Alþýðublaðið - 27.06.1970, Qupperneq 14

14 Laugardagur 27. júní 1970
Rósamund Marshall:
Á FLÓTTA
nokkur að leita týndra barna
sinna. Hún fann þau! Þa'ð voru
litlu drengirnii’, sem ég fann-
fyrst. Mamma, mamma! Litlu
vesa'lingarnir hlóu og grétu
á víxl og fögnuðu móður
sinni innilega. Móðirin hné
niður í orðl'ausri undrun og
fögnuði. Frelsuð, heyrðist hún
hvísla. Sonum mínum bjarg-
að!
— Þetta var efnuð kon'a.
Hún bauð mér mikla peninga.
Við höfum ekki þörf fyrir
peninga. Hins vegar þuffum
við mat, föt, lyf og klæðnað.
Við skulum sjá til, sagði
konan. Hún virti fyrir sér hóp-
inn að skilnaði. Ég veit ekki
hvers konar konur þið eruð,
og mér er reyndar alveg sama.
En mér finnst að líknarstaiifi
ykkur hæfi betri klæðnaður.
Og konan stóð við orð sín.
Hún sendi mat, peninga og
klæðnað, þar á meðal leður-
stígvél og hvítar höfuðskýlur
handa „forstöðukonunum“,
sem nú voru tólf talsins að
mér meðtalinni.
Með þakklæti í huga bjugg-
umst við hinum nýj'a og virðu
lega búningi',
— Ég vil vera systir Mart'a,
sagði ein. Það var hún, sem
í hverfinu hafði gengið und-
ir nafninu „dyrgjan."
Mitt nafn, héðan í frá, skal
yera; systir Speranza, sagði
sú, sem viðskiptavi'mrnilr áð-
ur fyrr kölluðu „liltlu býflug-
una.“ Og að skírnarfont'inum
gengu þær, hver á fætur ann-
arri, og tóku sér nafn: Ég fékk
systur Teresu, systur Verón-
iu, systur Beata, systur Ag-
othu, systur Tommasa, syst-
ur Úrsúlu til viðbótar ísystfa
safnið. Giacomo var farinn áð
hressast svo, að hann gat frarn
kvæmt Sbímina.
— Hvaða nafn ætiar þú að
taka þér? sagði hann, þegar
röðin loksins kom að mér.
Systir Cárita, sagði ég.
— Ég svipti af mér höfuð-
Skýlunni, og nú þekkti hann
mig loksins. Do:nna Bianca.
— Ég er ékki lengur donna
Bianca.
Það komu tár í dapurleg
■augu hans. Andrea, dáinin! —
Altt o'kkar erfiði — blóð og
tár, — pyntingair og hungur
— allt til eiöski's! Pressan
brennd! Hvert einasta ein'tak
hinnar helgu bókar, meira að
segja handritið, sem þú gafst
mér, eytt í logum. Ó, Bianca!
Hver er eiginlega vilji guðs?
Því linaði ég ekki þjáning-
ar hans með því að segja: —
Það er ekki allt tapað. Einta'k
hinnar helgu bókar er í ör-
uggri vörzlu minni! Var það
óttinn við að missa hana? —
Óttinn við að hann myndi
hvessa á mig augun einu sinni
enn og segja: Fáðu mér hina
heilögu bók, svo áð ég geti
hafið aftur lífsstarf mitt, þar
sem fyrr var frá horfið. Ég
þagði.
Munkuriinn hresstist brátt.
Hanin var karlmenni mikið
og okkur hin mesta hjálpar-
hella. Hann beitti ekki ein-
ungis þeim hinum geysimiklu
líkamskröftum, sem hingað til
höfðu orðið honum til lífs í
mannraunum og hættum,
ökkur til hjálpar, heldur
brynjaði andlegt þrek hans
ökkur nýjum krafti og bar-
áttuhug og starfsvilja. Elnda
þurftum við í ölium líkam-
legum og andlegum kröftum
að halda því að neyðin var
miikil.
Ég fann að Giacomo var
brugðið. Hann var ekki slík-
ur trúarlegur feilibyiur og áð-
ur, — ekki þrunginn þeim
vilja og andlegum mætti og
Skapofsa og áður. Hann var
trúaður eins og áður, og hárm
kenndi okkur að biðj a til guðs.
Fæstar ökkar kunnu lengur
trúarjátninguna. Ég varð þess
brátt vísari, hver ástæðan var.
Ég viidi gefa með tölu alla.
þá daga, sem ég kann að eiga
eftir ólifaða, ef með því væri
unnt að kalla Andrea til lifs-
ins, sagði hann. Ég er nærri
því viss um, að honum og
ökkur í sameiningu myndi
takast að þýða hina heiiögu
ritningu á tungumáli þj óðar
o'kkar og fá hana prentaða.
Hann kunni líka marga- kafla
í henni utan .bókar. Það myndi
létta okkur starfið ósegjan-
lega. En án hans hjálpar get
ég ekkert. Hann var sniliiinig-1
urinn, hugsuðurinn, htain
mikli andi Starfsins. En ég
ætla samt að reyna. Hta hei-
, laga ritning er til á látínu og
grísku. Ég kann svolítið í lat-
ínu, ekkert orð í grísku. Nú
verð ég að fara að læra. En
ég er bráðum orðtan garnall
maður. Endast mér lífdagam-
ir? Það er hin stóra spurn-
ihg. Það kostaði Cesar e di
Minandi greifa, föðui’ Ippolito
di Minaldli, mannsins þíns.
Hann var ekki maðurihn
minn! greip ég fram í fyrir
honum. Og hin nær því
gleymdu inngangsorð htas
áki’iftandi manns: Ég óska að
gera þá játningu, voru liðta
af vörum mér, áður en ég
vissi af. Og þar við gat ég
ekki látið sitja, allt kvöldið
fór í að tjá honum frá upp-
hafi sögu mína, syndir, sorg-
ir og þj áningar.Stundum ilyfti
ég tárvotu andliti mínu — og
horfði í augu hans. Varir hans
bærðust í hljóðri bæn. Heyrði
hann kannski ekki ti'l mín?
Var hann búinn að loka eyr-
um sínum í hryllingi? Ég
vogaði samt að segj'a- Er hægt
að fyrtagefa allt þetta, faðir.
Iðrunin er fyrsta skrefið,
svo kemur auðmýktin. — Svo
bætti hann við, mér til ólýs-
anlegfar huggunar: Við syndg-
um meðan við sjálf viljum í
syndinni hrærast. En sé iðr-
unin einlæg, styrkist viijtan.
hei'lögum krafti. Fai’, dóttir,
ög syndga eigi framai’.
Það eru niðurlagsorð altaa
skrifta.
Skriftunum var lokið. En
einu hafði ég gleymt, og í
þetta skiptlð ekki viljandi: —
Hvers vegna sagði ég hinum
hei'laga föður ekki frá bók-
inni, eintakinu, sem Andrea
sendi mér, einasta eintakinu,
sem til vaa’ og enginn vissi
að til vai' nema ég?
Pestín og hinar voðalegu af-
leiðingor hennar kröfðust
alira ókkar veiku krafta. Dauð
inn virtist ætl'a að geta hrós-
að algerum sigri. Við systum-
ar tólf vorum komnar að nið-
urlotum.
Giacomo munk tókst að út-
vega okkur góða hjálp. Tveta
karlmenn gengu í þjónustu
fyrirtæ'kisins. Ann'ar var fá-
tækur trésmiður, Beppo að
nafni. Hinn var munkur af
sömu reglu og Giacomo og
hét Bernaa’do Angello.
Beppo smíðaði líkkistur ut-
an um litllu angana. Hin voða-
lega veiki var nú farin að Injá
einnig börnin í vaxandi mæli).
Viðarskorturinn var svo mik-
ill, aðutsudnmuumrð
ill, að stundum urðum við að
leggja tvo eða j'afnvel þrjá
litla kroppa í sömu kiStunla.
Og af og til urðum við að l'átá
okkur nægja að vefja líkin
teppum ög leggja hina dánu í
svála móðurmoldiri'a.
LÍTIÐ GLAS
Framliald úr oprrn.
dauðir fiskar flutu upp í hröon-
um á þeim svæðum, þar sem
mengun af úrgangi verksmiðja
er orðin mest, og iekki þarf
nema heralumun, tiil dæmis
hilýja veðrátíu, tiil þess að drepa
fiskinn. Svona langt er iþróu-—
in komin jafnvel í þ 633u nor-
ræna þúsund vatna landi, og
þess vegna skyldum við ekki
hugga okkur við, að hér muni
þetta aldrei gerást. Við eigum
heldur ekki ótakmarkað land-
rými, og um leið og mannþröng
in fer að verða óbærileg í öðr-
um löndum, mun straumurinn
liggja hingað, í einu vettv.angi
hvað sem við segjum. Mann-
kynið er alli í sama báti, lítilili
skel á ól'gusjó alheimsins, Is-
lendingar þurfa því eins og aðr
ir að þora að hugsa um fram-
tíðina, .leggja gott íil anála á al-
þjóðavettvangi, en rækta um
leið sinn liila reit, vaka yfir
þeim gjöfum sem okkur eru gefn
ar, tæru vatni, hreinu lofti, tún-
um og engjum, fuglum og blóm
um, dýrum merkurinnar og fisk-
um sjávarins. Það heit er gott
að vinna nú, þegar náttúran
stendur í blóma við sólstöður. —
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
MOTQRSTILLINGAR
HJÓLASTILLINGAR.' 1 JOSASTILLIfTGAR Simi
. Látlð stilla i tíma. ■- ifl | _1 n n
Ftjót og örugg þjónusia, 1 1 -1 u u