Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 22.03.1964, Blaðsíða 9

Þá hlýt ég að vere dauður
GÁTAN
Hér koma ráðningar á gátunum í síðasta blaði. Þær
voru stuttar og auðráðnar, og því 4 talsins.
1. ráðning: bárur. 2.: mjög vinsælt áhald þessar
vikurnar — reytkjarpípa. 4.: synir Adams. 4.: sjö-
stjörnurnar.
Hér koma svo tvær til að dunda við í dag.
1.
Hver er sú, sem hjá mér hvílir,
hún er ber og ekkert skýlir,
útJent blómstrið öðlast getur,
allt það steildr, sem hún étur,
hampað er henni á Hornströndum,
hún er gjörð af vatnatröðuin.
2.
Nefndu mér hjón þau,
sem njótast um daga
alla, svo hvorugt
annars missir,
en skilnaður þeirra
skeður að kveldi,
svo þeim ei hlotnast
saman að hátta.
Ezra Poimd'
Soirée
Þegar hann írétti það:
Að frúin yrkir
og íaðirinn Kka,
að yngsíi sonurinn
vinnur hjá útgáfufyrirtæki
og vinur yngri dótturinnar
hefur skáldsögu í smíðum,
þá hrópaði pílagrímurinn ungi
frá Ameríku-
Þetta er bráðgáfaður hópur!
J. Th. pýddi.
Framhald af bls. 113.
augnablik stendur hún aftur
stif af hræðslu.
Likið virtist einnig mjög
undrandi. Það ýmist opnaði
augun eða lokaði þeim, sneri
höfðinu til beggja hliða,
strauk um likklæðin og barði
í kistuna. Allt í einu lítur lik-
ið beint framan í frú Pe Pe
og segir með sterkri rödd:
— Hvern fjandann á þetta
að þýða?
Þá náði skynsemin aftur
yfirhöndinni hjá frú Pe Pe.
Og hún fékk aftur krafta til
að hreyfa sig. Henni skildist
að maðurinn hefði raunveru-
lega ekki verið dáinn, heldur
hefði hann fallið í dauðadá.
En þótt óttinn við líkið hyrfi
við þessa uppgötvun varð
hún nú gripin öðrum ótta.
Óttanum við að glata aftur
hinu nýfengna frelsi. Hún
hljóp til Pe Pe með út-
breidda arma og sagði:
— Þú ert dáinn, vinur
minn. Legstu nú útaf aftur.
— Dauður? Er ég dauður?
Hinn keisarálegi vegaumsjón-
armaður strauk sér um enn-
ið, eins og í þungum þönkum.
— Eg man að ég lagði af
stað í eftirlitsferð, sagði hann
hægt. En þegar ég steig yfir
þröskuldinn var allt morandi
í svörtum flugum, litlum
svörtum flugum. Hvað svo
gerðist hef ég enga hugmynd
um.
Hann horfði fram fyrir sig
sljóu augnaráði eins og hann
reyndi að eygja eitthvað
fjarlægt.
— Það sem gerðist var
það, sagði konan, og talaði
hratt, að þú fékkst hjarta-
slag, ósköp einfalt og venju-
legt hjartaslag og datzt niður
dauður. Og eins og venjulega
sýndirðu fullkomið tillits-
leysi: lézt þig detta niður
beint fyrir framan dyrnar,
svo ég var nærri dottin um
þig.
En nú varð Pe Pe æstur.
— Eg er áreiðanlega ekki
dauður! hrópaði hann. — Eg
get séð, heyrt og talað. Þeir
dauðu hvorki heyra né sjá
né tala.
— Hvað veizt þú um það?
sagði konan hans af misk-
unnarlausri rökvísi.
— Nú jæja, samþykkti Pe
Pe. — Það getur svo sem
vel verið að þeir dauðu hafi
sáL sjón, heyrn og mál.
Konan reyndi að fá hann
til að leggjast útaf í kistunni,
en líkið streyttist á móti.
— Vertu nú skynsamur,
sagði hún og reyndi að tala
um fyrtr honum, — Þú ættir
að hlusta á hvað fólkið segir.
Þegar allir segja að þú sért
dauður þýðir ekkert fyrir þig
að andmæla því.
— Segir fólk að ég sé
dauður! hrópaði Pe Pe undr-
andi.
— Ef þú liggur grafkyrr
og lætur ekkert heyrast í þér
skaltu heyra hvað fólkið seg-
ir.
Herra Pe Pe kinkaði kolli
og lagðist útaf. Frú Pe Pe
læddist að dyrunum og opn-
aði upp á gátt.
/Gestirnir voru að ræða um
hinn látna.
— Það er nú leiðinlegt að
detta niður dauður fyrir
framan húsdyrnar sínar,
sagði ung stúlka.
— Þvert á móti, sagði
roskinn maður.
— Eg vildi óska mér sama
dauðdaga og Pe Pe, seinna,
þegar þar að kemur.
— Sammála, sagði maður
einn, ættingi Pe Pe. — Frem-
ur skjótan dauðdaga en langa
sjúkdómslegu.
— Eg var ekki að hugsa
um Pe Pe, sagði unga stúlk-
an, hann hefur áreiðanlega
fengið þægilegt andlát. Eg
var að hugsa um aumingja
litlu ekkjuna hans. Hugsið
ykkur að detta allt í einu
um lík eiginmanns sins!
— Eldri kona sagði, eins
og út í bláinn:
— Það finnst ekki öllum
eiginkonum mjög hræðilegt
að detta um lík mannsins
síns.
Nú varð þögn, og Pe Pe
hvíslaði:
— Eftir tali fólksins að
dæma er ég vissulega dauður.
En rökvísin sigraði og hann
bætti við. Að minnsta kosti
halda þau að ég sé það.
Samræðurnar héldu áfram.
Það er áreiðanlegt að Pe
Pe var vanmetinn af mörg-
um, sagði önnur ung stúlka.
Ungt skáld sem þarna var
kinkaði kolli til samþykkis:
— Það er hverju orði sann-
ara. Fæstir skildu hve mikið
ljóðskáld hann var.
Og einn félagi Pe Pe frá
vegagerðinni sagði: — Hann
var heldnr ekki metinn að
verðleÍKum sem vegaumsjón-
armaður. Þessar tvær síðustu
athugasemdir gerðu Pe Pe
mjög undrandi. Aldrei hafði
hann grunað að ungu skáld-
unum þætti neitt til sin koma,
síður en svo. Og þessi vinnu-
félagi hjá vegagerðinni hafði
alltaf haft horn í síðu hans.
— Þau tala vel um mig, og
það er þó sjaldan gert fyrr
en menn eru dauðir, umlaði
Pe Pe.
Það var í Kína sem sagan
gerðist og það var endur fyr-
ir löngu.
— Jæja, er þér ljóst að bú
ert dáinn? spurði eiginkonan
og greip í kistulokið.
— Nei, sagði Pe Pe, og
honum uxu kraftar þegar
hann leit á kistulokið.
— Þetta hlýtur að vera
einhver misskilningur. Eg
ætla að reyna að standa upp
og fara í heitt bað.
Svitinn brauzt út á enni
konunnar. Hvernig átti hún
að fara að því að sannfæra
manninn um að hann væri
dauður. Allt í einu datt h<mni
ráð í hug.
(Niðurlag næst).
SUNNUDAGUR — 117