Dagblaðið - 05.10.1979, Qupperneq 13

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 1979.
/'
Ný viðhorf og náttúran
Framlag Norðurianda til Feneyjabiennals
Flestar alþjóðlegar listsýningar eru
haldnar svo langt í burtu að þær fara
alveg fram hjá okkur sem búum í
námunda við freðmýrabeltið marg-
umrædda. Og menningaryfirvöldum
vorum finnst þær svo fjarlægar að
ekki taki því að gera út íslendinga á
þær, en það er önnur saga. Það var
því vel til fundið hjá Sonja Henie &
Niels Onstad safninu í Noregi hér í
fyrra, að grípa norrænu þátttak-
endurna á Ung-biennalinum í París
og senda þá viða um Norðurlönd
með verk sín, svona til að gefa heima-
mönnum smjörþefinn af list yngri
manna og lofa þeim að sjá hvaða
fulltrúa þeir ættu á þessari alþjóðlegu
listsýningu. Þessi sýning kom við að
Kjarvalsstöðum i júlí 1978 og var að
mörgu leyti ferskt innlegg í sýningar-
mál hér, þótt sumum yrði um og ó er
þeir rákust á malarhrúgu Danans
Nörgaard á parkettinu að Kjarvals-
stöðum.
Hringferð
þátttakenda
Þar var og íslenskur fulltrúi,
Ólafur Lárusson, og var hann valinn
eftir meðmæli Sigurðar Guðmunds-
sonar, þar sem menntamálaráðuneyt-
ið íslenska vildi ekkert koma nálægt
þessari sýningu. Þessi ráðstöfun
Henies & Onstads safnsins mæltist
vel fyrir og skapaði gott fordæmi og
því hefur Norræni menningarsjóður-
Hefur ekkert gerst?
Þetta er einkennileg sýning og eng-
an veginn eins frískleg og djörf og
það sem Ungdómurinn sýndi i fyrra.
Feneyjabiennalinn er öðru fremur
vettvangur nýrra viðhorfa í myndlist-
um, en ekki virðast allir skilja það
enn. Það kemur manni t.d. spánskt
fyrir .sjónir að sjá Noreg tefla fram
málara af Munch-skólanum eins og
ekkert hafi átt sér stað í norskri
myndlist síðastliðin 50 ár eða svo. Nú
er Frans Widerberg sjálfsagt góðra
gjalda verður og kröftugur málari, en
uppspennt litróf hans og yfirþyrm-
andi náttúrumýstik heyrir til annarri
tíð.
Svíar tefla hins vegar fram lista-
manninum Lars Englund, sem er einn
af mörgum sem nálgast hugtakið
sköpun nánast eins og visindamaður.
Þótt ekki sé nokkur leið að komast til
botns í því sem Englund er að gera af
þeim upplýsingum sem fyrir hendi
eru, þá virðist Ijóst að hann ígrundar
frumbyggingu lífrænna forma og
hvernig þau form ganga saman í
kerfi.
Viðmiðun
myndverka
Virðast hin þrívíðu form hans vera
nánast útlistanir á gefnum reglum,
svona eins og þegar módel eru byggð1
13
Myndlist
Skíða-
vörur
í úrvali
PM3
Glæsibæ—Sími 30350
mig viö verk Finnans Olavi Lanu og
get ekki á neinn hátt tengt þau fram-
sækinni list. Lanu inótar búka í fullri
stærð og hylur þá laufi, trjáberki,
snjó, grasi og öðrum náttúrulegum
efnum, kemur þeini siðan þannig
fyrir að þeir virðast partur af náttúr-
unni og Ijósmyndar svo árangurinn.
Einnig þekur hann búka svipuðum
náttúruefum og stillir þeim upp i húsi
og eru tvö slík verk á austurgangi
Kjarvalsstaða. En nýjabrumið er
fljótt að fara af þessum verkum, því
um leið og áhorfandinn sviptir í huga
sér þessu ytra byrða af búkunum,
koma i ljós ósköp sentímentalar og
jgfnvel blautlegar uppstillingar í 19.
aldar stíl sem þarna hafa blandast
héraðsbundinni náttúrurómantík.
Olavi Lanu — Verk.
V ■■■■■■■■
ÍŒBBðP
til að skýra stærðfræðileg dæmi, en
ekki tilfærsla eða úrvinnsla forma,
eins og myndsmiðir (skúltörar) iðka.
Englund er því einn af mörgum sem
vinna á mörkum lista og
visinda. Annars konar sambræðingur
á sér stað hjá dönsku fulltrúunum,
Stig Brögger, Hein Heinsen og
Mogens Möller. Þeir eiga að baki
fjölbreyttan náms- og starfsferil,
m.a. í guðfræði, stjórnmálafræði,
arkitektúr, mannkynssögu og
myndlist og hafa komið á fót stofnun
sem helguð er „Skalakunst” eða við-
Spakvit og fyndni
Ég vona að það verði ekki talið til
þjóðrembu þótt ég lýsi því yfir að
Sigurður Guðmundsson veitti mér
einna mesta ánægju á þessari sýn-
ingu. Það hefur verið gaman að fylgj-
ast með þróun myndlistar hans, frá
litlum svarthvítum ljósmyndum upp í
flennistórar myndir í „living
colour”. Samt sem áður held ég að
ekki hafi orðið mikil breyting á
hugarfari Sigurðar. Ljósmvndin er
þonum einfaldlega miðill til að koma
á framfæri hugmyndum sem eru eng-
an veginn útskýranlegar, en þó
'sneisafullar af ljóðrænu líkingamáli,
spakviti, fyndni og vægu háði og
sjálfur tekur Sigurður að sér „human
'interest” hlutverkið í verkunum.
Hinar nýju litmyndir hans gefa hin-
um eldri ekkert eftir og ef eitthvað er
cru fleiri þæltir komnir inn i spilið en
áður og gefa meira af sér.
Að Kjarvalsstöðum fer einnig fram
ísýning lcikmyndateiknara og verður
um hana skrifað sérstaklega.
inn ákveðið að styrkja hringferð þátt-
takenda frá Norðurlöndum á Fen-
eyjabiennalinum 1978. Vonandi
leggst þessi góðir siður ekki af. Nú er
slík sýning hingað komin og hefur
verið sett upp á göngum Kjarvals-
staða og hafa þátttakendurnir sjö
sent úrtak af þvi sem í Feneyjum var,
— er. það skal tekið fram að hverju
landi er nú heimilt að senda fimm
listamenn sem fulltrúa. Ekki fer nú
það úrtak vel innan um gráa steypuna
og er á þvi hornrekusvipur, — en það
er annað mál.
miðunarlist. Að þvi mér skilst á sýn-
ingarskrá hafa þeir sérstakan áhuga á
umhverfi og byggðarmyndun og vilja
sjá öll myndverk i nánum tengslum
við umhverfi sitt, en ekki eitt og stakt
einhvers staðar inni í safni. Sýnist
mér allur málflutningur þeirra skyn-
samlegur og aðlaðandi, þótt ég eigi
erfitt með að tengja hann þvi litla
sem eftir þá er á þessari sýningu.
Samt fannst mér málmborð þeirra
fagur strúktúr, en veit ekki hvort þeir
hafa áhuga á slíkum viðbrögðum.
Afturgöngur
Ég á hins vegar erfitt með að sætta