Frjáls verslun - 01.05.1949, Blaðsíða 39

Prédikarmn,
hvíslarinn,
herrann,
leikarínn
og
leikkonan.
hún mjög hugfangin af framkomu og orðfæri Þreytta
mannsins, án þess þó aS fá ráðið hvað fyrir honum
vakir eða hverskonar maður hann er í raun og veru.
—• Ungfrú Hildur Kalman var í þessu hlutverki og
fór með það af látleysi og innileik, svo sem nauðsyn-
legt var. Ekki verður sagt að persónan, er hún lék,
dæmist mikil leikkona, enda á hún vafalaust ekki að
vera það. Mér finnst fara einkar vel á því að hún sé
það ekki. Með það í huga hlýtur leikur ungfrú Hildar
að teljast góður, því þá er hann líka orðinn snöggt-
um vandasamari.
Leikarinn er hinn ráðvillti maður, sem skortir ein-
urð og greind til að beita atvikin réttum fanghrögð-
um. Hann ber ást til leikkonunnar og lendir í
mikilli klípu, þegar honum verður ljós kennd hennar
til Þreytta mannsins. Hugur hans er í uppnámi, en
hann þorir ekki annað en að sitja á sér af ótta við að
fremja einhver fíflskubrögð. Hvert hálmstrá er hon-
um stuðningur. — í þessu hlutverki var Gu'öjón
Einarsson (form. V.R.) og stóð sig með mestu prýði.
Það er mjög svo erfitt, ekki sízt fvrir tiltölulega óvan-
an leikara, að leiða fram þessa „týpu“ á viðeigandi
liátt, svo að ekki brökkvi upp að hnokkunum. Ég tel
að hlutverk leikarans sé hið þriðja vandamesta í sjón-
leiknum, og því megi Guðjón og áhorfendurnir vera
hæstánægðir með frammistöðuna.
Hvíslarinn er hinn mildi og góði andi leiksins, sem
fær þó ekki alltaf að njóta sín fyrir hinum háværu
stormhvinum. — Arndís Rjörnsdóttir hlaut þetta hið
góða hlutskipti og brást heldur engum í nærfærni
sinni og hlýju, sem henni lætur svo afar vel að gæða
þesskonar persónur.
Bóndahjónin eru lítilvirkir þáttlakendur í leiknum
en gefa honum þó náttúrlegra líf á vissum blettum
í atburðarásinni. Veikindi og síðan dauði konunnar
eru til undirstrikunar á fallvelti tilverunnar, og ótti
hennar við sjúkrahúsið er ótti fjöldans við hið ókunna.
— Herdís Þorvaldsdóttir og Karl Guörnundsson fóru
með þessi hlutverk, sem í rauninni gera næsta litlar
kröfur ti) hæfileika. svo að ekki verður nm þá dæml
af þessu.
ÖkumaSurinn er liinn rólyndi og staðfasti þjón-
ustumaður, sem heíur gaman af að taka herra sína
til prófs og gefa þeim einkunnir. Þetta er stutt hlut-
verk en svo einstaklega laggott til formáls að leikn-
um, að vart verður á betra kosið. — Það var heldur
enginn viðvanings- eða losarabragur á )eik Alfreös
Andréssonar. Hann var hnitmiðaður og rökréttur svo
sem framast má.
StöSvarstjórinn er minnsta hlutverkið og ekkert sér-
stakt um það að segja, né heldur leik Þorgríms Einars-
sonar, eða réttara sagt raddblæ, því að það eina, sem
af honum sést, er nef og skegg í gegnum gat á þilinu.
Leikstjórnina hafði Indriði Waage á hendi, og hætti
ég mér alls ekki út í að leita að snöggum blettum á
henni, af því að ég held að þeir hafi engir verið.
Leiktjöldin gerði Sigfús Halldórsson, og hefur oft
þyngra lagzt fyrir kappann. Ljósunum stjórnaði Hall-
grímur Bachmann vel og vendilega. Tómas Guðmunds-
son þýddi leikinn með heiðri og sóma.
Sjónleikurinn „Meðan við bíðum“ er í hæsta máta
athyglisverður að efni og frumlegur að ytra formi.
Sjálfsagt er hann ekki sem hollastur bili fyrir böl-
sýnismenn, því að hann er á stundum allt að því sjúk-
lega tilfinningaríkur og grátlega ömurlegur. En það
frýr honum samt enginn sambands við mannlífið, enda
hefur Johan Borgen samið hann til umhugsunar um
það og til skýringar á inngrónum meinum þess. —
Leikurinn endar þegar lestin loks kemur. Fólkið tygj-
ar sig til ferðar. tveir ætla hvergi að fara, tvennt er
þegar komið á leiðarenda. — Ég lýk þessu spjalli
með annarri tilvitnun í Rubaiyat:
Ein stundarhvíld á hólma í auðnarnótt.
Ein hestaskál í lífsins brunna sótt.
Svo fölna stjörnur. Lestin býst á brott
mót bleikri dögun einskis. —• Komdu fljótt.
Ég þakka „Fjalakettinum“ fyrir minnisstætt kvöld
í leikhúsinu. B. P.
FRJÁLS VERZLUN
83