Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.10.1945, Blaðsíða 5

SUNNUDAGUR
117
Hún fékk sér hatt sem var lík-
astur hálfreyttum fugli, nasbitna
skó og rauða evrnalokka. En þess
hefði ef til vill ekki þurft. Hún
var alltaf að mjókka. Ekkert kven-
skraut hafði dugað, áður en hún
véiktist.
Höggmynd eftir norska myndhöggvarann
Vigelund
Stofan var ljósgræn og há undir
loft. Stormurinn stóð inn um opna
gluggana. Ef ekki var gengið var-
léga um, skelltu hurðirnar með
hávaða og braki eins og björgin
væru að klofna.
Þarna lágu sex konur í rúmum
sínum. Tvær mikið veikar, þrjár,
sem fylgdu fötum — og svo Borg-
hildur sjálf, s'tm vissi óglöggt um
heilsufar sitt enn.
Hún var orðin nógu kunnug til
þess, að hún hafði heyrt mörg
dæmi um það, hvernig getUr
brugðið til beggja vona. Sumir
höfðu farið fullhraustir eftir eitt
misseri. Aðrir höfðu verið í mörg
ár, og áttu ef til vill eftir að vera
í mörg ár enn. Sumir dóu.
Og það vildi hún auðvitað sízt.
Hún hafði fengið að fara á fætur
í dag., Kjóllinn hennar var of
þröngur. Og hún hafði þyngst,um
sex pund — sagði hjúkrunarkonan
sigri hrósandi.
Nú var hún háttuð aftur. Það
var verið að bera inn kvöldmatinn.
„Þú verður að borða allan graut-
inn, fyrst þú fékkst að fara á fæt-
ur,“ sagði hjúkrunarstúlkan bros-
andi við Borghildi. „Einn spónn
fyrir mömmu —“. Og hún lézt
ætla að fara að mata hana.
Borghildur viknaði við. Hún
hafði ekkert munað eftir mömmu
sinni, þegar hún var að óhlýðnast
frú Sigríði.
-— Og eftir allt saman hafði
hann ekki heimsótt hana.
Ástin er vonarpeningur — vita
þeir, sem reyna, hugsaði hún. En
hafragrautnum ætlaði hún að
ljúka í trú á sigur lífsins.
Læknirinn kom inn.
„Þér eruð orðin eins og blóma-
rós úr sveit,“ sagði hann. Og það
var ósvikið lof á hans tungu. Hann
hafði allt aðrar hugmyndir um,
hvað væri „normalt“ en Sigur-
björn tollþjónn.
O. G.