Frjáls verslun - 01.02.1960, Qupperneq 34

TIL VITANS
Smásaga eftir SigurS' A. Magnússon
Snöggbjartir glampar vitans sknlln með járn-
harðri hrynjandi á öldutoppunum sem hverfð-
ust í villtum dansi á marborðinu. Oldurnar köst-
uðu án afláts frá sér geislunum sem reyndu að
festast við þær, bárust uppí björgin með fárán-
legum fettum og brotnuðu þar í froðufellandi
sjálfsþótta. Það var engu líkara en náttúran væri
að veita þessum ærslafullu dansmeyjum eftir-
minnilega ráðningu með því að lemja þær hörð-
um klettum.
Ungur maður gekk hrösulum skrefum eftir
grýttri slóðinni útá tangann — í átt til vitans.
Oskur hafsins fylltu eyru hans. Skýin feyktust
um himinhvolfið einsog tjöld fyrir opnum glugga.
Þegar þau fuku frá glugganum sá sem snöggvast
í einmana stjörnu sem starði hálfluktu auga
handanúr geimnum á myrkan stíg þarsem ung-
ur maður brauzt áfram með fangið fullt af
stormi og hvítfextir boðar dóu við svarta kletta.
Vindurinn svipti fötum hans til og frá á sama
hátt og hann tætti skýin og ýfði hárið á höfði
hans einsog öldurnar á hafsfletinum. Og vitinn
hélt áfram að depla sínu tindrandi auga, svo
ungi maðurinn fékk ofbirtu í augun og hrasaði
livað eftir annað. Hann var yfirkominn af þreytu
og formælti þessu þrásækna auga sem stöðugt
ásótti hann og gerði gönguna þunga. Uppí hug
hans komu eitt af öðru augun sem einhvern-
tíma hafði verið deplað framaní hann, augun
sem höfðu brennt sig í vitund hans:
Asakandi augu móður hans þegar hún
heyrði um jyrsta ajbrot hans — það
augnaráð hataði hann œvinlega síðan; augu
auðmannsdótturinnar sem lá á svamp-
þylcku góljteppi meðan hún lélc Barcarole
á grammójóninn — hún leit til hans augum
sem voru jull aj ástleitni og peningum, en
þá glotti hann og hún liorjði á hann í
brennandi sjáljsþótta; augu slcœkjunnar
þegar hann borgaði meira en upp var sett
til að margjalda niðurlœgingu sína — hún
leit á liann andarták með særðu stolti
áður en hún hnjsaði peningana; augu litlu
berjœttu betlistídkunnar sem rétti jram
skinhoraðar hendur í von um nokkra slcild-
inga — í augum hennar las hann hyldjúpa
örvæntingu, en hann var auralaus; og augu
liennar sem hann elskaði, skínandi döklc
augun þegar hún að skilnaði horjði á liann
í sakleysi sínu einsog stjarnan bakvið ský-
in — hann lojaði að koma ajtur að ári . . .
Stormurinn pískaði öldurnar einsog óður
tamningamaður meðan þær dönsuðu hinzta
dansinn af meiri innlifun undir dimmubjörgum
dauðans, köstuðust hver um aðra þvera, kröfs-
uðu og skræktu einsog til að hrifsa til sín síð-
ustu dreggjar lífsins áður en yfir lyki.
Undir veggjum vitans komst ungi maðurinn
loks í skjól fyrir vægðarlausu bliki ljóssins, en
vindurinn réðst að honum úr öllum áttum, svipti
frá honum frakkanum, gnauðaði í eyru hans og
lék beljandi grafarsöngva á veggi hússins.
Ajtanúr grænni bernsku barst lionum ang-
istaróp móður hans þegar stomiurinn og
hajið tóku jöður hans. Þá virtist gæjan
jljúga burt með vindinum. „Láttu gæjuna
aldrei mýkja þig svo, að þú jáir ekki bor-
ið ógœjuna“ voru síðustu orð móður hans
þegar hann kvaddi, saddur á baslinu. Iíann
glotti við. Hann slcyldi svo sannarlega
koma ajtur — sigurvegari. En liann sneri
aldrei ajtur, því ógæjan sneri aldrei við
lionum balci til langjrama. Flest brosin sem
jéllu honum í slcaut. skýldu gróðavon sem
34
FRJÁLS VERZLUN