Dagblaðið - 15.09.1979, Side 3

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 15. SEPTEMBER 1979.
3
Svindl og svínarí
— hjá knattspymumönnum
Knattspyrnuunnandi skrifar:
Um áratugi hefur mín aðal-
skemmtun verið að sjá knattspyrnu-
leik og er svo enn. Knattspyrnudreng-
ir okkar eru margir hverjir snillingar
eins og sést bert á þvi hve margir eru
nú atvinnumenn í stærri erlendum
knattspyrnuliðum.
Flestar mínútur i stórleikjum eru
til ánægju. Þvi miður er það þó svo
með knattspyrnuna jafnt sem aðrar
íþróttir, allt frá skákinni, að þegar
menn eru farnir að fá svimandi há
laun fyrir leik sinn í stærri liðum er-
lendis er það ekki lengur aðalatriðið
að sýna af sér flotta „teknik” og
drengskap i framkomu.
Þar er mammon húsbóndinn og í
mörgum tilfellum guð. Að hans dómi
er bara til eitt sjónarmið, það er að
vinna, og til að það náist er sjálfsagt
að beita öllu svindli og svínaríi sem
einstaklingurinn getur uppfundið.
Nú er svo komið að jafnvel hér
heima í áhugamannaliðunum sjáum
við áhorfendur oftar og oftar ein-
staka knattspyrnumenn beita auvirði-
legum hrekkjum til að næla sér í
„straffi” eða fríspark. Tveir and-
stæðingar berjast t.d. um boltann.
Annar hlýtur að ná boltanum (trú-
lega sá betri) en hinn ákveður að ná
boltanum hvað sem það kostar:
Hann dettur niður og engist sundur
og saman, dregst saman í hnút og
veltur kannski um með tilheyrandi
stunum og veinum. Dómarinn hopp-
aði á „trixið”: fríspark og áminning
handa fíflinu. Sá slasaði stekkur á
fætur geislandi af sjálfsánægju,
stingur ekki einu sinni við. Dómarinn
sem hafði verið einni mínútu fyrr að
vona að dómur hans væri réttur,
hlýtur að sjá hver er i hlutverki fifls-
ins.
Þetta bragð einstakra knattspyrnu-
manna kalla ég óþokkabragð og það
er skylda dómara og þjálfara við-
komandi einstaklinga að láta þá ekki
komast upp með svona litilmennsku.
Annað hrekkjabragð er ekki nærri
eins ljótt en samt Ijótt. Sumir sóknar-
leiksmenn fara að haga sér nokkuð
undarlega þegar þeim tekst að
komast með boltann inn fyrir vita-
punkt andstæðinganna. Komast þeir
nú að raun um að drengurinn sem
fyrir augnabliki var stæltur og erfið-
ur viðureignar frammi á miðjunni er
nú orðinn eins og strá í vindi og bara
við að hlaupa öxl við öxl er eins víst
að hann kútveltist á völlinn.
Fjórir fætur, séu þeir í návigi, eru
þannig að ekki er alltaf gott að sjá
hver brá hverjum. Að endingu: Við
áhorfendur erum orðnir óumræði-
lega þreyttir á að þurfa eftir hvert
mark að horfa upp á allt þetta kossa-
flens, og ekki nóg með það: þegar nú
allir vinirnir sem eru i kringum hetj-
una sina (kannski er það bara alls
ekki hann sem á heiðurinn skilið)
hafa fengið sinn koss byrjar kannski
fjörugur eltingaleikur aftur og fram
um völlinn þar sem vinirnir sem ekki
hafa fengið sinn koss hjá elsku krútt-
inu sínu „óþolandi” elta hann uppi.
Þegar knattspyrnan á okkar ís-
landi er búin að losa sig við þesslags
menningarlús og eftirapanir þá fer
aftur að borga sig að skreppa á völl-
inn.

EKKERT KLÁM AÐ KASTA KLÆÐUNUM
Nakinn skrifar:
Þann I. september siðastliðinn
birtist i blaðinu greinarkorn eftir
hneykslaðan „ferðalang” sem hafði
ásamt fjölskyldu sinni og venslafólki
lagt leið sína í Landmannalaugar
nokkru áður.
„Ferðalangur” segir frá því, fullur
vandlætingar, að þar hafi fólk af
þýsku þjóðerni baðað sig án sundfata
og jafnvel hlaupið klæðalaust um
bakka lauganna.
Á þetta hafi siðað íslenskt fólk
orðið að horfa án þess að fá rönd við
reist.
meini i íran, sem ekki geta einu sinni
litið blæjulaus andlit kvenna án þess
að það misbjóði „sómatilfinningu”
þeirra.
Nekt hefur færzt i vöxt víða á sólar-
ströndum. Myndin er tekin á Ibiza en
þangað sækja árlega margir íslending-
ar.
....
Öll er lýsing „ferðalangs” hin lit
skrúðugasta og að lokum ákallar
hann yfirvöld og biður um fulltingi
þeirra til að koma i veg fyrir ósóma
eins og þarna hafi ált sér stað.
Landmannalaugar og umhverfi
þeirra eru ein af hreinustu og feg-
urstu perlum náttúru lands okkar.
Á slikum stöðum komast heil-
brigðar manneskjur í náið samband
við uppruna sinn.
í Landmannalaugum, við Víti hjá
Öskju og í Grjótagjá, svo einhverjir
staðir séu nefndir, leggja menn þvi
áunna siðavendni og fordóma til
hliðar, kasta klæðum sínum og sam-
einast hinni óspilltu náttúru i fögnuði
og fegurð.
Það þarf fordómafullar og ósið-
lega hugsandi „Vesturbæjarkerling-
ar” til að sjá i þvi klám og Ijótleik.
En svoleiðis fólk finnst eins og
tilvitnuð greinarklausa ber með sér.
Ekki þyrfti reyndar að koma á
óvart þótt „ferðalangur” eða skoð-
anabræður hans krefðust þess , að
graðhestar gangi i buxum, kýr með
brjóstahaldara og jafnvel að tjaldað
verði yfir naktar auðnir landsins.
Vitringurinn Laó-tse segir að þegar
sannar dyggðir hverfi taki menn að
gera sér títt um siði og venjur.
Þau sannindi mætti „ferðalangur”
hugleiða áður en hann gengur form-
lega í lið með mönnum eins og Kho-
Raddir
lesenda
4
Torfæruaksturskeppni
Björgunarsveitín Stakkur í Keflavík heldur torfæruaksturskeppni við
Grindavík sunnudaginn 16. sept. og hefst kl. 14.
Komid og sjáiö spennandi keppni.
Styrkiö gott málefni.
Spennandi keppni — Góð verðiaun
Björgunarsveitin Stakkur
Spurning
dagsins
Býrðþú
til sultu?
Auður Torfadótlir, kennari: Já, ég bý
til rifsberjasultu og hef gert það undan-
farin ár.
Jóhanna Einarsdóttir, afgreiðslumær:
Já, ég bý til rabarbarasultu. Ég hcf gert
það síðan ég byrjaði að búa.
fTF
L
Björk Kristjánsdóttir, núsmóðir: lá, og
ég er búin að þvi Ég bjó til rabarbara-
sultu. Ég bý til s.'iltu á hverju ári nú
orðið.
Úlfhildur Guðmundsdóttir, Ijósmóðir:
Nei.þaðgeri égekki vegna þess aðhún
cr ekki borðuð hjá mér.
Vilborg Björnsdóttir, kennari: Eg ei
hætt þvi núna. Ég gerði þó töluvert að
þvi hér áður fyrr, ég cr engin sultu
manneskjanú orðið.
Ásdís Einarsdóttir, kennari: Já, cg bý
til rabarbarasultu og het gert það
siðan ég byrjaði að búa.