Frjáls verslun - 01.08.1950, Blaðsíða 27

Hún var ekki þesskonar slúlka, að maður segi henni
drauma. Sjálf lifði hún í draumi. Ég á ekki við að hún
hafi verið svo eðallynd eða andlega sinnuð, að hún
þættist of góð fyrir þennan heim. Hún hefur hvílt í örm-
um mér, og þá var hún heit og lífsþyrst, og maður hefði
getað átt með henni börn, af því að hlutirnir eru nú
einu sinni þannig. En það var ekki það, sem máli skipti,
— alls ekki það. Hún hafði jafnvel ekki mikið hug-
myndaflug, og það hafði engin þeirra. Þær bara lifðu,
eins og tré. Þær gerðu engar áætlanir, og sáu ekkert
fyrir. Klukkutímum saman hef ég reynt að skýra fyrir
frú Forge, að hafi maður tíu dollara, eru það ekki
réttir og sléttir tíu dollarar í eyðslueyri, heldur er
hægt að ávaxta þá í banka. Hún hlýddi einkar hæversk-
lega á mál mitt. En í hennar augum voru tíu dollarar
eitthvað, sem óhjákvæmilega var fallvaltleikanum háð.
Þeim fannst að vísu mikið til um að eiga peninga, en
þær voru engu minna hrifnar af því, að þessi eða hinn
skyldi hafa svona fallegt nef. 1 þeirra augum voru
peningar eins og regndropar, — annaðhvort rigndi eða
rigndi ekki, — og þær vissu að þær gátu engin áhrif
haft á veðurfarið. Það varð að fara eins og verkast
vildi.
Ég þykist vita, að einhver ómerkilegur ágreining-
ur innan fjölskyldunnar liafi orðið þess valdandi að
þær fluttu hingað norður. Þær virtust slundum vera
hissa á því sjálfar. Morgoft var ég áheyrandi að um-
ræðum um þessa misklíð, en ég gat aldrei gripið, hver
mergurinn málsins var, utan það, að hann stóð í sam-
bandi við nýja veginn út að terpentínuverksmiðjunni
og svo líka Bellu frænku. „Bella frænka var svo smá-
smuguleg, — hún þverbraut alla skikkanlega manna-
siði,“ var frú Forge vön að segja í sínum venjulega
hægláta tón. „Við áttum ekki annarra úrkosta völ,
Bannard, — engra úrkosla völ.“ Og þá gripu stelpurn-
ar fram í. Ég ímynda mér að þær hafi aflað sér pen-
inga fyrir fargjaldinu norður með því að selja eig-
anda terpentínugerðarinnar land. en ég þori þó ekk-
ert að fullyrða um það.
En hvað um það. Þær áttu sér fagra framtíðar-
drauma. Lovísa ætlaði að verða mikil leikkona og
Melissa frægur listmálari, og Eva — ég veit ekki vel
hvað Eva hugðist fyrir, mér er það óljóst enn. En eitt-
hvað var það samt. Og allt skyldi þetta henda þær án
verulegrar fyrirhafnar, rétt eins og það félli þeim í
skaut úr skýjum ofan. Að vísu sóttu Melissa og Lovísa
kennslustundir og Eva stundaði skrifstofuvinnu, en
maður fann að það var aðeins til bráðabirgða. Þær
voru að drepa tímann, unz skýið opnaðist og lífsbrauð-
inu manna tæki að rigna.
En það get ég sagt þeim til hróss, að þær virtust ekki
láta á sig fá, þótt vonir þeirra brygðust. Mig einan
tók það sárt.
Ég trúði þeim nefnilega í fyrstu. Hvernig gat ég gert
að því? Minn eigin draumur var ekki svo fjarstæðu-
kenndur. Þær bjuggu úti á eyju, — húsi inn í miðri
Brooklyn, — eyju, með suðurrískum svip. Það var
gestkvæml í húsinu af listnemum og öðrum slíkum, —
urmull af ungum mönnum. Og væru þeir eitt sinn þar
innan dyra, voru þeir ofurseldir þessu húsi þaðan í
frá. Serena framreiddi kalt svínslæri til kvöldverðar,
og manni varð lilið út um gluggann, og þá undraðist
maður að það skyldi snjóa, þegar hægt var að búast við
að hlý næturgolan andaði inn um opna glugga. Ég
veit ekki hvaða leigjendur voru í húsinu á undan mér,
en í minni tíð voru ekki aðrir en ég og herra Budd.
Hann var feitur og lágvaxinn skrifstofumaður um.
fimmtugt, einkar ráðsettur, og hann var þarna kyrr
vegna fæðisins, því Serena var afbragðsgóð og íburð-
armikil matreiðslukona.
Já, ég trúði þessu og trúði á þetta allt. Þetta var eins-
konar álagadómur. Þetta voru töfrar. Eg trúði á allt,
sem þær sögðu og sá þær allar í anda hverfa aflur
suður til Chanlry, — þrjár frægar systur og þrjá ágæta
eiginmenn, — eins og í ævintýrum.
Við snæddum öll morgunverð samtímis, en þá var
herra Budd sá eini, sem laust var um mál. Forge-mæðg-
urnar voru aldrei í essinu sínu fyrr en líöa tók á dag.
Við morgunverðarboröið voru þær sveipaöar einhverri
hulu. Stundum tók hjartað í mér að slá í ákafa, þegar
mér var litiö á Evu, af því að hún minnti mig svo á
skrautblóm í gróðurhúsi, — lokað, dularfullt blóm,
sem maður bíður í ofvæni eftir að opni krónu sína.
Hún var svo lengi að vakna.
Síðan fóru herra Budd og systurnar út, en ég hélt
u]>p til herbergis míns, eftir að búið hafði verið um
rúmið. Ég er ekki morgorður um skáldsöguna mína,
en ég vann ósleitilega að henni. Ég hafði búið mér til
töflu á dálítið pappaspjald. Á því voru 365 reitir, og
á hverjum degi litaði ég einn þeirra svartan með bleki.
Ég borðaði hádegisverð á veitingahúsum og gekk
mér til hressingar á eftir. Sérhver maður þarf á likani-
lengri endurnæringu að halda, og hana er hægt að veita
sér ókeypis. Síðan tók ég til við skriftir, þangað til
þær fóru að tínast heim. Eftir það gat ég ekki skrifao,
ekki fyrr en að nokkrum mánuðum liðnum. F.n ég ein-
setti mér að hh.sta ekki eftir fótataki Evu.
Á gamlárskvöld kvssti ég Evu í fyrsta sinn. Eir.n
kumpáni Lovísu hafði lagt á borð með sér brúsa með
rauðvíni, og við vorum orðin söngvin og gáskafull.
Serena átti frí þetta kvöld, og þessvegna fórum við
Eva fram í eldhús, til þess að ná í hrein glös. Við vor-
um spilandi af kæti, og þetta virtist vera svo ofboð
sjálfsagt og eðlilegt. Mér varð ekki einu sinni b.ugsað
til þess aftur fyrr en síðdegis næsta dag, þegar við fór-
um öll saman í kvikmyndahús. Þá rann þetta allt í
einu upp fyrir mér, og ég varð á samri stund altek-
inn af skjálfta, rétt eins og kuldahrollur færi gegn-
um mig. Hún tók eftir þessu og sagöi: „Hvað er að
þér, vinur minn?“ og smeygði lófa sínum í greip mína.
Svona byrjaði það. Og á þeirri nóttu reisti ég bú á
jörðinni við ána. Ég er enginn beinasni og alls ekki
FRJÁLSVERZLUN
131