Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 11.11.1945, Síða 4

156
SUNNUDAGUR
ekki „skáldið" að fá sér blöð“,
spyr hann. Eg svara illur að fyrst
aldrei komi fyrir að Þjóðviljinn
sé seldur hér á götunum gefi ég
skít 1 öll blöð.
Moggin segir að þeir fari sér
hægt í hitaveitunni og gefi sér
tíma bar til að líta í blöðin. Upp-
lýsir handhafi blaðsins. „Þú ættir
að yrkja um það „skáld“.
Eftir stund kemur vísan:
Mogginn kominn, má þar vísdóm
finna,
margskyns sannleiks rabb um
þetta og hitt.
En hér er engin hita-veitu-vinna,
vinur, geyAidu að lesa blaðið þitt.
„O, ertu nú byrjaður á djöfuls
leirburðinum!“ hvín í embættis-
bróður mínum. En skáldskapur
verkar svipað á eyru hans og
sálmasöngur á vissa tegund hús-
dýra. Eg segi að hann, sem kallar
sig sósíalista, mætti skammast sín
fyrir það, en fyrirlíta þó andleg-
heitin, það sé eins og hann dýrk-
aði himininn vegna tungls en ekki
sólar. Við hreitum skætingi hvor
í annan, þegar við mætumst með
börurnar, og sendum hvor öðrum
illt augnaráð.
„Það ættu engin skáld að vera
til. Þetta eru móðursjúkir ræfar.
Það ætti að svelta þau í hel“. urr-
ar hann meinfýslnn. Eg svara í
sama tón. „Þér væri bezt áð lesa
,,Bóndann“ fífl“. Þó veit ég að
bak við orð hans er lítil alvara.
Það skellur og geltir í hræru-
vélinni. Mótorinn suðar, það ýlir
í lyftunni er hún þræðir sína al-
mörkuðu leik upp á þak, niður á
gólf, — hin ýmislegu hljóð bland-
ast skarki vinnunnar og mynda
samfelldan klið.
Kaffi! er kallað. Við þyrpums:
ínn í salinn, þar sem við geymum
dótiðí okkar, setjumst hvar sem
setið verður. Veggir salsins eru
þaktir teikningum af hinu mikla
völundarhúsi sem við erum að
reisa fyrir skemmtiferðamenn
framtíðarinnar.
Við svelgjum kaffið í ákafa.
Hinir yngri reyna að koma af stað
umræðum og kynda undir við-
kvæmum málum. „Og Stalín karl-
inn er að þjarma að Þjóðverjaii-
um rétt einu sinni“, byrjar loks
óvinur skáldanna. „Hann er alltaf
nokkuð seigur, það er nú m'm
maður!“ „Það er ekkert lýðræði í
Rússlandi“, segir „skippirinn“ okk-
a.r Þetta er hans eilífa innlegg í
baráttumál dagsins. Orð eyk:ú af
orði og menn verða æstir og heit-
ir. „Já, ég held Stalín lí'ki nú
líf'.ð, hann hefur skemmt sér við
að skjóta síha beztu m-enn eins >g
hunda síðan hann tók við, nú fær
hann tækifærið að láta hendur
standa fram úr ermum“, drynur í
einum úti í horni. Hann hefur slit-
ur úr „Samvinnunni“ utan um
brauðið sitt. „Hvað segir skáldið
okkar um þetta allt?“ Eg legg til
að Stalín /erði ráðinn hingað sem
loðdýraráðunautur, fyrst skotfimi
hans og veiðináttúru er svo við
brugðið. En gnmsamleg dýr hafa
sézt undanfarið, jafnvel hér í bæ.
Klukkan kallar. Kliður vinnunn-
ar fyllir loftið að nýju. Við hjól-
grar flytjum boð milli lofts og
jarðar. „Ætli hafi hlaupið á þá ?f
kaffinu, þarna niðri?“, — eða
„segðu þe.'m að óþarft sé að spara
vatnið 1 steypuna.“ Við kryddum
boð'n mergjuðu orðibragði. Allir
vinna vel.
Klukkan er 12. Allir hraða sér
heimleiðis, borða og hlýða á frétt-
ir. K1 á eftir 15 mínútur í 1, segir
Pétur í útvarpinu, og allir eru á
sínum stað á réttum tíma. Enginn
má slóra, eða draga af sér, hver
maður er sem hjól í vél, bili það,
stöðvast öll vélin. Við erum létt
klæddir og heitir. Sólin skín glatt.
Uppi á brekkunni gnæfir kirkjan
líkust kanínu með spert eyrun,
búin t'l stökks nt í heiminn.
Straumur fólks fer upp og niður
tröppurnar, sumiir staldra við og
taka mynd af þessu glæsilega
tákni norðlenzkrar guðhræðslu.
Við öfundum þetta fólk, fínt
klætt og glatt, vitum þó að það
verður að hverfa fljótlega til sinna
ýmislegu starfa. Við dáumst að
Framh. á bls. 159.