Alþýðublaðið - 03.08.1969, Síða 12

VADIM
frh. af bls. 4
um, hvort ur>ar væri kænna aö veiða
buffala í snöru.
Jane var aldrei jafn hænd að móður
sinni og föður, og um þann síðarnefnda
segir hún:
— Hann var ekki einrn þeirra feðra.
sem hossa börnum sínum á hné sér og
flengjast með þau um ímyndað ævintýra-
land. Hann var í eðli sínu feiminn og inni
lokaður. En samt sem áður eru á milli
okkar afar sterk tengsl, sem ekki rofna.
Ég get ekki staðið á eigin fótum, án þess
að styðjast við föður minn. Og við erum
að mörgu leyti mjög lík. Allt það bezta,
sem í mér býr, hef ég frá honum.
í svefnherbergi sínu hefur Jane inn-
rammaða mynd af foreldrum sínum á
brúðkaupsdaginn. Brúðguminn með háa
silkihattinn er ungur og glæsilegur álit-
um með breitt bros á vörum. Þegar mað
ur horfir á þessa mynd, virðist enginn
vafi á því, hverjum Jane líkist: Hún er
iifandi eftirmynd föður síns.
F JÖLSKYLDULÍF í FURÐU-
LEGU HIJSI.
h , , ,u ]; : y,J
Þegar Jane var tíu ára, átti faðir
hennar að leika á Broadway, svo að fjöi-
skyldan flutti frá Kaliforníu til Green-
wich í Connecticut.
— Húsið okkar þar var afskaplegur
geimur, dularfullt og skuggalegt, og það
úði og grúði af maurum.
Brooke Hayward, bezta vinona Jane,
minnist einnig þessa merkilega húss:
Mér var öðru hverju boðið þangað í
mat. En fjölskyldulífið virtist ekki upp
á marga fiska. Jafnvel þó að móðir Jane
væri heima, var varla hægt að segja að
hún blandaði við okkur geði. Hún læsti
sig alltaf inni í myrkvuðu herbergi. Henry
borðaði aftur á móti með okkur. Hann virt
ist alltaf svo fjarrænn og íhugandi. Ég
minnist þess að Fonda-fjölskyldan átti
einu sinni hund, sem lagðist á kjúklinga,
og dag nokkurn tók Henry sig til og batt
eitt fórnarlambið um háls hundsins. Þar
hékk það svo, unz það fór að rbtna.
Það getur vel veriö að þetta hafi verið á-
hrifaríkt til að venja hunda af að drepa
kjúklinga, en einhvern veginn kunni ég ekki
viö það Mér fannst það ógeðslegt. Ég var
að vísu hrædd við móður Jane, en dauð-
hrædd við föður hennar.
— Já, við áttum ekki það, sem mað-
ur kallar „eðlilega æsku“, segir Peter,
bróðir Jane. Við vorum börn Henry Fonda
og oftar en ekki varð það okkur til ills.
Við vorum sífellt að flytja og alltaf að
hitta nýtt og nýtt fólk. Hin börnin voru
líka vond við okkur, af því að við áttum
frægan föður. — Já, það var býsna erf-
itt að ná sér á strik...
FLÓTTINN FRÁ VERU-
LEIKANUM.
Árið 1949 lét Henry Fonda í það skína
við blöðin, að hann hyggði á skilnað við
konu sína. En áður en skilnaðurinn færi
fram, gripu öriögin inrr í. Frú Fonda var
lögð inn á taugahæli, þar sem hún framdi
sjálfsmorö. Þar skildi hún eftir miða, sem
á var letrað: „Mér þykir þetta leitt, en lík
lega er það bezt þannig." Áður en árið
var liðiö, hafði Henry Fonda gift sig að
nýju. Hin útvalda var 22ja ára gömul leik
kona, Susan Blanchard. Börnunum var
aldrei sagt frá því, sem orðið hafði. Þau
urðu að finna það út af sjálfsdáðum.
— Ég gleymi því aldrei, hvernig Jane
varð við, þegar hún komst að þessu,
segir Peter bróðir hennar. Það var í skólan
um í teiknitíma. Við sátum og lásum kvik-
mynda tímarit, svo að lítið bar á. Allt í
einu rak ég augun í grein með yfirskrift-
inni: „Hvers vegna kona Henry Fonda
framdi sjálfsmorð.“ Ég man, að ég flýtti
mér að fletta áfram, en þá rétti Jane
út höndina og tók af mér blaðiö. Hún
fletti því aftur á bak um nokkrar siður
og las. Það var hræðilegt. í sumarbúð-
unum þetta sumar leið hún oft hinar
hryllilegustu martraðir.
Þegar skólinn var búinn, fékk hún ta'-
ið föður sinn á að leyfa sér til Parísar að
læra málaralist. (En það var bara yfir-
skyn. Á þessum aldri heldur maður allfaf,
að allur vandinn sé leystur með því að
komast bara sem lengst í burtu
Til að byrja með var hún ákaflega ein-
mana og óhamingjusöm, en smám sam-
an eignaðist hún þó vini og að lokum
hætti hún alveg að sækja fyrirlestra í lista
háskólanum.
„Ó, GUÐ MINN GÓÐUR.“
Það var einmitt þá, sem hún hitti Roger
Vadim í fyrsta skipti. Hún var þá 19 ára
gömul.
— Leikarinn Christiarr Marquand hafði
boðið mér í „Maxim", en hann var um
þessar mundir Vadims bezti vinur. Marqu
and hafði ég kynnzt fyrir tilstilli Susan,
þriðju konu pabba. Þau Susan voru að
vísu skilin, en áframhaldandi vinátta hélzt
með okkur Susan. Og þá var það, að
Vadin kom inn í veitingastofuna með fylgi
konu sinni, Annette Ströyberg hinni
dönsku, sem var ,,kasólétt“. Þá voru þau
ekki gift enn þá, Vadim var enn ekki skil
inn við Birgitte B. Ég var víst það sem
kallað er „dæmigerð Bandaríkjastúlka," og
stóð hinn mesti stuggur af þeim öllum
saman. Ég hafði heyrt svo margt um
þennan ástríðufulla, óheflaða mann, og
þegar ég svo sá hann þarna í eigin persónu
og horfði inn í þessi hans skásettu, rússn
esku augu, sagði ég við sjálfa mig: „Ö,
guð minn góður."
Nú veit ég, að ég var þá þegar djúpt
snortin af honum, án þess að gera mér
grein fyrir því.
VADIM OG CO.
Sex árum síðar — þegar hún kom aftur
frh. á bls. 14
12 AlþýSublaðiS — Helgarblað