandi
að félögin séu of mörg, en vinni
að of skyldum verkefnum.
Rök gegn þessum skoðunum
tel ég vera:
1) Umræddgjöld (skattar) eru
sáralítið brot af heildarút-
gjöldum samtakanna og allar
framkvæmdir, sem af hendi
hafa verið leystar, mundu
skammt á veg komnar, ef
einungis hefði verið byggt á
hinni „opinberu" aðstoð.
2) Öllum sem nokkur. kynni
hafa af þeim fjárhagslega
grunni, sem starfsemi
félaganna byggist fyrst og
fremst á, eru jafnöruggir
tekjustofnar eins og
happdrætti, áheit og gjafir og
frjálst vinnuframlag
þúsundaeinstaklingaum iand
allt mikils virði.
3) Þetta árangursríka starf
einstaklinga og félagasam-
taka, er félögin mynda,
grundvallast aftur á almenn-
um velvilja og skilningi
landsmanna allra, sem glaðir
styðja málefnin eftir bestu
getu.
Það ber þó að viðurkenna, að
sá vottur „opinberrar
aðstoðar", sem örlar á í fjár-
lögum ríkisins, er þó viður-
kenning á starfinu sjálfu, sem
ekki skal vanmetinn. — Það
skal ég því fúslega viðurkenna,
þrátt fyrir þjóðnýtingar-
skoðanir mínar í stjórnmálum,
að þetta afl, og árangur þess
yrði ekki úr læðingi leyst með
boðum eða bönnum ríkis og
sveitarfélaga.
Eðlilegt og sjálfsagt er og að
styðja að öllum þeim aðgerðum,
sem talist geta fyrirbyggjandi,
þ.e. ef fækka mætti í þeim stóra
fjölda fólks, sem ávallt bíður
eftir aðstoð og nauðsynlegri
hjúkrunarmeðferð. Framhjá
hinum ísköldu staðreyndum
verður þó ekki gengið, að
biðlistarnir þar eru í dag
óhugnanlega langir.
Þessi sjálfboðavinna og
félagsleg samstaða fólksins
leysir ríkið og sveitarfélögin
því ekki undan þeirri tvímæla-
lausu skyldu að styðja sam-
tökin í starfi og virkja til enn
frekari starfs, — a.m, k. svo
ríflega að forðað verði frá
ofþreytu eða uppgjöf og von-
leysi — það mundi þungur
baggi bætast við annars, nógu
mikil lögbundin gjöld.
Eggert G. Þorsteinsson
alþingismaður.