Alþýðublaðið - 22.03.1970, Blaðsíða 8

8 Mán'udagur 22. marz 1970
Minningarorð:
Jóhann Vilberg Árnason
dáinn 14. marz 1970
Fæddur 6.2.1942
Fæddur 6. febrúar 1942 —
Dáinn 14. marz 1970.
□ Erfitt er að lýsa þeim gei'g,
sem gagntekur hugarm, þegar
válegir atburðir gerast með
skjótum hætti. Slíkir atburðir
eru sem áminning um fátæk-
legan skilning vorn á dýpstu
sannindum og vammátt gagn-
vart þvi afli, sem ákvarðar líf
og dauða.
Jóhann Vilberg Ámason,
framkvæmdastjóri, sem jarð-
settur er í dag, var fæddur í
Eey>kjíavik 6. febrúar 1942. For-
eldrar hans eru Jóhanrua Hail-
dórsdóttir og Ámi Vilberg Guð-
mundsson. Móðir Jóhanns lézt
af bamsföram, er hún átti hann,
og var hann heitinn eftir henni.
Hann ólst upp hjá ömmu sinni
og föðursystur í Mtlu húsi við
Þverholt, sem nú er horfið af
sjónarsviðinu.
Fundum okkar Jóhanns bar
fyrst saman fyritr röskum ára-
tug, er ég annaðist útgáfu
Stúdientablaðs jafnaðarmaírma.
Hann var þá prentnemi í Al-
þýðuprentsmiðjurtni, og alMr
sem þar komu hlutu að veita
eftirtekt björtum og drengja-
legum svip hans, öruggum hand
brögð'uím og v!andvú.rííni| ifg
vissi ekki þá, að leiðir okkar
ættu eftir að liggja saman oft-
ar í Mfinu. En strax að loknu
prentnámi nokkrum árum síðar
gerðist Jóhann Ijósmyndai'i
Fálkans, og þar með hófst löng
og farsæl samvmna okkar. —
Hann hafði aiflað sér góðrar
þeklrimgar á ^iij'ósmyndaitæfcni
upp á eigin spýtur, og margair
af myndum hans vöktu verð-
skuldaða athygM. En minnis-
stæðast er mér hiandbragð
þeirra og snyrtilegur frágangur,
og þeir kostir prýddu reyndar
öll störf, sem Jóhann tók sér
fyrir hendur. Hann vann jafn-
an af kappi og áhuga, var stund
um óþoMnmóður að sjá árangur
ertfiðis síns, en missti þó aldrei
sjónar á takmarkinu og lét ekki
hugfallast, þótt á móti blési.
Skapið var heitt og lundin við-
krvæm, en atorkan mikil og
bj'artsýnin eins og hún gerist
bezt með ungum mönnum.
Snemma varð ljóst, að Jó-
hamn bjó yfir ríkri athafmaþrá
og kom því engum á óvart, sem
til hans þekkti, er hann lagði
frá sér Ijósmyndavélinia eftir
fimm ára starf fyrir Fálkann
og Alþýðublaðið og réðist í
það stóryirki að stofna eigi-n
prentsmiðju og bókaútgáfu,
Grágás í Keflavík. ásamt félaga
sínum Runólfi Elentínussyni.
Hann batt mikar vonir við fyr-
irtæki sitt, og eftir eðM-lega
byrjuraarörðugleika voru þær
einmitt óðum aS ræta-st, er
hann féll frá.
Ég hatfði hlakkað til að hitta
Jóhann Vilberg í framtíðinni,
fregraa atf högum hans og rifja
upp liðnar stundir frá dögum
þrotlauss erfiðis og ungæðis-
legrar þjartsýni í þágu sameig-
inlegs takmarkS :okkar, sem
ekki lánaðist að ná. Þegar við
hittumst öðru hverju eftir að
samstarfi okkar lauk, bar okk-
ur ævinlega saman um, að
reyrasia þessara ára hefði kom-
ið að góðu gagni og því hefði
ekki með öllu verið unnið fyrir
gýg. Jóhann hefur nú verið
burt kallaður í blóma lífs sín-s,
en það kemur í minn hlut að
minnast samveru okkar. Og
ekki kæmi mér á óvart, þótt
ég ætti eftir að meta hana um-
fram flest aranað, sem heyrir
liðinni æsku til.
Jóhann Vilberg gaf sig nokk-
uð að félagsstarfsemi, var til
dæmis formaður Prentiraema-
félagsins á námsámm sínum og
átti sæti í stjórn Iðranematféiags
íslands. — Ha-ran aðhyiitist
snemma stefnu Alþýðufiokks-
ins og tók drjúgan þátt í starfi
Félags ungra jafnaðarmanna.
Hann var kvæntur Elizu Þor-
steinsdóttur, og áttu þau eiraa
dóttur barna, Jódísi, fjögurra
ár-a.
Öilum aðstandendum votta
ég dýpstu samúð og kveð góðan
vin og starfsfélaga með þessum
ijóðlínum Guðmundar Böðvárs
sonar:
Hve skammt nær vor
síðbúna þökk
í þögnina inn,
sem þuMn er líkt og afsökun
horfnum vini.
Gylfi Gröndal.
(
□ Að skrifa um samstarfs-
mann, vin og virarauveitanda lát-
iran er áreiðanleiga ærinn höf-
uðverkur venjul'egum manni.
En er það bætist á ofan að um
er að ræða mann í blóma lífs-
ins, ekki þrítugan. Þá vandast
máMð fyrir alvöru.
Ég held mér sé óhætt að full-
yrða að fáir meran þekktu Jó-
hann öðruvísi en hverraig hann
kom fyrir í daglegri umgengrai.
Hann var dulur flestum mönn-
um og talaði ógjarna um sjálf-
an sig.
Þannig er mér farið. Þrátt
fyrir mi'kla umgengni og sam-
viranu við Jóhann þekki ég
ekkert tii uppruna hans.
Við unraum saman oft og viða
hér á Alþýðubliaðinu og ég held
að vi'ð höfum gert nokkuð góða
hlutd saman oft og tíðum. Ég
minnist hans vegna þess hvem-
ig mér fannst oft að við bætt-
um hvorn annan upp og tókst í
sameiniragu að ná fram góðri
blaðamenrasku.
Allt síðasta sumar og fram
undiir jól var hann vinnuveit-
andi mi-nn og þótt við værum
oft ekki sammála u-m fram-
kvæmd þeirna hluta, sem átti
að gera tókst mér aldrei að
rækta í mér kala tii Jóhanras.
Ég skal fúslega viðurkenna að
ég reyndi það og þóttist oft
á tíðum hafa gilda ástæðu.
Nú þegar hainn er gengiran
sendi ég honum heilar kveðjur
mínar vegna þess að þrátt fyr-
ir að hann væri langt frá því
að vera gallalaus maður, var
hann ærlegur og sjálfum sér
samkvæmur. —
Grétar Oddsson.
□ Við unnum saman á Alþýðu
blaðinu, og í þá daga borðuð-
um við saltfisk með síkræðum
í Ingólfskaffi og dmkkum rót-
sterkt kaftfi í Mokkatoatffi á
Skólavörðustignum. Þá vorum
við strákar, eða kannski ungia-
menn, og ekkert vandamál var
svo flókið að við gætum ekiki
leyst það. Við vissum jafnvel
hvemig gefa ætti út dagblaið
og hafa af því tekjur. Þá tók
Jóhann Vilberg, haran Jói,
myndir. Hann festi á filmu það
sem máli skipti hverju sirani.
Og myndirnar, sem komu á
pappírinn, voru góðar myndir.
Fréttirnar gerðu ekki boð á
undan sér fremur en nú. Við
hlupum út á öUum tímum sól-
arhringsins; veltumst um borð
í skipum, hossuðumst í flugvél-
um, börðum okkur í bruna-
gaddi í bið eftir höfðingum,
horfðum á söguna mótast, og
alltaf kom Jóhann með góðar
myndir út úr myrkraherberg-
inu. Það var rifizt og skamm-
azt, hiegið og skemrnt sér og
horft með skelfingu á miskunn-
arleysi manna og lífs. Betur og
betur skildum við hversu hverf
ul tilveran er. Lífið, menn, til-
finningar og örlög varð um-
ræðuefni okkar, og allt þetta
átti Jói í sínu myndiaeatfni. Og
l'ífið fór misjöfnum höndum
um okkur, sem borðuðum salt-
ftskinn í Ingólfskaffi. Hópur-
inra tvístraðist og aðrir fengu
skræðumar. Sumir héldu sig
við fréttamenn'skuna, en Jó-
hsnn var ekki í rónni fyrr en
hann var búiran „að gera eitt-
hvað stórt“, og það tókst hon-
um. Leiðir okkar skildu fyrir
nokkmm árum, en vináttan var
alltaf á sínum stað. Nú hafa
ieiðir skilið á ný um óákveðinn
tíma, en eftir eru allar mynd-
irnar; myndin af stuttu skeiði
í ævi nokkurra manna og mynd
irraar hans Jóa. Við söknum
hans allir og einhvemtíman
skulum við á ný borða satfisk
með skræðum. Hvern hefði
órað fyrir á saltfisksárunum,
að þrír kunningjanraa ættu eft-
ir, hver á sinni fréttastofu, að
skrifa frétt um lát eins úr hópn
um. Þetta er enn ein myndin,
sem við getum bætt í satfnið
okkar um hverfuM'eika tilver-
unnar. Ég kveð Jóhann með
orðunum, sem við notuðum svo
oft sjálfir: „Bless í bili“.
Ámi Gunnarsson.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
□ Laugardagurinn 14. marz
var fagur dagur hér íiuður með
sjó. Gróska vorsiras var í lofti
ásamt hækkandi sól, en um það
leyti, er sól hneig til viðar,
barst sú harmafragn, að Jóhann
Viiberg Árnason, framkvæmda-
stjóri Grágásar, hefði látizt atf
slysförum. Það var eins og vor-
gróskan hefði skyndil'ega stöðv-
azt, og syrt fyrir sól.
Jóhann Vilberg Árnaon var
fæddur í Reykjavík, 6. febrúar
1942. Hanra lærði .pren.tverk í
Alþýðuprentsmiðjunni' 1957—
’61, en hætti þá prentvenki og
fór til Fálkans sem ljósmynd-
ari, en siðan til Alþýðubl’aðsins.
Haustið 19-66 stofnsetti hann
fyrirtækið Grágás í Keflavík,
ásamt Runólfi Elentínussyni,
sem með samhentu átaki varð
að stórfyrirtæki á örs'kömmum
tíma. AJlt virtlst skorta til,
nema áræðf dugnaið, Ikjark,
snyrtimennsku og verkhyggni,
sem Jóh'ann átti í svo ríkum
mæli. En honum tókst að sanna
að trúin flytur fjölH og að vor-
gróska hins ísl'enzka þjóðlífs
bjóði hverjum unigum manni
tækifæri, en til þess að hagnýta
þau, þurfi frekar 'andlega auð-
legð, — þó hin veraldlega verði
ekki sniðgengin.
Mér er sú stund ákaflega
minnisstæð, er ég hitti Jóhann
fyrst, og reyndar all'air okkar
samverustundir, því hin einarð-
lega og hreinskilniisl'eiga fram-
koma, sem honum var meðfædd,
ásamt sterkri skapgerð, var svo
áberandi í öl-lu fasi haras, að
öllum hiaut að verða strax
ljóst, að þar fór enginn meðal-
maður. Það kom líka fljótt í
ljós, er hann hóf umsvif hér
syðra, að þar fór vaskur dreng-
ur er var reiðubúinn ti'l að fara
ótroðnar slóðir, og stoapa sér
sinn eigin sess í þjóðféla'ginu.
Eins og -að framan e.r re'kið kom
hann upp fuMkommni prent-
smiðju, og nú síðast bókbands-
vinnustofu, ásamt bó’ka- og
blaðaútgáfu. Er haran ákvað að
hefj-a útgáfu Suðumesjatíðinda,
réði þar fyrst og fremst, að það
var frekar hu-gsjónarmál hans
en fjárhagsatriði', því honum
fannst að skapa þyrfti fjölmiöl-
ara, sem hreyfiafl um mál'efni
Suðurnesja, sem h-ann hafði
fest ástfóstri við. Þannig ein-
kenndi þessi hugsjónaandi öll
hans vinnubrögð. Ég held að
það sé hægt að orða Mfsviðhorf
hans í einni setnin'gu: Þeiir sem
geta gert hiútina, gera- þá,. hinir
tal'a um þá.
Er nokkrir ungir menn í at-
h-atfnaMfi Suðumesja stofnuðu
klúbþ, sem tengdur er við al-
þjóðahreyfin'guna Junior Cham-
ber of Commerce, gerðist Jó-
haran Vilberg strax í upphafi
félagi þar. Þar sem aranars stað-
ar gerðist haran mjög virkur
félagi, og átti nú síðast sæti í
stjóm J. C. Suðumes. Við fé-
lagarnír þökkum honum fyri>r
al'lar ánægjulegu samverustund
irn-ar, og finnum nú, hve mikið
skarð er fyrir skildi, og hve
sárt hans er saknað. Ei'ginkonu,
Elízu. Þorsteinsdóttur, og dótt-
ur þeirra, Jódísi, vottum við
sérstakar og innil'egar samúðar-
kveðjur, svo og öðrum aðstand-
endun
máttu'j
sinni.
Það
notað
værun
sjávar;
til san
ur ski
si'g saa
Mér £
það fi
í ath;
manna
verið |
í m an
maður
Sun
örfáa
falle-gv
blómir
að lái
blómst
vill er
skamn
snertiir
að au
okkur
sum c
fulls, :
til j’airi
Hve:
veit v:
hefur
okkar
unnar
hún j
Vilber
góðs d
Bæl
þús.
□
bæklir
um, ti
dvalar
frá 1.
tvö ný
lega h
eins Oj
sem íí
að gr
eins d;
idvalai
þess v
valið
þri'ggj'
ieið a
yfir ý.
TROl
OUÐJ
i
i