Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 10.03.1965, Blaðsíða 8

Formannssonur
úr
Vesturhænum
Framhald af bls. 259.
á vorvertíð þegar hann meidd-
ist og veiktist upp úr því, og
hafði því fastráðna háseta,
sem eðlilegt var að hefðu ráð-
ið sig annarstaðar þá. En
þeir biðu eftir honuin. Eftir
að hann var korninn heim af
sjúkrahúsinu og lá heima
komu þeir einu sinni heim til
hans og spurðu:
— Treystirðu þér til að
sitja í skipinu ef við göngurn
undir þér í það?
Pabbi hélt nú það! Svo
leiddu þeir hann í skipið og
úr því aftur fyrstu vikunasem
róið var.
Pabbi hafði valda skipshöfn,
•— en þótti sjókaldur. Það var
verið stanzlaust að það sem
eftir var af sumrinu og út
haustvertíðina, fyrstu tvær
vikurnar var róið alla daga,
líka á sunnudögum. Þegar
haustvertíð var lokið, en þá
réru héðan 100—200 skip, var
pabbi hæstur yfir vor- sum-
ar og haustvertíðirnar saman-
lagðar, þótt stór híuti af
sumrinu félli úr. — Þetta
sö'<ðu hásetarnir og aðrir for-
menn mér seinna, því pabbi
aldrei á það; hann
t""-'1'5 ekki um sjálfan
s!
I
../n ó" "íki aftur að því,
se' • ' < ^agði áðan, heldur Har.
ald"- áfram, þá var vinátta
oe Sigríðar konu Pét-
ur= l':-v,,ras við mömtnu ekki
enri - 1 - n o. Eftir að Sigríður
va»- ’-omin til Danmerkur til
cPP-’r sinnar brást það ekki
p,\ ~,eð fyrstu ferð Láru frá
K''uomannahöfn eftir nýárið
kom lilýtt og gott bréf frá Sig-
ríði til mömmu, ásamt pen-
ingasendingu. Og því hélt Sig-
ríður Bogadóttir áfram meðan
hún lifði.
— Var engin vinna í landi
sem menn gátu lifað á þá
— Það lifðu yfirleitt allir
á sjó í Reykjavík á þessum
áriim. Svo mátti heita að land-
vinna værl engin, nema þegar
millilandasklpin.komu, og ein-
stnka menn voru fastamenn
híá verzlununum.
Þegar skipin komu fékk
oabbi alltaf vinnu hjá Bryde,
begar hann var í landi, því
^ann skipti við Brydesverzlun.
r>g einu sinni sem oftar þegar
þ"ir voru að skipa í land var
P”bbi um borð við „vinsuna'*
(' ■’duna) eins og það var bá
k "ð. Hún var handsnúin
tveimur sveifum og mig
260 — SUNNUDAGUR
minnir að það væru tveir eða
þrír látnir gánga á hvora sveif.
Einu sinni þegar þéir voru
búnir að lyfta einhverju þungu
stykki til hálfs upp úr lest-
inni gerðist eitthvað um borð
í uppskipunarbátnum við hlið.
ina á skipinu, sem olli þvi að
allir hlupu burtu frá sveifinni
— nema pabbi. Hann var ó-
viðbúinn og var að færa aðra
höndina þegar þeir slepptu,
svo sveifin slóst á vinstri
handlegginn á honum og tví-
braut hann, en hann neytti þá
allrar orku hægri handar og
tókst að halda sveifinni kyrri
og kassanum uppi — en beint
undir, niðri í lestinni, voru
tveir menn að bisa við kassa
sem átti að lyfta næst.
Svo var farið með pabba í
iand og honum sagt að fara
heim, en hann neitaði því (til
að halda daglaununum) og
heimtaði að fara út í pakkhús
og stafla fiski. Og það gerði
hann, með hægri hendinni, en
batt hina upp áður.
— Ekki hefur hann lengi
getað unnið handleggsbrotinn?
— Nei, pabbi vann svo ekki
meðan brotið var að gróa.
Matntna var nýstigln af
sæng þegar þetta kom fyrir,
en fór samt í eyrarvinnu og
bar kol á bakinu allan dag-
inn. Þá bar pabbi barnið á
heiia handleggnum til hennar
í vinnuna til þess að láta það
sjúga um leið og hann fór
með matarbita handa mömmu.
Þannig gekk þetta nokkurn
tima. Pabbi hafði þá ekkert
kynnzt Geir gamla Zoega, en
einu sinni þegar hann var að
fara niður Yesturgötuna og
gekk með hendina í fatla —
en án þess að nokkuð hefði
verið gert að beinbrotinu, því
það voru engir peningar til,
því Brydesverzlun skipti sér
ekkert af þessu þótt pabbi
hefði brotnað í vinnu fyrir
verzlunina.
Jæja, einu sinni þegar pabbi
er að fara niður Vesturgötuna
kemur Geir út á búðartröpp-
urnar og. kallar:
— Hum humm. Klöpp!
Klöpp! en sá var vandi Geirs
að kenna menn við bæina eða
húsin sem þeir áttu heima í.
Pabbi anzar samt engu.
Geir kallar þá aftur:
— Hinriksen; En pabbi svar-
ar ekki að heldur.
— Jón Hinriksson! talaðu við
mig! kallaði Geir þá.
Pabbi staðnæmist og Geir
spyr hvort ekkert hafi verið
gert að brotinu. Pabbi segir
honum það og segir Geir þá:
— Þú kemur með mér„ Jón.
Við förum til Jónassens. Það
gengur ekki að láta þetta vera
svona, þá batnar þér aldrei.
Þeir fara saman til Jónas-
sens og þegar þangað er kom-
ið segir Geir:
— Hu! Jónassen. Þú gerir
við handlegginn á honum
Jóni, og ég borga það. Jónas-
sen gerði að handleggnum og
brotið greri. En eftir þetta á-
fall varð pabbi að hætta sjó-
róðrum og fór að vinna í
landi, og þá mikið hjá Geir
gamla, og alveg síðast.
— Var pabbi þinn þrekmað-
ur, Haraldur?
— Hann var rúmar þrjár
álnir á hæð og eftir því þrek-
inn — svo ég er ekki líkur
honum! og Þórður á Neðra-
Hálsi í Kjós, en hjá honum
hafði pabbi verið vinnumaður,
hélt því frarn við Björn Jóns-
son ritstjóra að faðir minn
hefði venjulega afkastað
tveggja manna verki í vinnu.
Ég heyrði þetta af tilviljun
einu sinni meðan ég var strák-
lingur að læra í ísafoldar-
prentsmiðju og kom inn á
skrifstofuna til Björns að
sækja handrit. Þórður á
Hálsi var þá staddur þar innl
og segir við Björn:
— Hvaða drengur er þetta,
mér finnst ég kannast við
svipinn?
Björn sagði honum hver ég
væri.
— Já, sagði Þórður, ég
kannaðist við svipinn! og sagði
þá að faðir minn hefði verið
tveggja manna maki og ,því
til sönnunar að hann hefði
alltaf rist torf á við tvo, en
það hefði verið vandi sinn að
gefa torfskurðarmönnunum vel
út í kaffið, og þá hefði það
aldrei brugðizt að Jón hefði
skorið á við þrjá! Meira hoyrði
ég ekki, því ég fór út þegar
ég hafði tekið við handritinu
sem ég átti að sækja.
Ég heyrði aldrei neitt slíkt
hjá pabba sjálfum, því hann
talaði aldrei um sjálfan sig,
og væri honum hælt þrætti
hann fyrir það og fór að tala
um annað.
■■ ■ ■ o—
Hér látum við staðar numið
í bili. J. B.