Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 14.06.1964, Blaðsíða 10

Vísur
sunnudagsins
Margir kannast við Jón
Arason, Árnesing að uppruna,
en Reykvíking lengstan hluta
ævinnar. Víst er um það að
víða hafa vísur hans flogið.
Hér eru noklcrar:
Þó að verði gatan grýtt
og gustur leiki um vanga,
sé í þínu hjarta hlýtt
hlýtur vel að ganga.
Ef ég reyni að yrgja gott
engínn vill það heyra.
Geri ég níð og napurt spott
nær það hvers manns eyra.
Setti ég kjaftinn sóttkví í,
sem er réttur vegur,
yrði ég talinn allt að því
óaðí'innanlegur.
Sannleikurinn situr lágt,
sutmini viðbjóðslegur.
Lygin mörgum lyftir hátt,
lastið gróðavegur.
Fávitans um heimskuhof
heldur ágirnd vörðinn.
Margan þvingar mjög um of
Mammons náragjörðin.
Mikil lýðsins menntun er,
menning vex af krafti,
tyggigúmmí orðið er
uppi í hverjum kjafti.
Lýgin matar mannfólkið,
mannlífs hatri fegin.
Ágirnd glatar æru og frið,
öfund ratar veginn.
Sliakkt þér vitinn vísar á
veg að bita og sopa,
þig ef fita ætlar á
annarra svitadropa.
Ófróður ég að því spyr,
ég svo þar um fræðast kunni:
Af hverju var ýtt á dyr
andskotanum úr kenningunni?
Hafi hann átt þar heima fyrr,
hvað ég ungur nam og frétti.
að ástæðu ég ennþá spyr,
er hann ekki í sama rétti?
FRÍMERKI
Framhald af bls. 230.
vinna köfnunarefni úr loft-
inu, og sp-ara þannig áburð.
Smárinn vex í stórum og ilm-
andi breiðum, með hvíta fal-
lega blómkolla. Hvert lauf-
blað hans er sett saman úr
þrem litlum blöðum og er
það kallað þrífingrað. Þó
kemur það fyrir að eitt og
eitt laufblað smárans er sett
saman af fjórum smáblöðum.
En það er mjög sjaldgæft.
Sagt er að sá, sem finnur
4-laufa-smára geti fengið 1
ósk uppfyllta.—
Þessi frímerki verða vafa-
laust vinsæl hjá „Motiv“-
söfnurum.
238 — SUNNUDAGUR
Skrítlur
LJOÐ
eftir
JACQUES PRÉVERT.
hann hellti kaffi
í bollann
hann hellti mjólk
útí kaffibollann
hann setti sykur
í kaffið
með skeiðinni
hrærði hann í
drakk kaffið
og setti frá sér bollann
án þess að tala við mig
kveikti hann sér
í sígarettu
hann bjó til hringi
úr reyknum
lét öskuna
í öskubakkann
án þess að tala við mig
án þess að líta á mig
stóð hann upp
setti
hattinn á höfuðið
fór í
regnkápuna
afþví það var rigning
og svo gekk hann
útí rigninguna
án þess að segja orð
án þess að líta á mig
og ég
ég byrgði andlitið í hönd-
unum
og grét.
Geir Kristjánsson
þýddi.
Einu sinni voru tvær
kennslukonur að flýta sér til
að ná í strætisvagn. Litur þá
önnur á klukkuna og hrópar:
Guð! hann er farinn.
Þá segir hin: O, vertu ró-
leg. Það er annar uppi á
Hverfisgötu.
— O —
Stúlka ein í kaupstað
nokkrum sunnanlands kom
dag nokkurn með miklu fasi
inn til nágrannakonu sinnar
og gusar útúr sér: — Get-
urðu ekki lánað henni
mömmu bolla? Það eru
komnir tveir gestir, annar er
handarhaldslaus, hinn er sitt
af hvoru tagi,
— O —
Sunnlenzkur oddviti var eitt
sinn að lýsa því h've mikið
veður hefði gert hjá sér, en
í þessu veðri fauk þak af
hlöðu sem hann átti. Hafði
hann farið með vinnumanni
sínum til að binda hlöðuna
niður, en meðan þeir voru að
því kom stormsveipur sem
þeytti þa'kinu burt. Er karl
hafði lýst þessu bætti hann
við: — Það var ekkert að
þakið skyldi fjúka, en að hel-
vítis karlinn skyldi segja
húrra.
— O —
Verið var að vígja sveita-
kirkju eina sunnanlands. Var
feikna margmennt við vígsl-
una og mikil hitasvækja í
kirkjunni. Maður noktkur
reynir að troða sér út úr
þrönginni og tekst það eftir
mikla ei-fiðleika. Um leið og
hann svalg útloftið í dyrun-
um hrópaði hann: — Eg er
feginn að komast út úr þessu
helvíti!
— 0 —
Tveir sunnlenzkir sveita-
bændur, Pétur og Páll hittust
eitt sinn og sagði þá Pétur með
talsverðum þjósti:
— Er það satt, Pétur, að þú
bafir sagt að ég hafi stolið
sauð?
— Aldrei hef ég nú sagt það
svaraði Páll. en ég hef alltaf
hugsað það — og hugsa það
enn.
— 0 —
Gvendur gamli í Gröf kom
eitt sinn til nágranna síns og
segir við hann og ber ört á:
— Hefurðu ekki séð frá mér
hornskelltan skika með haust-
gelding á rassinum.
Sami Gvendur var eitt sinn
á reið um sveit sína með ná-
granna sínum. Fóru þeir fram
hjá bæ einum þar sem var
hinn myndarlegasti fjóshaugur.
Gellur Gvendur þá við:
— Það vildi ég óska að strák-
urinn minn væri orðinn svona
stór!
— 0 —
I sveit einni sunnanlands fór
eitt sinn sem oftar fram vor-
smalamennska. Þegar féð hafði
verið rekið í réttina að lok-
inni smalamennsku kom kona
ein með mat handa dreng er
hún átti í smalamennskunni, og
segir hún honum að gefa tík-
inni afganginn.
Drengur var orðinn svangur
af göngu og hlaupum við féð
tók rösklega til matar síns, svo
kerlu þótti nóg um og hróp-
aði:
— Svona nú, drengur, éttu
ekki meira frá tíkinni!
Leiðrétting
1 greininni Konan við fjall-
garðinn, í síðasta blaði hefur
4. lína að neðan í aftasta dálki
í greinarlok farið í stutt ferða-
lag og staðnæmzt sem 7. lína
að neðan 1 sama dálki Lesend-
ur eru beðnir að færa hana á
sinn stað sem 4. línu að neðan.
Og þótt seint sé er rétt að
benda á að í 18. tbl. hafa
myndaskýringarnar í landbún-
aðargreininni „með guðs hjálp“
skipt um set, svo hrútar voru
sagðir gimbrar, og öfugt! Þétta
munu lesendur hafa séð og
leiðrétt, því fslendingar eru
enn það miklir sveitamenn —
Reykvíkingar ekki undanskild-
ir — að þeir þekkja hrút frá
gimbur. , , „ . |, , , , ..,a