Frjáls verslun - 01.08.1950, Blaðsíða 29

frek. Hún var jafn ánægð með eitt glas af þeyttum
mjólkursóda eins og eitt j>ar af innfluttum hönzkum.
Hinsvegar mátti við því búast að hún tæki hönzkunum
ekki síður fegins hendi en sódadrykknum.
Ég stóðst áætlun að því er að vinnunni laut, en ekki
hvað jjeningana áhrærði. í hverri viku fór ég svolítið
yfir strikið. Það get ég sagt ykkur, að fólk í bókum
liefur ekki hundsvit á peningum. Þeir, sem bækurnar
rita, geta lýst lífsbaráttu öreigans, en þeir kunna ekki
að skýra frá kringumstæðum þess manns, sem á föt
til að klæðast og fær mat til að nærast á, en á sitt hjart-
ans mál ofurselt of tómri' jtyngju.
Vissulega hefðum við getað haldið áfram að vinna,
ég í leikfangagerðinni og Eva í skrifstofunni. Það
hefðu níu af hverjum tíu hjónaleysum gert. En það
gat ekki samrýmzt tilfinningum mínum gagnvart Evu.
Svona getur það verið.
Ég þráði að koma til hennar eins og bjargvættur.
Eins og kóngsson. Ég lét mér ekki nægja að gera gott
úr hlutunum, — ég vildi gera það bezta. Gagnvart
töfrum þekkist engin tilslökun. Það er mín skoðun.
Auk þess fannst mér óviturlegt að kasta á glæ átta
mánaða vinnp við skáld-öguna. Hún gæti orðið mér
jrrejt til meiri mannvirðinga. Kannski hefði hún líka
orðið það.
Eva kvartaði aldrei, en hún skildi mig ekki. Hún
stagaðist á því, að við gætum öll farið suður til Chant-
ry og búið þar. En ég er nú ekki þannig gerður. Bara
að hólminn í ánni hefði verið til! Ég var farinn að
kannast við allt í Chantry, eins og væri það minn fæð-
ingarbær, og þar var ekki handtak fyrir mig að gera.
Nema ef vera kynni starf í terpentínugerðinni hans
Furfews. Og það hefði nú ekki verið amalegt!
Smámsaman komst ég svo að raun um, að Forge-
mæðurnar voru líka orðnar langt leiddar í jieningasök-
um sínum. Þær töluðu aldrei opinskátt um þau mál,
svo það var hending að ég heyrði á þeim ymjtrað. En
þegar maður heldur áfram að eyða því, sem fyrir
hendi er, kemur sú tíð þá allt er uppurið. Þessi sann-
leikur kom bara ævinlega flatt upp á þær. Ég vildi
vera svona gerður.
Nú var kominn miður júlí, og laugardag nokkurn
kom Eva heim og saaði að sér hefði verið sagt ujiji
skrifstofuvinnunni. Þeir væru að fækka starfsliðinu.
Ég hafði nýlokið við að líta yfir fjárhag minn. og þeg-
ar hún nú tjáði mér tíðindin, setti að mér óstöðvandi
hlátur. Hún var dálítið furðuleg á svipinn í fvrstu, en
tók svo til að hlæja líka.
,,Ég botna ekkert í þér, vinur minn,“ sagði hún.
„Venjulega líturðu svo alvarlegum augum á lífið, en
stundum snýrðu blaðinu alveg við.“
„Það er gamall norðurrískur siður, sem kallast:
Hlæðu, fífl, hlæðu,“ svaraði ég. ..Eva, í guðanna bæn-
um segðu mér, hvað hægt er að taka til bragðs.“
„Ég gæti líklega útvegað mér aðra stöðu, vinur
minn.“ Hún sagði ekki að það færi eftir því, hvað ég
tæki mér fyrir hendur. Það hefði hún aldrei fengið af
sér. „En ég fyrirlít næstum þessar leiðinlegu skrifstof-
ur. Finnst þér að ég ætti að festa mér aðra stöðu. vin-
ur minn?“
„Það gerir hvorki til né frá, ástin mín,“ sagði ég
og hló enn. „Ekkert skiptir máli, nema við tvö.“
„Þetta var elskulega sagt af þér, vinur,“ mælti hún
og var svo að sjá sem henni létti. „Ég er alveg á sama
máli. Og þegar við erum gift, skulum við sjá Melissu
og Lovísu borgið, er það ekki? Og auðvitað mömmu
líka, af því hún getur ekki þolað Bellu frænku.“
„Vitaskuld,“ svaraði ég. „Vitaskuld. Þegar við er-
um gift, sjáum við öllu borgið.“ Og síðan gengum við
út í húsagarðinn til að skoða forsythiurunnann. En um
kvöldið lenti Furfew snekkju sinni neðst á eynni og
rdsti þar tjöld sín. Ég gat virt hann fyrir mér við
varðeldinn gegnum kíki.
Ég get ekki sem bezt lýst því sem frani fór næstu tvo
mánuði. Raunveruleiki og draumur renna saman í huga
mér. Melissa og Lovísa urðu að hætta námi, svo að við
héldum öll kyrru fyrir á heimilinu, og einmitt þess-
vegna þjáðist húsið af gestagangi. Sumir gestanna
voru kunningjar og sumir rukkarar, en það gilti einu
máli, því flestir fengu þeir einhverja hressingu. Ser-
ena fékkst aldrei neitt um það, hún kunni vel við sig
í félagsskap. Ég minnist þess, að þegar á leið borg-
aði ég matvörureikning, sem hirti næstum síðustu leif-
arnar af arfinum mínum. Á reikningnum voru meðal
annars átta svínslæri og tíu kassar af kóka-kóla. Þetta
var orðin gömul skuld.
Oft var það við, að við þrengdum okkur inn í gaml-
an Fordbíl, sem einn listneminn átti, og ókum niður
að baðströndinni. Eva kærði sig lítið um sund, en henni
þótti indælt að sólbaka sig í sandinum. Og ég lá ])arna
hjá henni svo yfirtaks sæll, að orð voru næstum ó-
þörf. Hvílík konufegurð í þessarri litaumgerð: blá-
grænum sjónum og gulhvítum sandinum. En hún var
raunar engu síður falleg, þegar hún sat í flosaða
ruggustólnum í dagstofunni heima, undir græna lamji-
anum.
En lífsviðhorfið flóknaði æ meir. Samtímis því sem
éa; sat hjá Evu í sandinum, var ég á þeysispretti um
landareign mína úti í hólmanum, tók skýrslur af ráðs-
manni mínum og gerði margra ára áætlanir. Eg var
búinn að festa órofa tryggð við staðinn. Allt fram til
hins síðasta var liann öruggt athvarf, engri breyting
háður. Raunar stóðum við í stímabraki við Eurfew.
því liann færði stöðugt áhrifa^væði sitt lengra ujjp
eftir eynni, en það kom aldrei til beinna bardaga, —
aðeins árekstra milli húskarla okkar.
Meðan þessu fór fram, lauk ég við skáldsöguna og
byrjaði að endurskoða handritið. Og stundum sjjurði
Eva mig, hversvegna við gengjum ekki í það heilaga.
hvað sem tautaði, en ég fann að það tjóaði ekki. Mað-
ur getur ekki gifzt nema það glóri í einhverja framtíð.
Eftir þetta fórum við að kíta. og það var ansi slæmt.
FRJÁLSVERZLUN
133