Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.11.1945, Blaðsíða 2

146
SUNNUDAGUR
Einar Sveinn Frímanns:
MORÐIÐ í SKÓGINUM
Hann gengur hægum en drjúg-
um skrefum út Hraungarðinn aust
an Eiðatúnsins, ellefu ára drengur
föheitur, gráeygur, skolhærður á
mórauðum ósmekklega bættum
buxum, sem eru að verða of litl-
ar, gráum togsokkum, leðurskó-
ræflar á fótum, skyggnislaust kast
skeyti, sem einhverntíma hefur
verið svart á höfðinu- Jakkinn
er úr grárri einskeftu, einfaldur,
vel stór og óbættur. Þessi drengur
er að leita að. þremur kvíám, sem
sluppu hjá honum í gær og svei
þeim smala, sem týnir af ánum og
á enga/mömmu og lélegan pabba.
Þær höfðu verið keyptar norðan
úr Hróarstungu í vetur og lík-
legt að þær mundu leita út með
Fljóti. Hann hafði fundið smala af
ýmsum bæjum og spurt þá, en
tú einskis. Nú er hann að bræða
það með sér,-hvort hann eigi að
gera sér erindi heim á þennan
stóra stað og spurja — biðja um
að gefa sér að drekka, kannski
fengi hann mjólk. Allt í einu finn-
ur hann að hann er mikið þyrstur
og nokkuð svangur. Svo verður
honum litið á útganginri á sér, —
nei hann kemur sér ómögulega að
því. Auk þess man hann, að hann
hefur oÞast fengið blöndu á stór-
bæjunum. Það var bara á kotbæj-
unum sem maður fékk alltaf
mjplk.
Degi er mjög tekið að haUa.
Sólin komin lágt á heiðbjart
vesturloftið, en nóttin er eins
björt og dagur. Hann gengur aust-
an í hryggnum, svo hann rétt að-
eins sér heim, hallar sér meira til
austurs 'þegar hraungarðinum
sleppir til þess að geta séð með-
fram Gilsánni.
Vestan Sólheimanna tekur hann
stefnu, beint á ytri vatnsfótinn,
yfir ásana. Strjálings kindur sér
hann hér og þar, en þær eru allt
of mjallhvítar á lagðinn, til þess
að vera kvíær. Allt í einu stígur
hann í fjalldrapaskúf og finnur
að hann gengur á berri ilinni.
Hann er staddur austanhallt í hæð
og hann gengur sniðhallt yfir
hana og er allt í einu kominn á
sléttan grænan harðvelUsbala 1
miðjum mónum. Hannfsest niður;
tekur upp hníf sinn. Honum hefur
dottið í hug, að skera sér dálitla
grastorfupjötlu og láta hana fyrir
skóinn; hann hefur brallað það
áður. Kannski er bezt að leysa
af sér skóinn fyrst og sjá. Hann
veit ekki fyrri til en sagt er að
baki hans: „Sæll vert þú“, og
hann hrekkur í kút, og lítur við..
Hver ætli standi þar, nema hún
Þóra gamla frænka, með kollótta
prikið sitt í hendinni, pokaskjattan
sinn í sauðbandi, forsvaranlega
stytt. — Nei ert það þú frændi
litli; segir hún og það vottar fyrir
brosi á þessu beinabera and-
liti með egghvassa nefinu. Hvað
ert þú að gera barn?
— Leita að þremur rollum. Þú
hefur vænti ég ekki séð þær?
Hún svaraði þessu ekki heldúr
gekk til hans leit á fótabragðið og
skóna. — Sussu — sussu — sagði
hún og hristi höfuðið. Lommér sjá
þessa dræsu.
Drengurinn fékk henni skóinn.
Hún settist á móbarðið gagn-
vart honum fór ofan í pilsvasa
sinn tók upp nálhús, þráðarlegg,
jafnvel skóbætur. Ja — það var
nú meiri vasinn. Þú varst ekki
aldeiUs lánlaus að ég skyldi rekast
á þig. Ekki veit ég hvernig þú
hefðir getað gengið á þessu. —
Það er annars einkennilegt að við
skyldum hittast, einmitt hérna
á morðstaðnum.
Morð? hváði drengurinn og
varð allur að augum.
— Hefurðu aldrei heyrt getið
um morðið á honum Sigfúsi,
Tjarnarlandsbóndanum?
— Nei.
,— Ja — hann var nú myrtur
hérna á þessum bletti. Það eru nú
næstum tvö hundruð ár síðan-
Einmitt hérna í miðjum skóginum.
— Skógi? Var skógur hér? Og
drengurinn leit vantrúaraugum
ylir blásin börðin.
— Skógur. — Eg hefði nú haldið
það. Hér í Eiðalandi hlýtur að
hafa verið einn mesti skógur ís-
lands.
— Það er ómögulegt!
— Verkin sýna merkin. Hann Dóri
hans Jónasar hérna á Eiðum sagð-
ist hafa talið 900 kolagrafir hér í
Eiðalandi Níu hundruð, taktu eftir
því!
Við þessu átti drengurinn ekk-
ert svar.
— Hvemig var með morðið?
— Það er nú of löng saga að segja
ýfjr einni skóbætingu. En dálítið
hrafl get ég sagt þér: Þrjár eru
höfuðpersónur sögunnar: Sigfús
sonur bóndans á Tókastöðum, Jón