Alþýðublaðið - 03.08.1969, Qupperneq 9

ringlaður.
— Öjá, ég er nú hræddur um það, svar-
aði dvergurinn. Við búum í því, konan
mín og ég þ.e.a.s. ef þú veltir því ekki
um koll fyrir okkur —.
— Er það líka eins og alvöruhús að
innan — með húsgögnum, rúmum, stól
um og öllu svoleiðis??” spurði Óli; því
að hann var forvitinn drengur.
— Hvað annað, sagði dvergurinn
hreykinn. „Við höfum smíðað og málað,
teppalagt og ofið allt innbúið. Við erum
handlagin, mamma og ég, skal ég segja
þér. En þið skuluð bara líta inn og sjá
það sjálf".
— Já, en húsið er ekki stærra en fót-
urinn á mér —, sagði Óli. — Hvernig I
ósköpunum eigum við að komast inn? —
— Það er enginn vandi — sagði
dvergurinn hlæjandi. — Þið beygið ykkur
þegar þið komið að dyrunum — og bá
verðið þið eins lítil og við. Reynið það
bara! —
Öli og Tóta litu vantrúuð hvort á annað.
En svo tók Óli í höndina á systur sinni,
og þau gengu saman að dyrunum og
beygðu sig.
Og það fór alveg eins og dvergurinn
hafði sagt — allt í einu voru þau orðir.
jafnsmávaxin og dvergahjónin og gátu
hæglega komizt inn um dyrnar. Dvergakorr-
an var heldur en ekki hrifin að geta synt
þeim húsið sitt.
í borðstofunni var búið að leggja á
borðið, og dvergakonan sagði: — Við
höldum veizlu fyrir nokkra vini okkar í
dag — þið megið til að heilsa upp á
þá —.
Og þá komu þau auga á lítinrn dverg
með sítt, snjóhvítt skegg og rauða jóla-
sveirrahúfu á höfðinu. Hann stóð og bað-
aði út höndunum, með bænarsvip á and-
litinu.
Bak við hann var stilkurinn á sveppn-
um og á honum voru agnarlitlar dyr og
gluggar, svo að þetta leit út eins og Ijóm-
andi fallegt dúkkuhús.
Er — er þetta húsið þitt? spurði Óli
— Nei, eigið þið von á gestum —
þá megum við ekki trufla ykkur —, sagði
Tóta afsakandi. — Við skulum heldur
fara heim... —
— Það megið þið alls ekki —, sagði
dvergakcnan. — Sjáið þið bara, hér
koma þeir —.
Fyrsti gesturinn var lítil hagamús. Hún
hafði meðferðis súkkulaði og sykur sem
frænka hennar ein í borginni hafði gefið
henni.
Dvergakonan bjó til súkkulaði handa
gestunum. Rétt á eftir komu íkorninn,
broddgölturinn og kam'nan með gulrætur,
epli og hnetur á veizluborðið.
Óli og Tóta settu berjakörfuna á borðið
sem sitt framlag til máltíðarinnar.
Þetta varð fjörug og skemmtileg veizla,
og eftir súkkulaðidrykkjuna var dansað og
sungið þangað til allir voru orðnir dauð-
þreyttir.
Um leið og Óli og Tóta gengu aftur út
úr dvergahúsinu urðu þau aftur stór eins
og áður.
— Verið alltaf velkomin í heimsókn—,
sögðu dvergahjónin að skilnaði, og dýrin
tóku undir.
En á leiðinni heim sagði Óli við Tótu:
— Eigum við nokkuð að minnast á dverg
ana við hina krakkana og fullorðna fólk-
ið? —
— Nei, svaraði Tóta. — Það trúir
okkur enginnn, og við skulum heldur
geyma þetta sem skemmtilegt leyndar-
mál —.
Og svo flýttu þau sér að tírra körfuna
aftur fulla af berjum til að gefa pabba og
mömmu. —
Alþýðublaðið — Helgarblið 9