Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 10.03.1965, Blaðsíða 10

Að §mm
Framhald ai dís. 257.
mér eingöngu gleði, en pegar
hann fór að elta mig á göt-
unni og sitja fyrir mér hvert
sem ég fór; þá fannst mér of
langt gengið.
Stundum þegar ég gekk eftir
gangstéttinni, vingsaði stafnum
og raulaði lagstúf— mér finnst
hvíld að raula þegar ég er á
göngu, það er sefjandi — þá
er allt í einu tekið í ermi mína
og sagt hárri, skrækri barns-
rödd; Manni gemmér aur, eða
gemmér gott. Hvað gat ég
gert? Fólk tók eftir þessu,
stöku maður brosti háðslega.
Ég flýtti mér að taka upp pen-
ing og fá honum, ég vildi
losna við hann sem fyrst.
Að sjálfsögðu tók ég þetta
ekki alvarlega í fyrstu skiptin,
en þegar þetta fór að endur-
taka sig dag eftir dag, já viku
eftir viku, þá gat ég ekki lát-
ið það afskiptalaust, ég varð
eitthvað að gera. Það var líka
skylda mín, þar sem ég var
meðlimur barnaverndar.
Tala við foreldrana? Auð-
vitað bar mér að tala við for-
eldrana.
Síðar tók hann upp á því að
koma aftur út á götuna eftir
hádegið. Börn selja ekki morg-
unblöð eftir hádegið, en hann
kom niðureftir og þóttist selja
blöð. Auðvitað vissi ég, að
hann var bara að bíða eftir
mér af skrifstofunni, sitja fyr-
ir mér. Þetta var mjög óvið-
felldið. Sitja bak við tröppur
bankans, loppinn og blár af
kulda, þjóta svo upp þegar ég
geng framhjá og skrækja:
Manni gemmér gott, gemmér
aur.
En hví láta foreldrarnir
þetta viðgangast láta smábörn
selja morgunblöð allan dag-
inn? Að sjálfsögðu bar mér að
tala við foreldrana.
Ég tala við þau á morgun,
hugsaði ég, það er skylda mín.
En svo talaði ég ekki við þau,
og sagan hélt áfram að endur-
taka sig dag eftir dag.
í hvert skipti sem ég fór af
skrifstofunni var ég með
drenginn i huga. Skyldi hann
híma bak við tröppurnar? Jú,
hann hímdi þar. Og þegar ó-
fært var veður, vatnselginn
skóf eftir götunni eða hríðin
lamdi húsin hugsaði ég: Nú
hlýtur hann að vera heima hjá
sér. Nei, ónei. Þegar ég baks-
aði hálfboginn móti storminum
og krækti stafkróknum upp-
fyrir hattbarðið svo hann fyki
ekki, er þá ekki allt í einu
kippt í ermi mína að vanda
og beðið um aur eða gott. Ég
viðurkenni að þetta var farið
að koma mér úr jafnvægi, ég
reiddist, mig langaði til að
atyrða hann, en ég gerði það
ekki, ég flýtti mér að fleygja
til hans peningi. Ég var hætt-
ur að taka eftir því hve miklu
ég fleygði til hans, stundum
var það seðill, kannske tíu
krónur, eða fimmtíu, ég vissi
það ekki, ég hugsaði aðeins um
262 — SUNNUDAGUR
beint fram
að komast áfram, komast burt
áður en fólk veitti okkur at-
hygli.
Ég veit að fólk skilur það
ekki, en hann var að ræna mig
allri karlmennsku. Hann kvaldi
mig, þetta litla sníkjudýr, og
• sýndi engum nema mér þessa
píningaraðferð. Hann sat um
mig. Ég gat ekki hreyft mig,
ekkert farið nema undir hans
árvökulu augum. Og í gær fór
ég_út bakdyramegin.
Ég labbaði upp hliðargötu
bak við bankann, ég jafnvel
hljóp við fót. Nú er ég þó laus
við hann, hugsaði ég, og það
hlakkaði í mér. Bíddu lagsi,
bíddu bara — bíddu í alla
nótt. Ég viðurkenni að það
skríkti í mér. Náttúrlega
mundi hann híma þarna nið-
urfrá, guð má vita hvað lengi,
skjálfandi og loppinn af kulda.
Ánægja mín hjaðnaði ekki
fyrr en ég kom heim undir
húsið mitt og sá litla drenginn
minn hjalandi við gluggann.
Ég staldraði á gangstéttinni og
varð snögglega eins og stirður
og kaldur, það fór hrollur um
mig, og ástand mitt varð mjög
óviðfelldið, ég jafnvel reiddist
og barði stafnum harkalega
nokkrum sinnum niður í hrím-
aðar hellurnar í stéttinni.
Drengurinn hló og dillaði sér
í glugganum, en jafnvel það
særði mig.
Ég hætti við að fara heim
og hélt áfram upp götuna, á-
fram, áfram, í aumkunarverðu
ástandi, ég staldraði nokkrum
sinnum og reyndi að sefa mig.
Þetta er þó barn, sagði ég hálf
hátt við sjálfan mig, ójá, þetta
er þó barn. Síðan nam ég stað-
ar og stundi af vanlíðan, sneri
síðan við og rölti hægum skref-
um niður eftir, mjög hægum,
staldraði við annað slagið og
hugsaði, rölti svo enn af stað.
Svo tók ég ákvörðun, ég ætl-
aði að tala við foreldrana.
Auðvitað mundu þetta v
ræflar, kannske drykkjuræflar,
en það var skylda mín að tala
við þau. Jú, víst skyldi ég tala
við þau, ég skyldi svo sannar-
lega segja þeim til syndanna.
Ég skyldi segja. — Nei, nei,
náttúrlega bar mér _ að koma
kurteislega fram. Ég mundi
leiða þeim fyrir sjónir að
barnauppeldi er ábyrgðarstarf,
mjög mikið ábyrgðarstarf, já,
það mesta og stórfenglegasta
sem lífið legði mönnum á herð-
ar, já, það mesta, ég mundi
segja það.....
Eftir því sem ég nálgaðist
bankann komst ég í eðlilegra
ástand, og þegar niður eftir
kom kenndi ég meðaumkunar,
eingöngu meðaumkunar, ég var
næstum því klökkur. Ég fann
að framkoma mín hafði ekki
verið rétt, jafnvel lítilmótleg.
Drengurinn hímdi enn við
tröppur bankans og hljóp til
mín strax og hann kom auga
á mig. Að venju rétti hann
fram hendi og stamaði fram
hinum venjulegu orðum, hon-
um var svo kalt að orð hans
skildust ekki, en af reynslunni
vissi ég merkingu þeirra. Nátt-
úrlega var hann að biðja um
aura eða súkkulaði. Ég tók
um hönd hans mjög vingjarn-
lega, mér fannst ég jafnvel
brosa til hans.
Hann leit til mín undrandi
ásökunaraugum, og átti auð-
sjáanlega mjög erfitt með að
halda eðlilegum svipbrigðum
vegna kuldans. Ég veifaði
leigubíl og við settumst inn.
Ég hélt um hendur hans, báð-
ar hendur hans, og reyndi að
verma þær. Hann hjúfraði sig
að mér og skalf. Við ókum af
stað, ekki neitt ákveðið, bara
eitthvað, hverja götuna af ann-
arri, margar götur. Svo lét ég
bílinn nema staðar við sælgæt-
issölu, eina af þessum svoköll-
uðu sjoppum, hljóp svo út og
keypti tvær súkulaðistengur og
gaf honum. Hann leit til mín
og reyndi að brosa, hann var
mjög vesældarlegur.
Hvar áttu heima? spurði ég
í gælutón, þegar við ókum af
stað.
Mýrargötu 12, heyrðist mér
hann segja eftir nokkrar mis-
heppnaðar tilraunir til að gera
sig skiljanlegan.
Hvað heitir pabbi þinn, var
næsta spurning mín.
Hann hristi höfuðið.
En mamma þín?
Karlotta, var svarið.
Einmitt það, svo hún hét
Karlotta. Auðvitað þekkti ég
ekki þetta fólk, og hversvegna
ætti ég að þekkja það. Það
væri blátt áfram hlægilegt. En
ég skyldi tala við móður hans,
ég skyldi leiða henni fyrir
sjónir — — þessari Karlottu,
svo sannarlega skyldi ég------
Þetta var gamalt timburhús
á baklóð. Fyrst upp tvær stein-
tröppur, síðan upp timburstiga
sem ýlfraði við hvert fótspor.
Myrkur uppi á ganginum, lítill
ljósgeisli út um skráargat til
hægri. Drengurinn opnaði og
leiddi mig innfyrir. Kona stóð
yfir eldunartæki í horni her-
bergisins gegnt dyrum, og
sneri baki við okkur, svo leit
hún um öxl. Það var þögn um
stund, mjög hljótt. Ég sá vanga
hennar og auga, — auga sem
mér fannst skjóta að mér
gneistum. Þögnin varð óbæri-
leg, eins og eilífð í helvíti.
Stórkaupmaðurinn í heim-
sókn, hrein hún með hlátri út
um munnvikið, sem sneri að
mér.
Ég þekkti hana strax. Ein
kvöldstund — skipzt á brosum
— nokkur orð — herbergi —
myrkur. Síðan stöku sinnum
mætzt á götu —Tvær mann-
eskjur sem í raun og veru
höfðu aldrei sézt, aðeins rekizt
hvor á aðra, og nýr einstak-
lingur hóf göngu sma, án upp-
hafs, og þó.-----Ég hrökk við
konan hló aftur. Er þetta son-
ur þinn? spurði ég hás og
horfði niður á drenginn.
Já, flissaði húri.
Og minn? hvíslaði ég enn
lægra. ,
Ja, hver veit ,hrein hún fliss-
andi, og hristist öll. Ef til vill
er hann það, ef til vill, endur-
tók hún hvað eftir annað.
Ég sleppti hendi drengsins,
og hljóp út á ganginn, mér
fannst sem hundruð útburða
æptu við hæla mér á leiðinni
niður stigann.
Þegar ég kom heim, starði
konan mín á mig. Ertu veik-
ur, spurði hún svo, mjög undr-
andi. Ertu veikur góði?
Ég kom ekki upp neinu orði.
Þetta var í gærkvöldi, en nú
er ég öðruvísi. Ég er alveg að
ná mér. Kannske fer ég út
bakdyramegin í kvöld og læð-
ist upp stíginn bak við bank-
ann, kannske verð ég að gera
það nokkur næstu kvöld, en
ég finn að ég kemst yfir þetta.
Og síðar, svo sem eftir tvo eða
þrjá daga, eða kannske viku-
tíma, geng ég upp aðalgötuna
eins og ekkert sé, horfi upp og
fram og blístra lagstúf. Ég
blístra oft þegar ég er á göngu.
Það er sefjandi.
M. M.
!>-
Gubirnir
tala saman
Framhald af bls. 261.
Ares reyndi fyrst að flýja, því
hann hélt hann gæti rifið net-
ið, en þegar það tókst ekki
linaðist hann og fór að biðj-
ast vægðar.
Hermes: Og hvað svo?
Sleppti Hefestos þeim?
Hermes: Fjarri því. Hann
kallaði á alla guðina til þess
að sýna þeim óhæfuna. Þau
lágu þarna bæði allsber og
kafrjóð af skömmustu. Þau
þorðu ekki að líta upp. Þetta
var meira grínið.
Apollon: Og þótti smiðnum
þá ekkert að því að gera upp-
skátt að hann hefði verið
kokkálaður?
Hermes: Drottinn minn dýri!
Ég held nú síður. Engum var
eins dátt og honum. Satt að
segja er ekki laust við að ég
öfundi Ares, ekki aðeins fyrir
að fá að sofa hjá hinni feg-
urstu af gyðjunum, heldur
engu síður fyrir það að vera
bundinn við hana.
Apollo: Vildirðu þá láta
binda. þig eins og hann er
bundinn?
Hermes: Það segi ég satt,
að það vildi ég. Komdu nú »g
sjáðu. Þú mátt kalla mig ljót-
um nöfnum, ef þú kýst ekki
að vera kominn í hans stað.