Alþýðublaðið - 03.08.1969, Blaðsíða 14

VADIM
Framhald af bls. 12
til Parísar — var allt öðruvísi. Hún hafði
getið sér gott orð fyrir leik sinrr í kvik
myndum og blaðamenn og Ijósmyndarar
sátu um hótelið hennar frá morgni til
kvölds og spurðu hana spjörunum úr. I
fullar tvær vikur gekk ekki á öðru, og
einhverju sinni lét hún þau orð falla,
að hún tæki ekki þátt í ástaratriðum
nema því aðeins að hún væri ástfangirr
af mótleikara sínum. Og hún bætti við:
„Gefið mér bara nóg rauðvín, og ég verð
óseðjandi. “......
Frönsku blöðin gripu andann á lofti
— og hið sama gerði Vadim, sem gleypti I
sig hvert það orð, sem blöðin skrifuðu
um , þennan barrdaríska villikött, sem var
eins og eldslogi." Og Vadim lét ekki sitja
við orðirr tóm, heldur bauð henni heim
í hús sitt í St. Tropez, þar sem þau leidd
ust eftir ströndinni, snæddu saman styrju
hrogn og drukku vodka ....
nákvæmlega eins og þegar þær Brigitte
Bardot, Annette Ströyberg og Co. voru
annars vegar.
Og eins og þær, laut Jane Fonda einnig
i lægra haldi.
— Vadim hefur opnað augu mín, segir
húrr. Nú fyrst veit ég, hver ég er. Hann
hefur fengið mig til að springa út. Hanm
er svo sterkur og þroskaður......
En hvað segir svo Vadim? Jú, hann er
öldungis sammála eiginkonu sinni:
— Ég hjálpa konunum, segir hann,
kenni þeim að lifa. Hjálpa þeim til að
höndla hamirrgjuna. Ég fæ þær til að
springa út. Ég er eins og garðyrkjumað-
ur, sem vökvar blómin sín og fær þau
til að skarta sínu fegursta ....
Þannig hefur allt endað í sátt og sam
lyndi, eins og í ævintýrunum. Enda er
samlíf þeirra ævintýri líkast: Jane hefur
til dæmis látið reisa gegnsæan vegg á
milli svefnherbergisiiTs og baðherbergis
ins í nýja húsinu þeirra.
— Já, útskýrir hún. Vadim finnst nefni
lega svo gott að liggja í rúminu og hurfa
á mig í baði ....
Og hvað gerir konan ekki fyrir mann
sinn, þegar hún elskar hann af líkama
og sál?
BÓFINN
Framhald af bls. 11
ég hefði komið hingað gagngert til þess
að njóta hvfldar? Það er svoddan hraði
á öllu í borginni. Næstu tvo mánuði ætla
ég umfram allt að reyna að gleyma því,
að ég hef gigt í fætinum.
Hvíld, ferskt loft og fiskveiðar eru minn
„elexír“, og þetta öðlast ég allt um leið
og ég stíg um borð í Maífluguna.
Baxter kinkaði kolli og þegar hann hafði
komið farangrinum fyrir í vagninum, hjálp
aði hann henni upp í sætið.
Þegar vagninn var kominn af stað, tók
frú Winter til máls:
— Ég hef aldrei áður haft í þjónustu
minni mann með skegg. Ætlið þér að láta
raka yður, eða ætlið þér að láta skeggið
vaxa?
— Ég er nýstiginn upp úr veikindum og
hörundið er svo viðkvæmt, að ég þoli
ekki rakstur ennþá. En ég vona, að það
komi ekki að sök.
— Alls ekki, svaraði hún. — En ég sé,
að þér hafið misst tennurnar?
— Ég var svo óheppinn, að þær brotn-
uðu fyrir nokkru, sagði Baxter og roðnaði
við.
Áður en þau komu að fljótsbakkanum.
hafði Baxter komizt að raun um, að vinur
hans, Joe, hafði gefið honum alveg rétta
lýsingu á frú Winter, þegar hún fyrir
nokkrum vikum varð eigandi að Maífiug.
unni og kom til þess að ræða afborgurrar-
skilmálana við seljandann. Baxter vissi,
að frú Winter þoldi ekki kvenfólk í návist
sinni.
Baxter komst að raun um það, að hann
átti frí á hverju kvöldi eftir miðdegisverð
og fram að næsta morgunverði. Hann svaf
auðvitað í landi og dró landgöngubrúna
um borð á hverju kvöldi um leið og hann
yfirgaf skipið.
Hann gat reykt svo mikið sem hann
vildi svo lengi sem hann reykti sína eigin
vindlinga en ekki hennar, og vanrækti ekki
skyldur sínar. Hann komst fljótlega að því,
að svo leit út sem frú Winter ætti enga
ættingja á lífi, sem skiptu sér af því,
hvort hún lifði í skipi við einhvern fljóts-
bakkann eða dæi í einhverju síkinu. Hún
hafði setzt að á þessu fljóti í þeim til-
Framhald í næsta blaði.
MARIE CELESTE
Framhald af bls. 10
og skömmu síðar gekk hann í þjónustu
föður Mr. Linfords.
Frásögn þessi getur skýrt flest atriði
þessa dularfulla máls — nema hið blóð-
uga sverð í káetunni. Bygging „Barns-
brúarinnar og afdrif hennar skýra fullkom-
lega skemmdir þær, sem fundust á kinn-
ungnum og skipshliðirrní. Og jafnvel þó að
gert sé ráð fyrm að frásögnin um sverðið
hafi verið sannleikanum samkvæm, gæti
saga Fosdyks þó staðizt og verið sönn,
þannig að skipstjórinn hefði sært sjálfan
sig á því annaðhvort af slysni eða við
árangurslausa sjálfsmorðstilraun. Tauga.
áfall hans gæti líka skýrt það, að skrið-
mælir skipsins skyldi vera tíu dögum á
eftir tímanum, þó að samkvæmt annarri
heimild hafi það aðeins verið tveir sólar-
hringar. Auk þess greinir heimildir á um
skjöl skipsins og tímamæli. Fullyrða sum-
ir að hvort tveggja hafi vantað, en aðrir,
að tímamælirinn hafi fundizt í kortaklef-
anum, án þess að minnast á skipsskjölin.
En sé gert ráð fyrir, að þau hafi vantað,
má vel vera, að skipstjórinn — jafn tæp-
ur af taugaveiklun og hann var — hafi
fleygt þeim fyrir borð í augnabliksæði.
Vera má þó, að frásögn Fosdyks sé upp
spuni frá rótum, og verður ekkert urn
það fullyrt. Er þá vísast, að aldrei verði
uppvíst, hver urðu endalok skipshafnar
innar á „Marie Celeste."
14 Alþýðublaðið — Helgarblað