Alþýðublaðið - 28.04.1970, Blaðsíða 8

8 Þaviðjudagur ,28. april 1970
'A r
ROTUNNI
— Það fiskast þó á þennan
djöful og það er meira en liægt
er að segja um liina blókina,
sem fór með okkur út í fyrra.
Reynið þið svo að segja eitt-
hvað af viti svo hann skrifi
ekki tóma þvælu eins og hinn!
Við höfðum ekki verið að fá
hann. j |
Tæplega 500 fiskaæ í þrj ár
trossur og þess vegna höfðu
þeir ekki verið nema rétt um
klukkutíma með hverj'a og hanni
dró þær aliiar í sig.
ooo
Þessir tvíræðu guliliamrar
um undirritaðan duttu út úr
einusn hásetanum á Ásþóri RE
.395 yfir S'altfiskinum laugaí-
daginn 18. aþríl síðastliðinn,
éða í „li/rotunni“ margum- '
ræddu. Báturinn kom að rétt
fyrir miðnættið á föstudag með
rúm 34 tonn og var farimn að
bakka frá bryggjunni aftur um
hálfþrjúleytið um nóttina. —
Framundan var svo rúmlega
tveggja tíma hvíld fyrir háset-
ana, því fyrstu þrjár troSsum-
ar átti Ásþór út af Garðskaiga'.
Ég kom upp í brú til Þor-
valds Árnasomar skipstjóna rétt
í því að endabaujunni á síð-
u'tu trossunni var kippt intn-
fyrir.
Fyrri grein
Karlinn var orðilnn kaffiþyrst-
ur og nýbúinn að ræs'a kokk-
inn af mikilli röggsemi um há-
tal'arafcerfi bátsiins og tjá hon-
um að klufckan væri farin að
ganga tíu, þótt hana vanfaði
reyndar heilan stundarfj órðung
j mu.
Áður en ég fór upp í brú
hafði ég fengið mér kaiffisopa
hjá fcokknum og satt að segja
veitti mér ekki af, því ég var
með hjartslátt eftir glymjandi
Enginn má sleppa. Baldvin stýrimaður krækir í fisk,
sem hofur losnað úr netinu. Hinir verða að bíða ró-
legir á meðan.
skilaboðin um klukkuna í há-
tallarakerfimi. Hafði semsé
hrokkið upp með andfælum og
af einhverjum ástæðum fanrnst
mér rétt í svip að þeim höstu
orðum væri beint til mín.
Við kokksi bárum sarnan
bækur okkar um hvað fyrir
kallinum vekti með þvi að
flýta gangi himintunglanna, um
20 mínútur eða ríflega það.
Allar okkar spaklegu skýr-
ingartilraunir runnu út í höf-
uðhristingar, því hvorugur
hafði reynt Þorvald Árnasoru
að öðru en grandvarleik og
prúðmennsku í hvívetna. -
— Þetta er í fyrsta sinn sem
þú lýgur að mér Valdi, mælti'
kokkurinn stúrinn, þegar hann
skákaði kaffinu og tveimur
brauðsneiðum að kallinum ,úppi
í brú.
Kailinn glotti og kíkti úfc
undan sér á klukkuna í bestikk-
inu um leið og hann saup á
brennheitum drykknum.
— Varla er það nú dauða-
synd að ljúga til um tíu mín-
útur éða svo úti i sjó, sagði
hann íbygginn og leit til Jök-
ulsins, þar sem léttaíst hefur'
verið tekið á syndum mann-
anna í samanlagðri kristni.
— Annars er urgur í strák-
unum eftir þessar trossur og
mér þótti vissara fyrir þig að
vera tilbúinn með eitthvað
handa þeim, þegar þeir koma
afturí.
Þannig var það í og með aÆ
umhyggju fyrir velferð kokks-
ins að Þorvaldur Ámason hafði
syndgað í hátalarakerfið — og
sannaði þar með enn einu sinni
að hann er næstum ei-nstakur1
maður í skipstjórastétt.
En kokkurinn var ekki af-
greiddur þar með. Kallinn vi'ldi
fá að vitá hvað hæft væri í
þei-m orðrómi, sem ge-kk staf-
laus í hópi hásetanna, að títt-
nefndur kokkur hefði- hlaup-
ið í land um . nóttiin-a með
svuntuna á maganum og bren-nt
upp í bæ með bláann logann
afturúr sér.
Málflutningur hin-s sakboma'
vár ekki mjög sannfærandi og
Þorvaldur náði dágóðum ár-
angri í að flækj-a hann og gera
honum upp þá tegu-nd brjálæð-
is, sem að vísu er fullkomlega
náttúrlegt og afsakanlegt, en-
kringumsfcæður ge-ta gert næst-a
skoplegt. Lauk viðui-ei-gn þeirr'a-
svo að kokkuiriwn hristi höfuð-
ið í uppgjöf og flýtti sér nið-
ur að skrapa eitthvað í sfcrák-
ana.
En við megum ekki gleyma
því að veðrið var un-draf-agurt
þennan morgun. Jökullinn
blasti við heiður og ægifagur í
norðri og loftið svo tært, að
Skipverjar á Ásþóri önnum kafnir við n etadráttinn.
næstum mátti telj-a húsi-n á
Suðurn-esjum í gráskellóttu
landinu efti'r útsunnanél næt-
urinnar. Sólin gyllti bl-áa uin-d-
irölduna korrm'a lan-gt suðvestan1
úr hafi og þa-ð var blíðan og
bátarnir allt í kring. .
— H-amr er skrítin sk-epna,
þorskuri-nn, segir Þo-rvaldur,
— hér eru tveir eða þrí-r bát-a-r
búni'r að halda sig á sömu
bleyðu-nni í langan tíma og r-ót-
fi-s-ka. Við hinir erum búnir að
l'eggja allt í kringum þá, an
allt kemur fyrir ekki. Malður
hefur verið að búast við að
hann gengi hérn-a fyrir Skag-
ann hvað úr hverju ein-s og
hann er yan-ur og svo er maður
að reyn-a fyrir sér hi-n-gað og
þanga-ð með tveimur, þremur
trossum, en han-n lætur ekki
sjá sig. Það er hreinfc ein-s og
hann vilji ekki fara inn í bugt-
ina. Ha-nn gengur hérn'a að
Skaganum og svo er ei-ns og
hann snúi eitthvað út. Inn fer
h-ann ekki. Um þett-a leyti er
maður va-nur að vera í óðum
íiski norður í bugtimni, en nú
er þar alvég dautt.
Jón Finnsson úr Garðinum sér
á öldunni. Þeir e-ru gamlir
kunninigjair ka-rlarnir og Þor-
(v'aldur þiður vélstjór-amn. að
-andæfa fyrir sig á meðan han-n
talar við kaptei-ninin á flagg-
skipi Garðverjia.
Skipstjórinn, Gísli Jóhamnes-
son kemur út á bátapallnn' og
horfir ann-ars hu-gar fram með
Myndir og texii: Gri
Við sveimum innan um bát-
an-a og kíkjum á hjá þeim, sem
eru að drága. Það glampa-r á
eifct og eitt kvikindi í netunum.
Si-mradilnn gefur en-gar vonir
um fisk undir; og þarn'a lyftir
Skipi sín-u og á trossun-a, sem
verið er að dra-ga, áður en ha-nn
lætur dr-a-ga út úr sér orð. Svo
kallast þeir á kallíarnir og það
er eins og þeir séu að skr-afl-a
í ta-lstöð. Þorvaldur kalliar yf-
ir eins og tvær til þrjár máls-
greinar og Gísli svarar á sa-ma
máta — eins og hann sé að
ta-la í s-töðin-a og það er en'gin-n
munur n-ema þeir sleppa ,skipti‘
milli ákalla.
Va-ldi er heldur óhress yfir
fiskiríi-nu þarna út af Ska'gan- -.
um og biður Gísla að gefa sér